หลืบ รัตติกาล

ลำดับตอนที่ #1 : ชุดราตรี

ชุดราคา 20000 บาทห้อยไว้กับไม้แขวนเสื้อไม้หน้าตู้เสื้อผ้าในห้องพักโกโรโกโสแห่งหนึ่งในการเคหะแห่งชาติ หรือที่ชาวบ้านเรียกว่าบ่อนไก่







เธอนั่งขัดสมาธิมือหนึ่งถือจานข้าวแกงสแตนเลสและอีกมือจับช้อนตักข้าวคลุกปลาทูเข้าปาก







เธอชื่อจารุณี  สูงราวร้อยหกสิบผมยาวสลวยพาดกลางหลังสีดำแวววาว เธอมีหน้ารูปไข่ตากลมโตผิวหน้าเนียนชนิดยากนักที่ชายจะไม่หลงไหล รูปร่างเพรียวบางเอวเข้ารูป หน้าอกเต่งตึง หน้าท้องแบนเรียบ



ใครจะนึกว่าเธอผู้นี้ อายุ 32 ขวบปีบริบูรณ์เมื่อคืนวาน



เธอใส่เสื้อกระทิงแดงกางเกงขาสั้นมวยไทยนั่งกินข้าวเย็นกับลูกสาวที่นั่งตรงข้ามเธอ







อนงค์ อายุ17ปีเรียนมัธยมโรงเรียนรัฐฯแห่งนึงแถบบ้านเธอ  รูปร่างของเธอไม่ได้ต่างจากแม่เธอนักหากแต่ด้วยความที่เธอเพิ่งแตกเนื้อสาวได้ไม่กี่ปี  เราจึงยังไม่สามารถเห็นความบริบูรณ์ของส่วนสัดเธอมากนัก







เธอยังอยู่ในชุดนักเรียนรัฐบาลที่เธอใส่มาจากโรงเรียน นั่งขัดสมาธิกินข้าวกับชามสแตนเลส และข้าวคลุกปลาทู







นาฬิกาตีบอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง







จารุณีวางจานลง เอ่ยปากขึ้นว่า



\"อีนงค์ .... คืนนี้แม่มีนัดสองทุ่มครึ่ง  เอ็งล้างจานให้แม่ด้วยแล้วกัน เดี๋ยวแม่ซื้อโจ๊กกพรุ่งนี้เช้า\"



อนงค์หรือที่แม่เรียกเธอว่าอีนงค์พยักหน้ารับ







\"แม่ ... พรุ่งนี้นงค์ไปค้างบ้านเพื่อนนะ ... ต้องทำการบ้านเคมี\"



\"เออ ... ตามใจมึงเถอด .... อย่าไปเที่ยวมากนักล่ะเรา .... เลือดแกมันนักเที่ยวเหมือนพ่อแกอยู่ด้วย \"



\"โถ่แม่ ... นงค์เคยเที่ยวซะที่ไหน\" นงค์เอ่ยขึ้นทั้งที่หล่อนเองยังไม่รู้จักพ่อของหล่อนแม้แต่นิดเดียว



\"เออ เออ เออ ช่างมันเถอด ... แม่ต้องรีบไปแล้ว\"



จารุณี ถอดเสื้อ ... เธอเห็นไฝเม็ดนึงที่ลำตัวของหล่อนขณะที่หล่อนชโลมร่างของหล่อนด้วยน้ำหอม



เธอมอง \"ชุดราตรี\" ของเธอด้วยสายตารังเกียจแกมชื่นชม .... เธอสวมมันลงไปในร่างหล่อน



เธอรูดซิปด้านหลังขึ้นด้วยความลำบากเล็กน้อย  แต่ความเคยชินทำให้มันไม่เป็นอุปสรรค์อีกต่อไป



เธอมองหน้ากระจก  เอามือจับนมสองข้างแล้วดันมันตั้งขึ้น



\"ดูฉันสิค่ะ .... ฉันสวยไม๊คืนนี้\"  เธอพูดกับจารุณีอีกคนซึ่งอยู่ในอีมิติหนึ่งของกระจก







เธอเดินผ่าน อนงค์ไป แต่แล้วหันกลับมาแล้วจูบลาลูกของเธออย่างเช่นที่ทำเกือบทุกวันที่เธอออกไปข้างนอกตอนกลางคืน







เธอปิดประตูเบาๆถอนหายใจเฮือกใหญ่







คืนนี้คงยาวนานนักเช่นหลายๆคืนที่ผ่านมา ... เธอคิด







รถแท็กซี่จอดที่หน้าโรงแรมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่ไหลเอื่อยเวลาสองทุ่มตรง



เธอเดินช้าๆแต่สง่างามไปที่บาร์ชั้นใต้ดินของโรงแรม







ช้าเหมือนพยาหงษ์แวกว่ายในคูน้ำลำธาร







เด็กเปิดประตูบาร์มองเธอเหลียวหลังจนกระทั่งเธอเดินลับมุมหายไป



เธอนั่งที่บาร์ด้วยชุดราตรี สีดำที่เธอรักและธนุถนอมมันมาสามปี







เธอเดาถูกที่คนที่เธอนัดไว้มาก่อนเวลาเสมอ .... ชายร่างใหญ่หน้าตาเกือบหล่อเหลามีเคราแพะและคิ้วหนา



เค้าสวมสูทมีราคา และสูบซิการ์ยี่ห้อดัง







จารุณีสั่งกามิกาเซ่สองแก้วแล้วถือมันเดินไปนั่งข้างชายคนนี้



\"คุณชอบมาก่อนเวลานะค่ะ .... คุณไพฑูรย์\"



