คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Angel's Story * 7 :: ค่อยๆ คืบคลาน (33.33%)
กรี๊ดดดดดดดดดดด !!!! !!
ทันทีที่ส่งตั๋วบัตรเข้าสวนสนุกให้เจ้าหน้าที่เรียบร้อย เสียงกรีดร้องของผู้คนภายในต่างกระฉ่อนกันออกมาเข้าหูไม่ขาดสาย เครื่องเล่นสุดหวาดเสียวมากมายตระกานตาตรงใบหน้า หลายเครื่องให้เลือกสรร ไม่ว่าจะเป็นเครื่องเล่นแนวเด็กอนุบาล. .เด็กประถม. .วัยรุ่น. .หรือสำหรับผู้สูงวัยที่กลับมาย้อนรำลึกถึงวัยเด็ก
“เป็นไงบ้างฮะ พี่อีทึก” คนข้างกายอย่างคยูฮยอนถามยามเมื่อมองไม่เห็นแววตาสนุกสนานหรือตื่นเต้นในการมาถึงเพียงสักนิด. .แต่กระนั้นเมื่อคำถามจบลง ร่างเล็กก็สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมายิ้มให้อย่างแช่มชื่น
“อื้มม. .เราไปหาอะไรกินรองท้องก่อนเล่นดีกว่า” ว่าขึ้นอย่างร่าเริงผิดกับใบหน้าในตอนแรกเป็นอย่างมาก ความสงสัยปรากฎในตัวคยูฮยอนไม่น้อยเลยทีเดียว ก่อนที่จะเลิกสนใจในเมื่อวันนี้ที่เขามาเที่ยวกันไม่ใช่หรือ? เดินตามคนตัวเล็กที่เดินนำไปที่แผนกอาหาร
“อ๊อกกกกกกกกกกกกกกกก กก !!!! !! !! !” คอแกร่งโก่งสุดตัว ปล่อยอาหารที่รับประทานเข้าไปของวันจนหมด โดยมีมือบางๆ คอยลูบหลังให้
“เป็นอะไรมากมั้ย ? ?” เสียงหวานเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าไม่ดีของอีกคน ใบหน้าคมที่เงยขึ้นจากอ่างล้างหน้าดูซีดจากปกติลงมาก ซีดขาวราวกระดาษไร้ซึ่งสีสัน คยูฮยอนเพียงส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับคำถามที่แสนจะเป็นห่วงเป็นใยนี่ “ออกไปนั่งข้างนอกเถอะ นายคงต้องการอากาศบริสุทธิ์”
อีทึกสอดตัวใต้วงแขนของคนตัวสูง พยุงร่างอันหนักไม่ใช่น้อยนั้นออกมารับอากาศที่ดีกว่าในห้องน้ำที่มีผู้ใช้บริการไม่ค่อยจะรักษาสภาพนี่ เก้าอี้ใต้ต้นไม้ใหญ่ถูกล็อกเป็นเป้าหมายก่อนจะพาร่างสูงเดินตรงเข้านั่ง
“ดีขึ้นมั้ย? ?” หลังจากรับอากาศได้เวลาหนึ่งแล้ว อีทึกก็หันหาคนที่นั่งหลับตาข้างกาย เปลือกตาคมเปิดขึ้นแต่ไม่ได้หันมา พยักหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบ “กินอะไรก่อนรึป่าว? ตอนนี้นายท้องกำลังว่างอยู่นะ” คำตอบก็ยังเป็นการส่ายหน้าอยู่ดี
“กลับเลยดีกว่า ขอโทษนะครับที่ทำวันนี้กร่อย” เสียงทุ่มเอ่ยขอโทษจากใจจริง ทั้งๆ ที่เล่นเครื่องเล่นไม่กี่ชิ้น เขาก็เกิดอาการอาหารพุ่งเสียแล้ว คนหน้าสวยยิ้มรับคำขอโทษ
“ไม่เป็นไรหน่า. .นายก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้นี่นา. .มา ฉันช่วยพยุง” อีทึกสอดตัวเข้าวงแขนแกร่งอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคยูฮยอนกำลังพยายามลุกขึ้น แต่ก็เป็นอะไรที่ลำบาก
“ขอบคุณครับ” ยิ้มให้คนใต้วงแขนอย่างอ่อนโยน แม้คนหน้าหวานที่ตนยิ้มให้จะไม่ได้ยิ้มโต้ตอบมาก็ตามที หรือจะพูดให้ดีคือ ไม่ได้มองเห็นรอยยิ้มที่คยูฮยอนส่งให้ เพราะมัวแต่มองตรงไปยังด้านหน้า
“ขอบคุณนะครับ สำหรับวันนี้” รถหรูคันดำเฉียบเทียบท่า ณ คฤหาสน์ตระกูลปาร์ค ก่อนที่คยูฮยอนจะเปิดปากทำลายความเงียบที่มีตลอดทั้งเส้นทาง หยุดการเคลื่อนไหวของอีทึกที่กำลังจะเปิดประตูรถออกไปให้หันกลับายิ้มกว้างให้
“อื้ม พี่ก็ต้องขอบใจนายเหมือนกัน” ว่าเสร็จก็เป็นอีกครั้งที่จะเปิดประตูออกไป. .แต่!!
