รักแปลกสไตล์ ของยัยตัวยุ่งกับหนุ่มเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่หนึ่ง [ประจันหน้า มีโอ ขาว กับ มีโอ ดำ]

                กร๊ากฮ่า *__* เป็นวันที่สุขสดใสอะไรเช่นนี้? แน่ล่ะสิ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกเทอมที่สองของชั้นมัธยมต้นโรงเรียนศรีวิกรวิทยาน่ะสิ อิอิ^__^ ฉันถอยมอเตอร์ไซค์มีโอสีดำคันใหม่ที่เพิ่งซื้อออกจากบ้านทันที ซิ่งมันเลยพวก ฮ่าฮ่า และฉันก็เลี้ยวเข้าโรงเรียนอย่างปลอดภัย ฮิฮิ

               
           ขณะที่ฉันหาที่จอดรถที่สวยๆได้แล้ว นั่นไง ตรงหัวมุมต้นมะขามนั่น(ภายในโรงรถจะมีต้นมะขามต้นหนึ่ง ตรงที่นั้นมันเปลี่ยวจึงไม่ค่อยมีคนไปจอดรถเท่าไรนัก) ขณะที่ฉันแล้วรถเข้าไปนั่นเองก็มีรถมอเตอร์ไซค์มีโอสีขาวใหม่เอี่ยมคันหนึ่งแฉลบโค้งมาแย่งที่ไป

                ฮ๊า!!!ให้ตายเถอะ บ้าชะมัด

                “นี่นายมาจอดที่ชั้นทำไมเนี่ย”ฉันตะโกนใส่หน้าผู้ชายคนนั้นเต็มๆ

                “คนมาก่อนก็มีสิทธิ์ก่อน” สีหน้าบึ้งตึงของผู้ชายคนนั้นจ้องกลับมาเขม็ง ฉันมองดูที่หน้าอกที่ปักชื่อเขา

                ..อิสรพงศ์ กาญจนากุล...

                     มัธยมต้นปีที่ 3

                แก่กว่าฉันปีนึงรึเนี่ย..อืม

                ชื่อบ้าไรเนี่ย..=..= อิสรพงศ์ ยี้ๆๆๆ

                แต่ยังไงก็ไม่ให้อภัยอีตากิ้งก่าบ้านี่ไม่ได้หรอก

                ฉันจ้องดวงหน้าบึ้งตึงนั่น โอ้พระเจ้า เขาหล่อมั่กๆค่ะ หล่อหลอมจายอั๊วจิงๆ อิอิ~

                เรือนผมที่ตัดแต่งอย่างเรียบร้อยถูกระเบียบของโรงเรียน และดวงหน้าหวานเหมือนผู้หญิง...โอ้ ช่างเร้าใจน้องแนทเสียนี่กระไร

                นี่ตูคิดอะไรเนี่ย!!!!นอกเรื่องไปแล้วยัยประสาท!!!

                ว่าแล้วฉันก็ตะเบ็งเสียงใส่ตากิ้งก่านี่ไปอีก

                “ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย”

                “พอเถอะๆ ฉันต้องรีบไปเรียน”ว่าแล้วเขาก็ทิ้งฉันให้ค้างเติ่งอยู่คนเดียว

                เร็วยังกะกินเหล้าตราจรวดมางั้นแหละ

                เอาเถอะๆ ถึงจะพูดน้อยไปหน่อยแต่ท่าวิ่งก็เท่ห์ไม่หยอก..

                อะไรของฉันอีกนะเนี่ย!! ไม่เข้าเรื่องเลย เฮ้อ ~ ~

ฉันเดินไปเข้าแถวด้วยอาการที่มึนงงผสมกับโกรธขั้นรุนแรงท่าเดินก็บางทีก็เหม่อลอยบางทีก็เดินกระทืบเท้าตึงตัง ทำเอารุ่นน้องที่เข้าแถวอยู่แถบนั้นพากันมองเป็นตาเดียวกัน คงจะคิดว่าผู้หญิงคนนี้

                ....สวยมากล่ะสิน้อง ไม่ต้องพูดล่ะ รู้ตัวเองดี ฮิฮิ...

                จะบ้านิ? เค้าคงคิดว่าเราบ้าแน่ๆ พระเจ้าก็ช่วยไม่ได้แล้วนะเนี่ย แย่จัง - -

เมื่อเดินเข้าไปถึงแถวก็เจอเพื่อนแซวยกใหญ่ เรื่องที่เธอกับกิ้งก่าทะเลาะกัน เอ๊ะ!? แล้วยัยนกกระจิบพวกนี้รู้ได้ยังไงกัน???? งงแล้วคับเพ่!

