คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น
จุดเริ่มต้น
Helan say.
12.00 p.m.
นี่ก็เที่ยงคืนแล้วหมอนั้นจะปิดประตูรึยังนะ,ฉันเดินวนเวียนอยู่ในห้องมัวแต่คิดเรื่องของผู้ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่มันจะไม่เป็นอย่างนี้แน่ถ้าเขาไม่ใช่มนุษย์,ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกวันเวย์จะรู้เรื่องนี้รึยังถ้าพวกนั้นรู้ละก็หมอนั้นต้องตายแหงๆ,ฉันยอมรับนะว่าตอนฉันเห็นหมอนั้นตอนอยู่ที่ป้อมยามน่ะฉันรู้สึก แบบว่าเขาน่ารักกว่าทุกคนในเมืองนี้ อาจเป็นเพราะเขาเป็นมนุษย์ก็ได้ ฉันได้เจอแต่ไอ้พวกหน้าซีดๆขาวๆจนชินเลยรู้สึกโหวงๆในช่องท้องตอนอยู่ใกล้เขา ถึงฉันจะหัวใจหยุดเต้นแล้วแต่ฉันก็สัมผัสได้ว่าฉันชอบเขาเข้าแล้ว,แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะเขาเป็นมนุษย์และฉันเป็นแวมไพร์แต่ยังไงฉันก็ควรจะไปดูสักหน่อยว่าเขาล็อกประตูบ้านรึยังแล้วพวกวันเวย์จะมาป้วนเปี้ยนใกล้บ้านเขารึเปล่า
แอ๊ด!
ฉันเปิดประตูห้องเตรียมออกไปดูหมอนั้น
“เฮเลนลูกจะไปไหน” แม่ถามเมื่อเห็นฉันกำลังจะเดินไปเปิดประตูใหญ่
“คือ หนูแค่จะไปตรวจดูที่หมู่บ้านหน่อยนะค่ะ” ฉันว่า
“แต่ลูกเพิ่งกลับมา” แม่ว่าพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน “มีอะไรรึเปล่า” แม่ว่าแล้วใช่มือแตะที่บ่าฉัน “มีมนุษย์ย้ายเข้ามางั้นหรอ”แม่พูดนิ่งๆ,แม่ฉันมีพลังวิเศษอย่างหนึ่งคือเมื่อใช้มือแตะที่อะไรก็ตามแม่จะเห็นทุกอย่างที่เกี่ยวกับสิ่งๆนั้น
“ค่ะแม่ หนูเลยจะออกไปดูหน่อย” ฉันว่าแล้วผลักประตูไม้บานใหญ่ที่ทำด้วยต้นโอ๊กออก
Jhon say.
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่มัดอยู่ที่เอวและผ้าเช็ดหัวผืนเล็กๆ,ผมคงไม่ต้องอธิบายหรอกนะว่าผมเพิ่งจะทำอะไรมา ผมคงไม่นั่งกินข้าวและดูหนังด้วยสภาพนี้หรอก
ก๊อกๆๆ!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังจะเข้าห้องเพื่อใส่เสื้อผ้า
“เฮ้!พวกเปิดประตูให้ที” เสียงตระโกนจากผู้มาเยือนข้างนอกเล็ดรอดเข้ามาข้างใน
“รอเดี๋ยวนะ...ฉันขอใส่เสื้อผ้าก่อน” ผมตอบกับแล้วเดินเข้าไปในห้อง,ผมรีบสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสามส่วนทันที
แอ๊ด!