“พี่อีทึก!!” ไม่รู้ว่าได้รับความกล้ามาจากไหนที่ทำให้คยูฮยอนเอ่ยปากเรียกอีกคน คงเป็นเพราะอาการไม่อยากจะห่างคนตรงหน้า หรือเพราะขาดบางสิ่งบางอย่างที่เขาต้องการก่อนจากกันหรือเปล่า? แต่ที่รู้ๆ อยากจะเห็นรอยยิ้มของพี่อีทึกต่ออีกสักหน่อย
. . !! . .
และสิ่งที่ทำให้ร่างสูงใหญ่ต้องตกใจจนแทบหยุดทุกการเคลื่อนไหวของอวัยวะภายใน ริมฝีปากบางประกบลงทันทีทันใดที่คนตัวเล็กหันหลังกลับมา ไม่มีการลุกล้ำของลิ้นเล็กๆ เป็นเพียงการดูดดันของปากเท่านั้น
“หลับฝันดีนะ” ประโยคสุดท้าย ก่อนอีทึกจะเปิดประตูพาร่างตัวเองออกไปจริงๆ แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวของคยูฮยอนอีก อาจเพราะอาการช๊อกล่ะมั้ง. . หรือจะเป็นความรู้สึกที่แผ่เข้ามาในหัวใจที่เปลี่ยนไป ~
. .เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ!! พี่ซองมินล่ะ !!~!
เปิดประตูเข้าบ้านอย่างเงียบสงบในกลางดึกสงัด แสงไฟแทบจะไม่หลงเหลือ มีเพียงดวงที่เปิดไว้ประจำยามค่ำคืนเท่านั้นที่ยังส่องแสงอยู่ เดินขึ้นบันไดตรงสู่ห้องโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น
แอ๊ดดด!! คาราบาว (- -* มุขเหลือรับ)
“กลับมาแล้วเรอะ . .มีหนุ่มน้อยมาส่งดึกดื่น ดูท่าจะไปต่อกันยาว” ทันทีที่เปิดประตู เสียงอันไม่พึงประสงค์ของคนที่ไม่บอกก็รู้ว่าใครก็ลอยเข้ามาเตะหู ไฟห้องถูกเปิดขึ้นโดยฉับพลันด้วยน้ำมือของเจ้าของคนสวย ตาหวานพบบุรุษที่พูดนอนสบายอยู่บนเตียงสีขาวแสนรักแสนหวงของเขา!. . . . . . .ฮันกยอง!!
“ลองกลับไปถามเด็กนั่นดูสิ เด็กปีหนึ่งนี่สดใหม่ดีชะมัด! รสชาติยังติดอยู่ที่ปากอยู่เลย คิดแล้วอยากจะชิมอีกสักที”
“อย่ายุ่งกับน้องชายฉัน!!” ฮันกยองตวาดขึ้นทันทีที่ร่างเล็กพูดเสร็จ สีหน้าการพูดและท่าทางของอีทึก แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเจ้าตัวต้องการทำตามนั้นจริงๆ . . .และนั่นก็เป็นสิ่งที่เขายอมไม่ได้ เมื่อคนที่เป็นเป้าหมายของร่างเล็กคือน้องชายของเขา . .หรือที่ยอมไม่ได้เพราะหวงกันแน่? ?