                “ไงเปียว เห็นเธอไปทะเลาะกับผู้ชายในโรงรถน่ะ มันส์มากเลยนิ”คนแรกที่ทักฉันคือยายเปีย ยัยนี่คือเพื่อนสนิทฉันเอง มันเป็นคนที่มีสายตากว้างไกล รู้เห็นหมดทุกอย่าง

                “แกรู้ได้ไงว่าชั้นทะเลาะกับไอ้ขี้เกี้ยมนั่น”ฉันถามเพื่อนสนิท

                “ก็เมื่อกี๊นายขี้เกี้ยมอะไรของเธอน่ะ มาตามหาเธอที่แถว ท่าทางซิเรียสมากซะด้วย พอรู้ว่าเธอไม่อยู่ก็เดินออกไปอย่างเร็ว”

                ..จะตามหาเราทำไมเนี่ย..

                รึว่าจะตามมาล้างแค้น???

                เข้ามาเลยมา ชั้นไม่กลัวนายเลยจะบอกหั้ย !!! เชอะ!!!

                ฉันนั่งเรียนคณิตคาบสุดท้ายด้วยอาการเซ็งสุดขีด และเมื่อเพื่อนๆออกจากห้องไปหมดฉันก็ต้องนั่งทำงานอยู่คนเดียว(ก็มัวแต่นั่งอ่านการ์ตูนในคาบน่ะแหละ เลยไม่ทันเค้า) ฉันตัดสินใจเอางานไปทำที่โรงรถ และเมื่อทำงานอยู่นั้นเอง(อะไรสมัยพระเจ้าตากสินนะ?? ครองกรุงอะไรนะ??โอ๊ย โง่สุดๆเลยชั้นเนี่ย ก็คนมันไม่เก่งสังคมนี่)ฝนเจ้ากรรมก็ตกลงมาอย่างไม่ปรานีปราศรัยเอาซะเลย ฉันรีบเก็บงานชิ้นสำคัญเอาไว้ในกระเป๋าและลืมรูดซิบซะอย่างนั้น พลันสายตาก็มองไปเห็นนายกิ้งก่าเมื่อเช้ากำลังวิ่งมาอย่างเร่งรีบ มือก็ถือกระเป๋าบังหัวตัวเองไว้ ชุดนักเรียนเปียกไปหมด เขาคงไม่ทันเห็นเหมือนฉันมั้ง เลยวิ่งมาชนกับฉันที่กำลังถอยรถพอดี

                พลันนั้น กระเป๋าที่ฉันสะพายอยู่ก็กระเด็นออกจากตัวฉันพร้อมๆกับที่เอกสารทุกอย่างในกระเป๋านั้นกระจุยกระจายหล่นลงบนพื้นที่มีแต่น้ำเจิ่งนอง ฉันเห็นนายกิ้งก่าลงไปนอนกับพื้น เสื้อสีขาวเปื้อนไปด้วยโคลน และที่กระเป๋าเสื้อนั่น ฉันเห็นบางสิ่งสีชมพูที่แลบออกจากกระเป๋านั่น

                ...คุ้นๆชอบกลแฮะ..

                ฉันเอามือไปจับๆดูที่หัวตัวเองอย่างเสียไม่ได้..

                ..กิ๊ฟติดผมของชั้นจริงๆด้วย..นายนี่ขี้ขโมยชะมัด!!!

                และช่างมันเถอะไอ้เรื่องกิ๊ฟน่ะ ฉันกำลังเป็นบ้าอยู่กับชีทงานที่เละเทะเพราะน้ำโคลนอยู่

                “งานชั้น..” ฉันเอื้อมมือไปเก็บมันแค่เบาๆ มันก็ขาดสะบั้นลง ฉันนั่งลงกับน้ำโคลนอย่างไม่กลัวเปื้อนเพราะตอนนี้รู้สึกเหนื่อยใจยิ่งกว่า

                “เธอ  เป็นไรมากมั้ย” กิ้งก่าถามและมองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าเขาเขม็ง

                “มันคงไม่เป็นไรมั้ง!! ดูซิงานชั้นที่ต้องส่งพรุ่งนี้มันเละหมดแล้ว งานที่อุตส่าห์ทำจนเสร็จ แล้วชั้นจะเอาอะไรส่ง” ฉันโวยวายด้วยความโมโห

                “ชั้นว่าหาที่ที่มันคุยกันดีดีกว่านี้หน่อยเถอะ” เขาลุกขึ้นยืนพลางจับมือฉันลุกขึ้น แต่ฉันก็ยังดึงดันนั่งอยู่ตรงนั้น

                “หรือว่าเธอจะนั่งอยู่ตรงนี้ก็ตามใจเธอ” เขาพูดและเดินไปสตาร์ทรถ กำลังจะออกไป

                “เดี๋ยว...รอด้วย” ฉันตะโกนไล่หลังเขา เขาก็หันมาหาและยิ้มจางๆอย่างสะใจที่แกล้งฉันได้

                ...อีตาบ้าเอ๊ย!!! คอยดูเถอะซักวันชั้นจะจับนายมาทำกิ้งก่าต้มยำ เชอะ!!!!

