คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : (ภาค 2) บทที่ 38 - สัตว์ประหลาด
บทที่ 38
สัว์ประหลา
ฟุบ! ...ูมมม!!
ลาว์้าวทะยานร่าไ่ระับึ้นสูุ่สูเสียฟ้าอยอปราสาทนมหวานเพื่อวัถุประส์เพียอย่าเียวือ ารระทำเป้าหมายสุท้ายอย่าารสัหารสัว์อสูรนิบอสอภาริเลื่อนลาสราาให้สำเร็ลุล่วโยเร็วที่สุ! ... ุปะทะรำแหน่ปัุบันบริเวั้นสาม ายหนุ่มเอี้ยวัวหลบหอพิาอศัรูไ้้วยลีลาท่าทาที่สวยาม่อนำรามพร้อมระแทฝ่ามือผนึพลัลมปราเพลิทมิฬสุำลั
“อรหัน์!” ...ูมมมม!!! บราว์นี่ไนท์ผู้โร้ายนหนึ่ถึับร่าลอยระเ็นาแรพลัอัระแทึ่สร้า่าวามเสียหายนับเป็นัวเลหลัเทียบแสนำนวนมหาศาล อาวุธาบสัหารลื่นหลุมือนหมุนว้าลาอาาศหลายลบ ...ลาว์ไม่รีรอ้ารีบทะยานร่าว้าศาสราเล่มนั้น่อนเอี้ยววัฟันศัรูที่ลอบทำร้ายหมายเล่นานเาทีเผลอ
ัวะ! มาบพิาเือนสัหารศัรูนายารึ่ในพริบา ‘พลทหารนมหวาน ูาร์ ลาสราา ระับ 3’ ือสัว์อสูรผู้โร้ายในราวนี้ รูปร่าทรสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีมุมโ้มนล้ายไพ่าร์พร้อมอาวุธประำัวที่มาและหลาหลายนิแทบไม่้ำันเลย ...เร้! เียวยมทูร่วหล่นระทบพื้นเิเสีย้อัวาน...
เสียสัาแห่ารล้าแ้นไ้ลั่นัึ้นแล้ว!
“ปป้ออ์ราินี!!” เสียหัวหน้าแห่พลทหารนมหวานผู้ล้าหาล่าวปลุระม
ฮู่มมม!!! เหล่าพลพรรอรัษ์ปราสาทนมหวานในอาัิทุน่าพร้อมใเ้นเสียร้อำรามสร้าวามเสียหายรอบ้านลืนินอาาบริเวหลายสิบเมรนพื้นเหยียบเริ่มปรารอยปริแแหลร้าวเล็น้อย ูาร์ผู้ล้าหานายหนึ่ออาสาวิ่ประับานหวัสัหารลาว์ที่ยืนอยรออยู่เบื้อหน้าโยไม่เรลัววามาย ...าบอัศวินผนึเล็พลัลมปราเพลิทมิฬสุร้ายาไว้เ็มเปี่ยม่อนวัฟันศัรูอย่าไร้วามปราี!
ูมมมม!!! “...ิ!” ลาว์สบถเสียเบา เพราะารโมีอเาลับถูทำลาย...
เปรี๊ยะ! ประายสายฟ้าวัระสวยาม ศาสราสัหารฟันฟาปะทะรเล็บพิาาเ้าราสีห์ัวยัษ์เือบสอเมร นแพอสีทออร่ามสวยส่าามสมื่อ้าวแห่สรรพสัว์ รูปร่าให่โ้วยมัล้ามแร่ทรพลั ...ึ! ึ! ึ! เสียย่ำพื้นหนัหน่วสร้าแรสั่นสะเทือนมหาศาลเรียวามสนใให้ลาว์ที่ำลััฟันรอ้านพละำลัับศัรูอยู่้อเหลือบมอนถึับเบิาว้าอย่าื่นใ!
อสูรสารร้อำรามลั่นพไพร่อนเลื่อนายยัษ์พุ่นศัรูั ...โรมมมม!!
