คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โลก(2)วันที่เงียบเหงา
ตอนที่ 2
1999 31 ธันวาคม 9:00 น. ซานฟรานซิสโก สหรัฐอเมริกา
"โอ๊ย เหนื่อยแล้วนะ เมื่อไหร่จะถึงซะทีล่ะควีนนี่ เดินเป็นชั่วโมงแล้วนะเนี่ย"
เสียงโอดครวญของเด็กหญิงผมแดง พูดกับเพื่อนของตนอย่างเหนื่อยอ่อน หลังจากถูกบังคับให้มาเดินซื้อในตอนเช้าวันสิ้นปี แทนที่จะได้นอนหลับสบายๆ
"ตามมาเหอะน่าไอรี่ บ่นอยู่ได้ แล้วก็บอกแล้วว่าอย่าเรียกว่าควีนนี่"
เด็กสาวผมเงินข้างๆบ่นขึ้นมาบ้างหลังจากทนฟังเด็กหญิงผมแดงบ่นเป็นชั่วโมง เด็กสายทั้งสองออกมาจากห้างสรรพสินค้า ผู้คนมากมายพากันเดินเข้าเดินออกห้างไม่ขาดสาย ทั้งถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่มาซื้อของสำหรับงานเลี้ยงในตอนเย็น แม้ว่าจะเป็นวันสิ้นปีก็ยังคงคึกคัก
"ก็ แหม จะไม่ให้บ่นได้ไงล่ะ วันสิ้นปีทั้งทีขอนอนให้มันสบายๆหน่อยก็ไม่ได้ แล้วชั้นน่ะ ไม่ใช่คนใช้นะ จะได้ต้องมาแบกของให้เธอเนี่ย แล้วก็ เดินให้มันช้าๆหน่อยสิ ตามจะไม่ทันอยู่แล้ว"
เสียงหลุดออกมาจากปากสาวผมแดงอีกชุด
"โธ่เอ๊ย นิดเดียวเอง วันนี้สิ้นปี ชั้นต้องอยู่คนเดียว ไงๆมาเป็นเพื่อนซักครึ่งวันก็ยังดี"
เด็กสาวผมเงินก็ยังคงเดินด้วยความเร็วระดับเดิมต่อไปเรื่อยๆ ตามทางที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ใช่ว่าจะมีแต่คนเดินเข้าออกเฉพาะที่ห้างฯเท่านั้น ร้านค้าต่างๆข้างทางก็เต็มไปด้วยผู้คนเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็น ร้านเบเกอรี่ ที่มีขนมเค้กคริสต์มาสต์ขนาดยักษ์ตั้งประดับอยู่ในตู้กระจกในร้านดึงดูดลูกค้ามากมายซึ่งกำลังต่อแถวรอซื้อจนล้นออกมาหน้าร้าน หรือจะเป็นร้านขายเครื่องประดับ ที่มีคู่หนุ่มสาวเดินเข้าออกหลายคู่ ร้านขายเสื้อผ้า ก็มีลูกค้ามากไม่แพ้ร้านอื่นๆ เห็นได้จากเจ้าของร้านที่เคาน์เตอร์หน้าร้าน กำลังทำงานด้วยความเร็วมากกว่าวันธรรมดาเพื่อให้รับกับปริมาณลูกค้า
ซึ่งมีมากเสมอในทุกๆเทศกาล
สองฟากถนน ที่สองสหายเดินผ่านมานั้น แทบจะพูดได้ว่า ทุกร้านเต็มไปด้วยลูกค้า ไม่เว้นแม้แต่ร้านเครื่องใช้ไฟฟ้า ที่ปกติคนจะน้อยที่สุดก็ตาม เด็กสาวทั้งสองเดินหลบผู้คนตามทางจนผ่านหน้าร้านเครื่องใช้ไฟฟ้าร้านหนึ่ง โทรทัศน์ที่ตั้งโชว์อยู่หน้าร้านแสดงให้เห็น ใบหน้าของผู้ประกาศข่าวสาว
" ค่ะ ขณะนี้ องค์การนาซ่าได้ออกมาประการยืนยันแน่นอนแล้วว่า ในวันนี้ตอนเที่ยงคืน จะมีปรากฏการณ์ ที่ในรอบหลายพันปีจะมีสักครั้งนะคะ นั่นคือ การเรียงตัวของดาวเคราะห์ทั้ง 9 ดวง ซึ่งทางนาซ่าได้ให้แบบจำลองการเคลื่อนที่ของดาวเคราะห์ ตามนี้นะคะ" บนจอข้างๆผู้ประกาศข่าว มีแผนภาพเคลื่อนไหวให้เห็นรูปดาวเคราะห์ในระบบสุริยะ ค่อยๆเคลื่อนที่มาในแนวเดียวกัน "ถือเป็นประกฎการณ์ที่มาพร้อมการรับสหัสวรรษใหม่เลยนะคะ เอาละค่ะข่าวต่อไป ……"
