คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : (โลก 1 )ธุระสั้นๆ
ตอนที่ 1
1999 31 ธันวาคม 6:00 น. โซนที่พักอาศัยกลางเมือง ซานฟรานซิสโก สหรัฐอเมริกา
" ติ๊ดๆๆๆ ............." เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นจากบ้านหลังหนึ่ง เด็กหนุ่มเจ้าของบ้านสะดุ้งตื่นขึ้นมา ด้วยท่าทางงัวเงีย พร้อมกับหยิบนาฬิกาปลุกขว้างไปบนพื้น
"เพล้ง" จากนั้นเสียงก็เงียบลง " โธ่เอ๊ย ปลุกทำไมฟะ คนจะหลับจะนอน" เด็กหนุ่มบ่นพลางลุกออกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป
สักพักเขากลับออกมาด้วยเสื้อแขนยาวสีน้ำเงินเข้มกับ กางเกงยีนส์สีดำ หน้าตายังดูไม่ค่อยได้ เพราะเพิ่งตื่น ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างออกด้วยดวงตาเบิกกว้างเด็กชายรีบวิ่งไปที่เตียงแล้วเก็บที่นอนอย่างลวกๆ ระหว่างนั้นก็คว้าเป้ กับของกินเล็กน้อยที่อยู่บนโต๊ะ
จากนั้นก็รีบวิ่งออกจากห้องไปยังประตูหน้าบ้านพร้อมกับเปิดแล้วก้าวออกไป ท้องฟ้ายังมืดอยู่ แสงสว่างจากเสาไฟข้างถนนส่องตามทาง ผู้คนยังไม่ตื่น ทุกอย่างจึงเงียบสงบ มีเพียงเด็กชายคนนี้เท่านั้นที่ร้อนรนผิดปกติ บอกได้เลยว่าเขามีนัดสำคัญ
ตอนนี้เด็กหนุ่มยืนอยู่หน้าบ้านพร้อมกับเชคสัมภาระ " โอ๊ย สายแล้วๆ กุญแจบ้านล่ะ เออ เอามาแล้ว ของกิน เป้ ..." เสียงบ่นพึมพำออกจากปาก ส่วนมือก็คลำๆดูตามตัว เมื่อแน่ใจแล้วก็เหลือบดูนาฬิกา 6โมง 15 นาที
"ว้าก เลยเวลานัดมาแล้วนี่ เอาไงดี ช่างเหอะไปดีกว่า" เด็กชายบ่นกับตัวเองแล้วก้รีบวิ่งด้วยความเร็วที่นักวิ่งทีมชาติยังอาย เส้นผมสีแดงเพลิงยุ่งๆบนหัว ลู่ไปตามลม ดวงตาสีน้ำตาลมองซ้ายทีขวาที ขาก็ขยับไม่หยุด
เขาวิ่งผ่านซอยต่างๆ บ้านทุกบ้านที่เจอก็ยังไม่มีบ้านไหนที่เปิดไฟ เขาวิ่งไปจนสุดซอยหนึ่ง ก็เจอกับบ้านที่เขาตามหา
บ้านหลังใหญ่ซึ่งดูเหมือนบ้านขนมปังที่โรยด้วยน้ำตาลเพราะมีหิมะคลุมหลังคา ส่วนอื่นๆของตัวบ้านมืดสนิท มีเพียงห้องชั้นบนเท่านั้นที่มีแสงไฟ เขายืนพักหายใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจกดออดหน้าบ้าน
"ติ๊งต่อง "
สักพัก ไฟในบ้านก็เปิดตามๆกันมาจนถึงประตูไม้สีน้ำตาลที่เปิดออกแทบจะทันที ชายชราในชุดคลุมสีเขียวมองออกมาพูดด้วยเสียงเย็นๆ
"สายอีกแล้วนะ เพอร์คาเรซ "
ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในห้องนั่งเล่นทีประดับประดาไปด้วยสิ่งของมากมาย ซึ่งล้วนแต่เป็นของสะสมของชายแก่คนนี้ทั้งนั้น
"เมื่อไหร่นะ ที่หลานจะรู้ซะทีว่าเวลามีคนอื่นนัดต้องมาให้ตรงเวลา นี่ก็ปาเข้าไปตั้งครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ไหนจะต้องคุยเรื่องสำคัญอีก ตาไม่มีเวลาทั้งวันนะ.........."
