คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ( ... x teuk ) 6 + 1 = ? - two
“อ๊ะ! . . อ๊าาาาา..ซะ..วอน ~”
“อื้มมม. .อ้าาา”
.
.
.
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ระฆังใบโตกลางสถานศึกษาตีร้องบอกการหมดเวลาเรียนในช่วงเช้า ร่างกายที่ผ่านการเรียนอย่างหนักสมควรนักที่จะได้รับการเติมเต็ม นักเรียนทั้งหลายเดินออกนอกห้องเรียนไปด้วยใจคึกคัก นึกถึงเมนูอาหารที่ตนอยากรับประทาน แต่กระนั้นเล่าบุคคลทั้งสองในห้องพยาบาลที่พึ่งผ่านศึกหนักนั้นหรือจะเป็นห่วงเรื่องการกิน เพราะสักครู่ที่ผ่านมาพวกเขาก็พึ่งอิ่มเอมจากตัวตนของกันและกันไป
“คบกับฉันนะ…อื้อออ” ร่างเล็กที่นอนเปลือยบนร่างคนตัวสูงกระซิบข้างใบหู ถึงจะเหน็ดเหนื่อยไปกับบทรัก แต่ดูเหมือนว่าซีวอนยังคงหลงเหลือพลังงานอยู่ ใช้มือนวดคลึงสะโพกนิ่มปลุกเร้าอารมณ์ให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง
“ได้สิ...ผมไม่ขัดคนสวยอยู่แล้ว~” สองมือใช้ยันกันแผ่นอกแกร่งดันร่างตนเองขึ้น ตาหวานมองเข้าไปภายในตาคมที่มองยังไงแววตานั้นก็บ่งบอกถึงแต่ความสนุก
“แล้ว...ฮีชอล”
“นายนี่ก็ดีนะ รู้ว่าฉันมีแฟนอยู่แล้วยังจะกล้าขอเป็นแฟน” ตาคมหรี่จ้องวงหน้าหวานให้อีทึกใจกระตุกเล่น “แต่ว่านะ แบบนี้แหละ........ฉันชอบ” ว่าแล้วก็กดร่างเล็กลง ริมฝีปากไถ่ถอนจากปากตนสู่โพรงปากอีกฝ่ายด้วยความเร้าร้อนอีกครั้ง ไฟลุกกระหน่าโหมอย่างบ้าคลั่ง อารมณ์กำลังปะทุ ถอนริมฝีปากออกก่อนกระซิบข้างหูเล็กที่แดงซ่าน
“นายยังมีแรงต่อไหม”
“...”
“อ้าาา...” ซีวอนครางต่ำ เมื่อน้องชายตัวเองถูกสัมผัสและรูดขึ้นลงอย่างรุนแรง
คำตอบสำหรับคำถาม
“อย่ามาดูถูกฉันนะ” คำพูดราวเสียงกระซิบสุดท้ายก่อนที่เสียงทั้งหมดจะกลับกลายเป็นเสียงครางจากสองร่าง
...บทรักที่อาจไม่มีวันจบ ถ้าใครคนใดคนหนึ่งไม่ยอมแพ้ไปเสียก่อน
แต่กระนั้นก็เถอะทุกสิ่งอย่างหรือจะผ่านไปด้วยความเรียบร้อยโดยไม่มีอุปสรรคอันใด...ร่างโปร่งร่างหนึ่งยืนกัดฟันกรอดอยู่บริเวณหน้าประตูห้องพยาบาลที่แง้มอยู่เพียงเล็กน้อย
...เพียงเพราะจะมาตามคนรักไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน
...เพียงเพราะจะมาดูแลปรนนิบัติถ้ายังไม่หายดี
จนมาเจอ..........................การหักหลัง
และคนที่รุกนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนคุ้นเคยที่แก่งแย่งชิงดีกันมาทุกสิ่งอย่างตลอดกาล อย่าง อีทึก หรือปาร์คจองซู ความเจ็บใจบังเกิดขึ้นอย่างรุนแรง ใจหนึ่งอยากจะเข้าไปห้ามการกระทำ แต่อีกใจหนึ่งกลัว...กลัวคนที่ได้ชื่อว่าแฟนเก่าร้อนๆ ที่ดูเหมือนจะมีความสุขมากล้นไม่พอใจ
ในที่สุดสติก็ยับยั้งชั่งใจไม่ให้กระโตกกระตากเข้าไป ขาเรียวเดินจากออกมา ...แย่งคืนที่หลังก็ยังไม่สาย
หรือไม่..... ก็ทำให้เจ็บจนร้องไม่ออก
“แพ้หมดท่าเลยนะ คิมฮีชอล... ลีลาของฉันบนตัวแฟนนายเห็นแล้วเป็นไงบ้างล่ะ” เสียงหวานจากร่างตรงข้ามพูดขึ้นก่อน เมื่อเดินมาเจอกันกลางทางและปะทะสายตากัน คนถูกถามกำมือตัวเองแน่น ฟันบนกัดปากล่างจนขาวเนื่องด้วยไม่มีเลือดไปหล่อเลี้ยง
“...”