เสียงผู้ประกาศข่าวยังคงดำเนินต่อไป ในขณะที่เด็กสาวทั้งสองคนสามารถจะเคลื่อนกายออกจากบริเวณหน้าร้านได้แล้ว หลังจากที่พยายามอยู่นาน เพราะคนพลุกพล่านเหลือเกิน
"เอ้อ แล้วเธอว่าปีหน้าจะเป็นไงบ้าง"
ควีนพูดขึ้นบ้างหลังจากพาเพื่อนผู้น่าสงสารเพราะถือของเต็มไปหมด ออกมาจากย่านการค้าได้แล้ว ความหนาแน่นก็ค่อยลดน้อยลง
"อะไรเป็นไงอะ" ไอรี่ถาม พร้อมกับถือของให้แน่นขึ้นและวิ่งตามเพราะเพื่อนของเธอเริ่มจะเดินห่างไปแล้ว
"ก็ พวกที่โรงเรียนอะไรเงี้ย "
ควีนขยายความ และรีบเดินต่อเมื่อเพื่อนเธอยืนอยู่ข้างๆอีกครั้ง
"คงไม่เปลี่ยนไปมากมั้ง คงไม่มีใครเห่อกับปีใหม่มากหรอก แต่งานของพวกเราสิ ไม่รู้จะเป็นไง คงหนักขึ้นแน่ๆ" ไอรี่ตอบเพื่อนของเธอ
ทั้งสองเดินผ่านคนมากมาย แม้จะไม่ใช่ย่านการค้า และผู้คนก็เบาบางกว่ามากแต่ก็ดูมีคนมากกว่าปกติอยู่ดี แต่ก็น้อยพอที่จะสังเกตพฤติกรรมของแต่ละคนได้แล้ว บ้างก็เดินอย่างเร่งรีบ บ้างก็เดินเอ้อระเหยไม่สนใจใคร แต่ก็มีไม่น้อยที่จะเหลียวหลังดูเด็กสาวทั้งสองคนนี้ ขณะที่เดินผ่านไป หากแต่เด็กสาวทั้งสองไม่ได้สนใจ
ไอรี่ สเวนสัน เด็กสาวผมแดง ตาสีน้ำตาล สวมเสื้อไหมพรมถักสีชมพู ทับด้วยเสื้อแจ๊กเก็ต สีดำ สวมกางเกนยีนส์กับรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินขาวดูมีราคา เตี้ยกว่าเพื่อนเธอเล็กน้อยทั้งสองมือหิ้วถุงพลาสติกมากมาย หน้าตาบ่งบอกว่าเหนื่อยสุดขีด ส่วนขาก็พยายามเดินตามเพื่อนให้ทัน
แพทริเซีย ควีน ฟาเรนเทียร์ เด็กสาวผมสีเงินยาวไฮไลท์ดำ ในชุดเสื้อแขนยาวสีเทา กระโปรงสั้นแค่เข่าสีขาวสวมทับกางเกงยีนส์ขายาวกับรองเท้าบูทหนังสีดำ ดูจะเป็นแฟชั่นที่ล้ำยุคไปสักหน่อย ดวงตาสีเทา รูปร่างสูงโปร่งสะดุดตา แต่ในมือเธอถือของเพียงนิดเดียว ต่างจากเพื่อนของเธอมาก รวมทั้งในเรื่องบุคลิกด้วย คงจะด้วยท่าทางเหมือนนางพญา ดูเป็นผู้ใหญ่ ผิดกับเพื่อนของเธอที่ออกจะเป็นแนวสดใส ร่าเริง แต่ตอนนี้ยิ้มไม่ออก ถ้าหากไม่เป็นที่รู้จักคงนึกว่าเป็น เจ้านาย กับคนใช้แน่นอน
ความที่ทั้งสอง มีรูปร่างและหน้าตาอันเป็นที่คุ้นเคยของคนทั่วไป เพราะเป็นดาราอายุเพียง 15 ปี ทั้งสองมีชื่อเสียงมากทั้งๆที่เข้าวงการได้ไม่นาน จึงไม่น่าแปลกใจนักที่จะมีใครมอง ยามที่เดินตามท้องถนน ทั้งคู่มักจะเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครเสมอ
"เฮ้อถึงซะที"
ไอรี่เปรยสีหน้าบอกว่าโล่งใจสุดขีด หลังจากต้องฝ่าฝูงชนพร้อมกับสินค้าของเพื่อนสาวมากมาย ขนาดเพื่อนยังใช้ซะขนาดนี้ถ้าเป็นคนใช้จะขนาดไหนเนี่ย ไอรี่คิดในใจพลางเดินตามเพื่อนเข้าไปในตึกที่มีป้ายเขียนด้านหน้าว่า เวสเทิร์น
"ขอบใจจ๊ะ ไอรี่เธอนี่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในโลกเลยล่ะ"
แพทริเซียพูดเสียงใสหลังจากทั้งสองคนขึ้นลิฟต์มาถึงชั้น 20 อันเป็นที่ตั้งห้องพัก ของเด็กสาวผมเงินคนนี้