่าวามเสียหายมามายมหาศาลที่ายไ้รับถูลถอนาวามริหลายเท่าัว้วยทัษะสายป้อันั้นสุยออย่า ‘เราะผลึายา’ ร่าสูระเ็นปลิวนลอยละลิ่วเป็นลูฟุบอล ่อนลาว์ะพลิหมุนัวลาอาาศและ้าวเท้าหยั่พื้น้วยวามนิ่วนวล
ุบ! อมเวทหนุ่มยืนระห่านอยู่ท่ามลาวล้อมอศัรูที่ามีพลทหารและอัศวินนมหวานเพียไม่ี่สิบนาย บันี้ลับลายเป็นเพิ่มพูนทวีูอีสิบเท่าัวาารรีธาเลื่อนพลมาเสริมทัพอเหล่าสรรพสัว์พิทัษ์ปราสาท ‘อสูรนมหวาน ไอ์รีเอร์ ลาสราา ระับ 5’
โยประอบไป้วยอสรพิษ, อินทรี, เสือ, สิห์, ระทิ, แร แม้ระทั่้า, ม้า, วัวหรือวายและอื่นๆ อีมามาย็่าปราัวให้ลาว์เห็นันพร้อมหน้า ส่วน่าฝูไม่ใ่ใรอื่นนอเสียาเ้าราสีห์ทอำที่ส่เสียำรามึ้อือารประาศศัาวามยิ่ให่ ...โฮ!!!
ราสีห์ทอำำราม!
รืนนนนน!! ลื่นพลัเสียทำลายล้าสร้าแรสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นพร้อมฝารอยแผลลึร้าวยาวเป็นแนวามทิศทาารเลื่อนัวอทัษะึ่มุ่หน้าู่โมศัรูัวน้อย้วยวามรวเร็วราวสายฟ้าฟา ทว่า ...ลาว์ลับเผยรอยยิ้มเหมือนนึสนุทั้ๆ ที่ัวเาเอำลัอยู่ในสถานาร์ลำบาเ่นนี้
พรึ่บ! ลมปราเพลิทมิฬลุท่วมร่า ...เล็วิาท่าสัหารสุร้ายาถูเรียใ้าน!
ายหนุ่มเลื่อนร่าพุ่ประิทัษะสัหารโยไม่หวั่นเรหรือหวาลัว่อวามาย เพียั่วพริบาเสี้ยววินาที่อนารปะทะะพลันเิ อมเวทหนุ่มระแทฝ่ามือผนึลมปราเพลิทมิฬสี่ส่วนาทั้หมเ้า้านรับลื่นพลัเสียำรทำลายล้าอศัรูสุำลั
“อรหัน์!” ลาว์ำรามลั่น
ูมมมมมม!!! อานุภาพพลัทำลายล้า่าร้ายาสมื่อทัษะ สร้าเสียระเบิัเลื่อนลั่นึ้อัมปนาท มหาสายลมพัโบรรโรุนแรพร้อมวามเสียหายือรอยแหลร้าวที่ลืนินอาาบริเวว้าวานวนะถล่มพัทลาย
วูบ! พริบาม่านหมอหม่นสูสิ้นสลายหายลับปราร่าลาว์ในสภาพสมบูร์เือบร้อยเปอร์เ็น์เ็ม ที่ล่าวเ่นนี้เพราะายหนุ่มำลััฟันรอเพื่อ่มวามเ็บปวแสนสาหัส อยอมรับามรเลยว่าทัษะลื่นพลัเสียทำลายล้าอศัรูนั้นรุนแรมา นาทำฝ่ามืออรหัน์บาเ็บหนัถึั้นระูแนร้าวเสียหา ใ้ารอะไรไม่ไ้เลย...
เหล่าสรรพสัว์ทั้หลายรวมท่านราสีห์ทอำถึับเบิาว้าและอ้าราม้า!
“อ...เอาล่ะ” ศาสราามูไรระับ A ถูยืมหยิบมาใ้ในสถานาร์ุเินเ่นนี้าหน้า่าลัแสส่วนัวึ่เป็นหนึ่ในอาวุธมามายที่ท่านอาารย์เธีมอบให้เป็นอราวัล ลาว์แสยะยิ้มเยี่ยราันย์มารพลาเร่เร้าพลัลมปราทั่วร่านเปลวเพลิทมิฬลุโนรุนแรนเหล่าศัรูวัผวา! “...มาเริ่มยสอันเถอะ!”
ไม่รีรอ้า ลาว์พุ่ประับานทะยานร่าสู่วล้อมศัรูอย่าไม่เรลัวอันราย
ูมมมมม!!
าลเวลาล่วเลยผ่านไปเนิ่นนานพอสมวรว่าลาว์ะสามารถเลียร์่านสามเพื่อ้ามึ้นสู่เสถัไปโยไม่มีำว่ารีรอทั้สิ้น ายหนุ่ม้าวทะยานร่า้วยวามเร็วสูสุพ่วอาศัยทัษะระเบิปราที่เี่ยวาำนาาร ทำให้เาเลื่อนายประหนึ่ภูิพราย ระหว่าปราเหล่าศัรูอยู่ประปราย ะนั้นึไร้วามัวลเพราะอเพีย่อว่าให้วิ่ผ่าน็เินพอ...
