หลืบ รัตติกาล

ลำดับตอนที่ #2 : สมคะเน แม่นยิ่ง

สมคะเน แม่นยิ่ง เป็นคนกรุงเทพฯโดยกำเนิด







ไม่ใช่แค่นั้น







สมคะเนยังเป็นคนจนอีกด้วย







เค้าอยู่ที่สลัมคลองเตย .... เวนิส คนจน ... นครสังกะสี



สมคะเนเป็นเด็กเรียนปานกลาง...ไร้จุดหมายในชีวิต

บิดาทำอาชีพค้าโอเลี้ยง

มารดาเย็บผ้า







สมคะเนใช้เงินที่ทั้งสองหาได้ในการดั้นด้นตนเองให้จบมัธยมศึกษาปีที่หก





หากชะตาชีวิตที่หมอดูพูดถึงไม่แม่นยำดังเช่นนามสกุลแม่นยิ่งแล้ว สมคะเนคงได้เรียนปริญญาตรีที่ไหนซักแห่งเป็นแน่แท้



วันนั้นสมคะเนจำได้ว่าบิดาออกไปขายโอเลี้ยงตามปกติ





แต่มิได้กลับมาอีก





มารดาของสมคะเนเริ่มออกตามหาสามีของเธอ



เธอหาเป็นเวลาสามเดือน







เค้าไม่กลับมาแล้ว .............. เค้าไปดีแล้ว





มารดาสมคะเนเริ่มเจ็บไข้ได้ป่วยแต่นั้นมา

มากจนถึงขั้นเริ่มขยับร่างกายไม่ได้









สมคะเนจึงได้รับภาระอันหนักอึ้งที่จะต้องหาค่ายาให้มารดาซึ่งมีราคาสูงกว่ามนุษย์สลัมอย่างสมคะเนจะคาดได้







เป็นอันว่า สมคะเนต้องหางานทำก่อนเวลาอันสมควร







ผ่านมาสิบห้าปี







สมคะเนเบาเสียงวิทยุเอเอ็มขณะจอดรถรับผู้โดยสารที่สุขาสาม



สมคะเน แม่นยิ่งกลายเป็นคนขับรถแท็กซี่มาสิบห้าปีแล้ว

มารดาของสมคะเนเสียชีวิตไปได้ไม่ถึงสามเดือน .... ขณะนี้สมคะเนไม่รู้ว่าชีวิตจะมีอะไรนอกจากการแล่นไปตามที่คนอื่นกำหนด





วันนี้ผู้ที่กำหนดจุดหมายเป็นหญิงสาวใส่ชุดมหาลัยกระโปรงสั้น

ดูจากท่าทางแล้วเราคงไม่คิดว่าการเดินทางของเธอในคืนนี้จะมีสวัสดิภาพมากนัก

เธอเลือกที่จะนั่งด้านหน้า .... สมคะเนไม่เคยเห็นผู้หญิงที่นั่งแท็กซี่คนเดียวเลือกที่จะนั่งด้านหน้ามาก่อน









\"ไปที่โรงแรมเก้าสองนะพี่ ...สี่แยกพยาไท\" เธอบอกสมคะเน



การคาดเดาของสมคะเนนั้นถูกต้องดั่งนามสกุลแม่นยิ่งของเค้า



รถเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆเท่าที่กฏหมายกำหนด





\"วันนี้พี่ได้กำไรหรือยังล่ะ\" เธอถาม .... เสยผมที่ยาวประบ่าของเธอไปด้านหลัง



\"ยังครับ....คือว่าพี่เป็นเจ้าแรกของวันนี้น่ะ\" สมคะเนจงใจเรียกเธอว่าพี่... จะด้วยเหตุใดก็แล้วแต่





\"งั้นหนูก็คงเป็นค่าเช่ารถวันนี้ล่ะสิ\"



\"ครับ\"





นางสาวนักศึกษาหยิบกระจกขึ้นมามองทั้งๆที่ไมมีแสงเพียงพอที่จะมอง





\"พี่คิดยังไงถึงมาขับรถแท็กซี่ล่ะ....กำไรมันยังได้น้อยกว่ารถขายไอติมเลย\"



\"ผมไม่ได้ใช้เงินครับ ...คือว่าแม่ผมเพิ่งตายเมื่อสองเดือนที่แล้ว\"



\"โอ้ เสียใจด้วยพี่ ...แม่หนูก็เพิ่งตายเมื่อสองเดือนที่แล้ว\"





สมคะเนพูดไปว่า\"ตอนนี้น่ะ ...ผมทำงานไปทำไมผมยังไม่รู้เลย เพราะผมไม่ต้องส่งค่ายาให้แม่ผมแล้ว\"



