ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สะกิดหัวใจให้รัก
บทที่ 7
สะกิดหัวใจให้รัก
สะกิดหัวใจให้รัก
เมื่อชมพู่เดินมาที่ตึกใหญ่ก็ต้องหยุดเดินเมื่อเจอกับทรงพล
ทรงพลออกมายืนขวางทาง ไม่ให้ชมพู่เดินไป
ทรงพลออกมายืนขวางทาง ไม่ให้ชมพู่เดินไป
“พี่พลมีอะไรค่ะ”
“ทำไมต้องมาดักรอดิฉันอยู่ตรงนี้”
“ดักรออะไรพี่ไม่ได้มาดักรอเธอซะหน่อย”
“แค่มายืนชมนกชมไม้”
“แล้วในมือถือถุงอะไรค่ะ อ๋อถึงขนม”
“พอดีฉันซื้อขนมมาฝากเธอ”
“ทรงพลยื่นถุงนั้นให้ชมพู่ ชมพู่รีบไหว้ขอบคุณ”
“วันนี้ใส่ชุดใหม่สวยเชียว เอามาจากไหนสวยจัง ทรงพลทักชมพู่”
“อ๋อพี่ชายหญิงกานต์ซื้อมาฝากน่ะค่ะ โหมีคนรักเยอะนะเรา
เสน่ห์แรงสิท่า ทรงพลพูดใส่ชมพู่”
“คนมันสวย น่ารักช่วยไม่ได้”
“น่ารักตาย คนหลงตัวเอง” ทรงพลพูดใส่
“งั้นเอาถุงขนมฉันคืนมา”
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
“ไม่ให้ ให้แล้วให้เลย”
ชมพู่รีบวิ่งหนีไปพร้อมกับยิ้มดีใจที่ได้ถุงขนมจากทรงพล โดยชมพู่ไม่ทราบมาก่อนว่าถุงขนมนั้น คือ ชุดที่ทรงพลตั้งใจซื้อมาฝากชมพู่ เมื่อไปเจอหญิงกานต์ กับหญิงส้ม
ชมพู่ก็รีบเรียกเพื่อน ๆ มาทานขนม
“มาทานขนมกันเร็ว ๆ เพื่อน ๆ วันนี้ฉันมีขนมมาฝาก”
“เอ่อมีคนซื้อขนมมาให้เราทาน”
พอเปิดถุงออก เด็ก ๆ ก็ต้องอึ้งเมื่อพบกับชุดแสนสวยที่ทรงพลซื้อมาฝากให้ชมพู่
“เฮ้ยชมพู่ขนมอะไรกัน”
“เนี่ยมันชุดใหม่นี่นา”
“โอ้โหสวยจังไปได้มาจากไหน”
“เอ่อ เมื่อกี้ชมพู่บอกคุณชายทรงพลซื้อมาฝากใช่มั๊ย”
“ก็คุณชายทรงพลท่านบอกว่าซื้อขนมมาฝาก”
“เฮ้ยฉันเพิ่งรู้ว่าพี่ชายพลมีมุขตลกด้วยนะ”
“เคยเห็นแต่เป็นท่านชาย มาดนิ่ง เคร่งขรึม”
หญิงกานต์ และหญิงส้มมองหน้ากัน หัวเราะชอบใจ หญิงดา ยืนแอบดูเพื่อนสามคนว่าทำอะไรกันอยู่ และพอดีได้ยินชื่อท่านชายพลก็รีบเดินรี่เข้ามาหาเพื่อน ด้วยความที่หญิงดานั้นแอบปลื้มท่านชายพลมาโดยตลอด อะไรกันยะ หัวเราะชอบใจอะไรกัน
“เอามานี่ซิ”
“ชุดใคร ฉันได้ยินว่าใครซื้อมาให้ยัยชมพู่”
หญิงดาถาม
“ก็ชุดสวย พี่ชายพลเค้าซื้อมาฝากชมพู่จะทำไม”
“หญิงดา อิจฉาเหรอ อิจฉาสิท่า” หญิงส้มพูดประชดหญิงดา
“ท่านชายทรงพล เทพบุตรสุดหล่อของเธอไง”
“ได้ยินมั๊ย”
“หญิงส้มพอแล้ว ชมพู่เตือนหญิงส้ม”
“หญิงดาโกรธจัด”
“เอาชุดนี้มาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ”
หญิงดาแย่งชุดออกจากมือหญิงกานต์ หญิงกานต์ไม่ยอมปล่อย ยื้อยุดฉุดกระฉากกันไปมา แล้วอยู่ ๆ ชุดก็ขาด หญิงกานต์จึงรีบปล่อยมือ เมื่อหญิงดาได้ชุดนั้นไป จึงโยนลงพื้น และเอาเท้ากระทืบด้วยความหนำใจ เสร็จแล้วหญิงดาก็พูดกับชมพู่ว่า
“ไม่เอาแล้ว ก็แค่ชุดไทยกระจอก ๆ”