“หึหึหึ” อีทึกหัวเราะเย้อหยันต่อหน้า ก้าวเดินเข้าหาคนที่เป็นคู่แข่งตนตั้งแต่จำความได้ มือบางวางบนไหล่ กระซิบข้างหูเบาๆ ด้วยน้ำเสียงคนถือไพ่เหนือกว่าแล้วเดินจากไปโดยเร็ว ทิ้งร่างสวยของอีกคนให้ฮึดฮัดกับคำพูดนั้นจนต้องไประบายกับกำแพงข้างกายโดยการทุบตี
“ซีวอนเค้าเป็นของฉันแล้ว...ถ้าอยากได้คืนก็ลองมาแย่งดูสิ”
“คุณอีทึกครับ ผู้จัดการให้มาตามไปห้องวีไอพี31 ครั้งนี้แขกใหญ่ท่านบอกให้บริการดีๆ ครับ” ชายหน้าหวานถูกบอกประโยคนี้เมื่อนั่งเมคอัพหน้าตัวเองบางๆ ในห้องแต่งตัวรวม เขาไม่ใช่ผู้ชายเจ้าสำอางค์มาก ไม่ได้อยากสวยเหมือนผู้หญิง เพียงแค่ขับเสน่ห์บางจุดของตัวเองขึ้นมาเท่านั้นละ ตาสวยหลืบขึ้นมองบุรุษผู้เดินเข้ามาบอกผ่านกระจกบานใหญ่
ชายหนุ่มมองขึ้นลงพิสูจน์เรือนร่างแสนงดงามนั้นด้วยดวงตา ชายหนุ่มนั่นก็มองมาที่ตัวเขาด้วยอย่างไม่วางตา ชุดที่ร่างบางใส่เป็นเสื้อเชิ้ตทำจากผ้าฝ้ายเนื้อบางสีขาว บางจนเรียกได้ว่าแทบเห็นหัวนมสีชมพูน่าสัมผัส กระดุมสามเม็ดบนถูกปลด เรียกเลือดจากผู้มอบทุกหนแห่ง กางเกงตัวสั้นจู๋สีดำรัด เผยขาขาวให้โลดแล่นต่อปวงประชา และนั่นแหละตอนนี้เจ้าของร่างกายสวยสง่านี้กลับลุกขึ้นทันที เมื่อมีงานให้ทำ
“เดี๋ยวฉันไป แต่ว่านะ...” ขาสวยก้าวเดินไปทางด้านหลัง ทางที่มีชายหนุ่มยืนอยู่ติดกับประตู ดันร่างตัวเองเข้าทาบทับ นิ้วเรียวไล้ตามโครงหน้าหนุ่มนั่น “ลีทงเฮ นายก็หล่อไม่เบา น่าสนใจเหมือนกันนะเนี่ย”
ถอนคำกระซิบออกจากลำคอจากร่างที่ตนทับอยู่ ผละร่างตนเองออก ส่งรอยยิ้มที่มองเช่นไรก็ตีความได้อย่างเดียว...ยั่วกันเห็นๆ
“ออกไปก่อน ฉันขอทำธุระซักแปป”
“ครับ”
ปัง
ทันทีที่เสียงปิดประตูบังเกิด อีทึกจึงหันหน้าไปทางกระจกใหญ่อีกครั้ง ปลายแหลมของปากกาเขียนขอบตาถูกจรดบนขอบตาสวย ไม่นานนักตาหวานฉ่ำ ก็กลับกลายเป็นเข้ม ดุดัน โฉบเฉี่ยว! ลึกลับตนอยากจะเข้าสัมผัสถึงตัวตน
ครืดดดดด ครืดดดดด ครืดดดดด
-ผู้ชายของฉัน สายเข้า-
ยิ้มกระตุกเมื่อนามแฝงซีวอนปรากฎเป็นสายเข้า นิ้วบางกดรับในทันใด
“ซีวอน ~”
“ที่รักเลิกงานกี่โมง เดี๋ยวผมไปรับ” อีทึกกระตุก เขาบอกกับซีวอนตอนแยกกันว่าไปทำงานพิเศษ แต่ไม่ได้บอกว่างานอะไร...