"ครอก.......................ฟี้" เสียงกรนดังขึ้นขัดจังหวะชายชราผู้กำลังหัวเสีย เขามองไปยังหลานตัวแสบที่ตอนนี้กำลังนอนอย่างสบายบนโซฟาด้วยท่าทางที่ไม่เดือดร้อนอะไร
ชายชราฉุนกึก จากนั้น
"โครม เพล้ง ตึ้ง! โอ๊ย~~"
เพอร์คาเรซ กลิ้งตกจากโซฟา ด้วยหัวบวมปูด ข้างหลังเขา มีชายชรายืนอยู่อย่างโมโห ในมือถือแจกันใบเบ้อเริ่ม
"โหย ตา! ไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้เลย" หลานตัวแสบบ่นขึ้นพร้อมเอามือคลำหัวป้อยๆ
"จะไม่ให้ทำงี้ได้ไง ก็แกเล่นไม่ฟังเลยนี่หว่า ตอนเด็กๆยังดีกว่านี้อีก" ตาพูดพลางเก็บแจกันเข้าที่
"คร้าบๆ ผู้พันแฮร์รี่" เจ้าหลานชายรับกวนๆ แล้วก็ต้องหลบส้อมเงินที่ถูกปามาเป็นพันละวัน
"เงียบไปเลย เจ้าเด็กไม่มีสัมมาคารวะ" แฮรี่นั่งลงบนโซฟา อีกฟากหนึ่งก็มีหลานตัวแสบนั่งกระดิกเท้าอยู่ "เข้าเรื่องได้แล้ว รู้ใช่ไหม วันนี้ตาเรียกมาเพราะอะไร"
"รู้ครับ" เด็กชายที่ตอนนี้สงบแล้วตอบด้วยน้ำเสียงลอยๆบนโซฟาตรงข้าม
เขา เพอร์คาเรซ เมริลอ้อน คนนี้ ทำไมจะจำวันที่สำคัญนี้ไม่ได้ มันเป็นวันครบรอบ 7 ปีที่พ่อกับแม่ออกจากบ้านไปนี่นา
7 ปีก่อน ที่บ้านหลังนี้
แฮรี่นั่งคุยกับลูกสาวและลูกเขยด้วยท่าทีเคร่งเครียด มันเป็นเรื่องที่จะพลิกอนาคตของเด็กชายที่นั่งอยู่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ข้างๆ
"งานนี้พลาดไม่ได้นะคะ พ่อ"เสียงของหญิงสาวดังขึ้น
"ใช่ครับ งานนี้สำคัญมากหากเราไม่ไปจะมีผลกระทบที่เลวร้ายสุดๆ"ชายหนุ่มข้างๆบอกเสียงเครียด
"เฮ้อไม่มีทางหลีกเลี่ยงจริงๆสินะ โรนัลด์ เมริซ่า"แฮรี่พูด มองดูหน้าทั้งสองคน สองสามีภรรยาพยักหน้า
"ถ้าอย่างนั้นเขาให้ประสบความสำเร็จในภาระกิจก็แล้วกัน ส่วนเจ้าเพอร์ซ ฉันดูแลเอง"
ชายชราพูดมือข้างหนึ่งลูบหัวหลานชายที่ไม่ทันได้สนใจอะไรเลย
"อ้อ แล้วอีกอย่าง เพอร์คาเรซ พ่อมีของจะให้"โรนัลด์พูดกับลูกชายที่หันมามองด้วยสายตาใคร่รู้
โรนัลด์ชูกล่องบุกำมะหยี่สีดำขึ้นมา มีลวดลายและตัวหนังสือแปลกๆสีทองอยู่บนฝากล่อง แล้วส่วนที่ควรจะเป็นที่เปิดกลับมีโลหะสีทองที่สลักด้วยลวดลายแปลกๆไว้ เด็กชายวัย 8 ปีรับมาด้วยความสนใจ
"เพอร์คาเรซ ฟังพ่อให้ดี กล่องใบนี้จะเปิดไม่ได้ก็ต่อเมื่อจะถึงวันและเวลาที่ลูกจะอายุครบ 15 ปี
พอดี นั่นคือ 31 ธันวาคม เที่ยงคืน ในอีก 7 ปีข้างหน้า ถึงวันนั้นลูกจะรู้เองว่ามีอะไรอยู่ข้างใน"
โรนัลด์พูดแล้วมองลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน
"ฮะพ่อ"เด็กชายรับคำแล้วกลับไปสนใจกับกล่องต่อ
"เอาละ โรนัลด์ถึงเวลาจะต้องไปแล้ว "เมริซ่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "หนูลานะคะพ่อ ไม่ไปนะจ๊ะลูกดูแลบ้านดีๆนะ"เธอพูดพร้อมกับกอดลูกชายตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย
"แม่ฮะแล้วรีบกลับมานะฮะ"เด็กชายพูดอย่างร่าเริงไม่รู้อะไรเลย
"จ๊ะ แล้วแม่จะรีบกลับ" นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาได้ยิน
จากนั้น ทั้งคู่ก็ออกไปและไม่กลับมาอีกเลย แม้แต่จดหมายสักฉบับก็ไม่มี ส่วนตาของเขา แฮรี่ เมริลอ้อนก็เหมือนจะรู้อะไรบางอย่างแต่ก็ปิดเงียบไว้ เขาได้แต่เก็บความสงสัยไว้ จนถึงบัดนี้