“สงสัยพี่ชายคงไปหาซื้อตามแผงลอย มาให้ไอ้พวกชั้นต่ำละสิ”
“แหมมันน่านัก นักส้มถลกกระโปรงจะชกต่อยกับหญิงดา”
“ไม่เอาน่าหญิงส้ม ชมพู่ไม่อยากมีเรื่อง”
“ซื้อใหม่ก็ได้เชอะ ฉันมีเยอะแยะ” แล้วหญิงดาก็โยนชุดใส่ชมพู่
“ใครหน้าไหนอย่าริมาแย่งของรักของหวงของฉันก็แล้วกัน”
“แล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“เข้าใจมั๊ย อีบ้านนอก”
“พี่พลต้องเป็นของฉันคนเดียว”
ชมพู่ยืนดูตกตะลึงกับเหตุกานต์ เพราะทำตัวไม่ถูก ทั้งเสียใจ ที่สำคัญชมพู่ไม่รู้มาก่อนว่า หญิงดานั้นแอบปลาบปลื้มท่านชายพลมากขนาดนี้ เมื่อนึกได้ชมพู่จึงรีบเก็บชุด
“เอ่อหญิงดาเค้าชอบท่านชายทรงพลเหรอหญิงกานต์”
"ใช่ชมพู่ ชอบมากเลยแหละ"
"ใช่ชมพู่ ชอบมากเลยแหละ"
“ไม่ใช่ชอบธรรมดา หลงใหลคลั่งไคล้เลยทีเดียวแหละชมพู่” หญิงกานต์บอกเพื่อนรัก
“เห็นชอบแบบบ้าคลั่งเลยนะ”
“เหมือนชอบดาราในดวงใจประมาณนั้นแหละชมพู่”
“พึ่งรู้ว่ามีคนชอบคนแปลกแบบนั้นด้วยเนอะ”
“อ้าวแปลกที่ไหนชมพู่ไม่รู้เหรอว่าลูก ๆ ของคนในสมาคมเค้าก็ชอบท่านชายทั้งนั้นแหละ”
“พี่ชายทรงพลถึงไม่ยอมเรียนจบซะทีไงหละชมพู่”
“เพราะกลัวจะได้แต่งงาน”
“ความจริงฉันก็ชอบท่านชายเหมือนกันแหละ”
“เหรอหญิงกานต์ก็ชอบท่านชายเหมือนกันเหรอเนี่ย”
“ฉันก็ชอบไปงั้น ๆ แหละประมาณว่า”
“ถ้าท่านชายพร้อมขอแต่งก็คงไม่ปฏิเสธ” หญิงกานต์ยกมือสองข้ามกุมมือหลับตัวพริ้มคิดถึงภาพตอนแต่งงานกับท่านชาย
“เป็นเอามากแล้วเพื่อนเรา”
“แล้วชมพู่ว่าท่านชายเป็นไง”
“ก็ดูดี เฉย ๆ”
“จริงรึเปล่า” หญิงกานต์แกล้งถามชมพู่
“แต่หญิงกานต์ไม่ได้บ้าคลั่งเหมือนหญิงดาหรอกนะ”
ก็แค่ตามใจท่านพ่อท่านแม่นะแหละ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกชมพู่ ไม่เห็นท่านชายเคยเหลียวมองผู้หญิงคนไหน
“เอ แต่คราวนี้แปลกเหมือนกันนะ”
“แอบซื้อชุดมาให้ชมพู่ ลักษณะนี้ ไม่เคยมีมาก่อน”
“ปกติไม่เคยเห็นท่านชายสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษเลย”
“ยกเว้นไปเที่ยวเตร่ตามประสาผู้ชายทั่วไป”
“แต่คราวนี้หญิงกานต์ว่ามันแปลกเหมือนกัน”
“แถมเล่นมุขว่าเป็นขนมซะเนี่ย”
“ชมพู่ต้องระวังตัวหน่อยนะ”
“เพราะหญิงดารู้ข่าวว่าท่านชายชอบชมพู่ละก็ ทีนี้เป็นเรื่องแน่ ๆ”
“แล้วถ้าท่านชายชอบชมพู่จริง ๆ นะ โอ้ย ไม่อยากจะนึกภาพ”
“สงสัยหญิงดาต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพี่หญิงพิมพ์แน่เลย”
“เพราะหญิงดากับพี่หญิงพิมพ์เค้าสนิทกัน เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยทีเดียว”
“ยิ่งหญิงกานต์ได้ยินว่าพี่หญิงพิมพ์ชอบแกล้งชมพู่นะ”
“ทีนี้คูณสองซุปเปอร์แก๊งค์เลยหละชมพู่”
“ทรงพล คุณหญิงทับทิมเรียกทรงพล”
