ความฝันย้อนอดีตนำพาเธอให้พบรัก

ลำดับตอนที่ #4 : ทั้งหมดนี้คือความฝันรึเปล่า

ทั้งหมดนี้คือความฝันรึเปล่า

“พี่มีน พี่เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น” มีนาถามด้วยน้ำเสียงกังวล

“มีนา พี่รู้สึกว่า พี่คงไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว พี่...”

“หนูรู้ว่าสักวันพี่ก็ต้องไปมันเร็วจังนะ พี่ไม่ต้องงงหรอกว่าหนูรู้ได้ยังไง” มีนาพูดหลังจากเห็นสีหน้าแปลกใจของฉัน

“พี่ก็คือหนู หนูก็คือพี่ พี่คืออนาคตของหนู พูดแบบนี้ถูกต้องไหมล่ะ”

ฉันแสดงสีหน้าว่าประหลาดใจมากขึ้นกว่าเก่า แต่เธอรู้ได้ยังไง

“รู้ได้ไงว่า พี่มาจากอนาคต”

“พี่กับหนูคือคนๆเดียวกัน จะไม่ให้รู้ได้ยังไง แม่เองก็รู้ มันบอกไม่ถูกหรอกว่ารู้ได้ยังไงแต่มันรู้ล่ะกัน”

นั่นน่ะสินะ เราคือคนๆเดียวกันนี่หน่า

“หนูดีใจนะที่ได้เจอกับพี่ อย่างน้อยหนูก็รู้ว่าหนูก็มีอนาคตแถมโตขึ้น ยังสวยและน่ารักแบบนี้อีก 555”

“พี่ก็ดีใจที่ได้มาที่นี่ อดีตมันสวยงามและน่าจดจำแถมยังเป็นแรงผลักดันเราด้วย เราไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอดีตเลยเนอะ”

มีนาพยักหน้า

“พี่มีสิ่งหนึ่งที่อยากบอกมีนา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต้องเข้มแข็ง อดทนและมีความกล้าที่จะสู้กับปัญหา โอเคนะ”

“ค่ะ หนูจะจำคำพี่ ดึกแล้วนอนเถอะ”

ฉันหลับไป มีแต่ความมืดของรัตติกาลเข้าปกคลุมทั่วท้องฟ้า

ฉันรู้สึกตัวอีกครั้ง เมื่อลืมตาขึ้นนี่มัน โรงพยาบาลนี่หน่า

“มีนา รู้สึกตัวแล้วเหรอลูก แม่จะไปตามหมอก่อนนะ”

เสียงแม่ฉันนิ เกิดอะไรขึ้น ฉันสับสนไปหมดแล้ว หมอตรวจเสร็จหมอบอกว่า อีก2-3วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เอ๊ะ!!!มันคุ้นๆนะ

“เออ...คือ นี่พ.ศ.อะไรคะ”

“พ.ศ.อะไรก็ 2558ไงลูก หมอคะ หมอคะ ต้องตรวจสมองลูกฉันไหมคะเนี้ย”

แม่................. หนูยังโอเค ตรวจสมองทามมายยยยยยย

“แม่เป็นห่วงลูกมากเลยนะ เล่นหลับไปตั้งหลายวัน พ่อก็เป็นห่วงลูกแต่งานรัดตัวเลยมาไม่ได้”

“แม่บอกพ่อด้วยนะคะ หนูไม่เป็นอะไรมาก พ่ออย่าได้ห่วงหนูเลย”

พ่อฉันไปทำงานที่ฝรั่งเศสกับเพื่อนๆของพ่อ นานๆจะกลับมาสักครั้ง แต่ว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉัน มันเป็นแค่ความฝันงั้นเหรอ

“มีนา แม่ลืมบอกไป มีเพื่อนๆมาเยี่ยมน่ะ”

แม่พูดจบ ก็มีคนเดินเข้ามา2คน คนหนึ่งเป็นเพื่อนสนิทฉันเอง ชื่อ จอมขวัญ เธอเป็นคนแก่นๆบางทีฉันยังนึกว่าเธอเป็นผู้ชายเลย ส่วนอีกคนก็คือ ธัน

“แม่ออกไปข้างนอกก่อนนะ อยู่คุยกับมีนากันก่อนนะ”

“เป็นยังไงบ้างมีนา พอเราได้ข่าวแกก็รีบมาทันทีเลยนะเนี้ย” จอมขวัญพูดหลังจากแม่ออกจากห้องไปแล้ว

“ไม่เป็นอะไรมากหรอก ไม่กี่วันก็กลับบ้านแล้ว”

“อ๊ะนี่ของฝาก แล้วก็ดอกไม้” ธันพูดพร้อมกับยื่นดอกไม้ให้ฉัน แล้วก็วางของฝากบนโต๊ะวางของ

“กุหลาบขาวเหรอ” ฉันพูดเบาๆ

“ก็แกชอบกุหลาบขาวนิ ธัน เอ้ย.... เราก็เลยซื้อมาให้”

ฉันเห็นจอมขวัญสะดุ้งนิดหน่อย แต่ทำไมนายธันต้องทำตาขวางด้วยล่ะ

“ขอบใจนะ ^ ^”

“เออ... เธอมีพี่สาวรึเปล่า”

ฉันหันไปมองธันแบบงงๆ

“มีนาเป็นลูกคนเดียวนายก็รู้นิ ถามไม”

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร”

“นี่ แกเลิกกับกริชแล้วใช่ไหม” จอมขวัญหันมาหาฉัน

ฉันสะดุ้งเล็กน้อยแต่มันไม่สะเทือนเท่าไหร่ เหมือนมีคำว่า ต้องเข้มแข็งและอดทนอยู่ในใจ

“รู้กันทั้งโรงเรียนแล้วมั้งเนี้ย 555”

“คงงั้น ก็พวกสาวๆที่ชอบกริชน่ะแหละไปประกาศ ผู้ชายนิสัยไม่ดีเจ้าชู้แบบนั้น อย่าไปสนเลย แกเป็นคนดีต้องมีผู้ชายดีๆมาสนอยู่แล้ว”

“นั่นน่ะสิ ^ ^”