คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ข้อตกลง
[22.00]
[คลับ etai etai]
พอมาถึงผับไอ้ฟิลเตอร์มันก็โยนผมไว้ที่โซฟาจากนั้นก็สั่งเหล้ามาไว้ให้ผมดื่ม
แล้วตัวมันเองก็หายไปทิ้งให้ผมนั่งอยู่คนเดียวจะไปไหนก็ไม่ได้เพราะไอ้ตัวปัญหาเคลื่อนที่ได้อย่างไอ้ฟิลเตอร์มันยืมแว่นผมไปใส่เล่นแล้วไม่คืน
แถมคอนแทคเลนส์ก็อยู่ในรถอีก
ตอนแรกมันบอกกับผมว่าจะไปคุยกับพี่เจ้าของร้านเดี๋ยวเอาแว่นมาคืน
เพราะมันบอกว่าเวลาใส่แว่นแล้วมันรู้สึกฉลาดดีขอยืมไปก่อน
แต่ไปๆมาๆมันก็อยู่ยาวที่โต๊ะนั้น
ช่างเถอะถ้ากลับมันมาค่อยคิดบัญชีรวดเดียวเลยแล้วกัน อา..ปวดตาชะมัด
"กรี๊ดดดดดดดดดด
พี่ขาา!!ถ้าพี่จะออกสื่อขนาดนี้พี่เอากันเลยค่าาา หนูอยากดู!! กรี๊ดดด"
เสียงกรี๊ด? นี่พวกผู้หญิงตรงนั้นเค้ากรี๊ดอะไรน่ะมองไม่เห็นเลย...พื้นมันเอียงๆรึเปล่านะ
เวียนหัวแฮะ เมื่อไหร่ไอ้ฟิลเตอร์จะกลับมาเนี่ย
ปกติตอนถอดแว่นไม่เห็นเป็นขนาดนี้เลย เพราะดื่มเหล้าที่ไอ้บ้าฟิลมันสั่งไว้ให้งั้นหรอ
เหล้ามันแรงขนาดไหนเนี่ย
----------------------------------------
[ไอคิว]
พอผมกลับมานั่งที่เคาท์เตอร์แล้ว
ผมก็ไม่ได้ละสายตาจากคนคนนั้นเลย แต่ว่าจะใช่ภาธินแน่รึเปล่าผมก็ไม่สามารถฟันธงได้100%
เพราะที่นี่ค่อนข้างมืด ค้างคาใจเฟร้ยยยย!
ทนไม่ไหวแล้วเหนือเทพจะไม่ทน!เหนือเทพจะไปพิสูจน์ด้วยตาของตัวเอง!!
"ไอ้ครามมึงช่วยกูดูหน่อยดิวะนั่นใช่ไอ้ภาธินรึเปล่าวะมันมืดกูมองไม่ชัด"ผมตัดสินใจถามไอ้ครามเพื่อให้มันมาช่วยผมดูว่าใช่คนที่ผมคิดรึเปล่า
เพราะถ้าใช่ผมจะได้เตรียมแผนชั่วได้
"ไหนวะ
อืม...ที่นี่มืดจังวะ"มันพยายามที่จะมองไปตรงที่ผมชี้
"ใช่ไอ้ภาธินรึเปล่า"
ผมถามเพื่อคุณต่อมเสือกที่กำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งอยู่ในตอนนี้
"คนหล่อๆตรงนั้นป้ะมึง
ไม่แน่ใจว่ะแต่ว่าคนอย่างไอ้ภาธินมันจะมาอยู่ที่แบบนี้หรอวะ
ทำไมมึงไม่ลองไปดูใกล้ๆล่ะ" จริงสิมีวิธีนี้อยู่นี่หว่า!
เอ็งฉลาดมากสมแล้วที่เป็นเพื่อนเหนือเทพ!
" งั้นมึงไปดูให้กูหน่อยสิ
มึงเป็นคนเสนอความคิดนี้มึงต้องไปกูบังคับในฐานะที่กูเป็นพ่อสื่อให้มึงกับไอ้ภาธรผัวมึง"
"ไม่เอาเว้ย!!อีกอย่างไอ้ภาธรไม่ใช่ผัวกู!!"
ชิช้ะ!ไม่ยอมไปใช่มั้ยครามมี่
แบบนี้เหนือเทพคงต้องงัดไม้เด็ดก้นหีบที่เอาไว้ใช้เวลาคับขันซะแล้ว!(?) เจอนี่หน่อยเป็นไง!
