ChaosicD คนบวมทะลุมิติ

ลำดับตอนที่ #3 : Count downวันเกิด ( สุดวุ่น )

ตอนที่ 3 Count Down วันเกิด ( สุดวุ่น )

ลอสแองเจลิส บ้านเมริลออน 23.50 น. 31 ธันวาคม 1999

 เพอร์คาเรซสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับตั้งแต่เช้า บนโซฟาในห้องนั่งเล่นของตัวเอง เส้นผมสีแดงชี้โด่เด่ไม่เป็นทรง ดวงตาสีเปลือกไม้มองไปรอบๆห้องอย่างช้าๆ หัวสมองก็คิดถึงเรื่องที่ฝันตะกี้ เขาจำได้ว่ามี  เด็กสาว คนหนึ่ง เปิดห่อของขวัญที่ภายในนั้นมี หนังสีดำ ที่หน้าปกมีตัวหนังสือสีทองประหลาดที่ดูคุ้นตายังไงชอบกล
" มันยังไงๆอยู่แฮะ ไอ้หนังสือนั่น คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน "เด็กหนุ่มคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกจึงเลิกใส่ใจพลางเหลือบไปดูนาฬิกาซึ่งบอกเวลา 5 ทุ่ม 50 นาที

" โห นี่เราหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ทุกทีไม่เห็นเป็นอย่างนี้นี่นา มันอะไรกันฟะ อดดูรายการโปรดตอนค่ำเลย วันเกิดทั้งที ทำไมมันไม่ได้ดั่งใจเล้ยยยยยยย เซง เอาวะดูรายการเคาท์ดาวน์ก็ได้"

เขาบ่นพร้อมกับขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ขณะที่เดินไปเปิดทีวี เขารู้สึกสังหรณ์ใจ บางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น เขาเดินกลับมายังโซฟา แล้วนั่งนึกอะไรบางอย่างขณะที่ทางทีวีก็ฉายภาพของผู้คนมากมายในงานเคาท์ดาวน์

อีกด้านหนึ่ง
ห้องของ ควีน ฟาเรนเทียร์ เธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเช่นเดียวกัน แต่สีหน้าไม่เหมือนกับคนตื่นนอนแต่คล้ายกับตอนออกกำลังกายใหม่ๆ ใบหน้านั้นแดงและเต็มไปด้วยเหงื่อ ราวกับวิ่งหนีอะไรมาสักอย่าง

" ฝันอะไรเนี่ย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยฝันอะไรบ้าๆอย่างนี้ แล้วไอ้บ้าที่อยู่ในหัวเรา มันใครกัน เกิดมายังไม่เคยเห็นหน้ากันด้วยซ้ำ "
 เธอบ่นพึมพำพลางคิดถึงเด็กหนุ่มที่กำลังวิ่งหน้าตื่นอยู่ในฝัน เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปเจอกับหมอนี่ตั้งแต่เมื่อไร คิดไปคิดมาก็เลิกสนใจ เธอก็เลยกดรีโมทบนหัวเตียง ทีวีถูกเปิดขึ้นมา มันฉายภาพของงานเคาท์ดาวน์ ต้อนรับปีใหม่นั่นเอง ผู้คนมากมายอัดกันอยู่บนสะพานโกลเด้นเกท จนน่ากลัวว่ามันจะพังลงมา
 เด็กสาวมองภาพในทีวีอย่างไม่รู้สึกยินดีกับผู้คนเหล่านั้น เพราะเป็นที่แน่นอนว่า ปีนี้เธอต้องอยู่ฉลองวันเกิดคนเดียวอยู่แล้ว เธอถอนหายใจอย่างปลงๆ สักพัก เธอก็นึกขึ้นได้ว่า ยังมีของขวัญที่เธอยังไม่ได้แกะอยู่ จึงลุกจากที่นอนไปยังตู้ที่เธอย้ายเอาของขวัญทั้งหลายไปเก็บไว้ เธอขนออกมากองไว้บนเตียง แล้วค่อยลงมือแกะทีละชิ้น จนกระทั่งมาถึงชิ้นที่ 6 เธอก็รู้สึกแปลกๆ ขณะที่เธอกวาดสายตาไปรอบห้อง ก็ยังไม่เจออะไรจนกระทั่งเธอรู้สึกถึงแสงวาบบนหัวจนต้องเงยหน้าขึ้นมองบนเพดานนั่นแหละ

