สุภาพบุรุษแดนทราย

ตอนที่ 36 : บทที่ 10 | คู่หมั้น [2]

วันนี้มาสุ่มแจกหนังสือด้วยค่า รอบนี้แจกหนังสือ อาณัติอสูร จำนวน 3 รางวัลค่ะ

ผู้โชคดีที่สุ่มได้ตามภาพด้านล่างเลยนะคะ แจ้งชื่อและที่อยู่สำหรับจัดส่งหนังสือมาที่เพจ ณจันทร์นรา - ณจันทร์ฌรี ได้เลยค่ะ

อีบุ๊กท่านชีคมาแล้วนะคะ ขอฝากสายอีบุ๊กด้วยนะคะ อ่านจบแล้วฝากกดหัวใจมาให้ด้วยน้าาา

รูปเล่มสามารถสั่งซื้อได้ที่เว็บ สนพ. หรือหาได้ที่ร้านนายอินทร์/ซีเอ็ด ได้เลยนะค้า

“อยากกินคุณน่ะ เลี้ยงหน่อยสิ” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูเล็ก มือกร้านตะปบลงบนอกอิ่มของหญิงสาวแล้วนวดเฟ้นมันด้วยจังหวะหนักหน่วง

ชายหนุ่มเบียดสะโพกแนบชิด ความแข็งขึงดุนดันอยู่ตรงหน้าขาของมิถิลา ป่าวประกาศความต้องการของเขา

มิถิลาสบกับดวงตาที่เปี่ยมด้วยความปรารถนาของเขาแล้วก็เอื้อมมือไปยึดบ่ากว้างเอาไว้ หญิงสาวออกแรงดันให้ชายหนุ่มพลิกตัวลงนอน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ติดอยู่บนริมฝีปากขณะที่หญิงสาวขยับตัวขึ้นมาอยู่บนเรือนร่างของอาซาดิล ชายกระโปรงชุดนอนเลิกขึ้นเมื่อหญิงสาวต้องแยกขาออกเล็กน้อยเพื่อนั่งคร่อมทับกายหนาของชีคหนุ่ม

สองแก้มของมิถิลาแดงระเรื่อ ทว่าหญิงสาวก็อยากเรียนรู้ที่จะเป็นฝ่าย ‘เริ่ม’ ดูบ้าง

“ออนท็อป?” อาซาดิลถามแล้วก็ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นไปวางใต้ศีรษะ สายตาเคลื่อนจากใบหน้าอ่อนใสของมิถิลาต่ำลงมาจนถึงทรวงอกชูชันใต้เสื้อนอน ยอดอกของเธอหดแข็งดุนดันเนื้อผ้าจนเป็นรอยนูนจางๆ ขึ้นมา

โคตรเอ๊กซ์!

“คุณบอกว่า...ให้ฉันเลี้ยงนี่คะ” มิถิลาลากมือผ่านแผ่นอกแน่นตึงของเขา จงใจปัดผ่านยอดอกสีเข้มของอาซาดิลอย่างยั่วเย้า ก่อนจะเลื่อนมือมาลูบไล้ลอนกล้ามท้องของเขา ยั่วยวนเขาก็ส่วนหนึ่ง อีกส่วน...เป็นความปรารถนาของเธอล้วนๆ

อาซาดิลครางลึกในลำคอด้วยความพึงพอใจ เขาไม่รู้หรอกว่าอะไรที่ทำให้มิถิลาคึกนักในเช้าวันนี้ แต่บอกได้เลยว่าเขาชอบมาก

“งั้นก็เชิญครับ ผมยอมให้คุณเลี้ยง แต่ถ้าผมกินไม่อิ่ม ผมเบิ้ลนะ”

