คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ≖ Please, Don't forget me≖ : Intro
INTRO
“รอันปีนึน่าแบฮยอน แ่ปีเี่ยวเี๋ยวัน็ลับมาแล้ว”านยอลบออย่าร่าเริเมื่อเห็นนัวเล็ที่นั่อยู่บนัเริ่มทำหน้าอุ้ม “รอไ้ไหม?”านยอลระิบเสียเบา้าหูนัวเล็ที่พยายามนัวอยู่บนั
“ปาร์านยอล!..”แบฮยอนเยหน้าึ้นมามอาเา นัวเล็พยายามลั้นไว้ไม่ให้น้ำาไหล “ฮึ! ปาร์านยอล.. ถ้าหา ถ้าหาอีหนึ่ปีนายไม่โผล่หัวมาละ็ นาย! าย! แน่!”สิ้นเสียแบฮยอน านยอล็ัารปิปานี้อนนหมเสีย
.. ้วยปาอเาเอ
2 ปีที่แล้ว
“ันสอบิละ!”านยอลบอผมะที่เราำลัเทันที่ร้านเ้ที่ผมอบ “นายพูอะไรนะ”ผมถามเาอีรั้ ็เมื่อี้มันไม่ไ้ยินริๆนี่น่า
“ไม่ใ่เ็แล้วนะแบฮยอน ..”านยอลมอผมอย่าุๆ่อนะเอานิ้วโป้อัวเอมาปาเ้ที่ริมฝีปาผม
“อะ..”ผมพูไม่ออ มันเินนะเฟ่ยยย “ลนายะพูอะไรเล่า”ผมเปลี่ยนเรื่อืนเป็นแบบนี้่อไปหมอนี่้อแล้ผมนอาย้อมุินหนีแน่ๆ
“ันสอบทุนไ้นะ ที่แนนาาหนึ่ปี เ๋ไหมละ”
เร้!
เสียส้อมัเ้อผมระทบับพื้น ผมมอหน้าานยอล่อนะถามเาอีรั้ “เมื่อไหร่..”
“อีสามเือน ันะะทำเรื่อไว้ั้แ่วันนี้เลย”านยอลยิ้มบาๆให้ผม ผมรู้ี ผมรู้ัับเามาสามปีั้แ่เราอยู่ม.้น ผมรู้ีว่าานยอลอยาไปเรียน่อที่่าประเทศมา และแน่นอนว่าเาไม่มีทาปล่อยโอาสนี้ไปหรอ
“…”ผมไม่ไ้อบเา ผมแ่หยิบส้อมอันเิมมาัเ้ที่เหลือิน่อ .. ไม่อร่อยเลย บลูเบอร์รี่ีทเ้อโปรที่ไม่เยเบื่อ ทำไมมันืแบบนี้ละ
แหมะ!
หยน้ำาอผมหยลบนหน้าเ้ ฮึ.. ผมพยายามลั้นสะอื้นไว้
“แบฮยอน!”านยอลลุาที่นั่และมานั่ยอๆอยู่รเ้าอี้ที่ผมนั่ “นายร้อไห้ทำไม”
“ีใับนาย้วย”ผมลุพรวาเ้าอี้ ทิ้ทั้ระเป๋านัเรียน โทรศัพท์มือถือ หรือแม้แ่ระเป๋าสา์ทั้หมไว้ในร้านเ้
“แบฮยอนน!!”านยอลวิ่ออาร้านมาามผม “หยุวิ่เี๋ยวนี้เลยนะ”เาสั่ แ่ผมลับวิ่่อไป ไม่รู้ทำไมผมถึทำแบบนี้ มันเรียว่าเป็นารทำให้านยอลเปลี่ยนใไ้ไหม ทำให้เาอยาอยู่ับผม ทำให้เาไม่อยาไปไหนาผม
หมับ!