“ไม่เป็นไร อีทึกกลับเองก็ได้ ชินแล้วน่ะ”
“ชินได้ยังไงกัน สวยขนาดนั้นกลับบ้านคนเดียวผมเป็นห่วงรู้มั้ย?” เผลอยิ้มให้กับความเป็นห่วงคนอื่นที่ไม่น่าจะมีอยู่ในตัวชเวซีวอน...พ่อหนุ่มเพลย์บอยรูปงาม ก่อนภายในจะคิดว่าจะบอกดีรึเปล่า?
..บอกแล้วได้อะไร ไม่บอกแล้วได้อะไร..
“ครับ งั้นตีสองผับ Special Night นะ” ในที่สุดก็ตัดสินใจบอกไป แต่ทว่าผลกลับแสดงออกมาในชั่วพริบตา
“ลาออกซะ! ผมจะขับรถไปรับ!!”
“ไร้สาระน่ะซีวอน! ฉันต้องทำงานนะ” แรงมาก็ตอบโต้กลับ เมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่มีเหตุผลของคนตรงข้ามสาย ถึงจะไม่ได้รักงานการเป็นเด็กเสิร์ฟบริการนี่ แต่กระนั้นมันก็เป็นหนทางหนึ่งที่ทำให้เขาออกจากบ้านมาเที่ยวกลางคืนได้
“ผมจะดูแลที่รักเอง เลิกทำงานที่นั่นซะ” ปลายสายก็ตอบกลับเยี่ยงออกคำสั่งเช่นกัน ข้อเสนอที่ตรงใจทำให้อีทึกต้องหวนคิด รวย หล่อ เริ่ด ขี้เอาใจ เพอร์เฟค! กับงานที่ต้องโดนแต๊ะอั้งเปลืองตัว ถึงจะเสียดายที่ไม่ได้ออกเที่ยว
...แต่ก็เถอะ ให้ซีวอนพาออกมาก็ได้นี่นา
อีทึกก็เป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนนึงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ อยากลองไปซะทุกอย่าง ความมีเหตุผล การตัดสินใจยังเป็นเด็กอยู่มากนัก ขอแค่ให้ตรงที่ใจปรารถนา ตัวเองก็พร้อมจะดันทุรังพุ่งเข้าหาอย่างไม่มีการรีรอ
“ก็ได้...อีทึกจะรอนะ” กดตัดสายพร้อมวางโทรศัพท์ไว้กับโต๊ะ ปากกาน้ำเงินข้างกายถูกใช้เขียนบนกระดาษสีขาวแผ่นว่าง ถ่ายทอดเนื้อหาโดยรวมที่เจาะจงถึงการ...ลาออก
“ชินดง ผู้จัดการล่ะ” มือบางถือซองกระดาษที่ภายในมีจดหมายที่เพิ่งลงมือเขียนเมื่อสักครู่ แล้วออกมาหาผู้จัดการที่หาไม่เจอซักที จึงเดินไปที่เคาน์เตอร์ ถามบาร์เทนเดอร์ร่างใหญ่ที่กำลังชงเหล้าอย่างเมามัน
“อยู่ห้อง VIP.31 รับรองแขกรอนายอยู่” ได้รับคำตอบอีทึกก็ทำท่าเหมือนจะหันหลังกลับไปทางที่เป็นที่ตั้งของสถานที่ดังกล่าว แต่ก็โดนจับแขนไว้เสียก่อน “เอาไปส่งโต๊ะ13 ให้ฉันที ไหนๆ ก็มาแล้ว”
“อืม” อีทึกรับถาดที่มีน้ำใสสีเหลือง ในแก้วสูงที่มีฟองขาวๆ อยู่ด้านบนไปตามทางโต๊ะที่สั่ง