“ฉันต้องเชื่อนายงั้นเหรอ” ร่างบางว่าพลางเดินเข้าใกล้ฮันกยองที่ลุกขึ้นนั่งข้างเตียงเรื่อยๆ จับไหล่คนตัวสูงแล้วค่อยๆ ก้มใบหน้าลงเรื่อยๆ พร้อมคำเอ่ยเบาๆ “เป็นห่วงน้องชาย หรือว่า . . . หึงฉัน” คำสุดท้ายที่สุดเซ็กซี่ขยี้ใบหู ไม่ใช่ฮันกยองไม่ชอบเสียงเช่นนั้น ชอบสุดๆ เสียมากกว่า อีทึกผละตัวออกมามองหน้าตรงๆ กับฮันกยอง
“หึงนาย. .ทำไมฉันต้องมีความคิดแบบนั้น” ถามด้วยเสียงนุ่มละลายใจคนฟัง มองเข้าในนัยน์ตาสวยของฝ่ายอีกแสดงออกถึงความสนุกสนานและแพรวพราวไปด้วยเสน่ห์บางอย่างที่คนมองแทบจะเผลอหลุดเข้าไปทั้งตัว คนหน้าหวานยิ้มบางๆ ให้กับคำถาม ผละตัวไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไกล ปลดกระดุมลงเรื่อยๆ พร้อมกับตอบคำถามไปด้วยกัน
“ความสุขของนายที่ได้จากร่างกายของฉันเมื่อคืน ไม่ได้ทำให้นายคิดแบบนั้นหรือ??” คำตอบที่ทำให้ฮันกยองผลุดลุกขึ้นจากเตียงนุ่มๆ กระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าใกล้ร่างเล็กที่พยายามจะยั่วตัณหาเขาอยู่ตอนนี้ด้วยการ . . . . . เปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้า!!
“นายยั่วฉันขนาดนั้น ถึงฉันจะรังเกียจนายขนาดไหน แต่ร่างกายที่บริสุทธิ์ขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องคว้าไว้ทั้งนั้น”
“กลับไปซะ!!” คำพูดที่ดูหมิ่นทำให้คนที่คิดจะยั่วให้อีกฝ่ายเกิดความต้องการโมโหขึ้นมา หันกลับไปตวาดเสียงดังแต่กระนั้น. .ก็ต้องผงะเมื่อร่างที่ตนนึกว่านั่งอยู่ที่เตียงกลับกลายมาอยู่ตรงหน้าในระยะประชิด
“อ๋า. .ฉันจะกลับได้ยังไงล่ะ นายทำให้ฉันนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เพราะงั้น . .” แขนแกร่งโอบรอบเอวบางที่ไม่มีสิ่งปกปิดที่ขึ้นชื่อว่าเสื้อมาเป็นตัวเกะกะ ดึงร่างเล็กเข้าในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น ฝังริมฝีปากบนไหล่ลาดเล็ก สูดเอาความหอมเต็มปอด
“ปล่อยฉัน!!!” พยายามเหลือเกินที่จะประท้วง ดิ้นเร้าให้ตัวเองหลุดออกจากการพันธนาการด้วยแขนทั้งสอง แต่การตอบรับของฮันกยองก็คือ ยิ่งฟัดรัดแน่นเข้าไปอกี แล้วก้มลงกระซิบข้างใบหู
“มาย้อนความหลังกันดีกว่าหน่า. .เผื่อเมื่อคืนนายจะจำเรื่องของเราไม่ได้” จบประโยคก็อุ้มร่างเล็กขึ้นพาดบ่าทามกลางการประท้วงด้วยการทุบตี แล้วอย่างฮันกยองหรือจะรู้สึกเดินตรงรี่เข้าหาเตียงกว้างสีขาวนั้นลูกเดียว วางหรือเรียกอีกอย่างว่าเขวี้ยงก็คงไม่ผิดนักบนพื้นที่แสนหวงของเจ้าของห้องคนสวย
“ยอมฉันง่ายๆ จะได้ไม่ต้องเปลืองแรงนะ. .คนสวยของฉัน” เสียงพูดรู้เรื่องประโยคสุดท้ายก่อนที่เสียงทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงเสียงร้องครวญครางจากสองร่าง ไฟอารมณ์ที่ล้วนเกิดจากไฟปรารถนาไร้ซึ่งความรักมาเป็นแนวทางแห่งการบรรเลงเพลง เม็ดเหงื่อที่หยดลงสู่พื้นเตียงคงเทียบไม่ได้กับพลังงานที่ทั้งคู่ได้เสียไปกับการกระทำอันวาบหวามนี่ เสียงครางก้องแห่งการปลดปล่อยล่วงเลยมาเป็นครั้งที่สาม จนท้ายที่สุดก็สู้กับความเพลียไม่ได้จึงสลบไสลไปตามระเบียบ
โดยที่หลงเหลือคำถามบางอย่างกันไว้ในใจ. .