"กว่าจะถึงที่จริงๆนะเนี่ย ควีนนี่ แล้วเมื่อไรเธอถึงจะย้ายมาอยู่กับชั้นซะทีล่ะอยู่คนเดียวอย่างเนี้ยไม่เหงาแย่เหรอ"
ไอรี่ถามเพื่อนของเธอหลังจากที่ช่วยกันเอาของเข้ามาเก็บในห้องแล้ว
"ก็คงยังไม่ล่ะ อยู่คนเดียวอย่างนี้ก็ดีไปอีกอย่าง แล้วที่สำคัญ ห้องนี้พ่อกับแม่อุตส่าห์ ซื้อไว้ให้ ไม่อยู่ที่นี่คงไม่ได้ล่ะ แล้วอีกอย่างเมื่อไหร่จะหยุดเรียกชั้นว่าควีนนี่ซะที"
เด็กสาวผมเงินเดินออกมาส่งเพื่อนหน้าห้อง พร้อมกับบ่นใส่เพื่อน
"ชั้นก็จะเรียกไปเรื่อยๆงี้แหละ แล้วถ้าเธออยากมาเมื่อไหร่ บอกได้นะ สุขสันต์วันปีใหม่ เอ้อเกือบลืมแน่ะชั้นมีของจะให้ด้วยแหละ"
ไอรี่นึกขึ้นได้พลางหยิบห่อของชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเป้ซึ่งไม่รู้ว่ามาอยู่ในมือเธอเมื่อไหร่ แต่แพทริเซียไม่ทันสังเกต ของที่หยิบมามันเป็นกล่องของขวัญผูกริบบิ้นสีแดงขนาดเท่าหนังสือเล่มหนาๆเล่มหนึ่ง
"สุขสันต์วันเกิดจ๊ะควีนนี่ บายนะ" ไอรี่ยิ้มพร้อมกับยื่นของให้ จากนั้นก็กดลิฟต์และลงไปชั้นล่าง
………………………………………………………………………………………………………
แกร๊ก เสียงประตูห้องปิดลงเบาๆ เด็กสาวเจ้าของห้อง เดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเอง
ห้องของ แพทริเซีย ควีน ฟาเรนเทียร์นั้น ถึงจะเป็นห้องของดาราแต่ก็ไม่ได้หรูอย่างที่ใครๆหลายคนคิด แม้จะเป็นห้องใหญ่ที่มีทุกอย่างครบ แต่ก็ไม่ได้ประดับตกแต่งจนอลังการ กลางห้องมีเฟอร์นิเจอร์ เหมือนกับบ้านทั่วๆไป เป็นต้นว่า โซฟา ตู้โชว์ โทรทัศน์ เสตอริโอ และอะไรอีกหลายๆอย่าง เตียงนอนถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบอีกมุมหนึ่ง และมีส่วนที่ใช้ประกอบอาหารอยู่ติดห้องน้ำด้วย แต่ในเวลานี้
"โอ๊ย ทำไมห้องมันรกอย่างนี้เนี่ย มิน่ายายไอรี่ถึงไม่อยากมาหา"
เด็กสาวโวยวายขึ้นหลังจากนั่งลงบนโซฟา พลางมองไปรอบห้อง ที่กระจัดกระจายไปด้วยสิ่งของตกแต่งจากงานวันเกิด ที่เพื่อนๆของเธอร่วมกันจัดให้เมื่อวานนี้ เห็นทีไอ้ที่ว่าไม่ได้ประดับตกแต่ง คงจะผิดไปหน่อยล่ะมั้ง เพดานถูกประดับไว้ด้วยสายรุ้งสีต่างๆ ที่โต๊ะอาหารมีกองของขวัญขนาดย่อมๆที่เพื่อนของเธอขนมาให้ ส่วนที่เหลือของห้อง ทั้งตามพื้น ตู้ โซฟา เรื่อยไปจนถึงบนโทรทัศน์ก็เต็มไปด้วย ซองจดหมาย และกระดาษห่อของขวัญที่ถูกเปิดออกก่อน โดยกลุ่มเพื่อนจอมกวน และเมื่อวานก็ไม่มีใครช่วยเธอเก็บเลย มีแต่ส่วนที่นอนเท่านั้นที่ยังคงเป็นปกติ
"แทนที่จะช่วยกันเก็บ ดันให้เรามาเก็บเองซะอีก เสียเวลาเป็นบ้า"
เด็กสาวเปลี่ยนจากนั่งเป็นยืน และเดินพร้อมกับเสียงบ่นที่ออกมาเป็นระยะๆไปรอบห้อง บุคลิกเธอเปลี่ยนไปในพริบตา เสื้อแขนยาวถูกถอดออกแล้วเหวี่ยงไปกองกับมุมห้อง เผยให้เห็นเสื้อสายเดี่ยวสีดำ เพราะมีฮีตเตอร์จึงไม่ต้องใส่เสื้อกันหนาว
จากนั้นก็เด็กสาวเดินไปรอบห้อง เก็บกวาดทำความสะอาดไปเรื่อยๆ ห้องค่อยๆสะอาดขึ้นจนกระทั่ง
12.00น.
