LODK’ มัดหัวใจ(ไอ่)เจ้าชายเย็นชา

       โรงเรียนแห่งนี้นั้นมีเจ้าชาย.. เป็นคนร่างสูงสง่า หน้าตาหล่อเหลา แถมยังเป็นถึงลูกเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้อีก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรที่ไหนก็เป็นที่สนใจไปของทุกคนซะหมด แต่ภายใต้หน้ากากของเจ้าชายคนนี้กลับร้ายกาจอย่างไม่น่าเชื่อ

        ‘‘กรี๊ดดดดดดด นั้นไงเจ้าชายแหมวันนี้ก็หล่อเหมือนเดิมนะ (-////-)’’

           ‘‘ผู้ชายในห้องเราน่าจะเอาอย่างเขาเนอะ เท่ชะมัด (><)’’

            ‘‘ถ้าเป็นแฟนฉันละก็จะปล้ำทั้งคืนเลยละ!’’

     ผู้หญิงต่างพากันกรี๊ดกร๊าดและชื่นชอบเด็กหนุ่มร่างสูงสง่า เขาไม่สนใจเสียงที่ซุบซิบอย่างสนอกสนใจ   แต่รู้หรือไม่! ว่านั้นมันก็แค่การสร้างภาพของเขาทั้งหมด เด็กหนุ่มร่างสูงสาวเดินไปเรื่อยๆ

ตุบ!!!

       “โอ๊ย! ใครวะเดินชนไม่ดูตาม้าตาเรือเลยไง”     
             “ขะ ขอโทษฮะ”

      เด็กผู้ชายหน้าตาสวยยังกับผู้หญิง ร่างเล็กและเบาะบางที่น่าถนุถนอมไม่มีที่ติใดๆ ‘‘เซฮุน’’ ยืนมองเด็กผู้ชายร่างเล็กที่พึ่งวิ่งมาชนอย่างไม่ละสายตา คนตัวเล็กรีบเดินถอยหลังออกและพร้อมที่จะวิ่งไปยังห้องเรียน แต่ใครจะให้ไปได้ง่ายๆ วิ่งมาชนแล้วคิดจะหนีหรอเป็นไปไม่ได้ที่เซฮุนจะให้ ‘‘ลู่หาน’’ ผ่านไปง่ายๆ วิ่งมาชนแล้วขอโทษคำเดียว คิดว่ามันจะหายงั้นหรอ คิดสั้นไปไหม?

              ‘‘เห้ย! จะไปไหน?’’

               ‘‘จะไปเรียนฮะ!’’

                ‘‘ชนแล้วคิดจะหนีไงวะ’’

                ‘‘แต่ผมก็ขอโทษไปแล้วนะ?!’’

                 ‘‘ขอโทษแค่คำเดียวมันจะหายหรือไง’’

           ลู่หานมองร่างสูงอย่างงงๆ และไม่รู้ว่าร่างสูงต้องการอะไรจากเขาอีก แค่คำขอโทษก็พอแล้วนิแต่ทำไมเขาถึงยังไม่พอใจกับคำขอโทษอีก ถึงจะวิ่งชนแต่ก็ไม่แรงมากนิแถบยังไม่เห็นมีบาดแผลแต่ทำไมเขาถึงยังไมพอใจอีก..

                 ‘‘นายนะ ตามฉันมาสิ’’

                 ‘‘จะพาผมไปไหนหรอฮะ’’

                 ‘‘ฉันจะพานายไปปล้ำมั้ง! อย่าถามมากบอกให้ตามมาก็ตามมาเถอะน่า’’

                 ‘‘แต่นี้มันจะเข้าเรียนแล้วนะฮะ ถ้าไม่ไปเรียนเดียวอาจา..’’

