หลืบ รัตติกาล

ลำดับตอนที่ #8 : นักเขียนคุยกับประชาชน เจ็ดตอนแรก

สวัสดีครับ

ผมเองเคยเขียนเรื่องลงที่นี่ประมาณสองปีก่อนในชื่อ JamiroQuai   [146...เดิม]

เพียงแต่ว่าเรื่องมันหายไปแล้ว ..... งั้นก็มาเริ่มใหม่แล้วกันนะครับ



นี่เป็นตอนสั้นๆหนึ่งตอนที่จะพูดถึงเรื่องที่ผมเขียนผ่านมาแล้วทั้งเจ็ดตอนนะครับ

และคิดว่าจะเป็นอย่างนี้ไปทุกๆเจ็ดตอนครับ ........ เพื่อที่จะได้อธิบายอะไรต่างๆจากใจผู้เขียนบ้าง





หลืบรัตติกาลเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจากการที่ผมได้สัมผัสมุมมองหลายๆอย่างของมหานครที่เรียกว่ากรุงเทพฯ



กรุงเทพในความหมายนี้อาจกล่าวได้ว่ามีชีวิตอยู่สองช่วง



ช่วงแรกคือในเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้น .... เป็นเวลาที่คนทำมาหากิน จับจ่ายใช้สอย ไปเรียนหนังสือ ฯลฯ

และช่วงต่อมาคือกลางคืน ..... เด็กดีส่วนมากจะไม่ได้รับอณุญาติจากทางพ่อแม่ให้ออกจากบ้านในยามวิกาล



หากแต่ผมซึ่งมีอายุ 18 ปีบริบูรณ์ออกมาเป็นประจำ ...... ตามประสาเด็กไม่ดีทั่วๆไป



กรุงเทพยามกลางคืนก็เปรียบได้กับด้านมืดครับ ....

ผมชอบหยิบเอาด้านมืดมาคุยมากกว่า .... เพราะความสว่างมันเห็นได้ด้วยตาเปล่าทุกๆวัน

อาจจะเหลือกากของด้านมืดที่ผมยังไม่เคยเขียน ..... ซึ่งเรียกว่า เลวบริสุทธ์



กรุงเทพคือเมืองที่มีความน่าเกลียดมารวมกัน

และความน่าเกลียดนี่เองที่ทำให้กรุงเทพมีสีสัน .... มีเสน่ห์กว่าเมืองใดๆในโลก





และหากผมมีโอกาศที่จะได้เขียนความอัปลักษณ์เหล่านี้ลงมาให้คนอ่าน







ผมยินดีอย่างยิ่งครับ







................ ตอนแรก ... ชุดราตรี

เรื่องนี้เคยเอาไปลงในไดอารี่ของผมมาก่อน

เป็นเรื่องของผู้หญิงสองคน ณ เคหะชุมชนบ่อนไก่ซึ่งแม่นั้นมีอาชีพเป็นโสเภณี

และในเวลาเดียวกันก็เป็นแม่ที่ดูแลลูกในแบบห้าวเล็กน้อย



.............. ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขียนไปเขียนมามันกลายเป็นอีโรติกดราม่าได้ เด็กดีหลายท่านอาจไม่ชอบตรงจุดนี้ ... ต้องขออภัยด้วยนะครับ



เป็นความพยายามของผมที่จะอธิบายฉากและตัวละครให้เกิดภาพมากขึ้น ... ซึ่งไม่สำเร็จเท่าที่ควร

ความรักของแม่ และความจนของครอบครัวยังไม่ถูกกระตุ้นให้คนอ่านมีความรู้สึกร่วมขนาดนั้น

.................................................................. อาจจะเป็นเพราะว่าผมไม่เคยไปค้นคว้าข้อมูลจริงจังก็ได้มั้งครับ





..............ตอนที่สอง ..... สมคะเน   แม่นยิ่ง



เป็นความพยายามเอาความรู้สึกหลังจากที่ดูหนังเรื่องรักน้อยนิด มหาศาล บวกกับเวลาที่ผมนั่งแท็กซี่กลับบ้าน

หลังจากที่พูดคุยกับแท็กซี่มาหลายสิบคนทั่วกรุงเทพฯ ....... ผมก็เลยนำสองอย่างนี้มายำรวมกัน

ไม่ทราบว่าความพยายามครั้งนี้จะสำเร็จหรือไม่ ................. สุดแต่ผู้อ่าน



..............ตอนที่สาม ..... ปักษ์ระทม



เป็นเรื่องที่เอาคำพูดประมาณว่า \"เส้นผมบังภูเขา\" มาไว้ในตัวเรื่อง .......... เพียงแค่คุณก้าวเข้ามาในสถานีตำรวจแล้วกล้าที่จะเผชิญกับปัญหา

บางทีมันอาจจะง่ายอย่างที่คุณนึกไม่ถึง

( สำหรับเด็กดีบางท่าน ..... ปักษ์ คือ สิบห้าวันครับ .... )



.............ตอนที่สี่ ..... วณิพก พเนจร



เป็นเรื่องของชายคนหนึ่งซึ่งผูกพันธ์กับความเป็นศิลปินอย่างมาก

แต่เค้าก็ต้องหาเลี้ยงชีพเหมือนคนทั่วๆไป ....................... ใครจะไปรู้ว่าผู้จัดการบริษัทที่คุณจะไปทำงานด้วยอาจจะชอบเพลงโดโจซิตี้ก็ได้



...........ตอนที่ห้า ..... คำสารภาพของ ทวี



เป็นการใช้มุมมองบุคคลที่ครึ่งในการบรรยายเรื่อง

เราจะเป็นหมวด .... แต่เรื่องดำเนินโดยบุคคลที่เราคุยด้วยซึ่งก็คือสอง

และก็ลองใช้อารมณ์ของหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นในการแสดงกิริยาเช่นการเกา การดื่มน้ำ การจุดไฟแช็ค การลุกจากเก้าอี้

เพียงแต่ตอนจบผมควรจะให้ผู้ต้องหาเข้าคุกต่อก็คงจะดีกว่า



..........ตอนที่หก ..... เสียดฟ้า



เป็นการเล่าผ่านตัวเอกซึ่งก็คือปูน ..... อยากลองใช้สิ่งของในการเล่าเรื่องบ้างเพราะมันไม่ต้องมีตอนจบแบบ แฮปปี้ หรือ แซ้ด ก็ได้



............... หรือว่าปูนมีความรู้สึก ?



.........ตอนที่เจ็ด ..... ขอไม่ได้ทาน



เป็นการบรรยายอารมณ์ต่อเนื่องแบบไดอารี่ของนักข่าวที่เฝ้าเหตุการณ์ของคนบังคับของทานขอทาน

ผมพยายามที่จะปิดบังอาชีพของตัวละครแต่แรก ........... ไม่รู้ว่ามีคนจับไต๋ผมได้หรือเปล่า























โอเค ........... เป็นที่เรียบร้อยแล้วสำหรับการคุยครับ



ขอให้ทุกท่านสนุกกับการอ่านนะครับ









ขอบคุณครับ   สวัสดีครับ