"วันนี้ตาจะบอกอะไรผมเหรอครับ หรือว่าเป็นเรื่องที่พ่อกับแม่หายไป" เพอร์คาเรซพูดขึ้นหลังจากที่เขานึกทบทวนเหตุการณ์ในวันนั้น
"ตาก็อยากพูดหรอกนะ แต่เป็นเรื่องที่แกจะต้องไปค้นเอาเอง วันนี้ตามีของจะให้" แฮร์รี่พูดพร้อมหยิบหนังสือปกหนังสีเขียวออกมาจากลิ้นชักโต๊ะข้างโซฟา
" หนังสือเล่มนี้ ตาให้แกไว้เป็นของขวัญ แต่อย่าเปิดอ่านจนกว่าแกจะเปิดกล่องที่พ่อแม่แกให้แล้ว" เขายื่นหนังสือให้เพอร์คาเรซ และนั่งเงียบไป
"เฮ้อ ยังไงๆ ตาก็จะไม่บอกเรื่องพ่อกับแม่จริงเหรอครับ ผมตื๊อตามาตั้ง 7 ปี " เด็กชายรับหนังสือมาใส่เป้"สรุปว่าตารู้จริงๆใช่มั้ยครับ ว่าพ่อกับแม่ไปไหน ไปทำอะไร"
"ใช่ ตารู้ แต่จะไม่บอกแก เอาล่ะ วันนี้หมดเรื่องแล้ว ตาจะไปทำงานล่ะ"
"ครับ งั้นก็สวัสดีครับตา" เพอร์คาเรซบอกลาแล้วเดินออกจากบ้านของชายชราไป ทิ้งให้ชายชรามองตามหลัง แล้วนั่งดูหลานนิสัยแปลกๆคนนี้
"เฮ้อ ถึงบ้านซะที" เพอร์คาเรซเปรยขึ้นมาหลังจากเข้ามาอยู่ในบ้านเรียบร้อยแล้ว เขาตรงดิ่งกลับบ้านทันทีที่ออกมาจากบ้านของตา
เขานั่งลงที่โต๊ะ เปิดโทรทัศน์และเริ่มกินอาหารเช้าที่เขาเพิ่งหยิบมาจากตู้ ยังไม่มีอะไรน่าสนใจมากนักในโทรทัศน์ เด็กหนุ่มมองไปรอบๆบ้าน ดูโล่งๆยังไงพิกล เฟอร์นิเจอร์ที่เห็นก็มีแค่ โคมไฟ โซฟา ตู้
แค่นั้น เขาไม่มีอะไรมากนักเพราะ เขาต้องเขาเงินตาซึ่งเป็นนักเขียนใช้ เศรษฐกิจอย่างนี้เงินก็หาไม่ได้ง่ายๆนัก แม้เขาจะทำงานพิเศษทุกวันหลังเลิกเรียนก็ตาม
เขากำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแล้วหูก็ได้ยินบางสิ่งที่น่าสนใจ
"…นาซ่ายืนยันแล้วว่า จะเกิดปรากฏการณ์ดาวเคราะห์ 9 ดวงกับดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ของโลกเรียงตัวอยู่ในแนวเดียวกัน ทีมนักดาราศาสตร์ผู้ค้นคว้าวิจัยได้คำนวณว่าเส้นผ่านศูนย์กลางของดาวแต่ละดวงจะอยู่ในแนวเดียวกันพอดีเมื่อเวลา เที่ยงคืนวันนี้ ส่วนผลกระทบจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังไม่มีการสรุปแน่ชัด แต่อย่างไรก็ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีที่เหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นพร้อมการนับถอยหลังขึ้นปีใหม่และศตวรรษใหม่ ข่าวต่อไป…"
เขาวางจานอาหารเช้าลงที่อ่างล้างจานและปิดโทรทัศน์
เฮ้อ ไม่มีเรื่องน่ายินดีกว่านี้อีกแล้วรึไงเนี่ย ต้องฉลองวันเกิดกับปีใหม่คนเดียวอีกแล้ว หลับรอเวลาดีกว่า
เขาคิดแล้วก็นอนบนโซฟาด้านหลังทันที หลับไปพร้อมกับความคิดแปลกๆเต็มหัว
9.00 น. ในอีกมิติหนึ่ง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เฮ้อ เสร็จซะทีหลังจากรอรับตัวละครมาต้ังนานได้เวลาเขียน
ขอบคุณสำหรับผู้ร่วมแต่งตัวละครทุกคนนะครับ ไม่งั้นคิดไม่ออกแน่
ส่วนพระเอกคือ ตัวละครของ คุณ เงามืดรัตติกาล ยังไงๆก็ขอบคุณนะครับ
ส่วนตัวอื่นๆรับรองว่าได้ออกมาแน่ๆแต่รอหน่อยละกัน
ฝากผลงานไว้เท่านี้นะครับอาจไม่ถูกใจใครเท่าไร แล้วอย่าลืมเมนต์ด้วยล่ะ
สวัสีดีคร้าบบบบบ
ความคิดเห็น