คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ( ... x teuk ) 6 + 1 = ? - one
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียกรีดร้องของนักเรียนหญิงดังเซ็งแซ่กับการปรากฎตัวของคู่รักประจำโรงเรียน
..ซีวอน & ฮีชอล..
ทั้งสองก้าวลงมาจากรถออดี้คันหรูของร่างสูง เดินควงคู่เฉิดฉายเข้าโรงเรียนโดยไม่สนกับสายตารอบด้าน เป็นเรื่องธรรมดาที่มีคนตามกรี๊ดสองคนนี้ไม่ว่าจะเดินไปที่แห่งใด คงเพราะ ความงดงามจาก ฮีชอล.. และความหล่อแบบฉุดไม่อยู่ของซีวอน.. ก็เป็นได้
ทั้งคู่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก
ในอีกด้านหนึ่ง ใครจะรู้บ้างไหม? ท่ามกลางเสียงกรีดร้องยินดีกับคนทั้งคู่ มีบุคคลผู้หนึ่งยืนนิ่งกำหมัดแน่น เขาสุดแสนจะเกลียดชังในตัวคิมฮีชอล และจิตใจพุ่งพล่านไปด้วยความต้องการเอาชนะ ความต้องการในตัวชเวซีวอนเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ
ไม่เห็นจะเหมาะสมกัน คนอย่างคิมฮีชอลไม่คู่ควรกับชเวซีวอนเลยสักนิด
“อีทึก ไปเรียนกันเหอะ” เพื่อนชายของเขาเรียก สายตาจึงผละจากการจับจ้องสองคนนั้นเพื่อหันกลับมาหาเพื่อน
“อืม” เดินตามเพื่อนรักไป แต่สายตาก็มิวายหันหลังกลับมาดูทั้งคู่ที่เดินเข้าประตูห้องเรียนตรงข้ามไปด้วยกัน
“แล้วแดจังกึมก็ทำอาหารสุดพิเศษให้ฮ่องเต้เสวยได้สำเร็จ บลาๆ” ชั่วโมงเรียนวิชาประวัติศาสตร์ผ่านไปอย่างเนือยๆ อาจารย์หน้าชั้นยังคงเล่าเรื่องแดจังกึม หญิงสาวที่เขาปลื้มต่อไป แม้จะเล่ามาแล้วเป็นครั้งที่ 20 ก็ตามที จนหลายคนฟุบหลับกันเป็นแถว และหนึ่งในนั้นก็คงหนีไม่พ้น ..อีทึก
“ทำไมนายไม่ฟังอาจารย์คังอินเล่า?” เพื่อนรัก โจวคยูฮยอน หันมาถาม พร้อมกับประกายตาที่พุ่งพล่านออกมาจากตาคมคู่นั้น ตื่นเต้นกับเรื่องเก่าๆ ที่อาจารย์เล่าเป็นอย่างดี อีทึกถอนหายใจแล้วดันตัวขึ้นจากโต๊ะเรียนที่ใช้ต่างหมอนหนุน
“อาจารย์ฮะ ผมไม่สบาย ขอตัวไปห้องพยาบาล” เมื่อได้รับคำอนุญาตจึงหันกลับมาทางคยูฮยอน “เดี๋ยวฉันมา”
มีหรือที่เพื่อนรักข้ามภพ ตั้งแต่เด็กๆ อย่างคยูฮยอนจะไม่รู้ว่าเพื่อนของตนจะไปไหน พยักหน้าเล็กน้อย แล้วหันกลับมาฟังแดจังกึมที่น่าตื่นเต้นนั่นต่อ
“เฮ้อ ~ ทำไมชีวิตมันน่าเบื่ออย่างงี้ว่ะ” สองข้างทางที่ตรงไปถึงห้องพยาบาลมีแต่ห้องเรียนเต็มไปด้วยนักเรียนที่ดูตั้งอกตั้งใจกันดีเหลือ สร้างความหงุดหงิดให้ร่างบางที่เดินผ่านไม่น้อย
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ประตูห้องพยาบาลถูกเปิดและปิดลงอย่างแรง นอนให้หายง่วง แล้วโดดไปเที่ยวดีกว่า ความคิดของอีทึกก่อนที่จะเดินไปยังเตียงที่ว่างอยู่
“นายแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร”
น้ำเสียงคุ้นหูอีทึกจึงเงี่ยหูฟังเตียงข้างๆ ที่มีฉากผ้ากั้นอยู่ ไม่ได้อยากรู้หรอกนะ แค่ผ่านมาได้ยิน(แบบใกล้ชิด)เฉยๆ
“อืม นายไปเรียนเถอะ ฉันอยากพักผ่อน” กลีบปากบางของคนที่แอบฟังปรากฎรอยยิ้มเหี้ยม เมื่อพอจะรู้แล้วว่าใครกันที่อยู่หลังผ้ากั้นผืนนี้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะนอนเฝ้า ฉันไม่อยากปล่อยนายอยู่คนเดียว เผื่อต้องการอะไร” จากรอยยิ้มเหี้ยมๆ กลายเป็นใบหน้าหมั่นไส้(ทำปากเป็นรูปเลขเจ็ดคว่ำ) แต่ก็ทำได้ไม่นานก็สะดุ้งโหยง
“ไปเรียนซะ! อย่าทำให้ฉันไม่พอใจ” แค่ฟังเสียงไม่พอใจ ก็พอรู้ว่าคนพูดแสดงสีหน้าแบบใด ไม่นานนักอีทึกก็ต้องแสร้งทำเป็นนอนโดยเร็ว เมื่อได้ยินเสียงเก้าอี้ครูดกับพื้น
“ตามใจ”
เปลือกตาที่ซ้อนตาหวานเปิดขึ้นเล็กน้อย หรี่มองร่างอรชรที่เดินผ่านเตียงเขาออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับเมื่อกี้ไม่ได้ถูกขัดใจ พอเสียงประตูเปิดลง อีทึกจึงดันกายขึ้นจากการนอน ตอนนี้อาการง่วงที่เคยมีกลับมลายหายไปกับอากาศธาตุ สมองสั่งการฉับไวให้นึกอะไรบางอย่างออก
อีทึกนั่งอยู่บนเตียงนอนรอเวลาอีกนิดให้คนป่วยอย่างซีวอนได้หลับลงอีกหน่อย อาจารย์ห้องพยาบาลคนสวยเดินผ่านร่างเล็กที่ปรับเปลี่ยนท่ากลับไปนอนอย่างรวดเร็วโดยที่อาจารย์ไม่สังเกตเห็นไปทางเตียงของร่างสูง
“ไข้ลดลงแล้ว เดี๋ยวคงหาย เอายาวางไว้ให้บนโต๊ะแล้วกัน” เสียงพึมพำจากเตียงข้างๆ ดังลอยมาถึงหู ปากบางยิ้มขึ้นเล็กน้อย บรรยากาศกำลังดำเนินไปด้วยดี อาจารย์กำลังจะโดดไปช็อปปิ้ง! ตรงตามข่าวลือว่าอาจารย์สาวห้องพยาบาลที่นี่โดดได้โดดดีเป็นที่หนึ่ง ยิ่งมิดไนท์เซลล์อย่างวันนี้ด้วยแล้ว ไม่น่าพลาด
ไม่นานนัก ตาหวานก็เห็นอาจารย์ห้องพยาบาลคนสวยหอบกระเป๋าแบรนด์เนมออกไปจากห้อง ห้องที่มีร่างของเด็กนักเรียนนอนหลับใหลอยู่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว และซีวอน กับ อีทึก
ขาสวยก้าวลงมาจากเตียงตนเอง เดินไปยังเตียงข้างๆ ที่เจ้าของมันนอนหลับอยู่ อีทึกกระตุกยิ้มสาวเท้าเข้าใกล้มากขึ้นไปอีก ตาหวานพิจารณาใบหน้าหล่อเหลาที่หลับสนิท ..หล่อ น่าเป็นเจ้าของร่างกายที่กำยำนี่ยิ่งนัก
แล้วหรือจะให้เสียความตั้งใจ มือบางใช้เท้าขอบเตียงก่อนที่จะขึ้นไปด้านบนและคล่อมร่างสูงเอาไว้ ใบหน้าหวานซุกไปบริเวณลำคอแกร่ง ดูดดุน จนรอยแดงปรากฎหลายต่อหลายที่ ผละริมฝีปากออกมา หน้าหวานยกขึ้นมองบุรุษนามซีวอน มือบางลูบไล้ตามโครงหน้า สัมผัสไปที่คิ้วเข้ม เปลือกตา จมูก แก้ม และ …ริมฝีปาก
--------- CUT ตามลิ้งค์ได้ที่หน้าโปรไฟล์ทวิตเตอร์เน้อ ----------
ความคิดเห็น