ศาสราามูไรระับ A ยัถือิมือไม่ห่าายเพราะแนวา้าที่บาเ็บหนันสาหัสยัไม่หายสนิท ึ่อนนี้็เริ่มยับเยื้อนไ้บ้าแล้วเล็น้อย เนื่อาแหวนเทพัรราศีอย่าเ้าแะนปุย(แหวนเทพแอรีส)ที่่วยเพิ่มอัราารฟื้นฟูและสมานบาแผลอี 1 เท่าัวลับทำานไ้ีเยี่ยมเินสรรพุที่เียนเอาไว้้าวะอี!
วานเล่มมหึมาอพลทหารนหนึ่เหวี่ยวืไ้เพียั่วลมวูบ ...ฟุบ! ลาว์เอี้ยวายหลบออ้าไ้หวุหวิ่อนระเบิลมปราสร้าแรส่ให้ร่าพุ่ทะยานทิศเบื้อหน้าอย่ารวเร็วประหนึ่รวนำวิถี ายหนุ่มพยายามหลีเลี่ยารปะทะประมือับศัรูโยไม่ำเป็นให้มาที่สุ นั่นเพราะเาไม่้อารให้เสียเวลาไปมาว่านี้
ฮู่มมมม!! อัศวินอรัษ์ัวยัษ์ผู้ทำหน้าที่พิทัษ์ปราสาทนมหวานเรียม้าาบสัหารรอฟาฟันศัรู หาแ่บุรุษผมสีนิลรู้ทันึลี่รอยยิ้ม่อนใเร่สปีวามเร็วเพิ่มึ้นอีระับ นทำให้ารโมีนั้นพลาเป้าหมายไปอย่าน่าเสียาย ...วูบ! อมเวทหนุ่มหมุนร่าแล้วเหวี่ยอาวุธสุแรเรีย่าวามเสียหายหลายหมื่นหน่วย ...ลาว์เ้นพลัยันบาทาไปโรมให่ส่ผลให้เ้าบราว์นี่ไนท์ัวนั้นลอยระเ็นไปไล่อนะลิ้หลุนๆ บันไ
ุบ! พริบาเมื่อเท้าลาว์้าวเหยียบั้นสี่อันเี้ยนปราสาทนมหวานลับ้อพบับเ้าบ้านผู้มา้วยน้ำใาม “ฮ...เฮ้ย!” ลาว์อุทานลั่นอย่าื่นใ ไม่ิว่าศัรูะ้อนรับ้วยวิธีอบอุ่นเป็นันเอเ่นนี้ ่อนะรีบระโนร่าหลบหลีโยเร็วไวเพราะืนเามัวั้าอึอาหรือยืยา้อลายเป็นมนุษย์เพลิไฟในพริบา ...บรึ้มมมมมม!!!
เศษเสี้ยวสะเ็ไฟปลิวว่อนฟุ้ระายสวยาม ่าาุลุมอมเวทาวที่เปรอะเปื้อนร่อรอยราบสปรเล็น้อย หลัายหนุ่มลไปเล่นม้วนลิ้ัวลุฝุ่นเพื่อหลีหลบารโมี้วยทัษะเวทมน์ั้นสูาศัรูผู้้อนรับ้วยน้ำใมิรไมรี ...ปลายทาสุท้ายอยู่ห่าแ่เพียเอื้อมมือ ทว่าลับปราร่าเหล่าอรัษ์ผู้เฝ้าพิทัษ์ประูนมหวานบานยัษ์ไว้นับร้อยๆ ราย
‘อมเวทนมหวาน ุี้เมิเี่ยน ลาสราา ระับ 9’ ลิ่นละมุนหอมหวานละลุ้ฟุ้ลบอบอวลทั่วบริเว เ้านมุี้อบรอบนร่ามนุษย์สีน้ำาลสวมุลุมอมเวทาวบริสุทธิ์สู 2 เมรปรารอยไหม้เรียมท่าทาน่าอร่อยือศัรูผู้ทำร้ายโยารร่ายมนราาถาพิา
ศาสราทาเวทมน์เปล่แสเิรัสราวอาทิย์สุริยัน เหล่าอมเวทนมหวานนับสิบนประสานเสียำรามปลปล่อยมนราธาุเพลิรุนแรสร้าอสูรัวร้ายอย่ามัรอัี ...โฮ!! อสุรายเผ่าพันธุ์บรรพาลำรลั่น่อนทะยานร่าู่โมศัรู้วยมเี้ยวสัหารอย่ารวเร็ว