เธอปิดกระจกเก็บไว้ในกระเป๋า\"หนูก็ด้วย....ตอนนี้หนูก็ไม่มีอะไรต้องจ่ายแล้ว .... แม่ก็ตายไปแล้ว....เรียนก็โดนไล่ออกไปแล้ว\"





\"แล้วนี่พี่ใส่ชุดนักศึกษาทำไมล่ะ\"





\"พี่เองก็รู้ว่าหนูจะไปไหน .... พี่ก็น่ารู้ว่าหนูทำงานอะไร\"





สมคะเนหยุด .... เค้าเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด





\"ยังไงก็ตาม ...วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว..... หนูจะเลิกแล้วก็ไปที่ไหนซักที่ ....ไปหาความสุขให้ตัวเอง\"









สมคะเนไม่เคยมีความสุขมาก่อนในชีวิต

และความสุขนั้นเป็นสิ่งที่สมคะเนต้องการ



เพียงแต่ว่าเค้าจะหามันได้ที่ไหน





\"พี่รู้หรือว่าความสุขนั้นหาได้ที่ไหน\"สมคะเนถาม





รถเลี้ยวเข้ามาในโรงแรมเก้าสอง





นักศึกษาหยุดคิด

\"เอาอย่างนี้ ....พี่จะแลกค่าโดยสารกับความสุขไมล่ะ\"





สมคะเน งง ....ไม่คิดว่านักศึกษาผู้นี้ชวนเค้านอนด้วย





\"หนูไม่ได้นอนกับพี่นะ .... เพียงแต่พี่รอตรงนี้จนกว่าลูกค้าหนูกลับก่อนแล้วกันแล้วค่อยเค้ามา\"





เธอก้าวเท้าออกจากรถ .... เดินเข้าไปในม่านสีเขียวหนาด้านข้างรถของสมคะเน





สมคะเนใช้เวลาที่รอคิดถึงความสุขของชีวิต ..... มันจะเป็นอย่างไรกันเชียว



ฝรั่งตัวใหญ่เดินออกมาจากม่านสีเขียว .... มองซ้ายมองขวาก่อนที่จะเดินหนีออกไปด้านนอก

เมื่อฝรั่งคนนั้นหายไปกับความมืดของคืนไร้จันทร์



สมคะเนออกจากรถแล้วเดินเข้าไปที่ห้องซึ่งมีเพียงผนังบางๆกั้นเค้าและความสุขเอาไว้







ทำไมสมคะเนถึงเชื่อผู้หญิงคนนี้ ..... สมคะเนบอกไม่ถูก...มันไม่มีสาเหตุถ้าเราจะลองเชื่อใครซักคน

แค่ใครซักคนในชีวิต







สมคะเนเปิดประตูช้าๆ

มองไปรอบๆ





เค้าเดินเค้าไปในห้องซึ่งมีเพียงเตียงใหญ่ๆเตียงเดียว

นักศึกษาคนนั้นคงอยู่ในห้องน้ำ .... เสียงก๊อกน้ำใหลอยู่

สมคะเนเห็นว่าประตูนั้นเปิดแง้มอยู่ ....จึงตัดสินใจเปิดประตู







เสื้อผ้าของเธอกองอยู่มุมห้อง ..... เธอนั่งเปลือยอยู่บนโถส้วมปิดฝาสีขาว

ใบหน้าที่ขาวของเธอยิ่งขาวขึ้นเมื่อมีแป้งผงสีขาวเลอะอยู่บนใบหน้าเธอ



หากแต่เลือดสีแดงนั้นไหลออกมาจากจมูกของเธอตัดกับความขาวบริสุทธ์นั้น





ดูจากสภาพแล้ว .... สมคะเนทราบแน่แล้วว่าเธอตายเพราะโคเคนของฝรั่งคนนั้น



สมคะเนเห็นใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มเล็กน้อย .... อาจเป็นเพราะสมคะเนคาดไปเองก็ได้









สมคะเนเดินกลับมาที่รถ .... สตารท์เครื่อง แล้วมุ่งหน้าออกสู่ท้องถนนอย่างเคย







ความคิดของสมคะเนอยู่ที่ผู้หญิงคนนั้น







เธอเองก็ยังค้นหาความสุขของเธออยู่







ไม่แน่.... ความตายอาจเป็นความสุขของชีวิตที่เธอหรือสมคะเนค้นหาก็ได้











.......รถแท็กซี่จอดรับผู้โดยสารสาวที่โบกมือเรียกด้านหน้า













และเธอก็แต่งตัวด้วยเครื่องแบบนักศึกษาเช่นกัน..............................