*

มิถิลาโทร.จองร้านอาหารสำหรับค่ำวันนี้เรียบร้อย เธอเปิดดูรีวิวจากอินเทอร์เน็ตด้วยความตื่นเต้นหลังจากที่อาซาดิลบอกชื่อร้าน แค่เห็นจากรูปก็รู้แล้วว่าบรรยากาศต้องดีมาก ถึงราคาจะสูง แต่เธอพอมีเงินอยู่ ไม่ได้จะเลี้ยงอาซาดิลทุกวันเสียหน่อย ก็แค่นานๆ ทีเท่านั้น และมิถิลาทบทวนแล้วว่ามันคุ้มค่า

หญิงสาวอารมณ์ดีไปทั้งวัน พอจิตใจเบิกบาน เธอก็ทำงานได้อย่างรวดเร็ว แปลเอกสารให้ชีคอาซาดิลเสร็จเรียบร้อยก่อนเวลาเลิกงานเสียอีก งานของมิถิลาในวันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือก็แต่รอเขาประชุมทางไกล จากนั้นก็กลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ มิถิลามีเสื้อผ้าที่จะใส่อยู่ในใจแล้ว เป็นชุดที่เธอแน่ใจว่าอาซาดิลจะต้องชอบ

พอทำงานเสร็จหมด หญิงสาวก็เลยได้แต่นั่งว่าง พอไม่รู้จะทำอะไรก็เลยนึกมโนภาพในค่ำคืนนี้เอาไว้แล้วก็นั่งยิ้มอยู่คนเดียว เธอดูอารมณ์ดีขนาดที่ว่ารามูยังเอ่ยปากทัก

มิถิลาคิดว่าเธอคงจะยิ้มแย้มแบบนี้ได้ทั้งวัน ถ้าเพียงแต่จะไม่มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากลิฟต์ และแจ้งความจำนงว่าต้องการพบอาซาดิล

หล่อนเป็นชาวอัลมานฮาฌ์ม หน้าตาคมคายโดดเด่น ถึงแม้จะสวมอาบาย่าและมีคลุมผ้าโพกศีรษะ แต่ดูก็รู้ว่าเป็นของราคาแพง ไหนจะกระเป๋าถือแบรนด์เนมราคาหลักแสนนั่นอีก ผู้หญิงคนนี้ดูมีรัศมีแห่งความน่าเกรงขามอยู่นิดๆ แตกต่างออกไปจากอดีตคู่ขาคู่ควงของชีคอาซาดิลที่มิถิลาเคยเจอ

“ไม่ได้นัดไว้ เข้าพบไม่ได้ค่ะ” ถึงอีกฝ่ายจะดูดีอย่างไร แต่มิถิลาก็พูดด้วยประโยคเดิมๆ ที่ใช้ประจำ

เรื่องนี้เป็นกฎเกณฑ์ไปแล้ว ใครที่ทำงานกับชีคอาซาดิลต่างรู้ดีว่าชายหนุ่มไม่ค่อยอนุญาตให้ใครเข้าพบโดยไม่ได้นัดไว้ก่อน นอกเสียจากว่าจะมีธุระเร่งด่วนกะทันหันจริงๆ

“มาหาคู่หมั้น ไม่จำเป็นต้องนัดไว้ก่อนหรอกมั้ง”

คำว่า ‘คู่หมั้น’ กระแทกเข้าไปถึงหัวใจของมิถิลา หญิงสาวเบิกตากว้างมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความตระหนก ขณะเดียวกันมันก็ยังมีความเคลือบแคลงปะปนอยู่

คู่หมั้น...ผู้หญิงคนนี้บอกว่าหล่อนเป็นคู่หมั้นของชีคอาซาดิลอย่างนั้นหรือ

ไม่จริง! ไม่จริงหรอกใช่ไหม

“คู่หมั้น...เหรอคะ” หญิงสาวทวนคำเสียงแผ่ว ใจแป้วไปมาก อารมณ์เบิกบานใจตลอดทั้งวันไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ขณะนี้สิ่งที่เธอเผชิญคือความหวาดหวั่น มิถิลาได้แต่ภาวนาขอให้นี่ไม่ใช่เรื่องจริง

“โทร.บอกอาซาดิลให้หน่อยว่าชาเราะฮ์มาหา”

