คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ครืน!
เสียงรถแท็กซี่เคลื่อนตัวบนถนน,ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถเพื่อชมวิวข้างทางของเกาะนี้ Mystery,ผม จอร์น เฮอร์โอนีย์ อายุ 20 ปีบริบูรณ์ ผมไม่มีครอบครัวเนื่องจากพ่อแม่ตายไปตอนผมอายุ 15 ยังดีที่ได้เงินประกันของพ่อกับแม่ผมเลยพอมีเงินติดตัวอยู่บ้าง แล้วผมก็เอาเงินที่มีนี่แหละมาจองบ้านที่เกาะนี้มันถูกมากเพียงแค่ 5 หมื่นดอลลาร์เท่านั้น,ที่ผมเดินทางมาที่นี่เพราะมีนายทุนคนหนึ่งเข้ามาซื้อที่ตรงนั้นเพื่อสร้างห้างสรรพสินค้า,แต่ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมย้ายมาที่แห่งนี้,ที่นี่ไม่มีสนามบินมีแต่ท่าเรือเก่าๆที่แสนจะรกร้าง,ที่นี่เป็นเกาะที่สวยมากแห่งหนึ่งแต่ที่แปลกก็คือทำไมไม่มีผู้คนรู้จักถ้าหากผมจะหาที่พักผ่อนช่วงปิดเทอมล่ะก็ที่นี่ก็ไม่เลวเลยล่ะ
เอี๊ยด!
เสียงล้อรถบดกับพื้นถนนเป็นสัญญาณว่าถึงหมู่บ้านวินเนย์แล้ว,ผมย่างเท้าลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าเป้สองใบ,ผมกระชับกระเป๋าเป้ก่อนจะล้วงมือเข้าไปหยิบกระดาษที่มีที่อยู่ของผมเขียนเอาไว้ด้วยลายมือแสนจะไก่เขี่ยของผม
‘หมู่บ้านวินเนย์,31/89’
“เฮ้!,นี่ฉันเขียนมาแค่นี้เองหรอเนี่ย”
ผมพูดอย่างหัวเสียนี่ผมโง่หรือโง่เนี่ย!,ผมมองซ้ายมองขวาเพื่อหาป้อมยามไม่นานก็เจอ มันอยู่ด้านขวามือของผมนี่เอง,นี่ถ้าเป็นงูมันคงฉกผมตายไปแล้วล่ะ,ผมเดินไปที่ป้อมยามแล้วสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าผมก็คือ...ยามนั้นแหละแต่เขากำลังหลับ...หลับกลางวันเนี่ยนะ
ฟุบ!
“มาโค่!”
พลั่ก! ตุบ! เคร้ง!
“โอ๊ย!,ครับ ครับ ครับ,คุณเฮเลน”
จู่ๆก็มีคนกระโดดลงมายืนอยู่ข้างหลังผมแล้วเรียกชื่อยามคนนั้นทำให้เขาตกใจหงายหลังตกเก้าอี้ก่อนจะลุกขึ้นยืนตรง,ผมหันไปดูผู้มาใหม่ที่ทำยามนามว่า มาโค่ ถึงกับเสียหลัก,เธอเป็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มยาวเป็นลอนที่ปลายๆผม ตาคมของเธอมีสีฟ้าเทา ริมฝีปากบาง จมูกโด่ง รูปร่างบอบบาง,เธอมีเสน่ห์ที่ดึงดูดใจผมเหลือเกินผมเหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน,ผมไม่สามารถหยุดมองเธอได้ สายตาเธอมันบาดลึกถึงหัวใจผมเหลือเกิน
เพียะ!
“โอ๊ย!”
