เพื่อนเก่า...

ลำดับตอนที่ #1 : นักเรียนม.ปลาย

หวัดดีหวอ

                วันนี้คิดถึงแกม๊าก มากว่ะ ช่วงนี้กิจกรรมเยอะมาก ผู้คนอยู่รอบกายก็เยอะเหมือนเคยและก็อย่างเคยอีกที่เราอยู่อย่างโดดเดี่ยวหัวใจ

                ฉันไปซ้อมร้องเพลงขึ้นสแตนด์เชียร์ที่สนามกีฬาใหญ่มา วันนี้น่ะคึกคักเป็นพิเศษ มีป้ายประกาศเชิญชวนต่าง ๆ นานา ติดล้อมอยู่เต็มสนาม อัฒจันทร์ฝั่งตรงข้ามก็มีภาพศิลปะภาพใหญ่ยักษ์โชว์หราอยู่ 3-4 ที่ ฉันเดาว่าคงเป็นสแตนด์เชียร์ของคณะอื่น ซึ่งจริง ๆ แล้วไม่ใช่ว่ะ

                รุ่นน้องเว้ย น้อง ๆ สาธิตฯ เค้าจะมาทำกิจกรรมกีฬาภายในกัน บ้างก็ช่วยกันทำสแตนด์ บ้างก็วิ่งซ้อม บ้างก็เตะบอล บางคนก็เสิร์ฟน้ำเพื่อน บ้างตบหัวกัน บ้างทำลู่วิ่ง...แกนึกออกไหมวะ อย่างที่เราเคยทำตอนอยู่โรงเรียนด้วยกันไง เห็นน้อง ๆ แบบนี้คิดถึงเพื่อน ๆ มากเลยนะเว้ย ตอนฉันอยู่กับพวกแกน่ะ แม้จะไร้สาระมาก ๆ แต่ถ้าขาดพวกแกไปน่ะ มันโคตรเงียบเลยว่ะโลกนี้อ่ะ

                ฉันเดินเข้าไปอย่างเซ็ง ๆ แบกกระเป๋าเป้จากม.ปลายนั่นแหละว่ะ ก็ไม่ได้ซื้อใหม่นี่นา เดินเข้าไปกองของคณะ ซึ่งคุยกันฉงเฉง ต่างคนต่างคุยไม่มีใครสนใจใคร กินนู่นกินนี่ตามประสา คนอยู่ว่างไม่ได้ แกรู้ใช่ไหมวะ ฉันก็เหมือนกันไม่ชอบอยู่เฉย ๆ ฉันเลยนึกอะไรออกในตอนที่เห็นน้อง ๆ เขาทำลู่วิ่งช่วยกันอยู่ เข้าใจใช่ไหมเว้ย...อยากทำอ่ะ...คิดถึงตอนที่เราเคยทำด้วยกันไง แดดเปรี้ยง ๆ เลยนะ แต่ตอนนี้ไม่มีนะเว้ย..อิจฉาน้องเค้าไหมล่ะ เด็กในเมืองก็งี้แหละเว้ย...เขาเลือกเวลาเองบังคับตัวเอง ไม่เหมือนเด็กบ้านนอกอย่างเรา ถ้าอาจารย์ไม่บังคับให้ทำในวิชาเรียน มันคงไม่โผล่หัวกันมาซักตัว ว่าไปแล้วความสามัคคีของน้องเขา(เท่าที่เราเห็น) น่ารักมาก จนฉันอยากเข้าไปช่วย

                ฉันเดินไปเจรจากับพี่ที่คุมการซ้อมร้องเพลง

                “พี่คะ...รอเพื่อนอยู่...หญิงว่าคงอีกนานน่ะ ...ขอไปช่วยน้องเขาได้ไหม”

                “โอ๊ย...อย่า...(เซ็นต์เซอร์) ขนาดนั้น...เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้..”

                “เอ๊าพี่...ก็หนูอยากไปช่วยน่ะ เราเป็นโรงเรียนพี่น้องกันไม่ใช่หรอ พี่ช่วยน้องมันผิดตรงไหน” จริง ๆ อยากจะเถียงต่อว่าทำไมพี่ถึงคิดเรื่องนี้ขึ้นมา อะไรอยู่ในความคิดของพี่ทำไมถึงคิดถึงเรื่องนี้เป็นอันดับแรกแล้วมาพูดกับฉันแรง ๆ อย่างนี้ แต่ เออว่ะ ไม่พูดอะไรมากดีกว่า ให้ไปไม่ให้ไป ฉันก็จะเดินลงไปอยู่ดี

                “ไปซิ” พี่เขาพูดส่ง ๆ

                ฉันเดินไปหาน้องผู้หญิงคนนึง เพื่อแสดงให้เห็นว่าผู้ชายหรือน้อง ๆ ผู้ชายไม่ได้เป็นเป้าหมายในการทำความดีขจัดความว่างของเราเลย ทำไมวะ จะทำดีทำไมคิดอกุศลอย่างนี้

                “น้องคะ...ให้พี่ช่วยนะ” ฉันยื่นมือออกไปจับถุงปูนขาว

                “ไม่เป็นไรค่ะ”

                “เหอะน่ะ ... มา” ฉันแบมือขอและได้มาจนได้ น้องผู้ชายสองคนยืนกันคนละฝั่งถือเชือกวัดลู่วิ่งให้เราเทปูนตามเส้นเชือก แต่ละคนเหงื่อซก ไม่มีใครจะมาเจรจากับฉันซักคน

                แต่ฉันก็ไม่ได้เรียกร้องนะเว้ย ก็กะว่าจะคุยกับน้องเค้าอยู่เหมือนกัน ว่าอยู่ม.ไหนกันแล้ว อะไรยังไงก็ไม่ได้คุย มีแต่ทำไปก้มหน้าไป ยิ้มให้กันบ้างบางครั้ง แกรู้อะไรไหมอบอุ่นใจยิ่งกว่าตอนที่นั่งอยู่ที่คณะที่คนอยู่ด้วยกันเป็นร้อยเสียอีก...นี่แหละเว้ยเขาเรียกความรู้สึกทางใจ...ไม่ว่าคนอื่นเขาจะคิดว่าเราเป็นบ้าอะไร คนอื่นเพื่อนแกไม่มีเหรอ ทำไมเขานั่งกันอยู่เฉย ๆ แกมาเสือกทำทำไม มือไม้เปื้อนเปรอะ ฉันไม่สนเว้ย รู้สึกว่าได้ให้อะไรเพื่อนมนุษย์ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกัน คนไทยด้วยกันมีน้ำใจต่อกันคิดแค่นี้แหละ...ขอโทษนะน้องถ้าน้องจะว่าพี่เสือกพี่ก็ไม่ว่าน้องหรอก ฮ่า ๆ แกล่ะว่าฉันไหมวะไอ้หวอ...หุ หุ