- รางวัลจากสวรรค์ .. ของขวัญจากนรก -

ลำดับตอนที่ #1 : บันทึกบทที่หนึ่ง .. การเปลี่ยนแปลง

วันนี้ก็เป็นอีกวัน
ที่ฉันได้หายใจบนโลกใบนี้ ..
       
       " คุณหนูขา .. " เสียงคุ้นหูดังขึ้น .. ทำเอาฉันตื่นจากภวังค์
       " มีอะไรหรือ .. บัว " ฉันตอบ มองดุใบหน้าหญิงบ้านนอกซื่อ ๆ " เข้ามาหาฉันแต่เช้าเลย "
       " คุณหญิงท่านให้มาตามเจ้าค่ะ " หญิงคนนั้นตอบ " ท่านว่า .. มีคนมาขอพบคุณหนูเจ้าค่ะ "
       " ใครกันหรือจ้ะ บัว " ฉันถาม นึกสงสัยอยู่ในใจ ใครกันหนอ มาหาฉันแต่เช้า
       " ไม่ทราบเหมือนกันซีเจ้าคะ " เธอตอบ " แต่คุณหนูรีบหน่อยเถิดค่ะ คุณหญิงท่านอารมณ์ไม่ค่อย
ดีตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ไม่ทราบว่าท่านเป็นอะไร "
       " ก็เรื่องเดิมแหล่ะจ้ะ " ฉันตอบยิ้ม ๆ " จะเป็นอะไรได้ .. เล่นไพ่เสีย น่ะซี .. เอาหล่ะ บัว เดี๋ยวฉันจะตามลงไปนะ บัวช่วยไปเรียนคุณหญิงแม่ ว่าฉันขอผลัดผ้าเสียก่อน จะตามลงไปพบ "
       " เจ้าค่ะ " หญิงบ้านนอกตอบ พลางเดินหันหลังลิ่ว ๆ ไป ก่อนจะหันมาบอกอีกว่า " เดี๋ยวอิฉันจะ  เตรียมบะหมี่ซองมาให้คุณหนูนะคะ ชื่อ มาม่า หรือกระไรเนี่ยแหล่ะ พักนี้ฮิตกันเหลือเกิน ดูท่าว่า คุณหนูจะยังไม่ได้ทานอะไรเลยนี่เจ้าคะ .. "
        น้ำเสียงนั้น ช่างห่วงใยฉันเสียเหลือเกิน .. ทั้ง ๆ ที่เจ้าของน้ำเสียงนั้น มิได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับฉัน แม้แต่น้อย
       " ขอบใจจ่ะ บัว .. " ฉันตอบ " เอ้อ .. แล้วอีกอย่าง .. "
       " อะไรหรือเจ้าคะ "
       " อย่าใส่ชูรสเยอะนักนะ "
       " เจ้าค่ะ "
 
                                                    ...........................
 
        ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนลุกจากเตียงที่ขลุกมาทั้งคืน จนถึงตอนสาย แสงแดดวันนี้เป็นสีทองสวยงาม ท้องฟ้าสีครามสด ทำให้จิตใจฉันยินดีอย่างบอกไม่ถูก .. ฉันเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยน .. เป็นผ้าฝ้ายสีขาวบาง ๆ กับกระโปรงสีเขียวแก่มีระบายตรงขอบ มันเป็นกระโปรงตัวโปรดของฉัน .. ทั้ง ๆ ที่แม่บอกว่าให้ทิ้งไปเสีย เพราะมันเก่าอย่างกับอะไรดี
         ฉันอยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็ก ฉันไม่รู้จักพ่อของฉันเลย แม่ไม่เคยเล่าเรื่องพ่อให้ฉันฟังแม้แต่น้อย แม่ของฉันทำงานเป็นกรรมการบริหารบริษัทส่งออกผ้าไหม ท่านส่งเสียฉันด้วยตัวของท่านเอง มิได้พึ่งเงินทุนใด ๆ จากใคร ทั้ง ๆ ที่แม่เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง 
         แม่ของฉันเป็นหม่อมหลวง แต่ความเป็นราชนิกูล ไม่มีผลต่อการทำงานใด ๆ ของท่าน สมัยเด็ก ๆ แม่ชอบพาฉันไปเยี่ยมท่านยาย ท่านยายอยู่ที่ตำหนักริมแม่น้ำท่าจีน แม้ว่าเดี๋ยวนี้ แม่จะไม่ได้พาฉันไปหาท่านยายบ่อยนัก แต่เราก็ยังไปพบท่านอยู่เนือง ๆ ตามวาระต่าง ๆ
          หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ฉันเดินลงมาจากห้อง ระหว่างก้าวลงบันได แม่ก็ตวาดฉันเสียดังลั่น
          " ยายมุก ! มัวทำอะไรอยู่นั่น " แม่ตวาด " รีบ ๆ ลงมาเร็ว ๆ เด็กภาษาอะไรให้ผู้ใหญ่รอร่วมชั่วโมง "
          " ขอโทษค่ะคุณแม่ " ฉันตอบ คิดในใจว่า .. ทำไมเสียไพ่ แล้วต้องมาลงกับเราด้วยนะ ..
          " นี่แหล่ะค่ะ ท่าน ไข่มุก ลูกดิฉัน " แม่บอก พลางบุ้ยใบไปยังชายวัยหนุ่ม ในชุดแบบสากลสีดำเข้ม ใบหน้าคมสัน " ไข่มุก นี่หลวงณรงค์เสนารัตน์ เป็นเพื่อนของแม่ จ่ะ ไหว้ท่านเสียซีลูก "
           ฉันไหว้ผู้มีศักดิ์เป็น คุณหลวง อย่างนอบน้อม .. ตาของฉันก้มหลบลงต่ำ เพื่อหลบสายตาคู่หนึ่ง ซึ่งมองมาทางฉัน อย่างสนอกสนใจ
           " น่ารักดีนะ .. แม่วัน ลูกสาวแม่วันเนี่ย .. อายุสักเท่าใดแล้วหล่ะ " บุรุษผู้นั้นถาม
           คำพูดของเขา ทำเอาหน้าฉันเป็นสีชมพู
           " จวนสิบหก ปลายปีนี้ค่ะท่าน " แม่ตอบ
           " อืม .. งั้นก็ใกล้แต่งงานได้แล้วสิ " ชายผู้นั้นพูดต่อ
           ฉันก้มหน้าต่ำลงไปอีก ตอนนี้หน้าฉันเป็นสีแดงจัด
           " คงไม่หรอกมังคะ " แม่ตอบทันควัน แล้วรีบเปลี่ยนประเด็นใหม่ " มุก ที่แม่เรียกหนูมาพบหลวงณรงค์ฯ ก็เพราะมีเหตุสำคัญน่ะลูก "
           " อะไรคือ คุณแม่ " ฉันถาม แม่สอนให้ฉันเรียกท่านว่า คุณแม่ เสมอ ๆ
           " คือ .. มันเกิดเรื่องน่ะลูก " แม่บอก " บริษัทของแม่เขาจะส่งคนไปคุมงาน ที่สาขานอกเมือง แม่ก็ต้องไปกับเขาด้วย แล้วที่นี้ .. "
           " คุณแม่อย่าบอกนะคะ .. ว่าจะให้มุกไปอยู่กับ คุณหลวง ? " ฉันรีบถามอย่างตกใจ คงแย่น่าดูแหล่ะ .. การที่จะทนอยู่กับสายตาคู่นั้นทำเอาเธอไม่สบายใจเอาเสียเลย
           " ไม่ใช่หรอกลูก ๆ .. " แม่วัน บอก " แม่จะส่งหนูไปอยู่กับท่านยายน่ะ "
           ฉันโล่งอก .. อยู่กับคุณยาย ต้องดีกว่าอยู่กับคุณหลวงจอมชู้นี่แน่ ๆ
           " เท่านี้หรือคะ .. แล้วคุณแม่จะไปเมื่อไหร่หรือ " ฉันถาม
           " เย็นนี้เลยแหล่ะลูก .. แม่จะไปกับคุณหลวงท่าน " แม่บอก " ลูกไปเตรียม ๆ เก็บเสื้อผ้าไว้ละกันนะจ้ะ ไปสิลูก "
           " ค่ะ .. " ฉันตอบอย่างว่าง่าย แล้วเดินฉับ ๆ ขึ้นบันไดไปบนห้อง แต่ระหว่างทางก็นึกขึ้นได้ .. แม่จะไปสักกี่วันนะ ไปถอมก่อนเสียดีกว่า ว่าจะต้องเตรียมเสื้อผ้าไปสักกี่ชุด
           ขณะที่เดินกลับไปยังสถานที่เดิม .. ฉันก็ได้ยินเสียงจานแตก จึงรีบวิ่งไป พบ แม่ คุณหลวง และบัว บ่าวคนสนิทของฉัน กำลังยืนปะทะหน้า ปะคารมกันอยู่เงียบ ๆ ฉันได้แต่อาบฟังอยู่หลังเสา
           " อีบัว .. อีชาติไพร่ " แม่พูด " แก .. แกมันพวกสอดรู้ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ "
           " คุณท่านเจ้าค่ะ .. บ่าวแค่บังเอิญผ่านมา .. บ่าวจะนำสำรับไปให้คุณหนู .. บ่าว " เสียงซื่อ ๆ กุกกัก ๆ ตอบอย่างน่าสงสาร ฉันรู้สึกกลัวแทนบัวขึ้นมาอย่างจับใจ .. บัวไปทำอะไรให้แม่โกรธถึงขนาดด่าปาว ๆ อย่างนี้นะ
           " แก .. ที่แกเห็น น่ะ .. เงียบ ๆ ไว้เลยนะ " แม่เริ่มเปลี่ยนเสียงเป็นกระซิบ
           " อ่อ .. ที่เห็นคุณหญิง ยืนจูบกับคุณชายท่านนี้น่ะหรือคะ " บัวตอบซื่อ ๆ
           " นังไพร่ชาติสถุน ! ชั้นบอกให้เงียบ ๆ ไง .. แกเงียบ ๆ ไว้เลยนะ ไม่ต้องให้ใครรู้เป็นอันขาด .. โดยเฉพาะอย่างยิ่งแม่มุก .. เข้าใจมั๊ย " แม่บอกบัว
           " จ .. เจ้าค่ะ " บัวตอบอย่างลนลาน
           " ไป้ ! .. จะไปตายห่*า ตายซากที่ไหนก็ไปไป้ " แม่จบบทสนทนา  อย่างรีบเร่ง
           บัวรีบลุก แล้ววิ่งไปทางโรงครัวอย่างไม่คิดชีวิต .. เธอคงไปทำมาม่ามาให้ฉันกินอีกแน่ ..
           แต่ฉันก็รู้ตัวดี ว่าจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว .. ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง นั่งบนเตียง มองท้องฟ้า ..
                                                      และเริ่มร้องไห้ ..