เจ้าหญิงของฉัน เจ้าชายของเธอ

ลำดับตอนที่ #6 : เค้า กับ ตัวเอง ??

"นี่ฉันกำลังหวังอะไรกัน มิยอง ตั้งสติสิ เธอมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำนะ" มิยองพยายามปรับโหมดตัวเอง ทำไมกัน ความผิดหวังนี่คืออะไร รู้ทั้งรู้ว่าเวลามันผ่านมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ใครจะโง่จำความทรงจำเก่าๆได้กัน ใช่มีแต่คนโง่เท่านั้น ที่จมกับอดีต ...

แกร๊งงงง...

"หืมม" มิยองหันไปทางเสียงเสียงหนึ่ง เสียงมาจากทางหน้าต่างห้องเธอนี่นา เนื่องจากที่นี่เป็นบ้านขั้นเดียวทางเข้าประตูเดียว จึงไม่น่ากลัวมากนัก มิยองค่อยๆ เดินไปทางหน้าต่างที่มาของเสียง

"นี่มันหินนี่ เข้ามาได้ยังไง..?" มิยองพูดพลางก้มลงเก็บหินบนพื้นห้องของเธอ

"นี่ ๆ..." เสียงๆหนึ่งดังออกมาจากนอกหน้าต่าง ทำให้ มิยอง เดินไปตรงหน้าต่างและชะโงกหน้าไป

"เอ๋.!!!!"

"ว้ากกกกกกกกกกกก 0_="

เพียะ.!!!

แทยอนโผล่ออกมาจากหน้าต่าง เขาลงทุนแกล้งมิยองถึงขนาดก้มตัวนั่งยองๆ หลอกเธอ แต่กลับพลาด เพราะมิยองที่ตกใจสุดขีด ไม่ทันตั้งตัว จึงตบหน้าแทยอนอย่างแรง

"เจ็บบ T^T" แทยอนพูดน้ำตาคลอ เอามือกุมหน้าตัวเอง

"เล่นบ้าอะไรเนี่ยฮะ ไอเตี้ย.!!!" มิยองตะโกนด่าอย่างตกใจ

"เอ้ย ลืม ขอโทษ คุณองครักษ์!!" เธอกระแทกเสียงอย่างงอนๆ

"นี่ เป็นอะไรอีกหล่ะ ขอโทษ เค้าหรือยัง?" แทยอนพูดเซ็งๆ

"ขอโทษอะไร ไม่ฆ่าให้ตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว มันน่านัก กล้าลืมเค้าได้ไง! อุ๊บบบ.!!" ฟานี่รู้สึกว่าพูดสิ่งที่ไม่ควรพูด ไม่ได้ๆ เธอจะเสียหน้าไม่ได้ อย่าให้แทยอนรู้เด็ดขาดว่าเธอ กำลัง น้อยใจ...

"อะไร ลืมอะไร เค้าไม่ได้ลืมอะไรเลยนะตัวเอง " แทยอนพูดขึ้น พลางมองมิยองอย่างจับผิด

"กลับไปเถอะค่ะ ดิฉันมีงานเยอะ" ฟานี่พูดอย่างเชิดๆ

"ตอนนี้ตัวเองจะมีงานได้ไง ขี้ตู่... หลบไปทีสิ่" แทยอนพูดพลางพยายามจะปีนเข้ามาทางหน้าต่างห้องของมิยอง

" นี่หยุดนะ.!!! ทำอะไรหน่ะ นี่มันห้องนอนเค้านะ แทงกูววว.." มิยองโวยวายพลางผลักแทยอน แต่แทยอนไวกว่า คว้าตัวมิยองมากอดไว้

หมับ...

" ปะ ปล่อยนะ" มิยองพูดเสียงสั่น ด้วยความตื่นเต้น นี่มันอะไรกัน ตอนนี้เค้าทั้งคู่โตเป็นหนุ่มเป็นสาวละนะ อีก อย่างตัวมิยอง ก็ไม่เคยถูก ผช คนไหนนอกจากพ่อของเธอมาทำแบบนี้เลย เว้นตอนเด็กๆ ที่แทยอนมากอด มาหอม เพราะเล่นเป็นแฟนกัน

"ถ้าอยากให้ปล่อยก็ออกมาหาที่สวน" แทยอนพูด แต่มิยองส่ายหน้า

"ไม่อ่ะ ขี้เกียจ" มิยองตอบ

จุ๊บบบบบบ...

"o_O" มิยองอึ้งตาโต อ้าปากค้าง

"หอมจัง" แทยอนกวนโมโห

"อ้ากกกกกกก ทำบ้าอะไรหน่ะหา ตัวเองรู้ไหม หน้าเค้าไม่เคยต้องแก้ม ผช เลยนะ ตั้งแต่เด็กจนโต ตั้งแต่เราแยกกัน เค้าก็ไม่เคยให้ใครหอมอีกเลยนอกจากคุณพ่อ ตัวเองทำแบบนี้ได้ไง ไอ่บ้า.!!" มิยองโวยวายยาวเหยียดน้ำตาคลออย่างตกใจ

"หะะะ งั้นก็ดีสิ ชอบบบบบบ ^^" แทยอนพูด ทั้งคู่จ้องตากัน ทำเอามิยองหน้าแดงก่ำ

"ออกมาซะดีดี ก่อนที่เค้าจะปีนเข้าไปจริงๆ ทีนี้ จะจับกอดบนเตียงเลย!" แทยอนขู่ เล่นเอาฟานี่ หน้าแดงขึ้นกว่าเดิมอีก

"ก็ปล่อยก่อนสิ่ ไม่ปล่อยจะออกไปไงหล่ะ ._." มิยองก้มหน้าก้มตาตอบ

จุ๊บบบบบบบบ

แทยอนเห็นคนตรงหน้าก้มหน้าอายอย่างน่ารัก จึงอดไม่ไหวจะหอมไปอีกฟอดใหญ่

"ช่วยไม่ได้ ตัวเองอยากน่ารักนัก เค้ารอตรงสวนนู่นนะ รีบออกมา เดี๋ยวเค้าทำงานต่อ" แทยอนพูด แล้วยอมปล่อยมิยองที่เอ๋อ โดนหอมซ้ำสอง เมื่อแทยอนพูด มิยองก็ยอมพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย เธอก้มหน้าเขินอยู่แบบนั้น ส่วนแทยอนก็เดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีไปที่ตรงที่เค้าบอกมิยองก่อนหน้านี้

"คนบ้า" มิยองพูดขึ้นเบาๆ หน้าแดงก่ำ ด้วยความอาย ตอนนี้ใจเธอเต้นจนจะระเบิดออกมาข้างนอกอยู่แล้ว เพราะแทยอนหอมเธอเธอจึงไม่ชิน หรืออาจจะเพราะแค่แทยอนมาที่นี่แล้วกันแน่ ถึงได้มีอิทธิพลกับหัวใจของเธอขนาดนี้