วี้~…….. เสียงเครื่องดูดฝุ่นดับลง ห้องกลับมาอยู่ในสภาพก่อนงานเลี้ยงอีกครั้ง
"เหนื่อยเป็นบ้าเล้…………ย"
ควีนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างแรง หลังจากที่งานใหญ่สิ้นสุดลง ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ดวงตาสีเทามองเพดานอย่างเหม่อลอย เจ้าตัวค่อยๆคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา
ชีวิตของเธอไม่ได้อยู่อย่างสงบแบบนี้มานานแล้วนับจากวันที่เธอได้เข้าวงการมา เธอกับไอรี่เป็นนักเรียนในโรงเรียนเดียวกัน ทั้งสองได้รับการทาบทามตั้งแต่ครั้งที่แสดงงานประกวดการเต้นรำเมื่อ 2 ปีก่อน จากนั้นเธอและไอรี่ก็ได้ทำงานในวงการบันเทิง แม้ว่าภายนอกเธอดูจะชอบกับบทบาทนี้แต่จริงๆแล้วเป็นชีวิตที่น่าเบื่อไม่น้อย แม้ว่าเธอกับไอรี่จะชอบอะไรเหมือนๆกันแต่เรื่องนี้เท่านั้นที่ต่างกัน ไอรี่ดูจะชอบการทำงานด้านนี้มาก ส่วนเธอกลับอยากอยู่เงียบๆ แต่ทั้งเธอและไอรี่ก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เธอจึงชินแล้วกับการตกเป็นเป้าสายตาของใครต่อใคร
ส่วนพ่อกับแม่ของเธอเป็นนักธุรกิจ มักจะเดินทางไปต่างประเทศเสมอจึงแทบไม่ได้เห็นหน้ากันเลย นานๆครั้งจึงจะได้เจอกันซักที สิ้นปีนี้เธอก็ไม่ได้เจอพ่อกับแม่อีกแล้ว ในส่วนลึก เธอก็รู้สึกเหงาไม่น้อยเลย แม้ว่าจะได้อยู่กับคนมากหน้าหลายตาก็ตาม
เด็กสาวเบือนหน้าไปทางหน้าต่าง มองดูหิมะสีขาวที่ค่อยๆตกลงมารวมกับกองหิมะด้านล่าง สักพักเธอดูเหมือนคิดอะไรได้ จึงค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบของขวัญที่ไอรี่ให้มาก่อนจากกัน แล้วถือมันไว้ตรงหน้า ค่อยๆแกะกระดาษห่อและริบบิ้นออก มันเป็นหนังสือปกหนังสีดำ ไม่มีตัวหนังสืออะไรเขียนไว้บนปก เธอลองพลิกหน้ากระดาษ ทุกหน้าที่พลิกไป เป็นกระดาษเปล่าทั้งหมด
สงสัยเป็นสมุดบันทึกมั้ง ยัยนี่ชอบให้อะไรแปลกๆอยู่ด้วย
เธอคิดพร้อมกับเอาหนังสือหรือสมุดนั้นวางไว้ที่หัวเตียงตามเดิมแล้วเก็บกระดาษห่อของขวัญโยนไปข้างเตียง ดวงตาสีเทามองออกไปนอกหน้าต่าง มองหิมะค่อยร่วงหล่นจากฟ้าลงไปสู่พื้นถนนเบื้องล่าง ร่างบางมองไปครู่หนึ่งก็ค่อยๆหลับตาลง และหลับไปท่ามกลางความเหน็บหนาวภายนอก พร้อมกับความคิดว่า ขอให้ไม่มีอะไรวุ่นวายละกัน
………………………………………………………………………………………………………
เม้นหน่อยนะคับ
ความคิดเห็น