“เบียร์ที่สั่งครับ” ว่าเสร็จแก้วน้ำก็ถูกวางบนโต๊ะเรียบร้อย ตาหวานพิจารณาผู้ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวกว้างเพียงคนเดียว
ใบหน้าหล่อที่อาจจะหล่อกว่าซีวอนด้วยซ้ำหันมาทางอีทึกเช่นกัน สไตล์การแต่งตัว เสื้อเชิ้ตสีฟ้าปลดกระดุมจนถึงกลางอก พ่วงแว่นตาดำกลางส่วนที่แหวกออก แผล่มอกแกร่งให้เห็นเป็นระยะ ยีนส์สีขาวเพิ่มเสน่ห์ความเป็นชายหนุ่มได้อีกโข
พิจารณาเรือนร่างเท่ห์นั้นอยู่สักพัก ก็ต้องผละออกเมื่อใบหน้าของชเวซีวอนดันซ้อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น ตาหวานผละออก ขาสวยเรียวขาวก้าวเดิน แต่ก็นั้นแหละ เป็นคนงามขนาดนี้หรือหนุ่มเพลย์บอยอิมพอตจากแผ่นดินใหญ่ผู้นี้จะพลาดได้
“อ๊ะ!” แขนทั้งแขนโดนจับและกระตุกลงอย่างรุนแรง ผลที่ได้ก็คงเฉกเช่นหลายคนจินตนาการ ร่างบอบบางบนตักในอ้อมอกคนตัวสูง ความหวานจากแก้มถูกช่วงชิงพร้อมคำกระซิบข้างใบหู
“ทั้งหอม ทั้งอร่อยเลยนะ”
“จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!” เสียงร้องแม้เพียงบางเบานั้นหรือจะเรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างที่พากันลุกขึ้นเต้นกันอย่างเมามันส์ในจังหวะเพลงที่ดังและแรงสุดๆ นี้ แถมความมืดมิดที่แทบจะมองไม่เห็นสิ่งใด ทำให้ไม่มีใครคิดจะสนใจสิ่งที่อยู่รอบกาย
“นั่งเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ ผมเป็นลูกค้านะ ผมไม่ทำให้คุณเจ็บหรอก แค่ทักทายเฉยๆ “
“อ๊ะ!” ยังไม่ทันจะร้องห้ามหรือทำการอันใดโต้ตอบ ปากบางของคนโดนฉวยโอกาสก็ต้องร้องเสียงหลงออกมา เนื่องด้วยมือแกร่งที่จับข้อพับขาทั้งสองข้างให้ตั้งขึ้น อ้าขาเรียวออกจากกันเป็นวงกว้าง กว้างเสียจนกางเกงขาสั้น สั้นลงไปจนตึงทับจุดสำคัญของเจ้าของกางเกง
“อื้อ...จะทำอะไร! ปล่อยสิ! อื้ออ!!” เมื่อส่งเสียงดังจนคนรุกรำคาญ ผ้าเช็ดหน้าสีเบจผืนใหญ่ ก็ถูกขยำยัดใส่ปาก กันเสียงใดๆ เล็ดลอด