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมาสั่งแบบนี้มิถิลาคงจะไม่ทำ แล้วก็คงจะยืนกรานให้หล่อนลงวันนัดหมายเอาไว้ แต่อารามอยากรู้ ทำให้มิถิลายกหูโทรศัพท์ต่อสายหาคนที่อยู่ในห้องทำงาน

เธออยากได้คำตอบว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคู่หมั้นของชีคอาซาดิลจริงหรือเปล่า

“มีคนต้องการผมคุณค่ะ เธอบอกว่าชื่อชาเราะฮ์” มิถิลายังไม่ไถ่ถามถึงสถานะความสัมพันธ์ระหว่างชีคอาซาดิลกับผู้หญิงที่ชื่อชาเราะฮ์ในตอนนี้ เธอหวังแค่ว่าอาซาดิลจะปฏิเสธไม่ให้หล่อนเข้าพบ แค่เขาทำแบบนั้นมันก็เพียงพอจะบอกได้แล้วว่าผู้หญิงชาวอัลมานฮาฌ์มคนนี้ไม่ได้มีความสำคัญต่อเขา

อาซาดิลเงียบไปอึดใจหนึ่ง เป็นอึดใจที่มิถิลาพลอยลุ้นระทึกไปด้วย

“ให้เข้ามา”

คำตอบของชีคอาซาดิลมาพร้อมๆ กับเสียงแตกโพล๊ะดังในหัวของมิถิลา เหมือนเสียงของแก้วที่ปริร้าว ร่องรอยความเสียหายก่อเกิดขึ้นบนหัวใจของเธอ

มิถิลาแทบนั่งไม่ติดหลังจากที่ชาเราะฮ์เดินเข้าไปในห้องทำงานของชีคอาซาดิล ความสงสัยเรื่องสถานภาพของทั้งคู่วนอยู่ในหัว หรือว่าชาเราะฮ์จะโกหก แต่ชีคอาซาดิลไม่ใช่ผู้ชายดาษๆ ทั่วไป ใครจะกล้าเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นกัน

แต่มันจะเป็นเรื่องจริงไปได้อย่างไร เธอไม่เคยเห็นชีคอาซาดิลสวมแหวน แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้สวมแหวนเหมือนกัน

รามูก็ดันออกไปธุระข้างนอก ไม่อยู่ให้ถามเสียด้วยสิ

“เฮ้อ...” มิถิลาถอนหายใจเกือบจะร้อยครั้งแล้วเห็นจะได้ เวลาดูเหมือนจะผ่านไปนานเหลือเกินในความรู้สึกของหญิงสาว พวกเขาอยู่กันตามลำพังในห้องทำงาน ไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไร ไม่รู้ว่าทำอะไรกัน

ตอนที่ได้ยินเสียงประตูห้องทำงานเปิดออก ดวงตาของมิถิลาเป็นประกายด้วยความดีใจ ทว่าก็เพียงแวบเดียวเท่านั้น

อาซาดิลเดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมกับชาเราะฮ์ เขาปล่อยให้หล่อนเดินควงแขน ไม่ได้มีทีท่าว่าจะมือคู่นั้นให้ออกห่าง

มิถิลาเจ็บจุกจนพูดไม่ออก เธอส่งสายตาตัดพ้อไปให้ชีคอาซาดิล แน่ใจว่าเขามองเห็นมัน แต่ชายหนุ่มกลับเพิกเฉยจนเธออยากจะกรีดร้องใส่หน้าเขา

นี่มันอะไรกัน! เมื่อเช้าเขายังขลุกอยู่บนเตียงกับเธอตั้งนานสองนาน ยังไม่ทันข้ามวันเขาก็ควงแขนกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ

คิดถึงจิตใจของเธอบ้างหรือเปล่า?!

“ผมต้องไปกินมื้อเย็นกับชาเราะฮ์”

____________________________________________________

ท่านคะ! ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้!!!

ขอฝากผลงานเรื่องก่อนๆ เอาไว้ด้วยนะคะ