สุภาพบุรุษแดนทราย

ตอนที่ 17 : บทที่ 5 | พฤติการณ์อ่อนโยน [1]

“นั่งก่อน”

อาซาดิลกดไหล่ให้มิถิลานั่งลงบนโซฟาโดยที่ตัวเขาเองก็นั่งลงข้างๆ ชายหนุ่มแตะปลายคางของมิถิลาแผ่วเบา อีกมือก็เกลี่ยผมที่ระใบหน้าไปทัดใบหู พอเห็นดวงหน้ารูปไข่ชัดเจน ก็ยิ่งเห็นรอยแดงบนแก้มนวลชัดมากขึ้น

“ดูเหมือนหน้าคุณจะบวมนิดๆ ด้วย”

“เหรอคะ” มิถิลายกมือขึ้นมาลูบแก้มข้างที่โดนตบ ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองหายเจ็บแล้ว แต่พอจับไปโดนถึงได้รู้ว่าความเจ็บปนชายังคงอยู่ ท่าทางจะระบมด้วยนะเนี่ย

“ได้ประคบหรือยัง”

มิถิลาส่ายหน้า “ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายค่ะ เดี๋ยวสักชั่วโมงก็คงไม่รู้สึกอะไรแล้ว”

อาซาดิลทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ไม่ถูกใจกับความคิดของมิถิลานัก

“ผิวคุณขาวขนาดนี้ รอยก็แดงชัดขนาดนี้ คงจะหายง่ายๆ หรอก” เขาบ่นแล้วก็กวาดตาไปทั่วห้องคล้ายจะมองหาอะไรสักอย่าง “แบบนี้ต้องประคบเย็นใช่ไหม”

“งั้นมั้งคะ ฉันไม่แน่ใจหรอกค่ะ...ไม่เคยโดนตบมาก่อนนี่”

อาซาดิลทอดมองใบหน้าบึ้งตึงของมิถิลาด้วยดวงตาอ่อนแสง มือกร้านยังคงวนเวียนอยู่กับเรือนผมของหญิงสาว มิถิลาไม่ยอมสบตากับเขา คล้ายกับว่าหญิงสาวเองก็ขุ่นเคืองเขาอยู่ด้วย

“คุณทำหน้าเหมือนโกรธผม”

“ก็น่าโกรธอยู่หรอกค่ะ” ความหงุดหงิดที่ตกตะกอนอยู่ในใจทำให้มิถิลาไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกของตัวเอง

“นี่คุณ...ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ”

“ผิดสิคะ” มิถิลามองค้อนใส่ชีคหนุ่ม “เพราะคุณควงสาวๆ ไม่ซ้ำหน้าแบบนี้ไง ฉันถึงต้องมาเจ็บตัว”

อาซาดิลชะงักไปเล็กน้อย มิถิลาไม่ได้พูดอะไรผิด ขณะเดียวกันชายหนุ่มเองก็ไม่คิดว่าเขาทำอะไรผิด เขาเป็นผู้ชายโสด และเป็นผู้ชายที่มีคุณสมบัติแบบที่สาวๆ จะชอบ แปลกตรงไหนถ้าเขาจะเดตกับใครไปเรื่อย

...ก็ยังไม่เจอคนที่ถูกใจนี่นา

อย่างไรก็ตามอาซาดิลก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่าตัวเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้มิถิลาเจ็บตัว เขาจ้างเธอมาเพื่อทำหน้าที่ ‘สับราง’ ให้เขาก็จริง แต่ก็ไม่ได้คิดว่าหญิงสาวจะต้องเป็นที่รองมือรองเท้าหรือแม้แต่กระทั่งรองรับอารมณ์ของใคร