ขณะที่ทรงพละกำลังจะเดินออกไปจากบ้าน
“แม่ได้ยินว่าลูกซื้อชุดอะไรไปให้เด็กชมพู่นั่น”
“ไปรู้จักเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
“แล้วไปสนิทสนมกับเด็กนั่นทำไม”
“แม่บอกไม่ให้ไปยุ่งกับเค้า”
“ทำไมครับก็แค่ชุดราคาถูก ๆ”
“ผมเห็นมันสวยดีก็ซื้อมาฝากเด็ก”
“เอ่อเห็นว่าเป็นเด็กในบ้านเรา”
“สงสารเค้าก็แค่นั้นเอง”
“เห็นใส่แต่ชุดเดิม เฉิ่มๆ เชย ๆ
“แล้วนี่ใครมารายงานหญิงแม่”
“หญิงดาลูกท่านวีรพัฒน์น่ะสิลูก”
“หญิงดาทำไมต้องชอบยุ่งเรื่องของลูกนะ”
“ลูกไม่เข้าใจเป็นเด็ก เป็นเล็ก ชอบยุ่งเรื่องผู้ใหญ่”
“เออ”
“แล้วผู้ใหญ่ไปยุ่งกับเรื่องเด็ก ๆ ทำไม”
“อันนี้น่าคิดกว่านะ”
“แม่ว่า”
“วันนั้นผมเห็นชมพู่เค้าโดนหญิงพิมพ์แกล้งทำน้ำหกใส่”
“เสื้อผ้าเปรอะเปื้อน ชายก็แค่สงสารเค้า”
“ไม่มีอะไรจริง ๆ”
“ ขอให้เป็นแค่สงสารนะลูก แม่พูดจริง ๆ”
“แม่ไม่อยากให้ลูกไปยุ่งกับเค้า เข้าใจมั๊ยทรงพล”
“ถ้าลูกไปยุ่งกับเด็กคนนี้อีก แม่จะส่งลูกไปเรียนต่อต่างประเทศเข้าใจมั๊ย”
“อะไรกันฮะ”
“แค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้คุณแม่ เรื่องเล็ก ๆ เนี่ย”
“มันก็อาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่นะลูก”
“แม่อยากจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม”
เมื่อคุณหญิงทับทิมยื่นคำขาด ทรงพลก็ต้องฟัง เพราะกลัวว่าคุณหญิงทับทิมจะส่งไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ และจะไม่ได้เจอหน้าชมพู่อีก
“แค่เด็กในบ้านฎ
“หญิงพิมพ์เค้าใช้ทำอะไรนิดหน่อยไม่เป็นไรมั๊งแม่ว่า”
คุณหญิงทับทิมกล่าว พร้อมกับจ้องหน้าลูกชาย
ตั้งแต่มีเรื่องชุดเกิดขึ้น ชมพู่ก็ไม่เคยเจอกับทรงพลอีกเลย
“เอแปลกจัง”
“หมู่นี้ไม่เจอหน้าอีตาบ้านั่นเลย”
“ เป็นอะไรรึเปล่าน๊า”
“สงสัยไปเที่ยวเตร่ตามเคย”
ชมพู่พูดพลางเอาชุดที่ทรงพลซื้อให้มาซ่อมแซม เอาไปซัก แล้วหยิบขึ้นมาดู
“ซักแล้วก็ดูใหม่ สวย เหมือนกันนะ”
“ชมพู่หยิบชุดมาหอม”
“ยังไงก็ขอบคุณแล้วกันคุณชาย ที่ซื้อชุดสวย ๆ ให้ใส่”
“พ่อเทพบุตรสุดหล่อ เฮ้ยไม่อยากจะคิด ฟ้าสูง แผ่นดินต่ำ”
“เลิกคิดดีกว่า เราคงไม่เหมาะสมกันหรอก”
“ได้แต่ฝันกลางวัน ตื่น ๆ ชมพู่แก้มแหม่มเอ้ย”
“อย่าคิดบ้า ๆ นะเรา”
“เราก็แค่เด็กข้างบ้าน ไม่ใช่ลูกคุณหญิง ไม่ใช่ลูกท่านขุน ไม่ใช่ลูก เจ้าคุณ ไม่ใช่ลูกท่านผู้พิพากษา ซะหน่อย”
“ชมพู่ ชมพู่”
“ค่ะแม่ วันนี้วันอาทิตย์นะลูก”
“ไม่ไปเรียนภาษาไทยเหรอ”
“ไปค่ะชมพู่แต่งตัวอยู่”
เมื่อชมพู่เปิดประตูออกมา แม่จันทร์หอมก็ต้องตกใจ
“โอ้โหชุดสวยจังลูก”
“ไปเอาชุดใครมาใส่เนี่ย”
“ชุดคุณชายทรงพลซื้อมาฝากค่ะแม่”