                ฉันขับรถตามเขาไปอย่างเสียไม่ได้ เพราะงานทั้งหมดของฉันถูกเจ้ากิ้งก่าเก็บไปแล้วน่ะสิ

                “นี่ นายจะเอางานฉันไปไหนเนี่ย” ฉันเริ่มบ่นขณะที่ขับรถประชิดคู่กับเขา (มีโอขาวกับมีโอดำขับคู่กัน เคี้ยก!มันช่างเว่อร์เกินอะไรทั้งสิ้น)

                “ไปหอชั้น” เจ้ากิ้งก่ามากฟอร์มเอ่ยสั้นๆและเร่งความเร็วรถขึ้น

                “ไม่ได้ๆ เอางานมาชั้นจะเอาไปทำต่อที่บ้าน”ฉันต่อรองเขา

                “ไหนบอกว่าเสร็จแล้ว” น่าน จะได้อีกว่าฉันพูดอะไรไว้ เจ้าผู้ชายติ๊งต๊องเอ๊ย(ที่แท้ก็ฉันนี่แหละที่ติ๊งต๊อง)

                “ก็...ก็มัน.ก็มันทำไม่ได้ก็คิดว่าจะเอาไปทำต่อที่บ้าน” ฉันตอบส่งเดชมากเพราะคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพรุ่งนี้เช้าจะไปลอกเพื่อนที่โรงเรียน

                “ยัยบ้าเอ๊ย” เขาเอ่ยสั้นๆ สีหน้าเฉยชาของเขายังคงดำรงอยู่ได้

                เชอะ!!! อีตาเก๊กหลวง ทำเก๊กเท้อ!!!

                ฉันหมั่นไส้เขาเต็มแก่แล้วนะ

                ไม่เพียงคิดเท่านั้น ฉันเอาขาไปถีบที่มอเตอร์ไซค์เขาจนเซไป

                “ทำอะไรน่ะยัยบ้า” เขาส่งคำถามกลับมาด้วยหน้าตาที่เฉยเมยจากด้านหลัง ฉันแลบลิ้นใส่เขาอย่างมีชัยเต็มที่ แต่อะไรก็ไม่รู้สีขาวๆพุ่งมาจากด้านหลังเข้าใกล้ฉัน ตายล่ะสิ!!!ถ้าชนจะว่างัยเนี่ย!!

                ฉันเสียหลักจะพุ่งไปชนวงเวียน แต่สถานการณ์มันชอคจริงๆทำให้ลืมเบรกไปชั่วขณะ ทันใดนั้นก็มีมือๆหนึ่งมาจับแฮนด์มือซ้ายของฉันให้ออกห่างจากวงเวียน

                เกือบไปแล้วมั้ยล่ะเรา..เฮ้อ~

                และฉันก็เห็นรถมีโอสีขาวล้ำหน้าฉันไปไกลมาก

                อ๋อ อีตานี่เองที่แกล้งฉัน อิอิ ฉันยิ้มอย่างโหดเหี้ยม

                รถคันใหม่ฉันมันเกือบจะพังไปด้วยน้ำมือแก ไอ้กิ้งก่า แกตาย!!!!!!

                ฉันพุ่งไปด้วยความเร็วสูง และ...เขาก็เลี้ยวตรงหัวมุมพอดี

                กรรม!! เบรกไม่ทัน

                ฉันเลยต้องเลยออกไปและวนกลับมาใหม่ ชิชะเจ้ากิ้งก่าทำชั้นเจ็บแสบ .V.

                “ทำไมถึงได้ช้านักนะ”เจ้ากิ่งก่า ดู๊ดูมัน แกแกล้งชั้นแล้วแกยังบ่นว่าชั้นมาช้าอีกนะเจ้าบ้า!!!ฮึ่ม แค้นๆๆๆๆๆๆๆ แค้นนี้ต้องชำระ!!!!!

                ฉันเดินตามเขาเข้าไปในหอ หอนี่เฉพาะลูกคนรวยก็ว่าได้อ่ะนะ ทุกอย่างเพรียบพร้อม ห้องส่วนตัวก็หรูยังกะห้องในคฤหาสน์ แถมยังมีบริการแม่บ้านอีกแน่ะ อยู่ที่อีตานี่จะจ้างรึเปล่า

                ..กาญจนากุล..นามสกุลก็ดูมีภูมิฐานดีนี่ อืมม์

                เขากำลังกดรหัสผ่านที่เป็นแบบออโตเมติก กดปุ๊บประตูเปิดปั๊บ ได้ยินมาว่าค่าหอตกเดือนละสองสามหมื่น

                แพงชิบ!!!เงินขนาดนั้นฉันน่ะใช้สามเดือนยังไม่หมดเล้ย แล้วอีตานี่ได้เงินมาวันละเท่าไรเนี่ย อย่าบอกนะว่าใช้วันละพัน เชอะอีตาลูกคุณหนู

                ไม่นานนักแม่บ้านก็เข้ามาหอบผ้าหอบผ่อนของเจ้ากิ้งก่าไป คาดว่าคงจะเอาไปซัก ลูกคุณหนูมันทำอะไรเองไม่เป็นร้อก...

(ต่อตอนที่สองค่ะ)