"พี่ครามคลหล่อขรา คิววี่ขอร้องล่ะนะขร้าาา
"ผมพูดแล้วทำมือไอเลิฟยูเวอร์ชั่นการ์ตูนตาหวานสมัยก่อนที่นางเอกจะชอบส่งสายตาให้พระเอกแบบวิ้งวิ้งแล้วบิดตัวไปมาเหมือนเขิลล
อร๊ายยยยตาบ้าาา คลผีทะเลล!!
"เชี่ยขนลุก!
กูไปกับมึงก็ได้แต่มึงต้องหยุดทำอิท่าทุเรศนี่ซะ
แล้วก็ท่ามึงเหี้ยมากคิวคราวหน้าถ้ามึงทำแบบนี้อีกกูเตะส่งมึงไปดาวอังคารแน่
อี๋มากท่ามึง" ฮ่าๆๆนี่แหละพลังที่แท้จริงของเหนือเทพ!พลังแห่งความฟรุ๊งฟริ๊ง!ทุกคนต้องตกเป็นทาสของเหนือเทพ!!
วะฮ่าฮ่า
พอตกลงแผนเสือก
และวิธีหนียามฉุกเฉินเรียบร้อยซึ่งบอกเลยว่าตั้งใจคิดแผนนี้ยิ่งกว่าเรียน
ผมกับไอ้ครามสองคนค่อยๆย่องไปที่โซฟาตัวนั้นอย่างช้าๆทำท่าเหมือนนินจาที่กำลังจะไปขโมยของของชาวบ้านในยามวิกาล(?)
แต่แล้วผมก็รู้สึกว่ามีคนมาจับแขนรั้งไม่ให้ผมเดินไปข้างหน้าต่อ
"นี่มึงจับแขนกูทำไมเนี่ยสัดคราม"
ผมพูดโดยไม่หันกลับไปมองเพราะคิดว่าไอ้ครามเป็นคนจับผมเอาไว้
"มึงนั่นแหละไอ้คิวจับแขนกูซะแน่นเลยนะ"ห๊า
อะไรนะ
"เดี๋ยวๆคือกูไม่ได้จับแขนมึง
นี่ไอ้ศรุตครับคือคุณมึงโมเมว่ากูจับแขนมึงเพราะมึงกลัวใช่มั้ยกูรู้นะ "
อย่ามโนครับคุณเพื่อน คุณเพื่อนนั่นแหละที่จับแขนเหนือเทพไว้ กลัวล่ะสิคิ้กค้ากกก
"อ้าว..ถ้ามึงไม่ได้จับกู
แล้วก็ไม่ได้จับมึง แล้วใครจับเราไว้วะ!?"เดี๋ยวนะถ้าไอ้ครามไม่ได้จับผมจริงๆ!แล้วใครจับ?
หรือว่า..มันคือไอ้นั่น ไอ้สิ่งที่วิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้!
"อ๊ากกก!!ผีแน่ๆ ไอ้ครามมมกูกลัวววว"
"คือกูก็กลัวผีนะ... ชีวิตกูกำลังจะจบสิ้นแล้ว
อีเหี้ยขากูสั่นผับๆเลยห่า "
เสียงที่คุ้นหูเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ผมต้องหันกลับไปมองบุคคลที่กำลังเกาะแขนของผมและไอ้ครามเอาไว้
ก่อนจะตกใจสุดขีดเพราะคนที่กำลังพูดอยู่กลับไม่ใช่ไอ้ครามแต่เป็น
ฟิลเตอร์เพื่อนสนิทที่สนิทฉิบหายของไอ้ภาธิน!!(แต่ก็ทำให้รู้ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นคือภาธินจริงๆเพราะไอ้สองตัวนี้ตัวแม่งติดกันยิ่งกว่าแฝดสยาม)
"เชี่ย!"ผมกับไอ้ครามพูดขึ้นมาพร้อมกันเหมือนมีสคริปต์
ที่ฟิลเตอร์เพื่อนสนิทของไอ้ภาธินคนที่พวกผมกำลังแอบมองอยู่นั้นเข้ามาอยู่ทางด้านหลังโดยที่เรายังไม่รู้ตัวเหมือนมีความสกิลวาร์ป!แถมยังจับตัวพวกผมไม่ให้ไปไหนในพริบตาด้วยสกิลแช่แข็ง!
ไม่นะนี่แย่มาก หญิงคิวรับไม่ได้!หญิงคิวมิยอมม!
แต่ก่อนที่ผมจะไปเลยเถิดกว่านี้ไอ้ฟิลเตอร์ก็ปล่อยมือจากพวกผมทั้งสองคน
ซึ่งจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่เปลี่ยนมาจับไหล่แล้วดันให้เหนือเทพแอนด์ครามมี่เดินไปข้างหน้าไปหาไอ้ภาธิน
ส่วนตัวมันเองกลับหลบอยู่ข้างหลัง!ไอ้เวรร เหนือเทพจะคิดบัญชีกับมรึงง!
