หลืบ รัตติกาล

ลำดับตอนที่ #4 : วณิพกพเนจร

\"เกิดมาเป็น .....วณิพกพเนจร .......เที่ยวแรนรอน .....ร้องเพลงแล้กเศษเงิน เหลือกินเหลือเก็บ\"



มันเป็นบาร์เบียร์เพื่อชีวิตแห่งหนึ่งย่านรามอินทรา

ในเวลากลางคืนมีเพียงแสงสว่างเรืองๆสีเหลืองตามโต๊ะลูกค้าที่มานั่งกินเหล้าฟังเพลง





เป็นเวลาพักผ่อนของมนุษย์เพื่อชีวิตทั้งหลาย





\"จะนำเงินนั้นไป......รักษาดวงตา......\"  ผมจบบทเพลงสุดท้ายในช่วงแรกก่อนที่จะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนักร้องอีกคนซึ่งมาเล่นคู่กันกับผมทุกคืนร้องนำไป









ผมลงมาพักกินเบียร์ที่ด้านล่างเวที  ....





ที่บาร์ ...ผมสั่งเบียร์แก้วนึงมาดื่มดับกระหายในลำคออันเนื่องมาจากการร้องเพลงเมื่อครู่





ผมทำงานแลกเงินเพียงน้อยนิดในแต่ละคืน แต่กลับได้รับความสุขกว่าการทำงานกลางวันอันแสนเคร่งเครียดในย่านสุขุมวิท



ผมทำงานเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทขายเครื่องครัวจากเยอรมัน .....

ผมได้เงินเดือน หกหมื่น ..... คุมพนักงานกว่า 200 คน และลูกจ้างในโรงงานกว่า 2000 คน

ผมต้องเข้าประชุมบอร์ดกับผู้บริหารทุกๆสองสามวัน

การแข่งขันระหว่างบริษัทมีมากขึ้น แนวโน้มการบริโภคสินค้าจากบริษัทเราต่ำลง

มาตรฐานสินค้าไม่สู้เครื่องครัวอเมริกา .... คนงานขอขึ้นเงินเดือน ฯลฯ





การเป็นคนใหญ่คนโตไม่ได้ช่วยให้ชีวิตมีความสุขได้เลย





มีเพียงแต่เวลากลางคืนเท่านั้นที่ผมได้ปลดปล่อยชีวิตของตัวเอง



จากสูทเปลี่ยนมาเป็นกางเกงยีนส์



จากปากกาโทรศัพท์เปลี่ยนมาเป็นกีต้าร์







ผมบอกว่าผมทำงานเป็นผู้จัดการ

แต่ผมไม่ใช่ผู้จัดการ









ผมเป็นศิลปิน







ศิลปินเพื่อชีวิต















วันนี้ผมโดนคนสองสามคนในบอร์ดโจมตีอย่างรุนแรงเรื่องที่เงินกำไรหดหายไปสามเปอร์เซนต์



ผมช่วยอะไรไม่ได้ ..... ผมแค่ทำหน้าที่ของผมเต็มที่แล้ว











ผมกลับบ้าน ...ล้างเนื้อล้างตัวแล้วหิ้วกีต้าร์ออกไปที่บาร์







\"เกิดมาเป็น.....วณิพกพเนจร ......เที่ยวแรนรอม ......ร้องเพลงแลกเศษเงิน\"



ผมไม่รู้ว่าทำไม วณิพกพเนจรมันดูมีความสุขกว่าชีวิตของผม

อย่างน้อยเค้าก็มีพอกินพอใช้.....มีความสุขตามสภาพการณ์



\"ใครจะว่าร้องเพลงให้ความยฟัง....ฉันก็ยังมีคนที่เข้าใจ .......ใครจะว่าร้องเพลงให้ควายฟัง.....ฉันก็ยัง.....\"





อย่างน้อยวณิพกก็ยังมีคนที่เข้าใจ ..... อาจเป็นผมที่เข้าใจเค้ามากกว่าใคร







ผมกลับมาบ้านตอนตีสอง.....ล้มตัวลงนอน







แต่แล้วก็ต้องลุกขึ้นมาทำการรายงานส่งบอร์ดในการประชุมวันพรุ่งนี้











รุ่งขึ้นผมหอบเอาเอกสารเข้าไปในห้องประชุม ..... ดวงตาช้ำเล็กน้อยเนื่องมาจากการทำงานหนักเมื่อคืน









\"สวัสดีครับ......วันนี้ผมนำรายงานการนำเข้าชนิดของสินค้าที่ควรจะต้องเปลี่ยนแปลงให้สอดคล้องกับ...\"





\"เดี๋ยว คุณธน \"บอร์ดบริหารเอ่ยทักขึ้น



\"ครับ\" ผมรอบอร์ดกล่าวอะไรซักอย่าง







\"ผมได้รับรายงานเรื่องการประพฤติตนอันเป็นที่น่าครหาในหมู่พนักงาน\" ว่าแล้วบอร์ดก็ยื่นรูปภาพสี่ห้ารูปซึ่งเห็นผมนั่งเล่นกีต้าร์อยู่บนเวที



\"เรื่องอย่างนี้เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ในระบบบริหารนะคุณ ธน ...... เราไม่ต้องการให้คุณไปรับงานพิเศษอื่นๆซึ่งทำให้คุณเสียเวลาในการทำงานโดยใช่เหตุ ..... โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานอย่าง....\"





\"แปลว่าคุณจะให้ผมออกจากการเป็นนักดนตรีประจำเหรอครับ\" ผมมองไปที่บอร์ดแปดคนซึ่งนั่งมองหน้าผมอยู่





บอร์ดพยักหน้ารับ





\"ผมขอปฏิเสธครับ ....นั้นเป็นเพียงแค่งานอดิเรกส่วนตัวของผม\"





\"มันจะทำลายชื่อเสียงของบริษัทคุณ ธน .....คุณก็คงรู้ว่าคนระดับผู้บริหารมาเล่นเพลงเพื่อชีวิตมัน...\"







\"มันผิดเหรอครับ ! กับการที่เราแค่พิศมัยในดนตรี ....เหมือนคุณไปตีกอล์ฟ ....ไปเที่ยวทะเล ไป...\"







\"งั้นทางบอร์ดบริหารเห็นสมควรว่าจะต้องเชิญคุณออก\" บอร์ดหยุดการพูดอยู่เพียงเท่านี้











ผมมองหน้า









แล้วผมก็ยิ้มให้กับบอร์ด







\"ขอบคุณครับ\"  ผมวางแฟ้มไว้เดินออกจากห้องประชุม







ผมไปที่ห้องทำงานผม....ถอดสูทกับเน็กไทแขวนไว้ที่ราว ....แล้วหยิบรูปภาพผมสมัยเด็กๆในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ใส่กระเป๋า





ผมขึ้นรถ ..... มองไปที่กีต้าร์ที่เบาะข้างๆตัวผม









\"คราวนี้เราจะได้เป็นวณิพกซะที\" ผมพูด ถอยรถออกจากสิ่งที่ผมเคยเรียกว่าที่ทำงาน







\"เที่ยวแรนรอน .....ร้องเพลงแลกเศษเงิน ....เหลือกินเหลือเก็บเป็นส่วนเกิน..\"ผมร้องเบาๆไปกับเทปเพลงที่ผมเพิ่งเปิด









แล้วรถก็แล่นไป