" เฮ้ย อ…." เธอต้องร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อกล่องสีดำใบหนึ่ง หล่นลงมาจากเพดานห้อง เธอรีบเบนหัวออกจากวีถีของกล่องทันที มันตกปุลงมาสงบนิ่งอยู่ที่พื่นที่ว่างๆบนเตียงตรงหน้าเธอ

" น……น..นี่มันกล่องอะไรกันเนี่ย  ล…..ล…..แล้วมันตกลงมาจากเพดานได้ยังไงกัน "
เธอพูดติดอ่างไปเลยหลังจากที่เธอเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าสดๆร้อนๆ เธอค่อยๆก้มหน้าเข้าไปดูกล่องประหลาดที่ว่านั้น มันเป็นกล่องบุกำมะหยี่สีดำที่มีลวดลายและตัวหนังสือสีทองอยู่บนฝากล่อง แล้วส่วนที่ควรจะเป็นที่เปิดกลับมีโลหะสีทองที่สลักด้วยลวดลายประหลาด เธอมองดูมันอย่างสงสัยหลังจากที่ผวาไปเมื่อครู่นี้ เมื่อเธอเอื้อมมือไปแตะกล่อง ทันใดนั้นก็มีเสียงตุบๆเบาๆดังขึ้น เธอจังตัดสินใจวางกล่องลงเหมือนเดิม แล้วเงยหน้าขึ้นไปดูโทรทัศน์แทน

 ขณะนั้นเอง ทางเพอร์คาเรซก็วุ่นวายไม่น้อย ขณะที่เชานั่งดูโทรทัศน์อยู่ดีๆ กล่องสีดำของแม่เขา ซึ่งเขาเกือบลืมมาแล้วนั้น ได้ตกจากเพดานมาใส่หัวเขาพอดี

 ตุ้บ
" โอียๆๆๆ ไรฟะ มันอะไรนักหนา "
เขาคลำหัวป้อย แล้วจับเจ้ากล่องนั่น โยนไปตกที่อ่างล้างจาน แล้วตั้งสมาธิดูโทรทัศน์ต่อ ในนั้นมีภาพของผู้คนที่มาร่วมงานมากมาย แต่ละคนต่างก็สวมเสื้อผ้าหลากสี สีหน้าบ่งบอกว่ามีความสุขเต็มที่ ผิดกับเด็กหนุ่ม ที่ใบหน้าบอกว่ากำลังอยากจะตื้บใครสักคน
สักพักเสียงพิธีกรในงานก็ผ่านลำโพงโทรทัศน์เข้ามา

" ทุกท่านครัว ตอนนี้งานกำลังจะมาถึงจุดสำคัญแล้วนะครับ เหลือเวลาอีกแค่ 3 นาที่เท่านั้นอดใจรออีก……" พอพิธีกรพูดคำว่า 3 นาทีจบ เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

 เฟี้ยว ผัวะ
 เด็กหนุ่มหน้าคะมำตกจากโซฟาทันที เมื่อมีวัตถุประหลาดลอยมาถูกต้นคอเข้าอย่างจัง เขาคลำหัวบริเวณที่ถูก" อะไรสักอย่าง " ชน ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เขาค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วมองซ้ายมองขวา หาตัวการแต่เขาก็ต้องประหลาดใจถึงขีดสุดเมื่อ ตัวการไม่ใช่สิ่งมีชีวิต ปรากฏว่า เป็นหนังสือเล่มที่ปู่เขาให้เป็นของขวัญนั่นเอง ถ้าเป็นแค่หนังสือตกบนโซฟาก็คงไม่เท่าไร แต่นี่มัน ลอยอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง
" เฮ้ย " เขาแหกปากออกมาแล้วตัวก็ถอยหลังไปชนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ ดวงตาสีเปลือกไม้เบิกกว้างจับจ้องอยู่ที่หนังสือเล่มนั้น

เหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้นกับ สาวน้อยควีนนี่เช่นกัน ก็เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นไปดูโทรทัศน์ปุ๊บ หนังสือที่หน้ากระดาษว่างเปล่านั้นก็บินเฉียดหัวเธอไปนิดเดียว ผมปอยหนึ่งบนหน้าผากสะบัดไปตามแรงลม
 สาวน้อยตัวแข็งอยู่กับที่ มีเพียงลูกตาที่เบิกโพลงกลอกไปมาเพื่อหาหนังสือ ซึ่งตอนนี้มันตีโค้งอย่างสวยงามเหนือโทรทัศน์ตรงหน้าเธอแล้วพุ่งมาอย่างรวดเร็วทำให้ร่างของเธอที่แข็งอยู่กับที่นั้น หงายหลังไปนอนบนเตียงด้วยความตกใจ หนังสือเล่มนั้นลอยอยู่ตรงหน้าเธอพอดิบพอดี

แล้วโทรทัศน์ทั้งสองเครื่องที่อยู่คนละมิติก็เปล่งเสียงของพิธีกรออกมาพร้อมกันว่า " อีกหนึ่งนาทีครับ อีกหนึ่งนาทีเท่านั้น………..ฯลฯ " สิ้นสุดการบอกเวลาก็มีเรื่องให้ทั้ง เพอร์คาเรซและควีนต้องตกใจอีกเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้เมื่อ กล่องของทั้ง 2 คนลอยขึ้นมาคู่กับหนังสือ เพอร์คาเรซ ซึ่งนึกถึงคำที่แม่บอกเอาไว้ว่า พอถึงวันเกิดก็ให้เปิดกล่องออก จึงเอื้อมมือไปหยิบและเปิดออกทันที ส่วนควีน ที่กำลังตกใจก็ไม่ได้หยิบจับอะไรทั้งนั้นเพระเธอ นอนตาค้างอยู่บนเตียงนั่นเอง
 เพอร์คาเรซเปิดกล่องออกอย่างง่ายดาย เป็นการบังเอิญหรือไม่ก็ตาม เมื่อเขาเปิดกล่องของตัวเองแล้ว กล่องในอีกมิติหนึ่ง หรือของควีนก็เปิดออกด้วย ในกล่องแทนที่จะเป็นเหมือนกล่องทั่วไปมันกลับเป็นแบบจำลองการโคจรของดาวเคราะห์ทั้ง 9 ที่ตอนนี้กำลังจะเรียงกันพอดี แต่แบบจำลองนี้ก็ต่างจากที่ทั้งสองเคยเห็นและคงจะเป็นเทคโนโลยีชั้นสูงด้วย ในเมื่อ ดาวเคราะห์จำลองนั้น ลอยอยู่โดยไม่ยึดกับอะไรทั้งสิ้น ดวงอาทิตย์ก็ส่องสว่างเหมือนดวงไฟที่ลุกโชน ดาวเคราะที่ลอยอยู่ก็มีสีตามนั้น
ทั้งสองมองอยู่สักครู่ แม้จะต่างคน ต่างใจ ต่างโลก ต่างมิติแต่ก็มีความคิดเหมือนกันว่า สวยอะไรอย่างนี้เนี่ย
แต่ก็ไม่มีเวลาให้ทั้งสองวางใจได้มากนักเมื่ออยู่ดีๆ ดวงอาทิตย์ก็สว่างมากกว่าปกติอย่างหาเหตุผลไม่ได้

" เข้าสู่ช่วงนับถอยหลังแล้วครับ 30 วินาที 29 28 ….." พิธีกรในงานเคาท์ดาวน์เริ่มนับถอยหลังแล้ว

ทั้งสองที่ดูแบบจำลองอยู่ได้ยินดังนั้นก็ตื่นจากภวังค์ แล้วรีบเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นอีก เพอร์คาเรซ หยิบหมอนอิงบนโซฟาขึ้นมาเผื่อว่าจะมีอะไรบินมาชนหัวเค้าอีก ส่วนควีนก็หยิบหมอนข้างขึ้นมาตั้งท่าเตรียมพร้อมฟาดทุกอย่างที่ขวางหน้า ทว่า ทุกอย่างกลับดูสงบเงียบ ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจ และเสียงหัวใจของทั้ง 2 คนนี้ ซึ่งมีแต่ความรู้สึกตื่นตัวพร้อมรับมือกับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นเท่านั้น