ูมมมมมม!! ลาว์ระโนหลีไ้ทันท่วทีนรอพันอันราย ทว่ามัรไฟลับไม่ยอมเลิราปราี่ายๆ ึไม่รีรอ้ารีบเลื่อนายทะยานร่าิามมนุษย์ัวน้อย ...ฟุบ! ายหนุ่ม้าวเลี่ยหลบารปะทะหาใ่เพราะเาหวาลัวศัรู เพลิทมิฬลุท่วมศาสราามูไร่อนายหนุ่มวัฟันาบสัหาร
วุบ! ร่าอสูรมัรอัีารึ่ท่อนในพริบา่อนสูสลายสู่เศษเสี้ยวสะเ็ไฟสวยามึ่สร้าวามนสุุนแ่ายหนุ่มเป็นที่สุ ทว่าสัาิาส่วนัวลับร้อเรียเือนถึอันรายว่าศัรูยัไม่มอม้วยีวาวาย
โฮ!! พริบาเหล่าละออพลัธาุไฟรอบ้านพลันรวมัวัน่อำเนิใหม่ลายเป็นเ้าิ้่าเพลินเิมในสภาพไร้สมบูร์แบบที่ั้ท่าเรียมเผ็ศึสราม มัรอัีเผยมเี้ยวสัหารพร้อมรเล็บร้ายหวัีระาวิาศัรู
‘แย่แล้ว!?’ ลาว์เบิาว้าอย่าื่นใ ร่าายเิิัไม่ยอมยับเยื้อน!
“...” ายหนุ่มยแน้ายผนึลมปรามหาศาล้านรับารโมีที่ไม่อาหลีพ้นาเ้ามัรเพลิามสัาา ทว่าาลเวลาลับล่วเลยผ่านไปหลายสิบวินาที็ไม่ปรา่าวามเสียหายหรือแรระแทที่น่าะเป็นผลระทบหลัศัรูู่โมนลาว์เริ่มสสัยึ่อยๆ ลายารป้อัน...
พริบาห้วอาาศเบื้อ้าพลันบิเบี้ยวผิรูปร่าแล้วปราหลุมอุโม์โพรมิิมืึ้นทแทนนลาว์แทบระโนร่าหลีหนีเพราะนึว่าศัรูร้ายะเปิาารโมีอีรั้ ่อนท่านอาารย์เธีะโผล่หน้าพรวออมาล่าวทัทายเ้าลูศิษย์
“หาวว ...อรุสวัสิ์ เ้าหนู” ผู้รอรอนัยน์เนรสีมรล่าวัวเียล้ายนพึ่ื่น
“...ุเธี!?” ลาว์เรียานนามอีฝ่ายนบุรุษู่สนทนาผหัวหึๆ ให้เหมือนรับทราบ ่อนายหนุ่มะล่าวทัทายืนลับไป “เอ่อ...อรุสวัสิ์รับ” ท่านอาารย์ลี่ยิ้มรับและหาวหวอๆ พลาเหลือบมอหัน้ายทีวาทีล้ายำลัสำรวพื้นที่ันเี้ยนปราสาทนมหวานในสภาพรึ่หลับรึ่ื่น
ลาว์เอ็ทำแบบเียวับท่านอาารย์ ทว่าุประส์ลับรัน้ามอยู่นละฟาฝั่โยสิ้นเิ อย่าารหันมอ้ายวาสอส่อหาเ้ามัรเพลิที่ไม่รู้ว่าอันรธานร่าหายไปไหนอย่าไร้ร่อรอย ‘...มันหายไปไหนวะ?' เ่นนั้นายหนุ่มึไ้แ่เฝ้าถามัวเออยู่ในใ
อมเวทฝ่ายศัรูัฟันรอเมื่อเห็นว่าเ้ามัรเพลิถูเ้ามนุษย์สัหารลในพริบา ึส่ผู้ล้าออศึสราม ุี้เมิเี่ยนนหนึ่พุ่ประับานออศึหวัหยั่เิรวสอบวามสามารถอลาว์ ละออพลััรวาลรอบ้านสั่นไหวและแปรเปลี่ยนลายมาเป็นเปลวเพลิพลัสัหารสีาที่ลุท่วมร่า้วยทัษะมนราสาย่อสู้ระยะประิ!
