- รางวัลจากสวรรค์ .. ของขวัญจากนรก -

ลำดับตอนที่ #2 : บันทึกบทที่สอง .. การเดินทาง

เสียงร้องไห้เบา ๆ ดังขึ้นในห้อง
เป็นเสียงร้องของเด็กหญิงคนหนึ่ง ..
ที่มารดาคบชู้ ..
           ฉันร้องไห้ไปนานเท่าไรไม่รู้ .. กระทั่งบัวเข้ามาสะกิดข้างหลังฉันเบา ๆ ..
           '' คุณหนูเป็นกระไรหรือเจ้าคะ .. " เธอพูด น้ำเสียงแสดงความประหม่าอย่างเห็นได้ชัด 
           " ไม่ .. ไม่เป็นไรหรอก บัว .. " ฉันพูด ฝืนย้ำ ยกมือขึ้นปาดน้ำตา .. ฉันจะอ่อนแอต่อหน้าบัวไม่ได้เป็นอันขาด .. ฉันทนไม่ได้ .. ที่จะเห็นคนอื่นทุกข์ร้อนแทนฉัน ..
           " หรือเจ้าคะ .. " บัวพูด ทำท่าตกอกตกใจเล็กน้อย แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที " เอ้อ .. คุณหนูเจ้าคะ บ่าวทำบะหมึ่ซองมาให้แล้ว ไม่รู้ว่าจะถูกปากหรือเปล่า .. ลองทานดุสักนิดนะเจ้าคะ "
           " ขอบใจมากจ้ะบัว .. " ฉันบอก ส่งสายตาขอบคุณจากใจจริงไปให้เธอ " ขอบใจมากจริง ๆ "
           " มิเป็นไรเจ้าค่ะ .. " บัวตอบ " เป็นหน้าที่ของบ่าว ที่จะต้องรับใช้คุณหนู รีบทานเสียเถิดค่ะ .. เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน "
           " จ้ะ .. " ฉันบอกกลับ แล้วยกชามบะหมี่มาใกล้ ๆ ตอนนี้สายมากแล้ว .. ฉันตักน้ำมากินก่อนช้อนหนึ่ง จึงบอกบัวไปว่า " เอ้อ .. บัว ฉันจะต้องไปอยู่กับท่านยายสักพักหนึ่ง .. บัวช่วยเตรียมเสื้อผ้าให้ฉันหน่อยได้ไหมจ้ะ "
           " เจ้าค่ะ คุณหนู " บัวตอบ พลางหลบตาลงต่ำ 
           " แล้วบัว .. ก็ต้องไปกับฉันด้วยนะ " ฉันบอกต่อ
           " เจ้าค่ะ คุณหนู " บัวตอบเหมือนเดิม พลางค่อย ๆ ชันตัวลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป " เดี๋ยวบ่าวขอไปเตรียมเสื้อผ้าของบ่าวเสียก่อนนะเจ้าคะ "
           ว่าแล้ว .. เธอก็เดินเงียบ ๆ ไป .. ฉันวางช้อน และตะเกียบลง มองดูมาม่าเบื้องหน้า .. พลางคิดถึงคนที่ทำมันขึ้นมาด้วยความรัก .. ความห่วงใย
           ฉันคงอยู่คนเดียวไม่ได้ถ้าขาดบัว ..
            
                                               .............................
          
