เจ้าหญิงของฉัน เจ้าชายของเธอ

ลำดับตอนที่ #5 : เซอร์ไพส์

"เราจะทำยังไงกับของตรงหน้าดีคะ คุณหนู" มิยองพูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ 

ซูยอนค่อยๆเดินเข้าไปช้าๆเธอมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพลางถอนหายใจออกมา สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าบางคนอาจจะมองว่ามันพิเศษ ใช่มันพิเศษแต่เธอเคยพูดกับยูริแล้ว ว่าเธอไม่อยากให้เขาทำแบบนี้ให้กับเธอ เธอคิดว่าเขาจะลืมมันไปทั้งหมดแล้วซะอีก เธอค่อยๆบรรจง จับดอกลิลลี่สีขาวที่กลิ่นหอมทั่วห้อง ที่ละดอกๆ พลางก้มลงดม กลิ่นของดอกลิลลี่ กลิ่นในความทรงจำของเธอ กับเจ้าชายของเธอ

เบื้อหน้าของทั้งคู่ คือ ดอกลลิลลี่ ที่ถูกคัดเลือกมาแล้วอย่างดีในขนาดเท่ากัน สีเหมือนกัน ถูกจัดวางจนล้นห้องนอนของซูยอนออกมาข้างนอก ไม่น่าหล่ะ ตอนที่เธอมาถึงที่นี่ เธอถึงได้กลิ่นอ่อนๆ ของดอกลิลลี่

"เจ้าชายยังจำได้อยู่หรอคะว่าคุณหนูชอบดอกลิลลี่" มิยองพูดขึ้น ซูยอนยิ้มอ่อนๆ พลางหันไปตอบ

"ใครบอกกันว่าฉันชอบดอกลิลลี่ คนที่ชอบคือคนที่จัดแต่งห้องนี้ต่างหาก เจ้าชายต่างหากที่ชอบดอกลิลลี่เวลาเค้าชอบอะไรก็มักจะอยากให้คนอื่นชอบตามเขา เพื่อเห็นข้อดีของสิ่งที่เขาชอบ และในที่สุดคนอื่นจะหลงเสน่ห์ของมันเหมือนที่เขาเองก็ชอบ "

" งั้นที่ผ่านมา ที่มิยองเข้าใจว่าคุณหนูชอบดอกลิลลี่ จริงๆแล้ว ..."

"ใช่จ้ะ ไม่ว่าจะยู่ที่ไหนถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันเห็นดอกลิลลี่ เมื่อนั้นฉันจะนึกถึงเจ้าชายตัวน้อยๆของฉันเสมอ เจ้าชายที่เผด็จการ บังคับให้ฉันชอบดอกลิลลี่ ด้วยการเอามาให้ฉันทุกวัน วันละดอก วันละดอก เขานี่ฉลาดตั้งแต่เด็กจริงๆ ที่ทำให้ฉันนึกถึงหน้าเขาทุกครั้งที่เห็นดอกลิลลี่" ซูยอนพูดพลางเผลอยิ้มแบบมีความสุขออกมา มิยองได้แต่ยิ้มตามเจ้านายคนสวยอย่างอิจฉา

"ถ้ามีคนเอามาให้มิยองแบบนี้บ้าง คงจะดีนะคะ เฮ้อ..." มิยองพูดขึ้นพลางถอนหายใจยาว

"แล้วทำไม ถึงไม่ลองไปดูห้องนอนของพี่มิยองหล่ะคะ เผื่อจะมีอะไรพิเศษๆ จากท่านองครักษ์ ก็ได้น้าาา" ซูยอนแซว แต่มิยองกลับเบะปาก

"ไม่มีหรอกค่ะ ลืมมิยองไปแล้วด้วยซ้ำมั้งคะ เมื่อกี้เดินสวนกัน ยังไม่แม้แต่จะมองมิยองเลย ชั่งเขาเถอะค่ะ ตอนนี้เค้าเป็นใหญ่เป็นโตแล้ว จะมาสนใจอะไร กับคนดูแลคุณหนูตลอดชาติอย่างมิยอง" มิยองตัดพ้อ ซูยอนสังเกตุเห็นแววตาผิดหวังออกมาจากสายตาของเธอ

