ความฝันย้อนอดีตนำพาเธอให้พบรัก

ลำดับตอนที่ #6 : นายเข้ามาในชีวิตฉันตั้งแต่เมื่อไหร่

นายเข้ามาในชีวิตฉันตั้งแต่เมื่อไหร่

ในที่สุดวันนำเสนองานก็มาถึง แม้จะตื่นเต้นเล็กน้อยแต่เราก็ผ่านมันมาได้ เสียงปรบมือดังขึ้นหลังเรานำเสนอจบ ฉันหันยิ้มให้ธันและนั่นทำให้ฉันเห็น รอยยิ้มของธัน โห!!! หล่ออ่ะ แต่ว่าทำไมใจฉันเต้นแรงแบบนี้ ใจเย็นๆนะมีนา แกคงแค่ตื่นเต้นไปหน่อยเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอกนะ แต่ก็จากงานนี้แหละที่ทำให้ฉันกับธันสนิทกันมากขึ้น ระหว่างที่ฉันกับธันเดินไปโรงอาหาร

“มีนา ฉันคิดถึงมีนามากเลยนะ”

“กริชมาไงเนี้ย เราเลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ นายเป็นคนพูดเองนะ จะกลับมาทำไมฉันไม่สนใจนายแล้ว”

“ครั้งนั้นมันเป็นอารมณ์ชั่ววูบน่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้ฉันนะมีนา”

“ไม่”

“ฉันขอโทษ ฉันรักมีนาจริงๆ ที่ผ่านมาฉันผิดไปแล้ว”

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วกริช ฉันเลิกกับนายแล้วทุกอย่างจบแล้ว เรื่องของเรามันไม่มีอีกแล้ว”

ฉันพูดจบพร้อมกับเดินหนีกริช แต่ก็ยังโดนกริชรั้งมือไว้

“ฉันรู้มีนา เธอยังรักฉัน”

“ปล่อยนะกริช ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”

“เฮ้ย!!! มีนาบอกว่าจบก็จบดิ” ธันพูดพร้อมกับดึงมือฉันออกจากกริช

“แล้วแกมายุ่งอะไรด้วย”

กริชตะโกนใส่ธัน ฉันเห็นท่าไม่ดีล่ะ ธันดูโกรธมากเลย

“ไปเถอะธัน อย่ามายุ่งกับคนแถวนี้ให้เสียเวลาเลย”

ฉันพูดและรีบผลักธันให้ห่างจากตรงนั้น  มีเสียงของกริชดังมาจากข้างหลัง

“คอยดูนะมีนา ฉันจะต้องทำให้เธอหึงฉันและกลับมาหาฉันให้ได้”

ไม่มีวันนั้นหรอก นายฝันไปคนเดียวเถอะนายกริช

“เธอยังรักกริชอยู่รึเปล่า” ธันหันมาถามฉัน

“ไม่แล้วล่ะ ผู้ชายแบบนั้นน่ะ ทั้งเจ้าชู้สับรางเก่ง ตั้งแต่ฉันเลิกกับตานั่น ฉันเห็นเดินควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าสักวันเดียว ฉันโชคดีมากเลยนะ ในที่สุดฉันก็ตาสว่างสักที”

“ดีจังที่คิดแบบนี้ คนอื่นยังมีอีกเยอะแยะ”

“นายว่าอะไรนะ”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่บอกว่า ผู้ชายแบบนี้อย่าไปสนใจน่ะดีแล้ว”

“นั่นน่ะสินะ”

“ไปเร็วเข้า หิวข้าวแล้ว 5555”

ธันจับมือฉันวิ่งไปที่โรงอาหาร แต่พอตานี่อารมณ์ดีแล้วมันรู้สึกดีจัง จะรู้ตัวบ้างไหมนะ ว่าตัวเองมีเสน่ห์เวลายิ้มอารมณ์ดีแบบนี้ แต่ว่า ทำไมนะ...ทำไมหน้าฉันร้อนแบบนี้แถมใจเต้นเร็วด้วย ฉันชอบนายไปแล้วงั้นเหรอ