\"เพราะผมรู้ว่าคุณจะมาก่อนเวลาเสมอไงล่ะ .... จารุณี\"



จารุณียื่นแก้วให้ไพฑูรย์



เค้ายกแก้วดื่มหนเดียวหมด แล้วจึงมองมาที่หน้าจารุณี



เธอดื่มมันรวดเดียวหมดเช่นกัน แล้วมองมาที่หน้าไพฑูรย์







เค้าทั้งสองดื่มเตกีล่าและว๊อดก้าต่ออีกหลายสิบแก้วต่อจากนั้น







\"โอ๊ะ คุณเมาจนทำหกเลอะหน้าอกคุณแล้ว\"



\"งั้นขอฉันไปเช็ดมันออกที่ห้องคุณนะค่ะ\"



\"เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ห้องเอง\"







ห้องสวีทเบอร์ 1201 ชั้นบนสุดของโรงแรมที่มองเห็นวิวทิวทัศน์เมืองกรุงได้ครบถ้วนถูกเปิดให้คุณไพฑูรย์พาจารุณีมาเช็ดเครื่องดื่มที่หกเลอะหน้าอกเธอ







ทันทีที่ไพฑูรย์ล็อกห้อง เค้าเดินไปโอบกอดจารุณีที่มองออกนอกหน้าต่างดูวิวทิวทัศน์







\"วิวสวยจังเลยนะค่ะ\"  จารุณีพูดขึ้นขณะที่ไพฑูรย์ไซร้ซอกคอเธอพลางเอามือโอบเอวที่บางเบาของจารุณี



\"เดี๋ยวขอฉันไปเช็ดว็อดก้าออกก่อนสิค่ะ\" จารุณีพยายามพลักไพฑูรย์ออกไป



แต่ไพฑูรย์เปลี่ยนตำแหน่งโอบรัดเธอมาด้านหน้า



\"งั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง\" ว่าแล้วเค้าก็บรรจงเลียหน้าอกที่อยู่ภายนอกการปกคลุมของชุดราตรีนั้น



ขณะที่เลียไพฑูรย์รูดซิปกลางหลังของจารุณีแล้วรูดเสื้อให้ตกมากองอยู่ที่พื้นทำให้เห็นส่วนสัดที่ไม่ได้ใส่ชุดชั้นในซึ่งรูปร่างนี้โชว์ให้เห็นถึงความงามของผู้หญิงซึ่งมีมนต์ขลังยิ่งกว่าสายตาพยาราชสีห์







จารุณี ปลดกระดุมชายหนุ่มตรงหน้า และกระชากเสื้อออกไปที่พื้น



ไพฑูรย์พลักจารุณีลงบนเตียงขนาดยักษ์ ถอดกางเกงออกแล้วล้มลงบนตัวจารุณี







เสียงกระซิบที่แผ่วเบาแต่ไม่ได้ใจความดังขึ้น



จารุณีครางออกมาเบาๆ สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความเจ็บปวดและความสุขระคนกัน







น้ำตาเธอไหลออกมาขณะที่ร่างของเธอขยับไปมาตามแรงสะท้านของหนุ่มร่างใหญ่ที่ปลุกปล้ำเธอ



\"อย่าค่ะ....อ๊า\"



เธอเอามือกำผ้าปูเตียงไว้แน่น















ค่ำคืนนั้นผ่านไป















เช้าวันรุ่งขึ้น จารุณีเปิดล็อกประตูห้องของเธอออกเห็นอนงค์กำลังสวมกระโปงนักเรียนเพื่อที่จะไปโรงเรียน







\"เอ้านี่โจ๊ก ... แม่ซื้อมาฝาก\"



เธอยื่นถุงโจ๊กให้ลูกเธอ พลางถอดชุดราตรีแขวนไว้ที่เก่า



\"อีนงค์ ... แม่ได้เงินค่าเถอมแกมาแล้วนะ แต่ยังไม่พอสำหรับค่าห้อง\"



\"แล้วแม่ว่าเมื่อไหร่แม่จะได้ล่ะ\"



\"คงอาทิตย์หน้านั่นแหละ ... คุณไพฑูรย์เค้าจะมาจากต่างประเทศอีกที\"







เธอปลื่อยกายล้อนจ้อน ล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนเพลีย



ลูกสาวสุดที่รักของเธอกินโจ๊กเสร็จแล้วก็ออกไปโรงเรียน



อนงค์ไม่ได้กล่าวคำอำลาเพราะนึกว่าแม่ของเธอหลับไปแล้ว



แต่จารุณีหาได้หลับไม่ ....  เธอนอนแผ่อยู่อย่างนั้นพร้อมน้ำตา



เธอรู้ว่าเธอจะไม่ได้ถ่ายรูปกับลูกสาวตอนรับปริญญาในอีกห้าปีข้างหน้า







อนงค์เพิ่งมารู้เรื่องนี้อาทิตย์ก่อน



รู้ที่ว่าจารุณีเป็นเอดส์







เธอนอนร้องให้จนผลอยหลับไป











หลายเดือนต่อจากนั้นร่างของจารุณีก็ได้รับการบรรจุลงโลงเผา



อนงค์มองโลงศพด้วยน้ำตา











เธอกลับมาบ้านอย่างอ่อนล้า ... หมดอาลัยตายอยากในชีวิต



ไหนจะค่าที่ ... ค่าเรียน ค่าน้ำค่าไฟ







เธอร้องให้ แต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา







แล้วเธอก็มองที่ชุดราตรีนั้น .....