"ไงธินกูไปที่อื่นแปบเดียวเมาเชียวนะมึง
ฮ่าๆๆๆ..."ไอ้(เวร)ฟิลเตอร์ เดอะฟัค! ไอ้หอยหลอดดด
มึงมาหัวเราะทั้งที่มึงพาพวกกูมาซวยยย ไอ้ควั้ยยย(เสียงสูง)
"แว่นอยู่ไหน
เอาคืนมาเร็ว"ไอ้ภาธินมันคุยข้ามพวกผมไปหาเพื่อนมันครับ
แต่เพิ่งเห็นนะเนี่ยว่าแดกเหล้าได้นึกว่าจะเป็นคนหนิมๆซะอีกดูจากปริมาณแก้วบนโต๊ะแล้วไม่เมาคงจะคอแข็งพอสมควรเเฮะ
"กูไม่ได้เอาแว่นมึงไปซักหน่อย
มึงเมาแล้วจำผิดรึเปล่า ฮ่าๆๆ...."หืมมมมม...เดี๋ยวนะผมว่ามันเริ่มแปลกๆละ
หรือว่า!!
"ไอ้เหี้ยยย
มึงเอาแว่นเพื่อนไปแล้วทำหายเลยเอาพวกกูมาบังมึงเนี่ยนะ ไอ้ไข่เน่า! ไอ้ไรโน!
ไอ้หัวดอออ! ไอ้....อุ๊บ!" ผมพ่นคำหยาบ(?)ออกมามากมายจนไอ้ครามต้องเอามือปิดปากผมเอาไว้
หงุดหงิดโว้ยยย
"มึงใจเย็นๆนะเพื่อน
กูรู้ว่ามึงไม่ชอบแต่มึงลองทำตามกูนะ...หายใจเข้า...หายใจออก...หายใจเข้า...หายใจออก...ใจร่มๆนะมึง"ผมพยายามทำตามสิ่งที่ไอ้ครามบอกเพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง
แต่แม่งเอ้ย!หงุดหงิดกว่าเดิมอีกเวร!
อะไรวะทำความผิดเองคนเดียวเเท้ๆแต่ดันเอาคนอื่นเข้ามายุ่ง คนแบบผมโคตรเกลียด
มันทำให้ผมนึกถึงเรื่องตอนอนุบาล3ที่มีคนกินสีเทียนหมดกล่องแล้วก็ดันมาโทษผม
แย่ที่สุด! ผมไม่ได้กินหมดนะผมกินไปแค่2แท่งเองจะให้สาบานก็ได้!
"ครามกลับ!"แล้วตอนนี้ผมก็ตั้งใจที่จะเดินกลับเพราะเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับผมซักนิด!
หมับ!
ตึง!
ไอ้คุณประธานน
เหนือเทพน้ำหนักเยอะนะเว้ยยย เจ๊เลี้ยงมาดีหนักตั้ง53 กก.คนนะไม่ใช่หมอนข้างจะดึงมานั่งข้างๆแล้วล็อคแขนกันไว้ไม่ให้หนีไปไหนแบบนี้ไม่ได้!
ฝ่ายภาธินเมื่อมั่นใจว่าตัวเองจับคนที่แรงน้อยกว่าเอาไว้ได้แล้วก็ค่อยๆโน้มตัวลงมากระซิบเบาๆที่ข้างหูของอีกฝ่าย
"รู้ความลับของคนอื่นแล้วก็หนีไปแบบนี้...นิสัยไม่ดีเลยนะครับ”
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกู
กูก็ไม่ความเห็นจำเป็นต้องอยู่ตรงนี้ต่อ”ผมผลักอกของอีกฝ่ายออกไปพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาของไอ้คุณภาธิน
พลางสำรวจหน้าตาของคนตรงหน้าที่ไม่มีแว่นตามาปิดบังใบหน้าอย่างชัดๆเป็นครั้งแรก
ซึ่งทำให้ผมได้รู้ความจริงอีกข้อนึงของตัวเองว่าไม่ว่าตัวเองจะมองคนตรงหน้ากี่ทีก็...ไม่เคยเบื่อ
"แล้วทำไมถึงคิดว่าไม่เกี่ยวล่ะ
ในเมื่อคุณอาจจะเอาเรื่องที่ผมมาที่นี่ไปบอกใครก็ได้"
"งั้นกูก็จะไม่บอกใครเรื่องนี้"
“...”