พรึ่บ! ...เปลวเพลิทมิฬเลื่อนายลืนินศาสราามูไรระับ A นลุท่วมอาวุธร้ายเสริมพลัสัหาร ลาว์ั้ท่าถือาบหันมอาวุธหาศัรู้วยมือ้ายและยืนเียวาเล็น้อย เสียสวประสานร่ายมน์าถาอเหล่าุี้เมิเี่ยนัระหึ่มึ้อสร้าอัระมนราโบราและวแหวนเวทพิธีรรมระับสู...
“ฟู่...” ลาว์สะบัศีรษะไล่วามิไร้สาระและผ่อนลมหายในู่ๆ ็เิหวนนึถึภาพวามทรำในอี …หัวใหลัสำัอ ‘เล็วิาระบวนท่าาบสัหาร’ ือ ิใที่สบนิ่ประหนึุ่นเาศิลาแร่ ภาพทัศนียภาพเบื้อหน้าพลันมืำวูบับเสมือนโลทั้ใบไร้แสสว่า ายหนุ่มหลับาลรวบรวมิสมาธิามหลัารที่เ้า ‘ามูไรพเนร’ สหายนัาบเยสั่สอนให้เมื่อรั้เาเล่นอวารเ่า
เลือโลหิที่ไหลเวียนทั่วร่า ลมหายใที่สัรเลื่อนเ้าออ แรสั่นสะเทือนอพื้นปพีปราสาทามาร้าวย่ำเท้าลน้ำหนั หรือแม้ระทั่เสียอวัยวะสำัอย่าหัวใที่เ้นึัเป็นัหวะสม่ำเสมอ็ล้วนแล้วแ่อยู่ในวามรับรู้อายหนุ่มทั้หมทั้สิ้น
สมาธิยระับิใให้นิ่สบและว่าเปล่าไร้วามิ...
ลาว์ลืมวาสีฟ้ารามที่สว่าเิรัสพร้อมอออาวุธลาบสัหารศัรู!
เสี้ยวสุริยัน!
“...”
ทุสรรพสิ่ล้วนมิ่สู่ห้วลึแห่วามเียบันอันไรุ้สิ้นสุ ...ท่านอาารย์เธีหยุมาบามูไรเพียประสานสอนิ้ว ส่วนทาอมเวทหนุ่มนั้นาเหลือว้าอย่าื่นะลึับภาพอภินิหารที่เห็นเพราะท่าสัหารอเาถูทำลายล!
หมับ! หัถ์้ายวัว้าับศีรษะศัรูที่ทั้ร่าลุท่วม้วยเปลวเพลิสีาสุร้อนแร้วยมือเปล่า ลื่นพลัรัสีอำมหิอ่อนๆ ทำเอาลาว์นลุู่ ...เปราะ! เสียแลั่นเล็น้อยพร้อมรอยแหลร้าวรอบอ ส่วนเ้าุี้เมิเี่ยนนล่าวอนนี้ถึับาเหลือว้า หน้าีเผือเพราะรับรู้ะารรมัวเอ
และแล้ววามมืมิไร้ึ่แสาวเือน็ืบลานมาเยือน ...ร๊อบ!
เปลวเพลิร้อนแรมอไหม้วูบับลพร้อมหนึ่ีวิศัรูที่สิ้นีพในร่าไร้ศีรษะท่ามลาทุสายาที่ับ้อมอเหุาร์โยไม่มีำว่าะพริบาแม้แ่รายเียว แสสว่าพลันเิรัส่อนศพไร้วิาะพลันสูสลายลายเป็นเพียเศษเสี้ยวละออาว
ร๊า!! เหล่าอมเวทฝั่ศัรูฝ่ายร้ามอย่าุี้เมิเี่ยนทุนถูวามมืรอบำิใน่าำรามู่้อร้ออย่าริ้วโมโหโรธา พร้อมผนึำลัเลื่อนร่าพุ่ทะยานประับานอย่ารวเร็วหวัสัหารำระแ้น ...วูบ! ลื่นทมิฬเลื่อนยายัวเป็นวว้าลืนินทุสรรพสิ่รอบอาาบริเวสมรภูมิและเพียพริบาเวลาแ่เสี้ยววินาที...
็ไร้ึ่ศัรูผู้รอีวิ
“อื้ม! อร่อยสุๆ” เธีอมยิ้มพลาบเี้ยวนมอย่าเอร็อร่อย ส่วนลาว์ยืนนิ่หน้าื่นะลึประหนึ่หินผาหลัรับรู้ถึมหาอภินิหารวามสามารถอท่านอาารย์ว่าเยี่ยมยุทธ์สุยอนาไหน เล็วิาท่าสัหารอเาับเหล่าพลพรรศัรูนับร้อยถูทำลายลในพริบาเียว ็นับว่าเป็นเรื่อยืนยันารันีถึวามเ่าออีฝ่ายไ้แล้ว!
