ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ความตกใจ..
ณ เมืองซีนา อาณาจักรซาเรีย
ครืน!
เสียงท้องฟ้าคำรามดังมาจากเบื้องบน ผู้คนแตกตื่น ทั้งเมืองช่างวุ่นวายนัก ปีศาจกำลังคืบคลานเข้ามาเพื่อทำลายเมืองซีนาแห่งนี้..
"ไป! หนีไป!" เสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งตวาดสั่งคนให้หนีอพยพไป ณ เมืองหลวงซึ่งคือเมืองหลวง 'ราจี'
"แล้วท่านเล่า" หญิงสาวผู้หนึ่งถามอย่างกังวลใจ เธอหน้าซีดเผือดเพราะเมืองซีนาที่เธอรักยิ่ง กำลังถูกทำลาย!
"ไม่ต้องห่วงข้า แล้วข้าจะตามไป.." แม้เขาจะพูดอย่างนั้น แต่นั่นก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปได้ อาณาจักรถูกทำลาย เขาจะนิ่งเฉยได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ปกป้องมัน เพราะเขาคือคนที่ขึ้นชื่อว่า'เจ้าเมือง'เขาคือคนที่ประชาชนเชื่อมั่น เขารักเมืองนี้และประชาชนทุกคน เขาต้องปกป้องมัน! ดังนั้นความเป็นไปได้ที่เขาจะรอดอาจเป็น'ศูนย์' ถ้าผู้คนยังอพยพไปไม่หมด เราจะยังไม่หนี เขาคิดกับตัวเอง..
"งั้นท่านต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ข้าไปก่อนล่ะ" หญิงสาวหรือ'ภรรยา'ของเขากล่าวตอบ แล้วจึงวิ่งหายไปกับเงาหมอก..
มันกำลังใกล้เข้ามาแล้ว! เจ้าเมืองคิด ตามองไปที่ปีศาจตัวใหญ่มหึมาตัวหนึ่งที่กำลังใกล้เข้ามา เขายกดาบที่ถืออยู่ในมือ วิ่งเข้าไปใกล้ปีศาจยักษ์และ..
ณ เมืองหลวงราจี อาณาจักรซาเรีย
"อะไรนะ! เจ้าบอกว่าเมืองซีนาถูกทำลายงั้นรึ!" ราชา'ซีอาร์'ซึ่งประทับอยู่ ณ บัลลังก์สีทองวาววับ สะดุ้งลุกขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของมหาดเล็ก ซึ่งนำข่าวเร่งด่วนนี้มาส่งให้
"พ่ะย่ะค่ะ"
"งั้นคงถึงเวลาแล้วสินะ ที่จะต้องหาบุคคลผู้นั้นมาช่วยปกป้องเมืองของเรา" ราชาพูดเป็นปริศนา " 'อาเซย์' ในเมื่อลูกจะต้องเตรียมตัวขึ้นเป็นราชาในไม่ช้านี้ พ่อจะขอไหว้วานลูกสักอย่างได้มั้ย" ราชาพูดแบบขอร้องสุดขีด ถึงขนาดที่ทำตาวิบวับด้วย
"ไม่ใช่เรื่องของข้านี่" 'อาเซย์' หนุ่มรูปหล่อมากซึ่งยากที่พวกประชาชนจะไขว่ขว้าพูดขึ้น เขาน่ะหัวดื้อหัวรั้นที่สุด! ทำราชาหงุดหงิดประจำ แถมยังชอบขัดคำสั่งราชาเป็นชีวิตจิตใจ แต่ก็จะมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างที่ทำให้เขาเชื่อฟังคำสั่งได้นั่นก็คือ..