“ท่านชายซื้อมาฝากลูกทำไมหละ”
“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะแม่”
ชมพู่อ้ำอึ้งไม่กล้าตอบเพราะกลัวแม่จะรู้ความจริง
“เค้าสงสารชมพู่มั๊งแม่”
“เห็นใส่ชุดเก่า ๆ”
“ก็น่าจะใช่นะ”
“ แต่ทำไมซื้อให้สวยขนาดนี้แม่ว่า”
“มันราคาแพงอยู่นะลูก”
“แล้วรับของจากผู้ใหญ่ ยกมือไหว้ ขอบคุณมั๊ย”
“ ขอบคุณค่ะ”
“ไปรีบไปเถอะ”
ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว เมื่อชมพู่เดินจากไป จันทร์หอมก็อมยิ้ม และก็พูดคนเดียว
“ท่านชายทรงพลเนี่ยมีเมตตาจริง ๆ สมกับที่คิดไว้ไม่ผิด”
“ต้องขอบคุณท่านชายมากจริง ๆ ที่เมตตาชมพู่”
เมื่อชมพู่เดินเข้าไปตึกใหญ่ ก็ต้องโชคร้าย เพราะเข้าไปเจอกับหญิงพิมพ์ตามเคย
“นังชมพู่มานี่”
“เดี๋ยวนี้”
“เอ่อเจ้าค่ะคุณหญิงพิมพ์”
“แกไปเอาชุดจากไหนมาใส่”
“เอ่อ พี่ชายซื้อให้แกใช่มั๊ย”
“หญิงดาบอกเจ้าค่ะ”
“ฉันจะสั่งห้ามไม่ให้แกใส่ชุดนี้อีกต่อไปเข้าใจมั๊ย”
“หญิงพิมพ์หญิงกรรไกรที่วางข้างมือขึ้นมา”
“นังแป้นจับมันไว้”
“แล้วหญิงดาก็เอากรรไกรตัดชุด บริเวณชายกระโปง”
“คุณพิมพ์อย่าค่ะ อย่าค่ะ”
“ชมพู่ขอร้อง”
“ต่อไปชมพู่จะไม่ใส่มันอีกแล้ว”
“เมื่อหญิงพิมพ์ตัดชุดหนำใจแล้วก็เลิก”
“ปล่อยมันนังแป้น”
“ถ้าแกใส่มาอีก ฉันจะเอามันไปเผาไฟ เข้าใจมั๊ย”
“เชอะ ริอาจจะมาเป็นพี่สะไภ้ฉันเหรอ ฝันไปเถอะ”
“คนชั้นต่ำอย่างแก ไม่มีทาง”
“เข้าใจมั๊ย หญิงพิมพ์ตะคอกใส่ชมพู่”
“ เข้าใจเจ้าค่ะคุณหญิง”
“วันนี้แกเรียนเสร็จแล้วต้องไปรดน้ำต้นไม้ในตึกกับไอ้ช่วยเข้าใจมั๊ย”
“รดให้หมดทุกต้นเลย”
“รดต้นไม้ชุดนี้เหรอเจ้าค่ะ”
“ใช่ แกมีปัญหาเหรอ”
“ไม่มีเจ้าค่ะ ไปสิ แกจะรีบไปเรียนไม่ใช่เหรอ”
“หญิงพิมพ์แสยะยิ้มที่มุมปากพอใจ ที่ได้แกล้งชมพู่แทนหญิงดา”
แล้วหญิงพิมพ์ก็โทรศัพท์ไปรายงานหญิงดา
“นี่หญิงดาน้องรัก พี่แกล้งนังชมพู่ให้น้องเรียบร้อยแล้ว”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ สะใจชะมัดเลย”
“ถ้ามันทำอะไรหญิงดาบอกพี่”
“เดี๋ยวพี่จัดการมันเอง”
“หญิงดาวางโทรศัพท์ หัวเราะพอใจ”
“ให้ได้ยั่งงี้สิ พี่หญิง”
หลังจากเลิกเรียนชมพู่ก็ไปรดน้ำช่วยนายช่วยคนสวนตามที่คุณหญิงพิมพ์สั่ง
“คุณชมพู่ไม่ต้องมาทำหรอกขอรับ”
“ชุดสวย ๆ เปื้อนหมด”
“ผมว่าถ้าคุณชายทรงพลทราบเนี่ยคงไม่ยอมให้คุณชมพู่มาทำแบบนี้นะขอรับ”
“อ้าว..ทำไมหละน้าช่วย”
“เห็นเค้าคุยกันว่าคุณทรงพลซื้อสุดสวยให้คุณชมพู่ไม่ใช่เหรอขอรับ”
“น้าช่วยก็รู้ด้วยเหรอค่ะ เค้ารู้กันทั้งตึก”
“ตอนนี้คุณทรงพลก็โดนสั่งห้ามไม่ให้ไปยุ่งกับคุณชมพู่นะขอรับ”
“เพราะถ้าไปยุ่งกับคุณชมพู่ คุณท่านจะส่งคุณชายไปต่างประเทศ”
“ไปอยู่กับคุณชายรอง”
“อ๋อชมพู่เข้าใจแล้ว..”
