You Kill me

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

"ผมไม่ชอบกระเทียม"

"คะ?"

"ผมไม่ชอบกระเทียม" เขาพูดซ้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทั้งดวงตาและน้ำเสียงตอกย้ำให้รู้ว่านี่ไม่ใช่การพูดเล่น

ความจริงจังในท่าทางของเขาทำให้ฉันไม่สามารถหัวเราะออกมาได้อย่างที่ใจคิด แม้ว่าถ้อยคำที่เขาพูดนั้นจะฟังดูไร้สาระเพียงใดก็ตาม

บทสนทนาเรื่อยเปื่อยระหว่างเขากับฉันดำเนินต่อไป และมันหยุดลงเมื่อเขาเอ่ยประโยคบอกเล่าอันแสนแปลกประหลาดนั้น...

... เขาไม่ชอบกระเทียม...

เขา... ชายหนุ่มท่าทางสบายๆ แต่บางอย่างในท่าทีก็ดูสุภาพเกินกว่าที่ใครจะเล่นหัวด้วยอย่างไม่เกรงใจ ผิวของเขาเป็นสีขาวจัดจนฉันเผลออุปปาทานไปว่าแสงแดดในยามบ่ายสว่างจ้าขึ้นเมื่อเขาปรากฏกาย ใบหน้าของเขาคมคาย ประกอบด้วยรูปหน้าเรียวยาว คิ้วหนาตรงสีน้ำตาลเข้มรับกับดวงตาสีช็อกโกแลต จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบระบายด้วยรอยยิ้มเปิดเผย

ในเช้าของวันที่สดใสเขาคนนี้ เดินเข้ามาทักทายฉันด้วยถ้อยคำสั้น ๆ

"ขอโทษนะครับ ผมนั่งขอนั่งตรงนี้ด้วยคนได้ไหม?"

'ตรงนี้' ของเขาคือม้านั่งยาวแบบมีพนัก ซึ่งตั้งอยู่ใต้ร่มไม้สีเขียวชอุ่มริมสระน้ำใจกลางสวนสาธารณะอันแสนสงบและร่มรื่นซึ่งน้อยนักจะมีให้พบเห็นในกลางเมืองใหญ่ และ 'ตรงนี้' ของเขา... ก็คือที่ที่ฉันกำลังนั่งทอดอารมณ์อยู่

"คะ? ได้ค่ะ" ทั้งที่ยังไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วน ฉันกลับตอบคำถามของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมขยับตัวชิดพนักฝั่งหนึ่งของม้านั่งเพื่อให้เขานั่งลงด้านข้าง

และเมื่อเขาจัดแจงนั่งลงข้าง ๆ แล้วนั่นเอง ฉันจึงนึกแปลกใจที่ได้เอ่ยปากอนุญาตให้คนแปลกหน้าเช่นเขามานั่งอยู่ร่วมม้านั่งเดียวกัน

ฉันและเขา... เรา... พูดกันในหลายๆเรื่อง ทั้งเรื่องในเรื่องทั่วๆ ไป เช่น การเมือง... เศรษฐกิจ... พาดหัวข่าวของวันนั้น... ชีวิตของฉัน... ชีวิตของนักศึกษาจบใหม่ที่ยังคงวุ่นวายอยู่กับการหางานทำ

น่าแปลกใจที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับเขานัก ราวกับว่าเราได้รู้จักกันมานานแสนนานแล้ว...

และถ้าหากฉันจะเชื่อในพรหมลิขิตสักนิด ฉันอาจเชื่อว่าเหตุการณ์ในวันนี้เกิดจากการดลบันดาลของใครสักคนหนึ่งที่ต้องการให้ฉันและเขาได้รู้จักกัน

หากแต่ฉันไม่เคยเชื่อในสิ่งเหล่านั้นเลย... ไม่เชื่อแม้กระทั่งในวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่หลายๆ คนกราบไหว้บูชาเพื่อให้ได้มาซึ่งความร่ำรวยและความสมหวัง

และเหนืออื่นใด... ฉันเชื่อในกรรมลิขิต เชื่อด้วยสุดหัวจิตหัวใจว่ามีเพียงการกระทำของมนุษย์เท่านั้นที่จะบันดาลสิ่งต่างๆ ให้เกิดขึ้นได้ และผู้ที่ต้องพึ่งพาอาศัยสิ่งศักดิ์สิทธิ์คือคนอ่อนแอที่ต้องการที่พึ่งทางใจ

... ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น...

ฉันเข้มแข็งและต่อสู้เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการเสมอ และแม้ว่าจะต้องล้มสักกี่ครั้งคนอย่างฉันก็จะกลับลุกขึ้นสู้ และทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันมีเพื่อสิ่งที่ฉันเชื่อ สิ่งที่ฉันต้องการ และสิ่งที่ฉันเป็น

น่าขำที่เขาฟังความคิดอันขวางโลกของฉันด้วยสีหน้าสนอกสนใจ และก็น่าขำยิ่งกว่าที่ฉันนั่งฟังความคิดเห็นที่ตรงกันข้ามกันของเขาด้วยความสนอกสนใจยิ่งกว่า

บทสนทนาของเราจบลงด้วยคำพูดของเขาที่ว่า

"ผมไม่ชอบกระเทียม"