เพียงแค่สัมผัสร่างกายนายไม่กี่ครั้ง . .ทำไมฉันถึงต้องการไม่มีจุดสิ้นสุดเช่นนี้? ?
เพียงคิดว่าจะใช้ร่างกายให้นายหลง. .ทำไมฉันถึงเคลิ้มไปกับสัมผัสของนายจนอยากให้นายสัมผัสอีกนะ? ?
อากาศยามเช้า ช่างเหงาหง๋อยยิ่งนักสำหรับสองร่างที่เมื่อคืนผ่านการออกรบกันอย่างหนักหน่วง เมื่อฝ่ายหนึ่งครางเรียกร้อง อีกฝ่ายก็พร้อมจะสอดใส่ไม่ยั้ง ทำให้บัดนี้ไม่หลงเหลือพลังใดๆ ให้สองร่างตื่นขึ้นมารับอากาศอันสดใส แม้เวลานี้จะล่วงเลยการเข้าเรียนในคาบแรกไปแล้วก็ตามที
ก๊อกก ๆๆ ๆ
“คุณหนูคะ คุณชายฮันคะ . . สายแล้วนะคะ” แม้จะรู้ดีว่าไม่ควรยุ่งย่ามเกี่ยวกับเจ้านายเหนือหัว แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เมื่อในเวลานี้เพื่อนร่วมห้องที่เหลือคงได้เรียนกันไปเรียบร้อย ซึ่งนั่นก็หมายความว่า คุณหนูและเพื่อนคุณหนูที่มาตั้งแต่เมื่อคืนโดดคาบแรกไปโดยปริยาย
ซึ่งเสียงเคาะประตูและเสียงเรียกที่ไม่ใช่เบานั่นก็เข้าไปในโสตของทั้งสองที่นอนกอดก่ายกันไม่ห่าง เปลือกตาทั้งสี่เริ่มกระตุกขึ้นพร้อมกัน
สิ่งที่พบเจออย่างแรกคือใบหน้าของกันและกัน คงจะโรแมนติคไม่น้อยหากมีความรู้สึกที่เรียกว่า ‘รัก’ ปะปนอยู่ในใจของทั้งคู่ และเนื่องด้วยแสงอาทิตย์ยามเช้าอ่อนๆ ไม่สามารถลอดผ่านผ้าม่านสีขาวผืนใหญ่ได้ ส่งผลให้มีเพียงเงาสว่างๆ เท่านั้น
“อรุณสวัสดิ์ . . ..ฮันกยอง”
. . .[33.33%]. . .
รีดเดอร์ลืมแพรรี่กันไปรึยังง ง ง ? ?? . .(ลืมแล้ว!!) แงงงงงง๊ !!! TT_________TT อย่าลืมเขานะ ! เส้นทางเด็กเตรียมวิศวะช่างนักหนาสาหัส (กระซิกๆ เช็ดเหงื่อไคล และคราบน้ำตา T^T)
คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนจังเลย. .~ (คิดถึงแล้วทำไมไม่มาอัพ!!) TT_____TT ขอโต๊ดดด!! เม้นท์เป็นกำลังใจให้หน่อยน้า า . . จุ๊บๆ ๆๆ *กระโดดจูบรีดเดอร์ที่เม้นท์รัว (รีดเดอร์::งั้นไม่เม้นท์แล้ว!!) นะๆ ๆๆ เม้นท์ให้หน่อย เพื่อจะมีเอ็นซงเอ็นซี 5 5 (ไม่ได้ยั่วนะเนี่ย กร๊ากก!!)
ไปแล้วค่า . .อย่าลืมเม้นท์นะ!! 5 5
ปล.จะไฟนอลแล้ว ว ยิ้มกันไว้นะจ๊ะทุกคน สนับสนุนให้ยิ้มกันในช่วงโลกร้อน :)
ความคิดเห็น