“อื้อออ....อืออ~” แผ่นหลังบางขยับขึ้นลงแนบอกแกร่งตามจังหวะการสัมผัสลูบไล้เบาๆ ผ่านเนื้อผ้าบนเกางเกงตรงกับจุดอ่อนไหวของร่างเล็ก หน้าสวยเชิดขึ้นรับกับนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ที่ขยี้ตุ่มนูนบนอกเล่นมันในอารมณ์ ลมหายใจร้อนๆ จงใจเป่ารดต้นรอระหงส์ เพื่อจุดอารมณ์ปรารถนาของร่างที่โดนกระทำ
และทุกสิ่งอย่างที่ทำลงไปก็สมความปรารถนา สิ่งนั้นภายใต้เนื้อผ้าตรงเป้ากางเกงตัวจิ๋ว ดันขึ้นมาจนแข็งสู้มือแบบสุดๆ ปากหนากระตุกยิ้ม หยุดการกระทำที่ทำ หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าออกจากโพรงปากเล็ก น้ำลายใสติดออกมายังดูเซ็กซี่จนแทบหายใจไม่ทัน ตาหวานที่เคลิ้มๆ เบิกโพลงกับการไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
“ไว้เรามาต่อกันวันหลังนะ” ยกอีทึกขึ้นเบาๆ แล้ววางไว้บนเนื้อเบาะโซฟาข้างกาย ยันตัวเองขึ้นจากที่นั่งอยู่ มองตรงหาคนหน้าหวานพลางหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อส่งให้คนสวย “หน้าอย่างคุณผมว่าต้องมีแฟนแล้วแน่ๆ เพราะฉะนั้น ...เวลาเซงๆ โทรหาผมนะ ผมจะต่อสิ่งที่เราทำค้างไว้เมื่อกี้ไงล่ะ”
ว่าเสร็จเจ้าตัวก็หายไปกับฝูงนักเต้นทั้งหลายอย่างจับไม่ทัน ทิ้งให้คนถูกกระทำต้องบีบขาสงบอารมณ์ที่เกิดขึ้น กัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน ผลิกนามบัตรดูชื่อ...
ฮันเกิง..
“รู้สึกดีเป็นบ้า! ขอบใจนายที่เรียกฉันมานี้ ฉันล่ะอยากต่อเร็วๆ จัง เซ็กซี่ปานนั้น ไม่อยากปล่อยไว้เล้ยยย!” ร่างสูงของฮันเกิงเมื่อเดินออกมาจากผับจนถึงภายในรถก็โทรศัพท์หาเพื่อนที่โทรเรียกเขามาจากจีนในทันใด อารมณ์หวาบหวามถูกระบายทางสายโทรศัพท์ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าเกิงน้อยสงบลงแต่อย่างใด ยิ่งนึกถึงความหวานที่สัมผัสได้ อารมณ์มันพลันขึ้นทุกที
“เออๆ แค่นี้แหละ” พูดคุยกันไปซักพักก็ถึงเวลาวางสายเมื่อเริ่มจะทนไม่ไหวจนต้องหาที่ปลดปล่อย สี่ล้อของรถคันหรูขับเคลื่อนออกจากที่จอด มุ่งตรงเข้าสู่ผับดับสองของเกาหลีที่อยู่ไม่ไกลจากกันเท่าไหร่ แต่กระนั้นก็ยังคิดทบทวนสิ่งที่เพื่อนตนพูดเอาไว้ในตอนแรกที่ให้เขามาที่ผับSpecail Night นี้
“ฮันเกิง! จัดการอีทึกซะ!...เอาให้มันติดใจไม่รู้ลืมเลย มันจะได้เลิกยุ่กับซีวอนของฉันซักที!”
ความคิดเห็น