เจ้าหญิงของฉัน เจ้าชายของเธอ

ลำดับตอนที่ #4 : ความอึดอัดใจที่ก่อเกิดขึ้น

"ผมยังยืนยันคำเดิมนะครับคุณแม่ ว่าผมยินดีจะทุกทุกๆหน้านี้ ทุกงานตามกฎรัเบียบสืบทอดต่อจากคุณพ่อ เป็นเจ้าชายของทุกคน คอยดูแลทุกอย่างที่สมควร เว้นแค่เรื่องนี้แค่เรื่องเดียว..." ยูริรู้สึกหัวเสียเมื่อแม่ของเขา เรียกเขามาคุยเรื่องดูตัวในวันงานแต่งตั้งเขาเป็นเจ้าชายอีกแล้ว ไหนจะแฟ้มที่คุณแม่รวบรวมบรรดา ผู้หญิงสวยๆ โมเดลระดับประเทศ พวกไฮโซ หรือไม่ก็พวกฉลาดเป็นกรด เห็นแล้วอารมณ์เสียจนอยากจะเอามาฉีกทิ้งให้หมด

"แต่ลูกจำเป็นต้องมีเจ้าหญิงลำดับที่ 3,4,5,.. ต่อไปเรื่อยๆนะลูก เกิดเป็น ผช ในตระกูลเรา ต้องมีตัวสำรอง เกิดบียอง มีลูกไม่ได้ หรือมี ลูก ผญ ขึ้นมา บ้านเมืองเราจะมีเจ้าชายครต่อไปดูแลหรอลูก..."

"แหมแต่ บียอง ผมก็อาจจะขอปฏิเสธเธอ เช่นกันครับคุณแม่.." ยูริพูดเสียงเรียบอย่างคิดหนัก

"ลูกพูดเล่นใช่ไหม ยูล ลูกก็รู้ว่าบียองมาที่นี่ในฐานะเจ้าหญิงของลูก เราไม่สามารถปฏิเสธเธอได้นะ ยูล"

ยูริหมดคำพูดเมื่อคนเป็นแม่ย้ำเตือนความทรงจำของเขา เขาจะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นนี้ยังไง ไหนจะท่าทีของเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาที่ทำเหมือนเขาเป็นคนเหินห่าง จนต้องมานั่งทำคะแนนใหม่ ทั้งๆที่ตอนเด็กๆสนิทกันมากแม้แต่หอมแก้มเธอทุกวันยังได้ แต่เดี๋ยวนี้แค่มองหน้าเขา เธอยังไม่ยอมมองด้วยซ้ำ ทำเขาหัวเสียตั้งแต่ครั้งแรกที่กลับมาเจอกัน ไหนจะเรื่องที่แม่ของเขาพยายามจับคู่ให้กับเขาอีก เขาเองก็ยอมรับแมนๆเลยว่าไม่กล้าจะบอกแม่ของเขาว่า คนที่เขาต้องการให้เป็นเจ้าหญิงคนเดียวของเขาก็คือ ซูยอน แต่ซูยอน คุณแม่ก็หวงแสนหวงเกินกว่าจะอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้ ไหนจะบียอง ที่พ่อแม่ไปทำการค้าด้วยจนอยากเกี่ยวดองเป็นครอบครัวเดียวกันอีก นี่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มแก้ไขปัญหาจากตรงไหนก่อนแล้ว ยูริถอนหายใจยาวพลางขอตัวกลับมายังบ้านของตัวเอง 

"เฮ้อออออออออ..." ยูริถอยหายใจยาวเหยียด

"มีอะไรหรือเปล่ายูริ" ผช ที่อยู่ในฐานะองครักษ์ หรือเพื่อนสมัยเด็กของเขาถามขึ้นอย่างกวนๆ

"แกไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้ ไอ้แท ฉันปวดหัวไปหมดแล้วเว้ยยยย" ยูริพูดพลางยีหัวตัวเองเหมือนจะเป็นบ้า

"ด้อน โน ว่ะ ความจริงแกมันโครตน่าอิจฉาเลยนะเว้ย ได้เป็นเจ้าชาย ได้ครอบครองทุกอย่าง เว้นอย่างเดียว เรื่องความรัก แต่จริงๆ แกก็มีสิทธิ์จะตัดสินใจหัวใจตัวเองนะเว้ย แต่แกเล่อกที่จะไม่ทำเอง ไอ้ ป๊อด!."

แทยอนพูดแล้ว ก็วิ่งหนีก่อนที่ยูริจะคว้ารีโมตทีวีใกล้ตัวปาไปโดน

"เอ๊อ ไอแท ฉันของให้ยัยมิยองหมูอ้วนของแก ลืมรักวัยละอ่อนของแก จนแกต้องกลับมานั่งร้องไห้ ฮือๆ โหยหวน ขอให้ยายนั่นมีแฟนไปแล้วรักกับแฟนมากกกกกก จนแกอกหักไปทั้งชาติ!"