“...ุี้ไหมเ้าหนู?” ผู้รอบรอนัยน์เนรสีมรเอ่ยถามวามเห็นเ้าลูศิษย์
“ม...ไม่ล่ะรับ” ลาว์ฝืนยิ้มล่าวปิเสธเพราะยัื่นะลึไม่หายับมหาอภินิหารอท่านอาารย์ “...แล้วนีุ่เธีมีธุระอะไรับผมหรือเปล่ารับ?” ายหนุ่มย้อนถามืนถึสาเหุารมาเยี่ยมเยือนนิไม่าฝันอบุรุษู่สนทนาผู้เ่านนี้
เธียิ้มหล่อ “...็แ่อาารย์อยามาเยี่ยมลูศิษย์ ำเป็น้อมีเหุผล้วยเหรอ?”
“อ้อ!” ท่านอาารย์ผู้เ่าทำทีเหมือนนึอะไรออ่อนะยื่นส่ระาษแผ่นเล็ล้ายนามบัรให้ลาว์นายหนุ่มมวิ้วีหน้าสสัย “วันไหนเบื่อๆ ็มาหาพวเราไ้ลอเวลานะ เ้าหนู” เ้าลูศิษย์นเ่ฟับ็เผยรอยยิ้มแล้วรับไว้อย่าเ็มใ ส่วนำว่า ‘พวเรา’ ที่เธีล่าวย่อมหมายถึ ‘ุรอสูร(พิสาร)’ อย่าไม่้อสสัยเลย ...แ่เมื่อเาแหนหน้าลับมา็ไม่พบหรือปราสิ่อื่นใยเว้นแ่เพียห้วอาาศธาุอันว่าเปล่าเท่านั้น
‘ผู้เล่น ลาว์ ไ้รับ บัรเิสู่เาะอสูรพิสาร(Unlimited) 1 ใบ ่ะ’
ลาว์อมยิ้มลั้นเสียหัวเราะเมื่อเห็นั๋วบัรเิทำมือที่เาาว่าน่าะเิาวามร่วมแรร่วมใันอเหล่าท่านอาารย์ทั้สี่ ้วยฝีมือารวาภาพบวินนาารล้ำเลิศระับสุยอนในที่สุ็สามารถสรร์สร้าและลั่นมันออมาลายเป็นสิ่นี้...
“...อบุมารับ” เ้าลูศิษย์หนุ่มล่าว่อนัารเ็บั๋วบัรเิใส่ลัแสส่วนัวพร้อมศาสราามูไรที่ถูปลประำารหลัารลับมาอหัถ์อรหัน์ึ่ห่าหายไปาสมรภูมิรบแสนุเือนานพอสมวร ลาว์ทลอยับำลายมือวา็ปราว่าไร้วามผิปิใๆ ึเผยรอยยิ้มว้าแล้วึปรายามอประูเหล็ล้าบานสุท้าย...
ายหนุ่มหัวเราะหึ่อน้าวรีธาทัพมุ่หน้าสู่สถานีปลายทาึ่อยู่ไม่ห่าไลาำแหน่ปัุบัน ปราารสูเสียฟ้านับสิบเมรือประูบานยัษ์ที่ปิั้นวาเส้นทา มือ้ายเอื้อมสัมผัสเหล็ล้าแสนเย็นเียบราวผลึเหมัน์นิรันร์
ลาว์ย่อาย่ำลเล็น้อยแล้วั้ท่าเรียมใ้ทัษะสัหาร ...พรึ่บ! เปลวเพลิทมิฬร้นแรลุท่วมร่าบุรุษหนุ่มผู้รอบรอ่อน่อยๆ เลื่อนัวลืนินแนวา้าหัถ์พิา เสร็สรรพายหนุ่มแสยะยิ้มแล้วลผนึพลัลมปราทั้หมทุส่วนเพื่อใ้ทำลายสิ่ีวานายัษ์เบื้อหน้า
“อรหัน์!” ไม่รีรอ้า เทพยุทธ์ในราบอมเวทำรามพร้อมระแทฝ่ามืออรหัน์!
ูมมมมมมม!!!
