- รางวัลจากสวรรค์ .. ของขวัญจากนรก -

ลำดับตอนที่ #3 : บันทึกบทที่สาม .. การต้อนรับ

และวันนี้ ..
เป็นวันที่ฉันก้าวเข้ามาสู่ชีวิตใหม่ .. เพียงชั่วคราว ..
             รถของฉันจอดลงตรงหน้าตำหนักของท่านยาย ..
             เมื่อแรกก้าวเข้ามา .. ฉันสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลง ..
             ตำหนักที่เคยอบอุ่น .. และสวยงามเมื่อครั้งอดีต .. แต่ครานี้ เมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน .. ช่างดู น่าวังเวง และสะพรึงกลัวเสียนี่กระไร ..
             ตำหนักท่านยาย เป็นเรือนไทยประยุกต์สีขาวปนน้ำตาล .. มีต้นไม้ดกร่มครึ้ม .. ด้านขวาของเรือนใหญ่ มีบ้านเล็กบ้านน้อยมากมาย .. ซึ่งฉันจำได้ ว่าเป็นบ้านของบ่าวจำนวนไม่น้อย ที่มีหน้าที่รับใช้ท่านยายของฉัน .. หม่อมเจ้าหญิงจำเนียร .. ท่านยายของฉัน เป็น หม่อมเจ้า แต่ทรงแต่งงานกับ ตา ของฉัน ผู้เป็นหม่อมราชวงศ์ .. เหตุนี้ .. มารดาของฉันจึงเป็นเพียงหม่อมหลวง ..
            ฉันยืนดูความน่ากลัวของตำหนักริมแม่น้ำท่าจีนแห่งนี้นานเท่าใดไม่รู้ .. กว่าจะมารู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงบัวกระซิบเบา ๆ ว่า
            " คุณหนูเจ้าคะ .. ขึ้นเรือนเถิดค่ะ .. "
            ฉันจึงรู้สึกตัว พยักหน้า จัดการบอกบ่าวที่มาด้วยให้ยกกระเป๋าขึ้นเรือน .. ฉันจะขึ้นไปกราบท่านยายเสียก่อน .. ว่าแล้ว .. ฉันก็เดินขึ้นเรือนไป .. มีบัวตามหลังอยู่ไม่ห่าง ..
            บรรยากาศภายในตำหนัก .. ช่างห่างไกลกับความทรงจำในวัยเยาว์ของฉันเหลือเกิน .. เนื่องด้วยการตกแต่งผิดรูปแบบไปก็มิใช่ .. แต่การมาเยือนสถานที่แห่งนี้อย่างโดดเดี่ยวต่างหาก .. ที่ทำให้บรรยากาศในตำหนัก .. แตกต่างจากคราอื่น ๆ ที่ฉันมาพร้อมกับแม่ ..
            ฉันเดินขึ้นไปยังห้องโถง .. เห็นคนรับใช้เก่าแก่ของท่านยาย .. อารามดีใจ .. ด้วยคิดว่าตนโดดเดี่ยวอ้างว้าง .. จึงรีบเดินเข้าไปหา .. และร้องทักอย่างเป็นกันเอง
            " นมเหม .. นมเหมหรือเปล่าคะ .. จำหนูได้หรือเปล่า " ฉันพูดออกไป " มุกค่ะ ไข่มุก ลูกแม่วัน ไงคะ "
            นมเหม เป็นแม่นมของท่านยาย อายุอานามปัจจุบันก็คงเก้าสิบหก .. เมื่อฉันยังเด็ก นมเหมเคยสอนฉันทำกับข้าว .. พอแม่รู้เข้า ก็โกรธ แล้วว่านมเหมเสียยกใหญ่ .. ' เป็นเจ้าเป็นนาย ทำทำไมอาหาร มีคนบ่าว คนครัวให้ทำ ก็ได้กินแล้ว ' .. แต่ฉันก็ชอบให้นมเหม แอบสอนอยู่เป็นประจำ
            แต่ผู้ที่ฉันสนทนาด้วย .. มิได้ตอบรับ หรือ แสดงอาการรับรู้แต่ประการใด .. เธอยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม นัยน์ตาปิดสนิท .. จนฉันร้องเรียกอยู่หลายครั้ง .. ก็ได้รับเสียงตอบมาว่า ..