และเป็นามที่ผมิ เาามผมทัน .. ้อมืออผมโนับไว้แน่น านยอลหอบเสียั ใบหน้าอเาเปื้อนไป้วยเหื่อ “นายะไปไหน”เาพูเสียเย็น ผมไม่ลัวเาหรอ ผมยอมให้เาโรธ ถ้ามันทำให้เาอยู่ับผม
“ะไปไหน็ไป .. อุ๊บ!”ทันทีที่ผมะพูทุอย่าที่ผมิ็พลั่พลูออมานผมแทบะหยุไม่ทัน “นายลับไป่อน”ผมสะบั้อมืออัวเอออ แ่ไม่เป็นผล านยอลลับุมมันแน่นและระาัวผมเ้าไปในอ้อมอ
“นายรัันไหม”านยอลระิบถามเสียเบา “หมาน้อยรัานยอลรึเปล่า”านยอลบหน้าลับไหล่อผม
ผมัริมฝีปาัวเอแน่น … “ันรันาย”
“ัน็รัหมาน้อย .. แ่นาย็รู้ว่าไม่ใ่แม่ัน..” ทันทีที่านยอลพูถึแม่เา ผมะสะอึทุรั้ แม่อานยอล ผู้หิที่เลียผม
“ถ้าันไปเรียน่อามที่แม่อไ้ …. แม่ะยอมให้ันบับหมาน้อย”านยอลเยหน้าาไหล่ผม เา้อมาที่าผม “หมาน้อยะไ้ไม่้ออึอัอีไ” านยอลยิ้ม
… และมันทำให้ผมยิ้มาม
“รอันแ่หนึ่ปี..”
2 ปี่อมา
“แบฮยอนนนน!!!” แบฮยอนนน!! ื่น” เสียลู่หานัึ้น “นายลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้นายเป็นเวรที่โรยิม”ลู่หานเือนผม ใบหน้าสวยเินายอลู่หานมวเล็น้อย
“ันรู้แล้ว.. เมื่อืนันนอนไม่หลับอ่ะลู่”ผมบอปัเพื่อนสนิท่อนะ้มหน้าฟุ๊บโ๊ะเรียนอีรั้ “อ้อ! นว่าะหมาบเรียนไม่้อเรียันนะ”ผมสั่
“ถ้านายโนอาารย์ทำโทษ ัน็ไม่รู้้วยแล้วนะ”ลู่หานทำน้ำเสียประประันเล็น้อย่อนหอบถุเสื้อผ้าและลูบอลลูโปรไปมรม “ฝาหมอนี่้วยนะอิน”่อนะไป็ยัไม่วายเป็นห่วผมอยู่ีสินะ หึๆ
“นายไม่ไป้อมฟุบอลเหรอวันนี้”ผมถามไทั้ๆที่ฟุ๊บหน้าอยู่ับโ๊ะ
“ไม่้อใส่ใหรอ หลับไปเถอะ”ไบอเสียเื่อย และผม็ทำามที่เา้อาร ผมหลับ่อ…
ผมฝันถึเาอีแล้ว ..
ปาร์านยอล
ไอ้บ้านายไปไหน นี่มันปีที่สอแล้วนะ ทำไมนายไม่โผล่หัวออมา … ันโรธนายริๆนะ ..
“รอันปีนึน่าแบฮยอน แ่ปีเี่ยวเี๋ยวัน็ลับมาแล้ว”
“รอไ้ไหม?”
“ปาร์านยอล!..”
“ฮึ! ปาร์านยอล.. ถ้าหา ถ้าหาอีหนึ่ปีนายไม่โผล่หัวมาละ็ นาย! าย! แน่!”
