อ้อมกอดอันอบอุ่น

ข้อมูลเบื้องต้น

มันคือของขวัญ...

เนื้อเรื่อง

อ้อมกอดอันอบอุ่น

                ฉันหยุดมองผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารราคาถูกแห่งหนึ่ง

ผมของเขาดูยุ่งเหยิง สกปรก   และ ดวงตาขุ่นมัว  เสื้อผ้าของเขาดูเหมือนถูกซื้อมาใช้นานแรมปี

ท่าทางของเขาไร้ชีวิตชีวา

            ฉันมองไปที่เขา อย่างประหลาดใจ.....

                ......และเขาก็มองมาที่ฉัน ด้วยสายตาเช่นเดียวกัน

                ฉันอาจละสายตาจากเขา แล้วเดินผ่านไปเฉยๆได้แน่  ถ้าเขาไม่ใช่เพื่อนของฉัน  และครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ข่าวของเขา คือ..พ่อแม่ของเขามาหาฉันที่บ้าน แววตาของสองคนนั้นช่างดูเศร้าสร้อย เหมือนเขาในตอนนี้

แม่ของเขาถามฉันว่า เพื่อนของฉันคนนี้หายไปไหน ฉันเห็นเขาบ้างไหม และได้ข่าวของเขาบ้างรึป่าว

แล้วแม่ของเขาก็ได้เล่าต่อไปอีกว่า สามคืนก่อน เขาออกไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนอีกสองสามคน เหมือนเช่นเคย...แม่ของเขานั่งรอจนถึงรุ่งสาง แต่เขาก็ไม่ได้กลับมา...

                ฉันเดินเข้าไปทักทายเขา เสียงเขาแหบพร่าลงกว่าเดิมมาก เขาพยายามบอกกับฉันว่า เขาอยากจะพบครอบครัวของเขามากแค่ไหน และเขาก็รู้สึกผิดตลอดมา ที่เขาทำครอบครัวของเขาเสียใจ

                เขาตัดสินใจหนีออกจากบ้าน เพราะคิดว่า หนทางที่สดใสรออยู่ข้างหน้า และเขาก็จะออกไปตามหาความฝันเพียงลำพัง

                แต่ความฝันกับความจริงมันต่างกัน....เราไม่ใช่แฮร์รี่ พอตเตอร์

ที่สามารถออกผจญภัยกับพ่อมดร้าย แล้วรอดออกมาได้

                สังคมที่เราต้องเผชิญอยู่บนโลกนี้นั้น โหดร้ายยิ่งกว่าวรรณกรรมเรื่องไหนที่มีมา

และผู้คนบนโลกนี้ ก็น่ากลัว กว่าตัวร้ายที่อยู่ในนิทานเรื่องไหนๆ

            เราไม่มีทางยืนหยัดอยู่บนสังคมได้แน่ ถ้าหากไม่มีกำลังใจ

            โดยเฉพาะ....เมื่อเราไม่มีกำลังใจจากคนที่เรารัก

                เพื่อนของเขาที่ตอนแรกๆชวนเขามาอยู่ที่บ้าน ตอนนี้ได้ดิบได้ดีกันไปหมดแล้ว

ขณะที่เขาต้องหาที่อยู่ใหม่เอง และต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ เหมือนกรรมกร

                ก่อนฉันจะจากมา เขาได้ให้เบอร์โทรศัพท์ และที่อยู่ของเขาไว้

                วันต่อมา...ฉันโทรศัพท์ไปหาเขาที่บ้าน  แล้วบอกกับเขาว่า ฉันได้รางวัลยิ่งใหญ่สองรางวัลจากพระเจ้า และเธอก็ได้รางวัลยิ่งใหญ่อีกสองรางวัลจากพระเจ้าเช่นเดียวกัน

                รางวัลแรก...ฉันได้แพ็กเก็จไปเที่ยวทะเล ฟรี!!! สองที่นั่ง

                และคนที่ฉันเลือกไปด้วยคือเธอ

รางวัลแรกของเธอ...คือการได้ไปพักผ่อนสมองกับฉัน

                ส่วนรางวัลที่สองของฉันและเธอ เราจะได้รู้กันในพรุ่งนี้...

                ฉันบอกให้เขาเก็บของไปมากที่สุด เพราะเราจะไปบ้านพักอันแสนอบอุ่นกัน

                แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอที่หอพักของเธอ

เขาถามฉันว่า แล้วงานของเขาล่ะ จะให้ทิ้งไปได้ยังไง

ฉันบอกให้เขาไปลาออก ทำใจให้สบาย พรุ่งนี้เธอจะได้งานใหม่แน่ๆ

เป็นงานที่เธอทำแล้วมีความสุข และเธอคงอยากจะทำมันอีก

                วันต่อมาฉัน ไปรับเขาที่หอพักของเขา เขายิ้มให้ฉัน แล้วถามว่า ไหนล่ะรางวัลที่สอง

ฉันบอกว่า ถ้าอยากรู้ก็ตามมาสิ แต่เธอต้องใช้ผ้าปิดตาไว้ตลอดทางนะ  ท่าทางของเขาดีใจเหมือนเด็กๆ

                ฉันพาเขาลงไปชั้นล่างสุด พาเขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนสองคน พอฉันเปิดตาเขาออก

เขา ชะงักไป ครู่หนึ่งพ่อและแม่ของเขาก็โผเข้ากอดเขาอย่างมีความสุข นั่นคือรางวัลชิ้นที่สองของเขา..อ้อมกอดอันอบอุ่น

ส่วนงานที่เขาได้ทำคือ การเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่

เขาไม่คิดว่าพ่อแม่ของเขาจะให้อภัย แต่ตอนนี้เขาคงรู้ดีว่าแล้วว่า พ่อและแม่รักเขามากขนาดไหน

                ก่อนที่เขาจะไปเที่ยวทะเลกับครอบครัวของเขาฉันบอกเขาว่า รางวัลที่หนึ่งฉันขอสละสิทธิ์ เพราะว่ารางวัลที่สอง มันมีค่ามากพอแล้ว เขาถามฉันว่ารางวัลที่สองของฉันคืออะไร ฉันยิ้มให้เขา แล้วบอกเขาไปว่า "รางวัลชิ้นที่สองของฉันคือ การได้เห็นอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรัก" เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วขอบคุณฉัน ฉันบอกเขาไปว่า ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก เพราะมันทำให้ฉันได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย

                ระหว่างทางที่ฉันกลับบ้าน ฉันเฝ้าแต่ครุ่นคิดถึงรางวัลชิ้นที่สองของเขาที่ฉันเคยได้รับยามเด็กๆ

กี่ปีแล้วนะที่ฉันไม่ได้รับการสวมกอด

                ดวงอาทิตย์คล้องลงตามกาลเวลา เพื่อรอวันใหม่ที่จะได้สาดแสงอีก

                น้ำตาแห่งความปิติยินดี โศกเศร้า และอิจฉาริษยา ไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง

                พร้อมกับมือของฉันที่สวมกอดตัวเองอยู่ทุกคืนวัน...นี่กระมัง อ้อมกอดอันอบอุ่นที่ฉันมี

                                                                                                                วันวิฬา

                                                                                                                24 พฤษภาคม 50