“เฮ้อ...เอาแบบนี้ละกัน ถ้ากูบอกใครว่ามึงมาที่นี่มึงก็บอกคนอื่นได้เลยว่ากูก็มา
แฟร์ๆไง”
“ผมจะไม่บอกใครเรื่องคุณ”
“คร๊าบบบ แล้วแต่เลยคร้าบบบ”
“ผมจะคอยดูแล้วกัน คุณไปเถอะแล้วก็... ”
“...”
“เจอกันวันจันทร์”
“เออ... งั้นไปก่อนนะ ไอ้ครามกลับ”เมื่อผมรู้สึกว่าแขนของผมได้รับการปลดปล่อยผมก็รีบลุกออกมาพร้อมกับเรียกไอ้ครามที่กำลังแข่งทำหน้าตาหน้าเกลียดกับไอ้ฟิลเตอร์อยู่
ไอ้บ้าาา หน้าโคตรฮา
“มึงรีบไปไหนเนี่ยคิว โต๊ะไม่หายไปไหนหรอกน่าแฝดมึงก็นั่งเฝ้าอยู่ กูกำลังจะชนะไอ้ฟิลแล้วเชียวถ้ามึงไม่มาขัด
มึงเห็นหน้ามันป้ะ กูเกือบหลุดขำอ่ะ”ไอ้ครามเมื่อโดนผมขัดจังหวะก็บ่นเป็นหมีกินผึ้ง
แต่พอมันบ่นไปได้ซักพักมันก็เริ่มที่จะสังเกตผมที่เงียบมาตลอดทาง
“ทำไมมึงหน้าแดงวะ กูบอกแล้วว่าถ้ามึงท้องผูกมึงต้องจะกินน้ำให้มากๆ”พอพูดจบไอ้ครามเริ่มบ่นอีกครั้งแต่คราวนี้กลับเปลี่ยนมาบ่นเรื่องนิสัยกินน้ำน้อยของผมแทน
ซึ่งคำพูดของมันก็ทำให้รู้สึกถึงก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายของตัวเองที่ค่อยๆเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่เมื่อกี้...ตอนที่อยู่กับไอ้ภาธิน
ตึกตัก!
ตึกตัก!
เสียงเพลงผ่านไปอีกเพลงเมื่อผมกลับมาถึงที่โต๊ะแล้วเห็นสภาพของเพื่อนร่วมเดินทางอีกคนที่ผมกับไอ้ครามทิ้งไว้ตรงนี่ซึ่งกำลังนั่งมองโทรศัพท์ที่เปิดรูปของผู้ชายคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จักเอาไว้
พลางขมุบขมิบปากเป็นภาษาประหลาดซึ่งผมไม่เข้าใจพร้อมกับขยับมือทำเป็นสัญลักษณ์แปลกๆสลับกันไปมา
ถึงแม้ว่าตาของผมจะจ้องมองสัญลักษณ์พวกนั้นอย่างสนใจ แต่หูของผมกลับเลือกที่จะฟังเสียงเพลงที่นักดนตรีของคลับนี้กำลังร้องอยู่แทนที่จะฟังภาษาประหลาดนั้น...
Oh I just can’t take it
ฉันทนไม่ไหวแล้ว
My heart is racing
หัวใจฉันกำลังเต้นรัวไม่เป็นส่ำ
The emotions keep spinning out
อารมณ์ความรู้สึกของฉันวุ่นวายสับสน
I can’t stop thinking about it
ฉันหยุดคิดถึงมันไม่ได้
I want you all around me
ฉันต้องการคุณมาอยู่รอบตัวฉัน
And now I just can’t hide it
I think I’m fallin’ for you
I
think I’m fallin’ for you
และตอนนี้ฉันก็ปิดบังมันไว้ไม่ได้แล้ว ฉันคิดว่า ฉันกำลังตกหลุมรักคุณ ฉันคิดว่า ฉันกำลังตกหลุมรักคุณ
I’m fallin’ for you
Oh I’m fallin’ for you
ฉันกำลังตกหลุมรักคุณ
กำลังหลงรักคุณ
---------------------------------------------
Fallin’ For You - Colbie Caillat
-------------------------------------
ทุกคนนนนนเรากลับมาแล้ววว หายไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย จำกันได้อยู่รึเปล่า สำหรับคนที่เข้ามาอ่านและยังติดตามกันอยู่ก็ขอขอบคุณนะค้าาาา อิอิ สำหรับรีดท์ทุกท่านเราก็จะอยู่ด้วยกันยาวๆไปไม่หายไปไหนหรอกไม่ต้องห่วง(แล้วที่หายไปเป็นปีนี่อะไรฟระ//โดนโดดถีบขาคู่555)
ความคิดเห็น