หลืบ รัตติกาล

ลำดับตอนที่ #7 : ขอ.....ไม่ได้ทาน

..................สองทุ่ม



ขอเงินด้วยคร๊าบบบบบ



ของเงินด้วยคร๊าบบบบ







ขอบคุณคร๊าบบบบ ...... ขอความสวัสดีจงมีแก่ท่านนะคร๊าบบบบบ







จะว่าไปแล้วเค้าก็ขอทานอยู่ตรงนั้นนานมาแล้วนะ



ผมนั่งดูอยู่ตี้งแต่หนึ่งทุ่ม



ขอเงินด้วยคร๊าบบบบบ



ผมเชื่อว่าเค้าเองน่าจะมีเงินพอไปซื้ออะไรกินตั้งนานแล้ว.....ถ้านั่งขอเงินอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาประมาณสองชั่วโมง

อย่างน้อยเค้าก็จะได้อะไรกินรองท้องแล้ว





นี่น้องแก่นั่งอยู่ตั้งวันนึงโดยไม่กินอะไรเลยเหรอ



ผมเปิดกระป๋องน้ำมาดื่ม .... ขนาดชั่วโมงเดียวผมยังกระหายได้ถึงขนาดนี้



.............. สี่ทุ่ม





ร้านรวงเริ่มปิดกันหมดแล้ว เด็กนั่นก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม .......... ขอเงินจากกระป๋องเดิม

เท่าที่เดินเข้าไปดูผมเห็นอย่างน้อยก็สองร้อยบาทเข้าไปแล้ว ...... ไม่รวมเหรียญอีกนะ





.............ห้าทุ่ม





เด็กน้อยนั่งสัปหงกไปสลับกับร้องคำพูดเดิมๆที่พูดมาทั้งวัน





............ตีหนึ่ง



ผมเผลอนั่งสัปหงก ........... เป็นความผิดครั้งร้ายแรงในชีวิตที่ไม่น่าให้อภัยอย่างยิ่ง

เด็กคนนั้นหายไปแล้ว ...........ผมเห็นว่าเด็กคงกลับบ้านนอนไปแล้ว



แต่ยังไงผมคิดว่าเด็กคนนั้นก็คงกลับมาอีก.........เป็นประจำอย่างทุกๆวันที่เค้าทำ





ผมเดินไปซื้อกาแฟที่เซเว่นฯ  ซดรวดเดียวหมดกระป๋อง





ยังไงผมก็ไม่อยากทำความผิดซ้ำสองเวลาที่เด็กคนนั้นกลับมา



...............ตีสาม



ผมยังรออยู่ที่เดิม ........... ไม่มีการประกฏตัวของขอทานตัวน้อยดังเช่นที่ผมคิดไว้

ผมตัดสินไจวิ่งไปที่ร้านเซเว่นฯอีกครั้ง



ขอกาแฟมากินอีกกระป๋อง ......... คราวนี้ติดลิโพมาอีกขวดแก้ขัด

ห้ามดื่มเกินวันละสองขวด และโปรดสังเกตุคำเตือนบนฉลากก่อนดื่ม



ผมจำคำพูดนี้ได้จากโฆษณา .... ยังไงกะว่าจะเอาไปให้น้องเค้าพรุ่งนี้เช้าหลังจากที่เค้ามาถึง





.............ตีห้า



ลิโพพึ่งถูกเปิด ..... ผมตวัดขวดหนเดียวหมด

ผมคิดไว้แล้วว่าถ้าผมวิ่งไปซื้ออีกขวดผมจะพลาดนาทีสำคัญนี้





รถประบะคันหนึ่งบรรทุกผู้โดยสารมาเต็มคันจอดที่ถัดจากเด็กคนนั้นนั่ง

มีชายสวมแว่นดำเดินออกมาจากรถแล้วก็บอกให้ขอทานตัวน้อยๆของเราลงมาจากรถ









ผมยกล้องขึ้น



รอมาตั้งนานแล้วไอ้เลว











*แช๊ะ*แช๊ะ*แช๊ะ*