วูบ ...พริบาเมื่อทัษะเื่อมมิิลายและหลุมอุโม์มืสลาย ปราร่าบุรุษผู้มีเรือนผมสีน้ำาลเ้มยาวรลาหลั นัยน์าามประหนึ่มีรัน์มรนาม ‘เธี’ ำลร่อนลหยั่เท้าเหยียบผืนหาทรายสีาวสะอารายล้อม้วยป่าไม้พนาไพรเียวอุ่มุ่มื้นบนสถานที่เียบสบอันแสนห่าไลผู้น ึ่เยไร้ื่อเรียานอย่า ‘เาะอสูรพิสาร’
เ้าลูศิษย์หนุ่มหารู้ไม่ว่า่อนเิารปะทะเพียเสี้ยววินาทีในรั้ศึมัรเพลิ ลับปราหลุมห้วมิิึ้นั้นระหว่าลาโยำหนสถานีปลายทาือเาะอสูรพิสาร อุโม์มืส่ร่าิ้่าไฟไปโผล่ สถานที่แสนไลโพ้นนไ้แ่มันนึสสัยว่ามาที่นี่ไ้อย่าไร? ...ทว่าแ่เพียพริบาเียวเท่านั้น เ้าอสูรไฟอมะ็ลับลายเป็นเพียอีอันแสนน่าลัวเพราะถูท่านอาารย์สัหารไปเพียีนิ้วเบาๆ
เ่นเียวันับเมื่อรั้ท่านอาารย์ผู้เ่าหยุยั้ทัษะศาสราสัหารอลาว์ เธี็ไ้เรียใ้านบริารนส่มวลนอหลุมมิินาเล็ิ๋วอีราึ่ไม่เสีย่าใ้่ายใๆ ทั้สิ้น โยราวนี้เลื่อนย้ายส่ารโมีสุรุนแรไปปรา สถานีปลายทาอันไลโพ้นที่ไหนสัแห่บนโลใบนี้...
“ร่อ ...ฟี้” เ้าหมีแพน้านปุยนอนแผ่พุน้ำลายยืย้อยประหนึ่ิวัรประำวันหาไม่มีลูศิษย์ให้สั่สอน เ่นเียวับอาารย์หส์แว่นที่มาราธอนออำลัาย่อเนื่อมาั้แ่เมื่อืนโยไม่มีแม้อาารเหน็เหนื่อยหรือเมื่อยล้า ส่วนมนุษย์ยีราฟอนนี้ำลัยืนนิ่ไม่ไหวิประหนึ่เสาหอหิน สายาับ้อมอไปยัทิศเบื้อหน้าไม่ะพริบา...
“โอ้! สุยอไปเลยแฮะ” เธีเอ่ยล่าวมเย
ูท่า ...เาสร้า ‘สัว์ประหลา’ ึ้นมาอีัวแล้วแหๆ
มศาสราามูไรสร้ารอยบาลึยาวหลายิโลเมรลอแนวเาะอสูรพิสาร วันไฟมระพวยพ่วสู่ฟาฟ้ามหาศาล เปลวเพลิทมิฬสุร้อนแรแผเผานย้อมเปลี่ยนสีท้อฟ้าให้ลายเป็นวามมืยามรารีและลุลามเลื่อนยายัวลืนผืนป่าอย่าไม่สิ้นสุ เือร้อนให้เธี้อะโนปลุเ้าหมีแพน้าอมี้เาให้ไปัาร
“ื่นไ้แล้วเว้ย แพนัส!” ุรอสูรเบอร์หนึ่ำราม
“...หืม?” ุรอสูรเบอร์สอสะุ้เฮือใ แพนัสัวเียสะลึมสะลือในสภาพรึ่หลับรึ่ื่น ่อนมันะลุยืนและบิี้เียพลาหาวหวอๆ อย่าไม่รีบร้อนเสมือนมหันภัยอันรายรหน้าเป็นเพียแ่แมลมปลวัวน้อยๆ ที่ะัารเมื่อไหร่็ไ้ ...ทา้านุรอสูรเบอร์สามเพียายามอแวบเียวโยไม่หยุพัออำลัาย
วูบ! ทัษะสายพลัิั้นสูอย่าิเื่อมมิิถูเรียใ้าน เปิโพรอุโม์มืรพื้นเบื้อล่าโยมีปลายทาือบนฟาฟ้าไล ไม่รีรอ้าสัว์ประหลาี้เา้าวระโหาประูวาร์ป้วยวามรวเร็วประหนึ่เ่าเป็นะริว...