ผมเปิดประตูออกแล้วยืนมองผู้มาเยือนในยามราตรีเขามากัน 3 คน คนฝั่งซ้ายและขวาเป็นผู้หญิงผมลอน,คนฝั่งซ้ายมีผมสีดำสนิทผมของเธอเป็นสวยตัดกับเสื้อยีนรัดรูปแขนยาวสีครามกับกางเกงยืนสีน้ำเงินเข้มเป็นอย่างดี, คนฝั่งขวามีผมสีทองสว่างเธอสวมเดรสสีรัดรูปสีขาวผมลอนของเธอถูกปล่อยให้เลื้อยไปตามลำคอและหลังของเธอ,ส่วนคนตรงกลางเป็นผู้ชายผิวแทนหน้าตาหล่อเหล่าเอาการทีเดียวผมสีดำของเขาถูกปล่อยยาวประบ่าเขาสวมโค้ดยาวสีดำกับกางเกงยีนสีดำ
“นาย,คงมาอยู่ใหม่ซินะ” คนตรงกลางเอ่ยปากขึ้นทำผมที่กำลังมองเขาทั้งสามถึงกับสดุ้ง
“ครับ,ผมจอร์น จอร์น เฮอร์โอนีย์” ผมว่าก่อนจะเอื้อมมือออกไปเพื่อทำความรู้จักกับเขาทั้งสาม
“ผมวันเวย์,วันเวย์ แฟรงค์เก็ต” เขาว่าแล้วเอื้อมมือมาจับมือผม
“ฉันคอร์นเนย์ แฟรงค์เก็ต” คนฝั่งซ้ายว่าก่อนจะจับมือผม
“ส่วนฉันเมรี่ แฟรงค์เก็ต” คนฝั่งขวาพูดพร้อมกับจับมือผมแล้วยิ้มบางๆให้ผม,สิ่งที่ผมสัมผัสได้จากมือของทั้งสามคนนั้นคือความเย็นยะเยือกที่สัมผัสได้,พวกเขาเหมือนไม่ใช่คนและเหมือนกับสิ่งที่ผมเคยอ่านเจอในนวนิยายแวมไพร์ที่มักจะบรรยายว่าแวมไพร์จะมีตัวขาวซีดและเย็นเฉียบ,ทว่าเขาทั้งสามไม่ได้มีตัวที่ต่างจากผมเท่าไรแม้ว่ามือของพวกเขาจะเย็นแค่ไหนก็ตาม
พรึ่บ!
“วันเวย์,นายมาทำอะไรที่นี่” เสียงเรียกชื่อผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของทั้งสาม,วันเวย์ผู้ถูกเรียกหันหลังไปมองผู้ที่เรียกเขา
“ไงญาติ,มายังไงล่ะ” วันเวย์ว่าเมื่อเห็นผู้มาใหม่,เธอคือเฮเลนผู้หญิงที่ผมตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ
“หึ,นั้นมันตั้งแต่สมัยที่นายและตระกูลไม่คิดจะหักหลังเราแล้วล่ะ” เธอแสยะยิ้มบางๆอย่างร้ายกาจ “ฉันว่านายควรจะไปจากที่นี่ก่อนที่นายจะไม่มีโอกาสดีกว่า” เธอว่า
“มนุษย์นี่มันสำคัญกว่าฉันรึไง,ฉันที่เป็นคู่หมั้นเธอ” วันเวย์พูดอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า,เขาว่าไงนะเขาเป็นคู่หมั้นเฮเลนงั้นหรอ โอ๊ย!หลงรักคนมีเจ้าของแอบมองอยู่ทุกวันไม่รู้ว่าแฟนชาวบ้านก็เท่านี้ฮี~
“ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ,ทั้งที่นายต้องการแต่งงานกับฉันเพราะอยากได้เกาะนี้น่ะ”เธอกัดฟันพูดอย่างเขียดแค้น
“แต่เธอรักฉันนี่เฮเลน” วันเวย์พูดยิ้มๆ
“ฮึ,รักงั้นหรอ” เธอหัวเราะในลำคอแล้วพูดออกมาเบาๆ “มันไม่มีแล้ว!,นายกลับไปซะก่อนที่ฉันจะฆ่านายให้ตายตรงนี้!,ไปซะ!” เธอตะโกนใส่หน้าวันเวย์ทำให้วันเวย์และพวกเดินถ้อยหลังอย่างหวาดๆ
“ได้ซิ,ฉันไปก็ได้,แต่จำไว้ว่าไอ้หนุ่มนี้ไม่รอดแน่”
วันเวย์พูดก่อนจะวิ่งไปจากหน้าบ้านผม
“นี่มันเรื่องอะไรกัน” ผมถามอย่างสงสัย,สิ่งเดียวที่ผมสงสัยคือ...เธอยังมามีคู่หมั้นใช่ไหม,เธอโสดแล้วใช่รึเปล่า
“เข้าบ้านซิแล้วฉันจะเล่าให้ฟัง” เธอว่า