“เอ๊ะ ชมพู่ได้ยินเสียงกีต้า ดังแว่วมา”
“เสียงกีต้าเพราะจังเลย..” ชมพู่จึงมองขึ้นไปบนตึก
เห็นทรงพลกำลังเล่นกีต้า นั่งมองมาที่ชมพู่ ชมพู่จึงรีบนั่งลงหลบบริเวณพุ่มไม้
“ อ้าวคุณชมพู่ทำไมลงไปนั่งอย่างนั้นขอรับ”
“เดี๋ยวก็เปียกหมดหรอก ต้นไม้ยิ่งเปียกอยู่ด้วย”
“ฉันกลัวคุณทรงพลเห็น”
“น้าช่วยอย่าไปบอกคุณชายนะว่าฉันอยู่นี่”
“ผมว่าไม่บอกคุณชายก็ทราบแล้วขอรับ” บุญช่วยอมยิ้มพอใจ
ชมพู่จึงเบิกพุ่มไม้แอบดูทรงพล แล้วก็แอบปลื้ม และกล่าวกับนายช่วยคนสวนว่า
“เวลาคุณชายเล่นกีต้าเนี่ย เท่ชะมัดเลยนะน้าช่วย”
ขณะที่ทรงพลเล่นกีต้าอยู่นั้น มองเห็นนายช่วย คิดว่าคงมีคนอยู่บริเวณพุ่มไม้นั่น
“คงจะต้องเป็นชมพู่จอมแก่นเน่ ๆ”
ใกล้ ๆ มือของทรงพลนั้นมีต้นดอกกุหลาบดอกใหญ่เรียงราย สวยงามมาก ทรงพลจึงเด็ดดอกกุหลาบที่สวยที่สุดในกระถาง และยกขึ้นชูให้ดู เหมือนจะมอบให้กับชมพู่ ชมพู่แอบยิ้มพอใจ นายช่วยจึงแกล้งเอ่ยขึ้นว่า
“คุณชมพู่ คุณชายเค้ามอบดอกกุหลาบให้คุณชมพู่ด้วยหละ”
“เดี๋ยวผมจะขึ้นไปเอามาให้นะขอรับ”
“โอ๊ยน้าช่วยเนี้ยบ้าเหรอ ขึ้นไปก็เป็นเรื่องแน่ ๆ”
“ไม่เอาแล้ว แค่นี้ชมพู่ก็เดือดร้อนจะแย่อยู่แล้ว”
“ชมพู่ว่า เดี๋ยวชมพู่กลับบ้านก่อนดีกว่า”
“คุณชายเค้าไม่ได้มอบให้ชมพู่สะหน่อย”
“เค้าคงกำลังอินกับเพลงมั๊ง”
ชมพู่พูดแบบเอียงอาย แล้วก็วิ่งกลับบ้านไป
“คุณชมพู่ เดี๋ยวขอครับ”
“ผมจะไปเอากับท่านชายมาให้จริง ๆ นะขอรับ”
นายบุญช่วยเป็นคนรับใช้ของทรงพล ซึ่งรู้ใจทรงพลทุกเรื่อง
พอนายช่วยหันหน้ากลับมาก็ไม่เห็นชมพู่แล้ว
แหมคุณชมพู่เนี่ยน่ารักจริง ๆ สมกับที่เจ้านายเราแอบชอบนะเนี่ย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น