“ผมขอโทษ ไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น” ที่ผ่านมามันไม่เคยมีกรณีแบบนี้ จริงอยู่ที่อาจจะมีผู้หญิงบางคนโผล่มาอย่างเสียมารยาทแบบที่ดิลิย่าทำ แต่คนที่คอยกันไม่ให้ผู้หญิงพวกนั้นเข้าถึงตัวเขาถ้าไม่ใช่อิมลอฮ์ก็ต้องเป็นรามู สองคนนั้นคือผู้ชายรูปร่างบึกบึน แถมยังรู้จักศิลปะการป้องกันตัวเป็นอย่างดี คงไม่พลาดท่าโดนผู้หญิงตบหน้า มีแต่จะรีบหิ้วปีกหล่อนออกไปให้พ้นๆ มากกว่า

“คุณนั่งรอก่อนนะ ผมจะไปหาอะไรมาประคบให้”

อาซาดิลเดินออกไปนอกห้องทำงาน ครู่หนึ่งก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับถ้วยน้ำแข็ง ชายหนุ่มเดินผ่านหน้ามิถิลาเข้าไปในห้องน้ำ ใช้เวลาอยู่ในนั้นครู่ใหญ่ ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ มิถิลาพร้อมกับผ้าขนหนูที่ห่อน้ำแข็งเอาไว้

“ขอบคุณค่ะ” มิถิลาอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อยแล้วหลังจากที่ชีคอาซาดิลขอโทษเธอ อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องขอโทษก็ได้ในเมื่อเขาไม่ใช่คนทำ แถมเขาเองก็อยู่ในสถานะที่เหนือกว่าเธอ

เขายอมถึงขนาดนี้ มิถิลาก็อดแปลกใจไม่ได้เหมือนกัน

“ไม่ต้อง ผมทำให้เอง” ชายหนุ่มปัดมือของมิถิลาที่ยื่นมารับผ้าขนหนูห่อน้ำแข็งออกเบาๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างเล็กของเธออย่างแนบเนียน ก่อนจะวางผ้าขนหนูที่เตรียมมาลงบนแก้มที่มีรอยแดงเป็นปื้นแผ่วเบา

มิถิลาถึงกับต้องกลั้นหายใจ ไม่ใช่เพราะความเย็นที่สัมผัสอยู่ตรงข้างแก้ม แต่เป็นเพราะอากัปกิริยาอ่อนโยนของชีคอาซาดิลต่างหาก เธอสัมผัสได้ว่าเขาระมัดระวังในการลงน้ำหนักมาก เบามืออย่างที่เธอไม่คิดว่าผู้ชายแบบเขาจะทำได้

ทั้งหมดทั้งมวลที่เขาทำสั่นสะเทือนหัวใจของมิถิลาอย่างที่หญิงสาวเองก็ตั้งตัวไม่ทัน

ชีคอาซาดิลไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้...

“คุณ...” จู่ๆ มิถิลาก็ติดอ่างขึ้นมากะทันหัน อยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับหัวหมุน คิดไม่ทันว่าควรพูดอะไรออกไปดี “เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้นะคะ คุณจะได้ไม่เสียเวลางาน”

“ผมไม่มีงานด่วนอะไร เย็นไปหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ” ปฏิเสธไม่ทันขาดคำด้วยซ้ำ มิถิลาก็สะดุ้งขึ้นมานิดๆ ทว่าไม่ได้เป็นเพราะความเย็น แต่เป็นความแสบหลังจากที่ชีคอาซาดิลขยับผ้าขนหนูลึกเข้าไปใกล้ใบหูต่างหาก

“เป็นอะไร ไหนว่าไม่เย็นไง”

“แสบค่ะ”

เห็นมิถิลาเอียงใบหน้าหนี อาซาดิลก็ชักมือกลับมา แต่โน้มใบหน้าเข้าใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น พิจารณาใบหน้าของอีกฝ่ายให้ถี่ถ้วนมากยิ่งขึ้น

____________________________________________________

จ้าาาาา นายจ้างกับลูกจ้างจ้าาาาา ต้องขนาดนี้ไหมอะคะท่านชีค

ปล.คอมเม้นต์กันเข้ามาเยอะๆ นะคะ เดี๋ยวแนนมีสุ่มแจกนิยายจากคอมเม้นต์ด้วยค่ะ

ขอฝากผลงานเรื่องก่อนๆ เอาไว้ด้วยนะคะ