            " กูอิ่มแล้ว .. กูอิ่ม "
            ด้วยอาการสงสัยเป็นกำลัง .. บัว ก็ไขข้อสงสัยให้ฉันได้ .. " แกแก่แล้วเจ้าค่ะ คุณหนู .. แกคง .."
            " ใช่ .. แกแก่มากแล้ว " เสียงที่สามดังขึ้น " แถมยังตาบอดสนิทอีกด้วย .. แถมยังหลง ๆ ลืม ๆ ใครถามอะไร ก็ได้แต่ตอบว่า กูอิ่มแล้ว กุอิ่มแล้ว .. "
            ผู้พูด .. เป็นสุภาพสตรีสูงอายุท่านหนึ่ง .. ในเสื้อแขนสั้น สีขาวอ่อน กระโปรงสีเขียวเข็ม .. บรรจุใส่เข็ม และสายสะพายมาเสียครบครัน .. พอฉันเห็น .. ฉันรีบยกมือไหว้ .. ขณะที่บัว ก้มลงกรามแทบพื้น .. ท่านนี้คือ .. ท่านยายของฉัน .. หม่อมเจ้าหญิงจำเนียร
            " มาถึงเร็วเสียจังลูก .. ยายยังให้บ่าวมันจัดห้องให้หนูยังไม่เสร็จเลย .. " ท่านบอก น้ำเสียงของท่านลึก .. และ แสดงถึงความอ่อนโยน " มุกมาให้ยายดูใกล้ ๆ ซิ .. ไม่เจอกันเสียนาน .. "
            ฉันเดินก้มหน้าไปหาท่านยาย .. ท่านจับใบหน้าฉันเงยขึ้น .. ฉันเห็นนัยน์ตาสองคู่ หลังกรอบแว่นสี่เหลี่ยมฝังเพชร .. นัยน์ตาคู่นั้น .. ช่างดูแข็งแรง .. และเต็มไปด้วยประสบการณ์ .. แต่ทว่า .. ฉันดุผิดไปหรือเปล่านี่ .. นัยน์ตาคู่นั้น .. เต็มไปด้วยน้ำตา .. 
            " ช่างเหมือนเหลือเกิน .. " ท่านยายกระซิบเบา ๆ " มุก .. หนูรู้ไหม .. หนูเหมือนพ่อของหนูมาก "
            ฉันนิ่งเงียบ .. ไม่ตอบกระไร ได้แต่พึมพำไปตามเรื่อง .. " แต่ .. แต่ แม่ไม่เคยพูดถึง .. พ่อเลย .. เพคะ .. "
            " จริงหรือลูก " ท่านยายตกใจน้อย ๆ " แม่วันนี่ก็จริง ๆ เลย .. เอ้อ .. แต่ลูกก็คงรู้นะ .. ว่าพ่อของลูกเป็นใคร "
            " ไม่ .. ไม่เลยเพคะ " ฉันตอบ ก้มหน้าลงต่ำ 
            " ตายจริง .. แม่วันนี่ เป็นแม่ภาษาอะไรกันนะ " ท่านยายเริ่มกริ้ว " ไป ลูก .. ไปห้องยาย .. เดี๋ยวยายจะเล่าเรื่องพ่อลูกให้ฟัง .. เอ้อ .. แม่บัว .. ช่วยพานมเหม ไปอาบน้ำหน่อยนะ "
            ว่าแล้ว ท่านยาย ก็ลากฉันไปยัง ห้องห้องหนึ่ง ทิ้ง บัว ไว้กับ นมเหม ..
             ฉันเริ่มรู้สึกแล้วว่า .. การย้ายมาอยู่กับท่านยายคราวนี้ .. ต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงชีวิตฉันแน่ ๆ