" เข้ามาเลย เข้ามา วันเกิดทั้งที จะอะไรก็ได้ ให้มันสุดๆไปเลย เซงมาทั้งวันแล้ว "เพอร์คาเรซพูดค่อยๆ มือทั้งสองถือหมอนอิงเตรียมพร้อม สายตากวาดไปรอบห้องแม้แต่บนเพดาน

" นั่นสินะ ปีใหม่ทั้งที จะประหลาดยังไงก็มา "ควีนนี่พูดขึ้นบ้างหมอนข้างถูกยกสูงขึ้นอีก แม้จะอยู่คนละโลกแต่ก็ดูเหมือนทั้งสองจะใจตรงกันเสียเหลือเกิน
 แต่ในบ้านของทั้งสองก็อยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงโทรทัศน์ที่ยังคงดังอยู่ ซึ่งตอนนี้พิธีกรนับมาถึง 10 แล้ว
" 10…. 9……. 8…….. 7………. "เสียงพิธีกรกับผู้ร่วมงานดังออกมา ทั้งสองค่อยๆหันหน้ามาที่โทรทัศน์
" 6………… 5……….." กล่องกับหนังสือลอยมาอยู่ตรงหน้าของเจ้าของ แบบจำลองดาวเคราะห์ดูเหมือนขยับเข้ามาในแนวเดียวกันเข้าไปอีก
"4……….3……." มีเสียงดังกริ๊กๆๆๆต่อเนื่องดังแทรงขึ้นมา ทั้งสองค่อยๆเงี่ยหูฟัง มันออกมาจากกล่องนี่เอง
" 2…………" คนในงานเคาท์ดาวน์ก็ยังนับกันต่อไป เสียงกริ๊กๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ แบบจำลองขยับอีกนิด ดวงอาทิตย์ก็ดูสว่างกว่าเดิมมาก
" 1…….. " เวลาดูจะช้าลง ทั้งสองสูดหายใจเข้าช้าๆ เหงื่อๆบนใบหน้าตกลงบนพื้น จิตใจจดจ่อกับกล่องของตนเอง เสียงกริ๊กๆดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ ดวงอาทิตย์สว่างขึ้นไปอีก
" 0…………………." ราวกับจุดระเบิด พิธีกรตะโกนขั้นมาท่ามกลางเสียงเฮของผู้คนนับหมื่น แต่ทั้งสองได้ยินเพียงเสียงยานๆคล้ายกับเวลาเล่นเทปช้าๆ เท่านั้น ทุกอย่างดูจะหยุดนิ่งอยู่กับที่ หยุดแม้กระทั่งลมหายใจ ทันใดนั้น…..
 กริ๊ก เสียงกริ๊กสุดท้ายดังขึ้นมา ดาวเคราะห์ในแบบจำลองเรียงกันเป็นเส้นตรง และดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมาทันที ทั้งสองถูกพลังจากแสงประหลาดนั้น กระแทกกลับไปยังที่ที่ตนเคยนอน และสลบไปในทันที สมองไม่รับรู้และสั่งการอะไรอีกแล้วนอกจากคำว่า มันอะไรกันเนี่ย

0.00 น. มกราคม 2000
ณ เวลานี้ ความอลหม่านได้เริ่มต้นขึ้น เหตุการณ์จะเป็นเช่นไร เมื่อทั้ง 2 ตื่นขึ้นมา ……

……………………………………………………………………………………………………………………

แหะ ๆๆๆๆๆจบแล้วคับสำหรับบทที่ 3
ต้องขออภัยสำหรับผู้ที่กรุณาเม้น และผู้ที่อยากอ่านต่อนะคับ ที่หายไปตั้ง 4 เดือน บางคนอาจคิดว่า ……………( คิดเอาเองนะครับ หุ หุ ) แต่ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็หลังโพส 2 ตอนแรกเร็จก็ติดสอบปลายภาคเรยไม่มีเวลาโพส ส่วนจากนั้นมา ทั้งตุลา พฤศจิกา ก็นะ งานเยอะยังกับอะไรดี แม้แต่ตอนปิดเทอมเล็ก ก็ขออย่าว่าอะไรมากเลยนะคับ สัญญาว่าจะมาลงให้อีกแน่นอนเร็วๆนี้ ในส่วนของตอนต่อไป
ไงๆก็ขอภัยนะคับ

แหะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