ผมร้องออกมาเบาๆอันเนื่องจากแรงตบของเธอ,เป็นผู้หญิงที่มือหนักจริงๆ
“จะจ้องฉันอีกนานรึเปล่า” เธอถามพร้อมกับเบือนหน้าหนี“แล้วมาที่นี่ทำไม” เธอถามอีกครั้ง
“คือ...ผมจองบ้านที่นี่เมื่อสองเดือนก่อน แต่ไม่รู้ว่าบ้านของตัวเองอยู่ตรงไหน”
ผมพูดแล้วยื่นที่อยู่ของผมไปให้เธอ,เธอรับแล้วพิจารณาอยู่นาน
“เดี๋ยวฉันพาไป ตามมา”
เธอว่าก่อนจะเดินนำหน้าผมไป อ๊ะ!แต่จะเรียกว่าเดินก็ไม่ถูกนักมันเหมือนจะวิ่งซะมากกว่า
“นี่เธอ,ช่วยเดินช้าๆหน่อยไม่ได้รึไง” ผมว่า
“นายไม่ได้เป็น.....” เธอพูดค้างไว้
“เป็นอะไรหรอ” ผมถาม
“เปล่าๆ รีบตามมาเถอะก่อนที่มันจะมืด” เธอว่า
ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเห็นพระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าผมเร่งความเร็วในการเดินให้เร็วขึ้น,ผมเป็นพวกไม่ชอบความมืดน่ะมันน่าสยดสยองแปลกๆ,ไม่นานนักเธอก็พาผมมาถึงบ้าน บ้านของผมอยู่ท้ายสุดของหมู่บ้านและมันยังเป็นบ้านหลังสุดท้ายอีกด้วย,ยัง ยังไม่หมดแล้วมันก็อยู่ติดกับป่า ป่าสนด้วย โอ้!พระเจ้ามันช่างเหมาะเจาะอะไรอย่างนี้!!!
“ฉันขอแนะนำน่ะ ในฐานะที่ฉันเป็นเจ้าของหมู่บ้านแห่งนี้ นายควรปิดประตูหน้าต่างทุกบานก่อนเที่ยงคืน แล้วห้ามออกมาข้างนอกเป็นอันขาด ถ้ามีใครมาเคาะประตูห้ามเปิด โอเค้!”
“ทำไม,ทำไมต้องปิดก่อนเที่ยงคืนด้วย,มันมีอะไรงั้นหรอ” ผมถาม
“เปล่าหรอกมันเป็นคำแนะนำน่ะ แต่ถ้านายเกิดไม่ทำตามที่ฉันบอก ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้” เธอพูดแล้วก้มหน้าลงมองพื้นก่อนจะเสยผมสีน้ำตาลเข้มขึ้น “ฉันไปนะ บาย” เธอว่า
“เดี๋ยว!!” ผมห้ามก่อนที่เธอจะเดินออกไป “คือ ผมอยากรู้ว่าที่นี่มีมหาลัยหรือเปล่า,แล้วมันไกลจากที่นี่มากไหม” ผมถาม
“มีสิ มหาลัยเวย์เนสน่ะ ไม่ไกลหรอกนั่งรถไป 2-3 กิโลฯก็ถึงแล้ว” เธอว่า
“แล้ว,บ้านเธออยู่ไหน” ผมถามพร้อมกับเกาหัวแก้เก้อ,มันอาจดูพิลึกถ้าผมจะพูดว่าผมชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น
“หึ บ้านฉันนะหรอ” เธอพูดพร้อมกับยิ้มบางๆชวนใจละลาย “ในป่าน่ะ อยากเห็นก็ตามหาเอาเองแล้วกัน” แล้วเธอก็วิ่งขึ้นไปที่ป่าข้างบ้านผม,ขอบคุณพระเจ้าเธอต้องอำผมเล่นแน่ๆบ้านคนที่ไหนจะอยู่ในป่า
“เฮ้อ!” ผมถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าบ้านพร้อมกับเป้ใบใหญ่ ที่อยู่บนไหล่,นี่ผมลืมบอกไปรึเปล่าว่าบ้านหลังนี้มี 2 ชั้น ชั้นล่างมี ห้องรับแขก ห้องครัว ห้องน้ำ ส่วนชั้นบนมีห้องนอน ห้องเก็บ ห้องน้ำอีก 1 ห้อง
มีเฟอร์นิเจอร์ครบชุด โทรทัศน์ เครื่องทำน้ำอุ่น ส่วนประตูเป็นบานเลื่อนบานใหญ่มันเป็นบ้านที่ไม่เหมาะสมกับราคา 5 หมื่นดอลลาร์เลย,ผมเลือกวางกระเป๋าไว้บนโซฟาตัวใหญ่แล้วขึ้นไปอาบน้ำเพราะมันครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูกแถมยังมีกลิ่นตุๆแล้วด้วย
ความคิดเห็น