      เสียงที่จะพูดถูกกลืนหายไป ริมฝีปากหนาสัมผัสแตะอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหนักหน่วงรุนแรง ทำให้ลู่หานถึงกับตาโตและอึ้งไปชัวขนาดทำให้เจ้าตัวลืมที่จะต้องผลักร่างสูงให้ออกจากตัว แต่ดูเหมือนจูบนี้เป็นจูบที่ยาวนานและเป็นจูบแรกของลู่หาน เป็นครั้งแรกที่ไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้ ลู่หานพยายามดิ้นหนีแต่แรงที่ใช้นั้นมันมีไม่พอที่จะสู้ ทำให้ลูห่านต้องเกาะเอวของเซฮุนเอาไว้เพื่อหาที่ผึ้งพิง.. และเมื่อริมฝีปากถอดออกเซฮุนก็พยายามทำให้ลู่หานนั้นตามมา และเหมือนว่าถ้าลู่หานไม่ตามมาเซฮุนนั้นจะเป็นคนไล่เขาออกจากโรงเรียนเอง

                 ‘‘ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเดียวฉันรับผิดชอบเอง นายนะแค่เดินตามมาก็พอแล้วถ้ายังไม่อยากถูกไล่ออกก่อน’’

               ที่เซฮุนบอกให้ลู่หานเดินตามมานั้นคงไม่ใช่ทั้งหมด เพราะเซฮุนนั้นลากแขนของลูห่านมา แต่ถ้าว่าลู่หานนั้นจะไม่ยอมซะด้วย

                 ‘‘ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปเรียน’’ ลู่หานพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่มันก็ไม่เป็นผล ยิ่งดิ้นเท่าไรมือที่ถูกจับก็ยิ่งโดนกัมแน่นเท่านั้น..

                  “บอกให้ตามมาไง!”  

                 “ไม่เอา ปล่อยผมนะ...ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!”

                 ‘‘ตะโกนอีกสิ ตะโกนให้ดังๆเลยนะ หึ...ไอ้หน้าไหนจะมาช่วย นี้คงเพิ่งเข้ามาใหม่ละสิ เลยไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร’’ เซฮุนรู้อยู่แล้วว่าถึงยังไงก็ไม่มีคนมาช่วยอยู่ดี ถึงจะตะโกนดังเท่าไรมันก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี ยิ่งตะโกนก็ยิ่งทำให้ร่างเล็กเหนื่อยเร็วเท่านั้น

                  ‘‘ถึงยังไงฉันก็จะไม่ไปกับนาย ต่อให้คุณกระชกหัวฉันยังไงฉันก็ไม่ไป!’’

                  ‘‘อยากลองดีหรอได้ฉันจะจัดให้ หึหึ’’

         เซฮุนอุ้มร่างเล็กขึ้นพาดไว้กับบ่าแล้วพาเดินไปยังห้องเก็บของเก่า ซึ่งก็เป็นห้องที่ตกแต่งไว้ดีเหมือนกัน ดูเหมือนจะมีการเก็บกวาดแต่มันก็ยังมีฝุ่นและรกอยู่ดี ซึ่งห้องนี้จะมีคนรู้แค่ 2 คนก็คือเซฮุน และแบคฮยอน.. เซฮุนวางลู่หานลงกับเกาอี้ เขาจับแขนเล็กๆทั้งสองข้างของลู่หานยกตรึงขึ้นสูงแล้วมัดด้วยเข็มขัดที่เขาเพิ่งถอดออกมาจากกางเกงของเขา

                ‘‘นายจะทำอะไรนะ!’’

                ‘‘ก็นายจะลองของไม่ใช่หรอ ฉันก็กำลังจะทำให้ไง’’

                 “ไอ้บ้า โรคจิต ปล่อยนะ...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

          เซฮุนเดินตรงไปยังเกาอี้ที่ลู่หานแล้วอุ้มให้ลงมานอนที่พื้น แต่ลู่หานก็เอาแต่ดิ้นแข้งขาเตะถีบไม่ยอมให้เซฮุนเข้าใกล้ได้เลย ทำให้เซฮุนต้องอุ้มด้วยคามทุลักทุเลเพื่อที่จะพาลู่หานมานั่งกับพื้นแต่ดูเหมือนจะใช่ให้แค่นั่งเท่านั้นแล้วละสิ.. 

                  ‘‘ย๊าาา! เซฮุนนายทำอะไร.. ?’’

△ C R A Z E ˊ