ความฝันย้อนอดีตนำพาเธอให้พบรัก

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด

จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด

“เราเลิกกันเถอะ”

“ห๊ะ นายว่าอะไรนะ”

“ฉันบอกว่า เราเลิกกันเถอะ ฉันเบื่อเธอแล้ว ........”

ไม่ต้องรอให้กริชพูดต่อ ฉันรีบวิ่งหนีออกจากสถานที่นั้น น้ำตามันไหลตลอดทาง ฉันวิ่งออกมาและขึ้นรถเมล์ทันทีไม่ทันมองด้วยซ้ำว่าใช่รถเมล์ที่วิ่งถึงบ้านฉันรึเปล่า ตอนนี้รู้สึกอยากจะไปที่ไหนก็ได้ไปให้ไกลจากที่นี่ หลังจากนั้นภาพในอดีตเรื่องราวต่างๆตั้งแต่กริชตามตื้อ บอกชอบ จนเราคบกันเป็นแฟนก็หลั่งไหลเข้ามาให้ฉันเห็นตลอด ตอนนั้นกริชดีกับฉันทุกอย่างเอาใจใส่ฉัน นั่นน่ะเหรอคำว่ารักที่เขาเคยให้ฉัน อยากจะตะโกนออกไปดังๆจริงๆ ฉันเกลียดกริชเกลียดนาย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่ยุ่งกับกริชเลย T[]T

“วัยรุ่นสมัยนี้นิ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องไห้ ไม่มีความอดทนเอาซะเลย” คุณป้าที่นั่งข้างๆพูด

เออ....คือ คุณป้าคะ หนูก็ร้องเงียบๆแล้วนะ

เอี๊ยด..........................ด

โครม..........................ม

ฉันได้ยินเสียงโวยวายดังรอบๆตัวฉันก่อนที่ฉันจะสัมผัสได้ถึงความเงียบและความมืด..........

ฉันเริ่มรู้สึกตัว ฉันค่อยๆลืมตาช้าๆ บรรยากาศแบบนี้ สภาพแบบนี้ ที่นี่โรงพยาบาลใช่ไหมเนี้ย

“แม่คะ พี่เขาพื้นแล้ว”

ฉันได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งและเสียงแบบนั้นมันคุ้นหูจัง

“พี่คะ พี่โอเคไหม”

เด็กผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาหาฉันในขณะที่ฉันกำลังลุกขึ้นนั่ง ดวงหน้าแบบนี้ เสียงแบบนี้ นี่มัน!! ฉันตอนม.3นี่ ไม่จริงน่า จะเป็ฯไปได้ยังไง

“เดี๋ยวหมอกำลังจะมานะ มีนา อย่าไปกวนพี่เขาเลย”

ฉันมองตามเสียงนั้น นั่น!! แม่ฉันนิ ส่วนมีนานั่นก็เป็นชื่อฉันด้วยยยย มันเกิดอะไรขึ้น

“ขอโทษนะคะที่ต้องถามอะไรแปลกๆ นี่พ.ศ.อะไรเหรอคะ”

แม่และฉัน(ตอนม.3) มองหน้ากัน

“ 2556 ค่ะ พี่ชื่ออะไรคะ ของที่ติดตัวพี่ไม่มีอะไรที่ระบุความเป็นพี่ได้เลย”

2556 ไม่จริงน๊า แล้วฉันจะชื่ออะไรดีล่ะเนี้ย

“ชื่อ มีน จ๊ะ” มันต่างจากเดิมตรงไหนเนี้ย -_-

และคุณหมอก็เดินเข้ามาพอดี หลังจากตรวจเสร็จคุณหมอบอกว่า “ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง พักอีก2วันก็สามารถกลับบ้านได้” คุณหมอก็ออกไปตรวจคนไข้คนอื่นต่อ แต่ว่าแล้วฉันจะกลับไปบ้านฉันได้ยังไงกันล่ะ

“ไปอยู่ที่บ้านเรานะมีน ^_^” แม่พูด

ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นจัง แม่ฉันน่ะใจดีเสมอ