"เอาเถอะน่า ลองไปดูก่อนเนอะ" ซูยอนพูดขึ้น มิยองได้แต่ยิ้มตอบ เธอคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง เธอพยายามจะทักเขาตั้งแต่เธอมาถึง กะว่าจะเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอ และคุณหนูของเธอให้เขาฟัง แต่เมื่อเธอมาถึงที่นี่ ทุกอย่างกลับไม่เป็นแบบนั้นเลย เขาเดินผ่านเธอไป เหมือนว่าเป็นคนนอกต่อกัน ทั้งๆที่บางจังหวะ เหมือนว่าเขาจะมองมาทางเธอ เธอเลยพยายามจะยิ้มให้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้สบตากันอยู่ดี เพราะเขาดันเสมองไปทางอื่นซะเฉยๆ

ทุกการกระทำของทั้งคู่ ทั้งแทยอน และยูริ ต่างมองผ่านจอมอนิเตอร์ เล็กๆ ที่เพิ่งถูกติดตั้งเข้ามาในห้องลับเล็กๆ ในห้องทำงานของยูริ ชัดทั้งภาพ และเสียง

"แกมีอะไรเซอร์ไพส์ เขาป้ะวะ? ดูหน้าเขาดิ่" ยูริพูดขึ้น แต่แทยอนยักไหล่

"แกคิดว่าไงวะ คิดว่ายายหมูนั่นเข้าไปในห้องนอน จะมีดอกกุหลาบโปรยปรายเต็มห้องหรอวะ? ไม่มีหว่ะ!" แทยอนพูด ยูริขมวดคิ้ว

"ฉันไม่มีทางทำอะไรไร้สาระแบบแกหรอก จะเซอร์ไพส์สาวทั้งที่ ทำคนอื่นเดือดร้อนไปหมดทั้งเมือง ไหนจะดอกลิลลี่ ขนาดเท่ากัน สีเดียวกัน 999 ดอก น้ำเน่าหว่ะ.!!" แทยอนกัดยูริต่อ

"อ้าว สร้างความประทับใจเว้ย" ยูริยักคิ้ว

"ไปดีกว่า แกคอยดูละกัน ว่าไม่ใช่แค่แกหรอกเว้ย ที่ทำเซอร์ไพส์ได้ ฉันจะสอนให้แกรู้ว่า การเซอร์ไพส์ ผญ คนนึงแบบคนธรรมดาๆ เขาทำกัน เขาทำกันยังไง นะขอรับ คุณเจ้าชายยยยย" แทยอนยืดเสียง พลางคำนับให้ยูริ อย่างกวนๆ ยูริกำหมัดแน่นอย่างขู่ แต่แทยอนก็เดินออกไปแล้วตรงไปที่บ้านของทั้งสองสาวในจอมอนอเตอร์ ด้วยรอยยิ้ม

"เป็นยังไงคะ มีอะไรไหม? ^^" ซูยอนเอ่ยถามเสียงหวานพลางชะโงกหน้าเข้ามาในห้องนอนของมิยอง

"อย่างที่เห็นค่ะ จะมีได้ยังไงคะ?" มิยองตอบ ทันทีที่เธอเปิดห้องมา เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เพราะความหวังที่ซูยอนพูดก่อนหน้านี้ แต่แล้ว เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้อง กลับเหมือนหัวใจของเธอ กำลังถูกบีบรัดด้วยความผิดหวัง เมื่อทุกอย่างมันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเลย ไม่มีอะไรในห้อง นอกจากห้องนอนที่เหมือนห้องนอนปกติ ทั่วไป 

"ดูดีหรือยังคะ ในตู้เสื้อผ้า ใต้เตียง ^^" " ซูยอนพยายามช่วยหา ทุกๆที่ที่เป็นไปได้ เธอเปิดตู้ ก้มลงดูใต้เตียง แต่แล้วก็เหมือนเดิมคือว่างเปล่า

"พอเถอะค่า คุณหนู พอแล้วนะ... " มิยองพูดพลางห้ามไม่ให้ซูยอนค้นหาอีก ซูยอนรู้สึกผิดที่เธอพูดให้ความหวังมิยองแบบนั้น

"ไม่เป็นไรเนอะ งานองครักษ์ ยุ่งจะตายยยย เดี๋ยวพอว่างคงจะแวะมาแน่ๆ เลย" ซูยอนปลอบใจมิยอง ที่ได้แต่ยิ้มฝืนๆ ส่งมา ซูยอนขอตัวออกมาจากห้องของมิยอง เมื่อเห็นว่าหน้าของมิยองเจื่อนลงมาก เธอรู้สึกผิดมากๆ เลยตั้งแต่จะเอาดอกลิลลี่ในห้องของเธอมาจัดแต่งและไปเตือนความจำแทยอน นำไปให้เธอ โดยไม่รู้เลยว่าในระหว่างนั้น มีคนคนนึงกำลังเดินตรงเข้ามาในบ้านของทั้งคู่