รักแปลกสไตล์ ของยัยตัวยุ่งกับหนุ่มเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่สอง [กินข้าว]

ห้องที่สะอาดสุดๆเป็นระเบียบและขนาดของห้องที่ใหญ่ยังกะห้องประชุมโรงเรียน เหมือนบ้านหลังหนึ่งเลยนะ และฉันก็สังเกตเห็นที่ผนังตรงหัวฉันพอดีว่า V.I.P

                อ๋อ..เข้าใจและ รวยแรงน้ออีตาบ้านี่

                สักพักเขาก็เอากระดาษไปตากตรงระเบียงห้อง

                “ไม่ต้องกลัวมันปลิวหรอกมันมีผนังกั้นอยู่” เขาพูดกันฉันที่กำลังจะแย้ง

                “อืม นี่ ชั้นหิวอ่ะ” ฉันบอกไปตามความจริงที่ปรากฏ ท้องของฉันมันเรียกร้องว่าต้องการ ของกินๆๆๆๆๆ

                “ไปเหอะ อยากกินแถวไหนล่ะเดี๋ยวพาไป”

                เอ๊ะ??อีตานี่ใจดีชอบกล

                “ไหนก็ได้แล้วแต่นายละกัน” ฉันตอบยิ้มและเขาก็แบมือมาทางฉัน

                งง???

                “รัยอ่ะ” ฉันถามเขา

                “กุญแจรถ” เขาตอบสั้นๆ

                “บ้าสิ กุญแจรถของนายมันก็อยู่กับนายสิ จะมาขออะไรชั้นล่ะ เอ๊อ นายนี่ท่าจะประสาท”ฉันบ่นพลางส่ายหน้า

                “ของเธออ่ะ”

                ฮ๊า!!!ของชั้น นี่นายท่าจะบ้าไปแล้วจริงๆด้วย

                “นี่นายจะบ้าเหรอ เปลืองน้ำมันแย่” ฉันว่า

                “งั้นก็ไม่ต้องกินละกัน แย่จริงคนเค้าอุตส่าห์จะเลี้ยง” ฝ่ายชายตัดพ้อซะเอง

                รัยนะ?? เลี้ยงเหรอ หืมม์

                ฉันหิวข้าวมั่กๆๆๆๆๆๆๆ และไม่อาจปฏิเสธเขาได้ ยอมยื่นกุญแจรถที่มีพวงกุญแจรูปหมีพูห์ของฉันให้เขา และเขาก็บีบมันเล่นพลางหัวเราะ

                “เธอนี่ปัญญาอ่อนใช้ได้เลยนะ”

                “ว่างัยนะ??”

                “ช่างเหอะ รีบขึ้นมาได้แล้ว ตกรถไม่คอยด้วยนะ” ฉันรีบขึ้นไปนั่งข้างหลัง

                “ไม่ๆๆๆ” เขาพูด “มานั่งข้างหน้าเดี๋ยวนี้หมีพูห์”

                ฮ๊า!! นั่งข้างหน้า เออ นายนี่ท่าจะไม่เต็มเต็งเข้าไปใหญ่ แล้วเรียกชั้นว่าหมีพูห์ด้วยอ่ะ อาการหนักนะเนี่ย

                “ข้างหน้า?” ฉันถามอย่างไม่แน่ใจ

                “ช่าย ข้างหน้า” เขาสะบัดรถมอเตอร์ไซค์มีโอสีดำของฉันเต็มแรงจนฉันกระเด็นออกจากรถ บ้าจริงนายนี่แรงเยอะชะมัด ฉันก็ยืนเฉยๆท้าทายเขาอยู่ตรงนั้น

                “จะไปไม่ไป” เขาถามอีกครั้ง

                “...”ไม่มีคำตอบของฉัน

                “ไม่ต้องไปก็ได้ แล้วเธอก็ไม่ต้องกินอะไรสำหรับเย็นนี้ เพราะฉันไม่ให้เธอกลับบ้านแน่ๆ”

                ฉันกับเขาจ้องหน้ากันซักพัก

                “เออ ไปก็ได้วะ” ฉันตอบมาในที่สุด และฉันก็ต้องนั่งข้างหน้า สำผัสถึงแขนและลำตัวของเขาที่สำผัสกับร่างกายฉัน

                นายกิ้งก่านี่ตัวใหญ่เป็นบ้า

                “ไม่น่ารักซะเลยพูดจาเนี่ย” นายกิ้งก่าบ่นก่อนออกรถ

                ...พระเจ้า!!!!!! ขับรถอะไรเร็วเยี่ยงนี้!!!!

                แค่เร็วยังไม่พอนะ ยังโค้งซิกแซกไปหมดจนฉันเนี่ยเอวบิดเอวเบี้ยวเลยล่ะ

                โอย หัวใจจะวาย...