"อาเซย์ พ่อเบื่อหน่ายกับการกระทำเจ้าจริงๆ! เอาเช่นนี้ถ้าเจ้าทำสำเร็จพ่อจะให้เจ้าหยุดเรียนหนังสือสัก 1 ปี เป็นยังไง" ราชาพูดไปถอนหายใจไป เฮ้อ! ลูกข้านี่มันสุดๆเลยจริงๆ ราชาคิดอย่างอดไม่ได้
"ว้าวววววว! ท่านพูดจริงหรือ" ครั้งนี้เขาก็ทำแบบทุกครั้ง สายตาวิบวับแบบนั้นอีกแล้ว
"จริง ข้าขอสัญญา.." เมื่อราชาพูดเช่นนั้น เขายิ่งดีใจมากกว่าเดิม สายตาเป็นประกายนั่นมันยิ่งวาววับกว่าเดิม "แต่เจ้าต้องทำสำเร็จเท่านั้น ถ้าล้มเหลวเจ้าก็อด เจ้าจะยอมเสี่ยงไหม" คราวนี้อาเซย์หน้าจ๋อย จะลองหรือไม่ลองก็มีค่าเท่ากัน ยอมเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง เขาคิดกับตัวเอง
"ได้ ข้าตกลง"
ณ โลกมนุษย์
"เฮ้อ การเรียนนี่มันน่าเบื่อจริงจริงเลย" หญิงสาวผู้มีผมสีดำคลับตัดกับผิวขาวนวลบ่นพึมพัมออกมาให้เพื่อนสนิทของเธอคนหนึ่งได้ฟัง
"แหม พรุ่งนี้สอบก็จบแล้วนี่จ๊ะ ราเอล" เพื่อนของเธอพูด
"โธ่ ฉันไม่ค่อยเก่งซะด้วย ไหนจะหนังสือเรียนที่กองไว้แล้วไม่ได้อ่านอีกตั้งนึงนั่นอีก เฮ้อออ" หญิงสาวหรือ'ราเอล'พูดออกมาพร้อมกับทำหน้าจ๋อยสนิท "ถ้าเก่งเหมือนเธอก็ดีสินะ ฝน" เธอบอกกับเพื่อนสนิทสุดเก่งหรือ'ฝน'
"ไม่ขนาดนั้นหรอกจ๊ะ"
"เฮ้อ งั้นเรากลับบ้านก่อนนะ"
"จ๊ะ"
ทั้งสองโบกมือลากัน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สองคนนี้สนิทกันมาก แต่ผลการเรียนห่างกันเยอะสุดๆ ราเอลน่ะไม่เก่งเลย ส่วนฝนน่ะเก่งสุดๆ
ณ บ้านราเอล
"กลับมาแล้วค่ะ" หญิงสาวพูดอย่างเหนื่อยอ่อน จากนั้นก็ถอดรองเท้าแล้วเข้าบ้าน
"..." ไม่มีเสียงตอบกลับ..
"ไปต่างประเทศอีกแล้วงั้นเหรอ เฮ้ออออ"
จากนั้นเธอก็นั่งท่องหนังสือไปอย่างไม่มีสมาธิ เพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์น่ากลัว เช่น โจรเข้าบ้าน ประมาณนั้น.. แต่ยังไม่ทันให้เธอได้หายเครียดเรื่องน่ากลัวทั้งหลาย ก็มีแสงสว่างจ้าขึ้นข้างหลังเธอ มันสว่างจนเธอต้องหันไปมอง เมื่อแสงสว่างรวมกันเป็นกลุ่ม อัดแน่นและขยายออกก็ปรากฏร่างชายหนุ่มคนหนึ่ง หน้าตาหล่อเหลา ทำให้ราเอลตื่นตระหนกมาก และคำแรกที่ได้ยินจากปากของชายหนุ่มคือ..
"ฉันน่ะ.. มาพาตัวเธอไปนะ" แล้วเขาก็ยิ้มและยื่นมืออกมาข้างหน้าอย่างกับจะเชื้อเชิญให้ไปกับเขา..
ครืน!
เสียงท้องฟ้าคำรามดังมาจากเบื้องบน ผู้คนแตกตื่น ทั้งเมืองช่างวุ่นวายนัก ปีศาจกำลังคืบคลานเข้ามาเพื่อทำลายเมืองซีนาแห่งนี้..
"ไป! หนีไป!" เสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งตวาดสั่งคนให้หนีอพยพไป ณ เมืองหลวงซึ่งคือเมืองหลวง 'ราจี'
"แล้วท่านเล่า" หญิงสาวผู้หนึ่งถามอย่างกังวลใจ เธอหน้าซีดเผือดเพราะเมืองซีนาที่เธอรักยิ่ง กำลังถูกทำลาย!
"ไม่ต้องห่วงข้า แล้วข้าจะตามไป.." แม้เขาจะพูดอย่างนั้น แต่นั่นก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปได้ อาณาจักรถูกทำลาย เขาจะนิ่งเฉยได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ปกป้องมัน เพราะเขาคือคนที่ขึ้นชื่อว่า'เจ้าเมือง'เขาคือคนที่ประชาชนเชื่อมั่น เขารักเมืองนี้และประชาชนทุกคน เขาต้องปกป้องมัน! ดังนั้นความเป็นไปได้ที่เขาจะรอดอาจเป็น'ศูนย์' ถ้าผู้คนยังอพยพไปไม่หมด เราจะยังไม่หนี เขาคิดกับตัวเอง..
"งั้นท่านต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ข้าไปก่อนล่ะ" หญิงสาวหรือ'ภรรยา'ของเขากล่าวตอบ แล้วจึงวิ่งหายไปกับเงาหมอก..
มันกำลังใกล้เข้ามาแล้ว! เจ้าเมืองคิด ตามองไปที่ปีศาจตัวใหญ่มหึมาตัวหนึ่งที่กำลังใกล้เข้ามา เขายกดาบที่ถืออยู่ในมือ วิ่งเข้าไปใกล้ปีศาจยักษ์และ..