"ขอโทษด้วยเว้ย ไอเจ้าชาย มิยองของฉัน ไม่มีใครว่ะ แก พลาด ละ :P " แทยอนขะโงกหน้าเข้ามาในห้องต้องยูริ ก่อนจะวิ่งหนีออกไป ทิ้งความเจ็บใจให้กับยูริ ด้วยความแค้นเคือง

 

………..................................................................................................

 

"จะยืนตรงนี้อีกนานไหมคะ คุณหนู ^^" มิยองทำให้ซูยอนที่ยืนนิ่งอยู่นานแล้วสะดุ้งจากภวังค์

"อะไร อะไร พี่มิยองงงง นี่เจ้าชายไปไหนแล้วล่ะคะ" ซูยอนถามคนสนิทของเธอ

"เขาไปตั้งนานแล้วค่าาาาาาาา ป่านนี้ออกนอกโลกละมั้งงง^^" มิยองแหย่ จนซูยอน หันไปแหว

"หยุดเลยน้าาาาา พี่มิยอง เลิกแซว ได้แล้วววว เข้าไปสำรวจบ้านที่เราต้องอยู่ชั่วคราวที่นี่กันดีกว่าเนอะ" ซูยอนเปลี่ยนเรื่อง มิยองยิ้มหวานอย่างเเซวๆ แต่ก็เดินตามซูยอนเข้ามา

"O_O" ซูยอน

"O_o" มิยอง

"นะนี่มันนนน" ซูยอนพูดได้แค่นั้นพลางอ้าปากค้าง

"เจ้าชายยูลลล ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ -0-" มิยองพูดพลางมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจพอๆ กับซูยอน

 

………..................................................................................................

 

"555555555555555555555 นี่หน้าเจ้าหญิงของฉันแน่หรอวะ ขำหว่ะ " ยูริพูดพลางมองรูปที่อยู่ในมือที่แทยอนเอามาให้

"แกนี่มันบ้าป่ะวะ งานบ้านงานเมืองมีเยอะแยะ แกกลับไม่ทำ มานั่งมองดูรูปหน้าเอ๋อ ยัยเจ้าหญิงของแกแทน" แทยอนหัวเสีย ที่เขาต้องแอบเข้าไปติดตั้งกล้องแบบคมชัด ชนิดซูมเห็นยังรูขุมขนในบ้านที่ซูยอนกับมิยองเข้าไปอาศัยอยู่ตอนนี้ เพื่อทำเรื่องไร้สาระพันธุ์นี้

"ก็ฉันอยากเห็นหน้าตอนเจ้าหญิงของฉันเห็นเซอร์ไพส์ที่ฉันจัดไว้ต้อนรับเธอนี่หว่า ก็รู้นะว่าน่าจะอึ้ง แต่ไม่คิดว่าจะอึ้งขนาดนี้.." ยูริดูมีความสุขเมื่อยิ่งมองรูปในมือ ใบหน้าของเจ้าหญิงของเขา ที่กำลังตกใจอ้าปากค้างกลับสิ่งตรงหน้า มันทำให้เขามีความสุขมากจริงๆ

"เจ้าชายคะ คุณบียองขอเข้าพบค่ะ..." เสียงๆ หนึ่งหน้าห้องทำงานดังขึ้น เพื่อแจ้งการมาของบียอง แทยอนลุกขึ้นจากเก้าอี้ตรงข้ามยูริ ไปยืนประจำที่ ยูริรีบเก็บรูปของซูยอนในลิ้นชักโต๊ะทำงาน 

"ให้เข้ามาได้..." ยูริตอบเสียงเรียบ ไม่นานนัก หญิงสาวสวยเดินเข้ามาอย่างสง่างามเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ายูริ

"วันนี้มาทานข้าวที่บ้านบียองนะคะเจ้าชาย บียองเตรียมอาหารพิเศษ ไว้ให้ค่ะ เผื่อเรามีเรื่องงานแต่งตั้งจะพูดคุยเพิ่มเติม ยังไง เสร็จงานช่วงเช้าเชิญที่บ้านนะคะ ^^" บียองพูดด้วยน้ำเสียงมีความสุข ยูริยิ้มอ่อนๆตอบ และพยักหน้าแทนคำตอบ ยิ่งทำให้สาวสวยตรงหน้ายิ้มกว้างมากขึ้น เดินออกจากห้องทำงานไปด้วยความสุข

เมื่อบียองลับตาไป ยูริกลับรู้สึกอึดอัด อย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เขาต้องไปกินข้าวที่บ้านเธอทุกกลางวันอยู่แล้ว แต่ทำไม วันนี้ ทุกอย่างมันถึงหน้าอึดอัดมากขนาดนี้ เมื่อเขาหยิบรูปซูยอนออกมาจากลิ้นชัก เขาใช้เวลามองรูปนั้นอยู่นาน ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีรอยยิ้ม มีแต่ความเงียบเท่านั้น ...