                “นี่พี่ ขับรถช้าๆหน่อยก็ได้นี่” ฉันพยายามพูด เป็นครั้งแรกที่ฉันเรียกเขาว่าพี่ อืมม์

                “ไม่ทันกินสิยายทึ่ม” เขาตอบกลับมาด้วยหน้าตาที่ไร้อารมณ์เช่นเคย และเขาก็พาฉันมาทางที่ไม่คุ้นเคยเอาซะเลย

                “นี่จะไปไหนน่ะ” ฉันถามอย่างงงๆ

                “พาสาวขับรถเที่ยวชมเมือง” เท่านั้นแหละ ความโกรธของฉันก็พุ่งเข้าถึงขีดสุด ฉันทุบเขาหลายสิบรอบจนเขาหยุดรถหันมาขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ เพิ่งได้เห็นสีหน้าลำบากใจของพี่แกก็ตอนนี้แหละ

                “พอทีๆ โทษนะแค่อำเล่นไม่คิดว่าจะโกรธยังงี้นี่” ไม่โกรธได้ไงล่ะ ก็พี่แกเล่นอำแบบที่ฉันไม่ชอบนี่ ให้ตายเถอะ!

                สรุปว่าฉันกับนายกิ้งก่าก็ไปถึงร้านอาหารอย่างสีหน้าบึ้งตึงเป็นที่สุดแต่ว่า เห็นกันมานานแล้วฉันยังไม่รู้จักชื่อพี่แกเลยอ่ะ ฉันเลยถาม

                “นี่พี่ พี่ชื่อรัยอ่ะ” ฉันถามแบบนุ่มที่สุด

                “อิสรพงศ์ กาญจนากุล” เขาตอบกลับมาอย่างเต็มยศ บ้านิ ฉันต้องการรู้ชื่อเล่น ชื่อเล่น โอเค๊

                “ชื่อเล่นน่ะ”

                “อ๋อ พี่ชื่อแบงค์ ทำไมเหรอ ชอบพี่ล่ะสิ”

                แหวะ จะอ้วก อย่างนายเนี่ยนะ ชาติหน้าตอนบ่ายๆเหอะ

                “เปล่าๆ คือว่า..”

                “ช่างเหอะ พี่ล้อเล่น แล้วน้องชื่อไรล่ะ” พี่แกก็ยิงคำถามกลับมา

                “เปียว อืมม์” ฉันตอบแบบอารมณ์ดีขึ้นบ้างเมื่ออาหารวางอยู่ตรงหน้าเสร็จสรรพ ทางบ้านน่ะเหรอ อืมม์ ไม่ต้องห่วงหรอก พ่อกับแม่ฉันไปศึกษาลู่ทางทางธุรกิจที่ต่างประเทศน่ะ กลับมาก็คงปลายปี

                “อ๋อ เปียว อืมม์ๆ กินเถอะอาหารมาแล้ว” พี่แกว่าพลางยิ้ม(น่ารักสุดๆๆๆๆๆขั้วใจเลย อิอิ เปนอารายของชั้นอีกวะ เฮ้อ เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้ แต่หล่อแล้วกวนพระบาทาอย่างนี้ฉันไม่เอาด้วยหรอก ไม่มีทางเอาเด็ดขาด ชิ)

                “จ้าๆ” ฉันตอบพลางยิ้มหน้าบาน(เพราะมีอาหารอยู่ตรงหน้า) อืมม์ อร่อย

                รู้มั้ยแกพาฉันมากินที่ไหน

                เอ็มเคย่ะ หึหึ อย่างพี่แกเคยกินแบบโกโรโกโสที่ไหน ก็เห็นอยู่ว่าพี่แกออกจะไฮโซ

                ฉันนั่งกินอย่างเงียบๆ(เพราะมีอาหารอยู่ตรงหน้านั่นไง ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้น่ะ)

                “เงียบไปเลยนะ ได้อาหารแล้วคิดจะเงียบเลยรึไง” เสียงพี่แบงค์ทักขึ้น

                น่าน ตอบตรงใจเป๊ะ เอ๊ะ?? แต่พี่แกหลอกด่าชั้นนี่หว่า

                “ไม่ใช่ซักหน่อย แค่ไม่มีอะไรจะคุยเฉยๆ” ฉันตอบปัดๆไป

                “เหรอ อืมม์ งั้นกินไปเถอะ”

                “พี่ๆ แต่เอ็มเคนี่ไม่แพงไปหน่อยเหรอ” ฉันถามพี่เพราะแม่ฉันเป็นคนงก อีกอย่างฉันก็ไม่ได้มากินร้านอาหารไฮโซแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว เคยรู้จักมะ เจ๊สวงหน้าปากซอยอ่ะ ฮิฮิ ขาประจำ

                “ไม่หรอก แต่ก่อนพี่ชอบมากินทุกวัน เอาไว้มื้อหน้าเดี๋ยวจะพาไปกินหูฉลามแถวๆเยาวราช”พี่แกตอบมาทำเอาฉันหูผึ่ง ไอ้หูฉลามมันก็อยากกินอยู่หรอกนะแต่ชั้นเคยไปพูดกับแกตอนไหนว่าจะไปกินกับแกอีก

                “อ้าว เปียวยังไม่ได้พูดเลยว่าจะมากินกับพี่อีก” ฉันท้วง

                “ต้องมาสิ กินกันหลายๆคน จะได้อร่อยๆ” พี่แกว่า

                หลายคน....

                2 คนเนี่ยนะไอ้บ้า

                “อืมม์ๆ ก็ได้” ฉันตอบไปอย่างเสียไม่ได้ แต่ชั้นคงไม่มากับแกอีกหรอก (ใครมาก็ค-วา-ย แล้วล่ะนะ)