- รางวัลจากสวรรค์ .. ของขวัญจากนรก -

ลำดับตอนที่ #4 : บันทึกบทที่สี่ .. ความจริง

             " คุณนม .. คุณนมคะ " เสียงบัวดังขึ้น " ไปอาบน้ำเถอะค่ะ .. "
             เสียงของบัวหยุดลงแค่นั้น .. มีเสียงประตูปิดดังขึ้นแทน
             ฉันอยู่กับท่านยายสองคน ในห้องทำงานเก่า ๆ ห้องหนึ่ง ที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย มีรุปสุภาพบุรุษสูงอายุในชุดราชปะแตน ถือไม้เท้าใส่แว่น มองมาที่ ๆ ฉันนั่งอยู่ .. และฉันก็จ้องมองกลับอย่างสนใจ
              " นั่นตาของมุกไงหล่ะ " ท่านยายบอก " รอเดี๋ยวนะ .. ยายขอหารูปพ่อหนูก่อน "
              ใจฉันเต้นตึกตัก .. นี่ฉันจะได้ทราบแล้วหรือ .. ว่าพ่อของฉันคือใคร ..
              ฉันรออยู่ประมาณ 5 นาที .. ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว .. จนได้ยินเสียงท่านยายว่า .. " เจอแล้ว "
               ท่านยายเดินออกมาพร้อมอัลบั้มรูปเล่มใหญ่ ฝุ่นหนาเตอะ .. ท่านเอามือปัดฝุ่นที่จับตัวจนหนาออก แล้วเปิดหน้าแรก ..
              มันเป็นรูปของข้าราชการไทยคนหนึ่ง ที่ดูผิวเผินแล้วจะเป็นคนไทย .. แต่แท้จริงแล้ว .. นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้น .. ผมสีบรอนซ์หยักศกเก๋ไก๋ .. และใบหน้าที่เหมือนฉันมากอย่างที่ท่านยายเคยปรารภเอาไว้ ..
              ไม่ต้องสงสัยเลย .. นี่คือพ่อของฉันแน่ ๆ
              " นี่หล่ะพ่อหนู " ท่านยายพึมพำ " ลอร์ดซามูแอล ฮอว์กิ้นส์ มาร์ควิส ออฟ พอร์ตแลนด์ "
              หุ่นทะมัดแทมงในชุดข้าราชการไทยสีขาวเข้ากันได้เป็นอย่างดี เครื่องราชอิสริยาภรณ์ไม่น้อยปักอยู่ทั้งหน้าอก และห้อยรอบคอ .. นี่แสดงว่า พ่อของฉัน คงเป็นคนใหญ่คนโตไม่น้อยทีเดียว
              " พ่อของหนูเป็นใคร เพคะ " ฉันถามท่านยาย
              " ทูต .. เจ้าพระยาทูตศานติ " ท่านยายพึมพำตอบ ทำนัยน์ตาระลึกถึงความหลัง " เป็นคนดี .. คนดีจริง ๆ .. ยายไม่เคยลืมเลย .. "
               " ทูต .. หรือเพคะ " ฉันถามเบา ๆ อย่างโง่ ๆ แน่หล่ะซี ท่านยายเพิ่งบอกไปเมื่อกี้เอง
              " ใช่ ลูก .. " ท่านยายตอบ 
              " แล้วตอนนี้ .. พ่ออยู่ที่ไหนหรอเพคะ " ฉันถาม โดยมั่นใจในคำตอบอยู่แล้ว
              " ตายเสียแล้ว .. " ท่านยายตอบเรียบ ๆ " เรือล่มกลางทะเล ยายก็ไม่รู้อะไรมากหรอก "
              ฉันนิ่งเงียบต่อไปอีกสักครู่ แล้วถามว่า " ทำไม .. ทำไมแม่ถึงไม่เล่าเรื่องพ่อให้หนูฟังเลยหล่ะเพคะ "
              " ไม่รู้สิลูก แม่เค้าก็มีเหตุผลของเค้า " ท่านยายพูด " สักวันแหล่ะ .. เค้าถึงจะเล่าให้ลูกฟัง "