“แบฮยอน!! นาย นาย้อไม่เื่อแน่ๆ”เสียลู่หานัึ้นอีรั้ ราวนี้ไม่ะโน่ายัมีทุบโ๊ะ้วย
“ันเพิ่ะีบเอนะลู่หาน”ผมบอเสียเียวเิมวามไม่สบอารม์ไป้วยสุ แ่สีหน้าลู่หานลับไม่ใส่ใผมเลย ลู่หานเหื่อออ หอบและใ “หายใีๆนะลู่ นายเป็นอะไร”ผมบอเพื่อนสนิท ลู่หานสุเอาออิเนเฮือให่เ้าสู่ร่าาย ่อนะพูออมา
“ะ.. านยอล .. ปาร์านยอล..”ไม่ทันที่ลู่หานะพูบผม็หันไปมอทาประูที่ลู่หานี้ ไม่สิ.. ไม่ใ่แ่ผม ้อบอว่านทั้ห้อเลย
ผู้ายัวสูเปิประูห้อเรียนแล้วเินเ้ามาในห้อ ผมมอเา ใบหน้าี้เล่นที่อบยิ้มและเบ้ปาใส่ผมบ่อยๆ หูาๆที่ผมอบบิเล่น ริมฝีปาที่อยบ่นเวลาที่ผมไม่เื่อฟั ..
ปาร์านยอลริๆ้วย ผมแทบะวิ่ไปยืนอยู่่อหน้าเา ทั้ๆที่อนนี้าผมแทบะ้าวไม่ออ านยอลที่สูึ้น แ่ยัูอบอุ่นและี้เล่นเหมือนเย
“าน…”ไม่ทันที่ผมะเรียื่อผม็ถูแทร่อน
“านยอล! ทำไมไม่รอันเลยละ านายนะัให้สั้นบ้า็ไ้นะ”เสียเื้อยแ้วอเ็ายอีนัึ้น้าๆานยอล ใบหน้าใสับลูร่าเล็ทีู่ยัไ็น่ารัไปะทุมุมำลัเบ้ปาอนนัวสูอเาอยู่
“โทษทีนะีโอ..”นายยอลหัวเราะแฮะๆ่อนะเินเ้ามาในห้อ “นายัวเล็เอนี่”
“ันเลียำนี้ั”ีโอไม่พูเปล่า ัารรัเอวนัวสูมาอไว้ “นายัวสูนัละ็ ูแลันให้ีละ!” ีโอยิ้มพราวให้านยอลหน้าประูห้ออย่าไม่อายนอื่น
“ไม่เอาน่า.. โ้มัน่อหน้านอื่นนะ”านยอลบอเบาๆ่อนะันไหล่บาอีโอเ้ามาในห้อ
ผมไ้แ่ยืนอยู่ที่เิม ที่โ๊ะอผม
.. นโห
ไหนบอให้ันรอไ ..
ทำไมมาับนอื่น
“แบฮยอน..”ลู่หานที่ยืนอยู่้าๆผมเรียผม “นายไม่เป็นไรนะ”ลู่หานระิบ ผมมอไม่อบ ผมไม่ไ้ทำอะไรทั้นั้น ผมแ่ยืนอยู่นิ่ๆ มอภาพนสอนหยอล้อันอยู่ที่ทาเ้าห้อ
หนึ่ในสอนนั้น … ืออมโห ไม่รัษาสัา
“แบฮยอน!! ะไปไหนนะ”
ไม่ทันที่ลู่หานะร้อเรียผมทันผม็เินไปที่หน้าประูห้อ นในห้อทุนเียบและูสถานาร์ที่ำลัะเิึ้น
“หวัี ันปาร์านยอล”
ผมเินไปหยุที่ปาร์านยอล เามอผม่อนะยิ้มและแนะนำัวับผม
นายะบอทำไม ันรู้ี รู้ีที่สุ
“สวัสี ันโยอู..”ผู้ายัวเล็้าๆานยอลแนะนำัว่อ และ.. “แฟนอานยอลฝาัว้วยนะ” อแนานยอลแน่นและยิ้ม
“อไว้รนั้นแหละ”ผมบอเสียเรียบและเินผ่านออไปนอห้อ
เป็นฟิั่นเรื่อแรอไรท์เอร์่ะ -////- ;
ทีเเรไรท์อยาไ้บยอนที่สใสับานยอลี้เล่น ไหแ่ไปแ่มาถึไ้ราม่าเยี่ยนี้ TT อ๊า !
ยัไฝาิม้วยนะะ // อาะไม่ีเท่าไหร่ ... ะพยายาม่อไป่ะ ^[]^!!!!
ความคิดเห็น