คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความทรงจำที่เลือนหายไป
ความทรงจำที่เลือนหายไป
หลังจากออกจากโรงพยาบาลฉันก็กลับบ้าน บ้านของฉันแต่คนละพ.ศ. และฉันก็นอนในห้องตัวเองกับมีนา ฉันฝันไปป่าวเนี้ยลองตบหน้าตัวเองดิ
เพี้ย.......ย อุ้ย......ย เจ็บของจริงๆ ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม
“พี่มีน พี่ทำอะไรของพี่ ตบหน้าตัวเองทำไม”
มีนาหันหน้ามามองฉันหลังจากได้ยินเสียง”เพี้ย”เมื่อกี้นี้
“เปล่าๆ พี่ตบยุงน่ะ มันกัดพี่เจ็บเชียว”
“อ้อๆ เสื้อผ้าของแม่พี่น่าจะใส่ได้นะ ลูกสาวป้าข้างบ้านก็เอาเสื้อผ้ามาให้หนูมีหลายชุดล่ะที่ใหญ่พอให้พี่ใส่ได้”
“ขอบใจจ้า”
ลูกสาวป้าข้างบ้านเขาชอบเอาของมาให้ฉันบ่อยๆตั้งแต่เด็กล่ะ เสื้อผ้าข้าวของฉันส่วนใหญ่ก็ของพี่เขาทั้งนั้นแหละ ฉันใช้ของประหยัด
“พี่มีน หนูมีเรื่องจะปรึกษาอ่ะ”
“ว่ามาเลย พี่ตอบได้หมด” ก็ฉันผ่านมันมาหมดแล้วนิ
“คือ...หนูได้จดหมายประหลาดมาปีกว่าแล้วอ่ะ ไม่รู้ใครเอามาวางที่โต๊ะเรียนหนู หนูควรทำยังไงดี”
“จดหมายเหรอ พี่ขอดูหน่อย”
มีนาหยิบจดหมายทั้งหมดมาให้ฉันดู จริงสิ ฉันเคยได้จนกระทั่งฉันมีแฟนนี่หน่า ลืมไปเลยนะเนี้ย ข้อความส่วนใหญ่ในจดหมายจะเขียนให้กำลังใจต่างๆก็เพราะจดหมายนี้เนี้ยแหละที่เป็นแรงผลักดันให้ฉันสอบเข้าห้อง1.
“จดหมายนี่มันส่งผลดีต่อมีนาไหมล่ะ”
“ค่ะ มันเป็นแรงผลักดันให้หนูขยันขึ้น”
“งั้น ก็เก็บไว้น่ะแหละดีแล้ว”
“แต่หนูอยากรู้ว่าใครส่ง อยากขอบคุณเขาน่ะพี่”
นั่นสินะ ถ้าได้รู้ก็ดีเหมือนกันฉันก็รู้สึกขอบคุณจดหมายพวกนี้ที่ทำให้ฉันมีวันนี้
“มีนาได้ทุกวันศุกร์ใช่ป่ะ”
“ทำไมพี่รู้”
อ้าว!!! ยัยมีน ใจเย็นๆสิทำอะไรน่าสงสัย ใครจะไปเชื่อว่าแกมาจากอนาคต
“พี่...พี่เดาเอาน่ะ ก็เห็นมันมีน้อยก็เลยคิดว่าน่าจะได้สัปดาห์ล่ะครั้ง”
“:D”
ทำไมยิ้มแบบนี้ล่ะ มันไม่น่าไว้ใจเริ่มกลัวตัวเองแล้วสิ
“งั้นพี่สืบเอง มีนาก็ทำตัวตามปกตินะ”
“แน่ใจนะ ว่าพี่ทำคนเดียวได้”
นี่ไม่ใว้ใจตัวเองเลยรึไงกัน เดี๋ยวคอยดูเถอะ
“แน่นอน ระดับนี้แล้วเดี๋ยวพี่จัดการเองอย่าห่วงเลย”
ความคิดเห็น