             ฉันได้แต่นิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรต่อ จนท่านยายพูดต่ออีกว่า
              " แต่พ่อแซม .. เท่าที่ยายรู้จักนะ .. เป็นคนที่ดีมาก ๆ อัธยาศัยเป็นเลิศทีเดียว .. แถมอีกอย่าง หน้าเหมือนลูกมากเลย .. "
              " พ่อหนุเป็น .. อังกฤษ หรอเพคะ "
              " ใช่ลูก .. "
              " แต่ทำไมหนู  ถึง .. ดุไม่มีเชื้อฝรั่งเลยเพคะ "
              " อันนี้ยายก็ไม่รู้นะ .. ดูท่าว่าหนูจะมีเชื่อแม่แรงกว่ากระมัง " พอพูดจบ ท่านยายมองออกไปยังข้างนอก ดูท้องฟ้ายามเย็นสีส้มแก่ " ตายจริง .. เย็นขนาดนี้แล้วหรือนี่ .. หนูรีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ แล้วมาทานข้าวกัน .. "
             " เพคะ .. " ฉันตอบ แล้วรีบเดินออกไปเงียบ ๆ .. โดยที่ท่านยายยังคงถืออัลบั้มเล่มนั้นอยู่ มองท้องฟ้า และน้ำตาไหลพราก
             ฉันเดินขึ้นห้องมาตามบ่าวในบ้านคนหนึ่งซึ่งฉันจำชื่อไม่ได้ .. เขาเอาฉันมาปล่อยไว้หน้าห้อง แล้วพูดห้วน ๆ ว่า " นี่ห้องคุณหนูเจ้าค่ะ "
             และโดยที่ฉันมิทันจะได้กล่าวขอบใจ เจ้าหล่อนก็รีบชิงเดินลงไปเสียก่อน
             ราวกับว่าเกลียดชังอะไรฉันนักหนา
             ฉันเข้าไปนั่งบนเตียงสี่เสากลางห้อง .. ข้าวของ ของฉันถูกยกขึ้นมาหมดแล้ว .. ฉันนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว คิดถึงพ่อ ที่ฉันเพิ่งได้เห็นหน้าวันนี้ .. การได้เห็นหน้าพ่อเป็นครั้งแรก ฉันก็มีความสุขดีอยู่หรอก แต่การที่ไม่รู้ว่าท่านเป็นใครเนี่ยสิ .. ทำให้ฉันทุกข์มากเสียกว่าสุข ฉันนั่งอยู่เท่าไรไม่รู้ จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตู
            " ใครน่ะ "
            " บ่าวเองเจ้าค่ะ "
            " บัวรึ .. เข้ามาสิ "
            บัวเข้ามาด้วยใบหน้าอิดโรยไม่น้อย .. ดูจากแววตาก็เห็นได้ว่า เธอต้องผ่านศึกหนักมาไม่น้อยแน่
             " อาบน้ำนมเหมสนุกไหมบัว " ฉันถามล้อ ๆ
             " สนุกก็สนุกอยู่หรอกเจ้าค่ะ " บัวตอบ ฝืนยิ้มแห้ง ๆ " แต่แกเอาแต่ร้องว่า กูอิ่มแล้ว ๆ มึงเอาน้ำมาให้กูกินทำไมเยอะแยะ กูอิ่ม ๆ อยู่นั่นแหล่ะ "
             " คนเฒ่าคนแก่ก็อย่างนี้แหล่ะบัว .. " ฉันบอก " ฉันแก่ตัวลง บัวก็ต้องมาอาบน้ำให้ฉันอย่างนี้แหล่ะ "
             " ตายจริง คุณหนู " บัวบอก " กว่าคุณหนูจะอายุเท่านี้ .. บ่าวคง .. "
            ประโยคของบัวถูกตัดลง ด้วยเสียงเคาะประตูหนัก .. ตามมาด้วยเสียงห้วน ๆ ว่า ..
             " ท่านหญิงเชิญให้ไปร่วมโต๊ะเสวย "
            ว่าแล้ว .. เธอก็จากไป .. ทิ้งฉันกับบัวไว้เพียงลำพัง .. จนฉันบอกบัวว่า ..
            " แล้วโต๊ะเสวยอยูที่ไหนกันเล่า .. บัว "