ผมเดินเข้ามาในบ้าน,แต่เธอยังยืนอยู่หน้าประตู
“ทำไมไม่เข้ามาล่ะ” ผมถาม
“ถ้านายเคยอ่านนิยายเกี่ยวกับแวมไพร์,นายน่าจะรู้ว่าแวมไพร์จะเข้าบ้านคนไม่ได้ถ้าไม่ถูกเชิญ” เธออภิบาย
น่าตลกจังเธอนะหรอเป็นแวมไพร์,ผมอยากหัวเราะสุดๆถ้าคนตรงหน้าไม่ทำสีหน้าจริงจังน่ะนะ
“โอเค,งั้นผมก็ควรเชิญคุณเข้าบ้านซินะ” ผมว่าพรางกลั้นหัวเราะ
“มันไม่ตลกเลยนะ,ฉันและคนในเมืองนี้ล้วนเป็นแวมไพร์ทั้งสิ้น,อันตรายรายล้อมตัวนายไปหมด” เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจังอย่างเดิม
“โอเค,ผมเชื่อก็ได้,แต่ผมจะเชื่อได้ไงว่าคุณจะไม่ทำอะไรผม” ผมพูดพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ฉันไม่ทำร้ายคน” เธอพูดด้วยเสียงเฉียบ
“ได้,เข้ามาสิ” ผมว่า,เธอเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับสำรวจรอบๆ
“แล้วตกลงนี่มันเรื่องอะไรกัน” ผมถามขึ้นอีกรอบ
“เมื่อก่อนตระกูลฉันกับวันเวย์เป็นญาติกัน” เธอเริ่มเล่า “ตระกูลของเราทั้งสองเป็นตระกูลเก่าแก่แต่วันหนึ่งพ่อของวันเวย์จ้างให้หมอดูประจำตระกูลฉันให้ทำนายว่าถ้าหากฉันกับเขาไม่แต่งงานกันเกาะนี้จะเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติ,ฉันที่ตอนนั้นเกิดหลงรักเขาที่เขามาทำดี มาคอยห่วงใยเลยตกลงจะแต่งงานกับเขา,แต่พ่อฉันสงสัยว่ามันคงมีอะไรไม่ชอบมาพากลจึงบอกว่าให้ฉันกับวันเวย์หมั้นกันไปก่อนเพราะว่าตระกูลฉันกับตระกูลเขาเป็นญาติกันมันผิดจารีต,หลังจากงานหมั้นไม่นานพ่อก็รู้ว่าพ่อของวันเวย์เป็นคนจ้างหมอดูนั้นให้ทำนายออกมาแบบนั้นแล้วเหตุผลก็คือพวกเขาอยากจะได้เกาะนี้มาครอบครองฉันเลยรู้ว่าที่วันเวย์มาทำดีด้วยเพราะเขาเห็นแก่เกาะของฉัน,พ่อของฉันกับเขาเลยต่อสู้กันและตายทั้งคู่,วันเวย์เลยรวบรวมพวกเพื่อที่จะทำสงครามกับตระกูลฉันแล้วครอบครองเกาะ” เธอว่า
“งั้นที่เขามาที่นี่ก็เพราะเขาจะมาเอาผมไปเป็นพวกงั้นหรอ” ผมถาม
“ใช่,แล้วฉันก็หวังว่านายคงยังไม่ได้เชิญเขาเข้าบ้าน” เธอหันมาถามผม
“ใช่,ผมยังไม่ได้ชวน” ผมตอบ
“งั้นก็ดี, นายควรอยู่ห่างๆฉันไว้ถ้านายกลัว” เธอพูดแล้ยกมือขึ้นกอดอก
“แล้วถ้าผมตอบว่าไม่กลัวล่ะ” ผมยั่ว “ผมก็จะอยู่ใกล้ๆคุณอย่างนี้ได้ใช่ไหม” ผมว่าแล้วเขยิบเข้าไปใกล้ๆเธอ
พลั่ก!
“ไปไกลๆฉันซะพ่อหนุ่ม” เธอพลั่กผมจนหลังชนกำแพงแล้วพูดยิ้มๆ,เจ็บชะมัด “ฉันว่านายคงไม่รู้อยากหรอกว่าฉันอายุมากกว่านายกี่ปี” เธอว่า
“แล้วถ้าผมบอกว่าผมอยากรู้ล่ะ” ผมว่าพร้อมกับยันตัวขึ้นจากพื้น
“งั้นฉันจะตอบให้” เธอพูดแล้วสูดลมหายใจเข้าปอด “ฉันอายุ20...มา 2000 ปีแล้ว”
พรึ่บ!
เธอพูดก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย,ตอนนี้มี 3 สิ่งที่ผมรู้ 1. ผมรู้ว่าในเมืองมีแต่แวมไพร์ 2. เฮเลนโสดดดด 3. เธออายุมากกว่าผมเยอะมาก!!!!
แต่ผมก็ชอบเธอนะ
ความคิดเห็น