เ้าหมีแพน้าี้เาปราัวึ้นอีรั้เหนือน่านฟ้าเาะอสูรพิสาร้วยวามสูวัาระับน้ำทะเลรึ่ิโลเมร เหล่าละออพลััรวาลรอบ้า่าพร้อมใันเปล่แสสีเียวสว่าเิรัส เ่นเียวับหมู่เม้อนำมืที่เลื่อน่อัวูน่าอันราย พริบา่อนพวมันะพลันรวมัวผนึำลัลายเป็นพัยัษ์สลัลวลายมัรทอสวยาม ...หมับ! อุ้มือสัว์ประหลาวัว้าอาวุธู่าย
วาอสูรร้ายายแววริ้วโมโหโรธา!
(บัอามารบวนเวลานอนอ้า!!)
ูมมมมมมมมม!!!! น่านน้ำมหาสมุทรลืนินอาาบริเวพันิโลเมรรอบุศูนย์ลาเิลั่ปั่นป่วนนแปรปรวนับเรือสำเภาให้อับปามทะเลลึไปหลายร้อยลำ มหาวาภัยโหมระหน่ำพัถล่มทำลายล้าเาะอสูรพิสารนสร้าวามเสียหายแ่สถานที่เราะห์ร้ายัล่าวมามายมหาศาลเสียยิ่ว่าผลระทบาเพลิทมิฬหลายพันเท่า้วยโรพายุเทอร์นาโนิรุนแรที่สุพร้อมสายฟ้าอัสนีบาฟาพิภพนับไม่ถ้วน ...เปรี้ย!!!
ร่าุรสูรเบอร์สี่สุท้ายำลัเลื่อนล้อยลอยล่ออย่าไร้ทิศทาในสายธารแห่มหาสายลม เธียืนเ่นระห่านท่ามลาโรพายุรุนแร พริบาอาาศธาุเบี้ยวบิผิรูปแล้วึปราห้วมิิมืึ้นเบื้อหน้า ่อนเอื้อมหัถ์วาวัว้าพัยัษ์เพื่อหยุยั้มหันภัยร้ายแล้วโบสั่สอนเ้าหมีปุปุยนแทบหายหลัเพราะอานุภาพารบเรียนอสหายมนุษย์่าทรพลัยิ่นั! ...หา้าว่านี้อีเพียเสี้ยววินาที เาะอสูรพิสารแห่นี้ะลายเป็นเพียแ่อีไป
“เวรรรม ไม่น่าให้แใ้ ‘อาวุธเทพเ้า’ เลย” ่อนท่านอาารย์ะถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย “...เฮ้อ” านั้นท่านผูุ้มระเบียบนาม เธี ึทำารยึอลาอย่าศาสราโรมหาประลัย(ั่วราว)โทษานที่ผู้้อหาใทำลายเาะอสูรพิสารโยเนา ้วยยุทธวิธีอันแสนับ้อนือ ัารโยนเ็บเ้าลัแสส่วนัวไป้วยวามนิ่มนวล ...โรมมม!
ท่านอาารย์หัวเราะหึ หัถ์วาสะบัวูบ่อนเาะอสูรพิสารที่พัพินาศะลับืนสู่สภาพเิม่อนถูทำลาย “...เรียบร้อย!” เธีเผยรอยยิ้มอย่าพอใแล้วหมุนร่าเินทาไปรวมลุ่มับสหายุรอสูรพิสาร โยมีพี่หส์แว่นำลัึ้อราวเี่ยว้วยปีเียว มนุษย์ยีราฟสวมสูทที่หัวปัินหลัเล่นสนุ(?)เสร็ ...และสุท้ายือเ้าหมีแพน้าที่นั่หัวลูบหัวป้อยๆ หลัรับท่าบเรียนไปเ็มๆ
“เฮ้อ ้าล่ะเหนื่อยใับพวเอ็ริๆ” เธีบ่น้วยรอยยิ้ม
ลาว์ ...หรือใรันแน่ที่เป็นสัว์ประหลา?
เร็วามรู้ท้ายบท:
ูาร์(ูาร์ + าร์), ไอ์รีเอร์(ไอศรีม + รีเอร์(ที่แปลว่า สัว์ประหลา)) และ ุี้เมิเี่ยน(ุี้ + เมิเี่ยน) และ NPC – 0000001 โ้เนม เธี ือสุยอราันย์โรผู้เ่าที่โรรรมไอเท็มไ้ทุนิและทุอย่าบนโลใบนี้ ...ไม่เว้นแม้ระทั่ อาวุธเทพเ้า [ระับ X]
ป.ล. ผมิว่าในเรื่ออนนี้ไม่มีสู้ เธี ไ้แล้วแหละ...
ความคิดเห็น