ณ เมืองหลวงราจี อาณาจักรซาเรีย
"อะไรนะ! เจ้าบอกว่าเมืองซีนาถูกทำลายงั้นรึ!" ราชา'ซีอาร์'ซึ่งประทับอยู่ ณ บัลลังก์สีทองวาววับ สะดุ้งลุกขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของมหาดเล็ก ซึ่งนำข่าวเร่งด่วนนี้มาส่งให้
"พ่ะย่ะค่ะ"
"งั้นคงถึงเวลาแล้วสินะ ที่จะต้องหาบุคคลผู้นั้นมาช่วยปกป้องเมืองของเรา" ราชาพูดเป็นปริศนา " 'อาเซย์' ในเมื่อลูกจะต้องเตรียมตัวขึ้นเป็นราชาในไม่ช้านี้ พ่อจะขอไหว้วานลูกสักอย่างได้มั้ย" ราชาพูดแบบขอร้องสุดขีด ถึงขนาดที่ทำตาวิบวับด้วย
"ไม่ใช่เรื่องของข้านี่" 'อาเซย์' หนุ่มรูปหล่อมากซึ่งยากที่พวกประชาชนจะไขว่ขว้าพูดขึ้น เขาน่ะหัวดื้อหัวรั้นที่สุด! ทำราชาหงุดหงิดประจำ แถมยังชอบขัดคำสั่งราชาเป็นชีวิตจิตใจ แต่ก็จะมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างที่ทำให้เขาเชื่อฟังคำสั่งได้นั่นก็คือ..
"อาเซย์ พ่อเบื่อหน่ายกับการกระทำเจ้าจริงๆ! เอาเช่นนี้ถ้าเจ้าทำสำเร็จพ่อจะให้เจ้าหยุดเรียนหนังสือสัก 1 ปี เป็นยังไง" ราชาพูดไปถอนหายใจไป เฮ้อ! ลูกข้านี่มันสุดๆเลยจริงๆ ราชาคิดอย่างอดไม่ได้
"ว้าวววววว! ท่านพูดจริงหรือ" ครั้งนี้เขาก็ทำแบบทุกครั้ง สายตาวิบวับแบบนั้นอีกแล้ว
"จริง ข้าขอสัญญา.." เมื่อราชาพูดเช่นนั้น เขายิ่งดีใจมากกว่าเดิม สายตาเป็นประกายนั่นมันยิ่งวาววับกว่าเดิม "แต่เจ้าต้องทำสำเร็จเท่านั้น ถ้าล้มเหลวเจ้าก็อด เจ้าจะยอมเสี่ยงไหม" คราวนี้อาเซย์หน้าจ๋อย จะลองหรือไม่ลองก็มีค่าเท่ากัน ยอมเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง เขาคิดกับตัวเอง
"ได้ ข้าตกลง"
ณ โลกมนุษย์
"เฮ้อ การเรียนนี่มันน่าเบื่อจริงจริงเลย" หญิงสาวผู้มีผมสีดำคลับตัดกับผิวขาวนวลบ่นพึมพัมออกมาให้เพื่อนสนิทของเธอคนหนึ่งได้ฟัง
"แหม พรุ่งนี้สอบก็จบแล้วนี่จ๊ะ ราเอล" เพื่อนของเธอพูด
"โธ่ ฉันไม่ค่อยเก่งซะด้วย ไหนจะหนังสือเรียนที่กองไว้แล้วไม่ได้อ่านอีกตั้งนึงนั่นอีก เฮ้อออ" หญิงสาวหรือ'ราเอล'พูดออกมาพร้อมกับทำหน้าจ๋อยสนิท "ถ้าเก่งเหมือนเธอก็ดีสินะ ฝน" เธอบอกกับเพื่อนสนิทสุดเก่งหรือ'ฝน'
"ไม่ขนาดนั้นหรอกจ๊ะ"
"เฮ้อ งั้นเรากลับบ้านก่อนนะ"
"จ๊ะ"
ทั้งสองโบกมือลากัน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สองคนนี้สนิทกันมาก แต่ผลการเรียนห่างกันเยอะสุดๆ ราเอลน่ะไม่เก่งเลย ส่วนฝนน่ะเก่งสุดๆ
ณ บ้านราเอล
"กลับมาแล้วค่ะ" หญิงสาวพูดอย่างเหนื่อยอ่อน จากนั้นก็ถอดรองเท้าแล้วเข้าบ้าน
"..." ไม่มีเสียงตอบกลับ..
"ไปต่างประเทศอีกแล้วงั้นเหรอ เฮ้ออออ"
จากนั้นเธอก็นั่งท่องหนังสือไปอย่างไม่มีสมาธิ เพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์น่ากลัว เช่น โจรเข้าบ้าน ประมาณนั้น.. แต่ยังไม่ทันให้เธอได้หายเครียดเรื่องน่ากลัวทั้งหลาย ก็มีแสงสว่างจ้าขึ้นข้างหลังเธอ มันสว่างจนเธอต้องหันไปมอง เมื่อแสงสว่างรวมกันเป็นกลุ่ม อัดแน่นและขยายออกก็ปรากฏร่างชายหนุ่มคนหนึ่ง หน้าตาหล่อเหลา ทำให้ราเอลตื่นตระหนกมาก และคำแรกที่ได้ยินจากปากของชายหนุ่มคือ..
"ฉันน่ะ.. มาพาตัวเธอไปนะ" แล้วเขาก็ยิ้มและยื่นมืออกมาข้างหน้าอย่างกับจะเชื้อเชิญให้ไปกับเขา..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น