             บ่ายวันนั้น .. ฉันลงมายังห้องโถง พร้อมหีบบรรจุข้าวของใบใหญ่ .. เบื้องหน้า แม่ และ หลวงณรงค์ฯ ชู้ของหล่อน
             " เตรียมเสร็จแล้วหรือลูก ดีจริง " แม่บอก แล้วหันไปพูดกับหลวงณรงค์ฯ ว่า " ลูกดิฉันก็เป็นเช่นนี้แหล่ะค่ะท่าน ทำอะไรฉับไว .. ไม่เหมือนพ่อของแก ทำอะไรก็ชักช้า .. "
             ฉันน้ำตานองขึ้นมาทันที .. ทำไมแม่ต้องไปว่าพ่อนะ .. จริงอยู่ที่ฉันไม่เคยรู้จักพ่อมาก่อน .. แต่ฉันก็รู้จากคนเก่าคนแก่ในบ้านของเราว่า ท่านเป็นคนดี .. แม้จะมิได้เป็นราชนิกูลอย่างคุณแม่ .. แต่ท่านก็รักฉันมาก .. แต่ฉันยังแปลกใจมิวาย .. ทำไมคนในบ้านถึงไม่กล่าวถึงการหายไปของท่านพ่อเลยนะ .. เมื่อฉันถาม พวกเขาก็บอกปัด ๆ ไปว่าไม่รู้บ้าง ไม่ทราบบ้าง .. สร้างความอยากรู้ให้ฉันเป็นทวีคุณ
            " นั่นซี .. " หลวงณรงค์ฯ พูดพึมพำ " แล้วนี่แม่วัน .. จะไปส่งแม่มุกเขาไหมหล่ะ .. ถ้าจะไป ไปรถฉันก็ได้ "
            " โอ้ย .. ไม่เป็นไรหรอกคุณหลวง แค่นี้ ลูกดิฉันมันก็ไปเองได้ " แม่บอก แล้วหันมามองหน้าฉัน " ใช่ไหมลูก "
           " ค่ะ .. คุณแม่ " ฉันตอบอย่างน้อยใจ " งั้นหนูลาหล่ะค่ะ สวัสดีค่ะคุณแม่ สวัสดีค่ะคุณหลวงฯ "
           ว่าแล้ว ฉันก็ยกมือไหว้ลวก ๆ แล้วเดินปึงปังไปหาบัว
           แต่ก็ไม่ช้าพอที่จะได้ยินคำพูดที่บาดหัวใจ ..
           " อะไรกัน แม่วัน .. ทำไมถึงกันฉันออกจากยายมุกเขาอย่างงั้น .. หึงฉันหรอ "
           " แน่หล่ะสิ พ่อเจ้าชู้ประตูดิน .. ถ้าลูกฉันไปหลงรักคุณเข้า ฉันจะทำยังไง "
           " คงไม่หรอกกระมัง .. แม่ยอดรัก .. ไปเถอะ .. เตรียมไปสนุกกันให้เต็มที่ "
           " อะไรหล่ะคะ คุณ .. เราจะไปทำงานกันมิใช่หรือ "
           " คุณนี่ช่างสรรหาเรื่องมาอ้างนะ .. จะไปพลอดรักกันก็บอกลูกไปตรง ๆ เลยซี่ "
           " คุณก็ .. พูดเบา ๆ หน่อย .. เดี๋ยวยายมุกเค้าจะได้ยินเข้า "
           " ก็ดีสิ .. คุณจะได้ .. "
            ฉันอดทนฟังต่อไปไม่ได้ .. ฉันรีบเดินไปยังเรือนคนใช้ เรียกบ่าวสองสามคนมายกหีบขึ้นรถ จากนั้น ฉันก็ไปนั่งบนรถ .. พร้อมกับบัว และออกรถ มุ่งหน้าไปยัง ตำหนัก ของท่านยาย
           การเดินทางครั้งนี้ .. จะเปลี่ยนแปลงชีวิตครั้งยิ่งใหญ่ของฉัน ..
           การเดินทางครั้งนี้ .. จะมุ่งหน้าสู่อนาคตที่ฉันไม่สามารถล่วงรู้ได้
           แต่เอาเถิด อนาคต ยังคงต้องดีกว่า อดีตที่ผ่านมาของฉันเป็นแน่
          .. ฉันได้แต่รำพึงไปกับตนเอง .. โดยหารู้ไม่ว่า
          อนาคตที่ฉันรอคอยอยู่นั้น .. ช่างน่ากลัว กว่าอดีตที่ผ่านมามากยิ่งนัก ..