คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : kidding chapter: เดิมพันชีวิต
เอี๊ยด
รถ บีเอ็มดับบลิว คันคามจอดเทียบท่าตรงหน้าฉัน
สวัสดีค่ะ ฉันเพทาย อรุณเวช นักศึกษา ม.ปลายปี4 เรียกฉันว่าพาสต้าก็ได้ งงไหมค่ะกับชื่อแสนประหลาดของฉัน พ่อฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับเพรชพลอยเลยให้ฉันชื่อเพทาย แต่แม่บอกว่าตอนท้องแม่ชอบกินพาสต้า ก็เลยให้ชื่อพาสต้าด้วย ฉันไม่มีพี่น้อง เป็นลูกสาวสุดน่ารักของครอบครัว และขณะนี้ฉันก็กำลังจะขึ้นรถกลับบ้านค่ะ เพื่อนน่ะบอกว่าฉันคุณหนูสุดๆไปเลย ไม่จริงหรอกค่ะฉันออกจะเฮี้ยว ซ่าส์ ฮิๆ
“เฮ๊ย! หยุด ลงมา! บอกให้ลงมาไง! ปัง”
เสียงปืนดังสยบทุกความเคลื่อนไหว คนขับรถของฉันถูกยิงโดยเด็กหนุ่มน้อยคนหนึ่ง
“กรี๊ด!!!” ทำอะไรไม่ถูก ก็ต้องกรี๊ดก่อนล่ะ ตานี่ไม่มาดีชัวร์
“หุบปาก นั่งเงียบๆถ้าไม่อยากตาย!!”
อุ๊บ! >x< ฉันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอย่างไว ใครกันเล่าจะอยากตายน่ะ แงๆๆT^T
“ดีมากๆ ยัยคุณหนูขอฉันลี้ภัยหน่อยนะ อย่าบอกตำรวจล่ะ”
“รู้แล้วละหน่า! แต่นายไปทำไรมาอ่ะ? ”
ฉันใจกล้าปริปากขึ้นถาม ขณะที่นายนั่นออกรถอย่างเร็ว อึ๋ย 160 up ได้มั๊งเนี่ย
“ฉันเป็นยากูซ่าถูกดักทำร้าย เข้าใจ ?”
“ยากูซ่าO.O ให้ตายนี่ฉันฝันไปใช่ไหมเนี่ย”
ป๊อก
มะเหงกลูกโตโขกลงที่หัวฉัน ง่า เจ็บ (+.+)\
“ยัยบ๊อง ฉันเป็นยากูซ่าไม่ใช่ผี! แต่เธอไม่กลัวฉันเลยเนอะ”
“กลัวทำไมอ่ะ? ถ้าตายก็แค่เจ็บ นายหล่อมั๊งฉันเลยไม่กลัว X)”
“ฮ่าๆ เธอตรงดีนี่ สนใจซะแล้ว เป็นแฟนฉันไหม ?”
“ฉันไม่อยากเอาชีวิตไปแขวนบนเส้นด้าย แล้วนายก็ไม่ได้รักฉันด้วย!!”
ฉันย้ำประโยคสุกท้านอย่างฉันเจน
“เธอก็ทำให้ฉันรักเธอสิ”
“นายท้าฉันเหรอ?!” ฉันทำเสียงขึ้นจมูกแล้วหันไปมองหน้านายนั่น
“มั๊ง แต่ขี้ขลาดอย่างเธอคงทำไม่ได้หรอกน่า” ฮึ่ย
“ชิ ดูถูกฉันเหรอ ถ้านายรักฉันเมื่อไร นายจะรู้สึก”
“โอเคงั้นเธอเป็นแฟนฉัน ถ้าใครรักอีกฝ่ายก่อนคนนั้นแพ้ และก็ต้องตายด้วยน้ำมือของอีกฝ่าย”
อะไรนะ นี่มันข้อเสนอบ้าๆชัดๆ
“นี่นายอยากฆ่าฉันก็บอกมาเหอะๆ ขอเสนออะไร”
“ชีวิตของยากูซ่าต้องเดิมพันด้วยความตายท่านั้น”
“ทำไม”
“ไม่มีเหตุผล แต่ชีวิตนี้ถ้าตายก็ตายเพราะเธอ”
อึ้ง ~
เธอควรจะดีใจไหมนะที่เจอยากูซ่าแสนหล่อมาพูดแบบนี้
คำท้าทายที่ตกลงรับปากไปแล้วเป็นแฟนกัน แต่ห้ามรักเขางั้นเหรอ แค่ตอนนี้ฉันยังใจเต้นเลย แล้วจะให้ไม่รักเขาได้ไง
เอี๊ยด
รถจอดเทียบท่าสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“กลับบ้านซะ แล้วฉันจะติดต่อไป ฝันถึงฉันด้วยล่ะที่รัก จุ๊บ” หมอนั่นพูดแล้ววิ่งออกไป
“ตาบ้า ใครที่รักนาย” ฉันตะโกนไล่หลังเขาไป แล้วก็นึกขึ้นได้ –ฉันจะกลับยังไงล่ะเนี่ย-
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เหมือนโชคช่วยเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันที ฉันรีบกดรับสาย
“ฮัลโหล”
“พาสต้าลูกเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ แม่ได้ข่าวว่าคนรถถูกยิง”
“พาสไม่เป็นไรค่ะแม่ ตอนนี้พาสอยู่ที่สวนสาธารณะ แม่มารับพาสหน่อยนะค่ะ”
“จ๊ะ รอเดี๋ยวนะลูก แม่จะรีบไป”
“ค่ะ”
ปี๊ป
ฉันกดวางหูแล้วหันมองไปรอบๆๆ เอาแล้วสินะ นี่คือจุดหักเหของชีวิตฉันแล้วล่ะ ถ้าตายก็คงเพราะฉันเอง ฉันห้ามรักเขาเด็ดขาด เขาตังหากที่ต้องรักฉันและฉันจะฆ่าเขาเอง
ความคิดเห็น