คุณชายจอมกวน ป่วนหัวใจยัยแก้มใส

บ้านวิบูรณ์กิจไพศาล
ฉันอ่านป้ายชื่อก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองบ้านสองชั้นขนาดใหญ่หรือจะให้ถูกควรเรียกว่าคฤหาสน์ซะมากว่า
เพราะเนื้อที่ขนาดใหญ่สุดลูกหูลูกตา พร้อมด้วยอาคารทรงยุโรป ดูยังไงก็เหมือนคฤหาสน์เศรษฐีในหนัง
อินเดียไม่ผิด
เมื่อประตูรั้วอัลลอยด์ถูกเปิดออก รถยนต์คันหรูก็เคลื่อนตัวเข้าไปภายใน ก่อนจะจอดสนิทที่หน้าบ้าน
ซึ่งมีคนงานแต่งชุดฟอร์มสีขาวทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนอีกสาวคนวิ่งปรี่กันเข้ามาขนข้าวของสัมภาระต่างๆ
ที่ท้ายรถแล้วพาฉันเข้าไปในตัวบ้าน
"ยินดีต้อนรับนะคะคุณหนูแพนด้า"
แม่บ้านคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มทักทาย ฉันจึงรีบยกมือไหว้ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
"อ้าย!! อย่าไหว้ดิฉันสิคะคุณหนูแพนด้า"
"อ๊ะ!! ทำไมเหรอคะ หรือเป็นธรรมเนียม"
ฉันถามอย่างงๆ!?! ก็แถวบ้านเค้าสั่งเค้าสอนไห้ไปมา ลาไหว้นี่นาและไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใครถ้ามีอายุ
สูงกว่า เราก็ควรจะทำความเคารพด้วยความนอบน้อมไม่ใช่เหรอ
"ดิฉันเป็นแค่คนรับใช้นะคะ คุณหนูแพนด้าจะลดตัวมาไหว้คนรับใช้อย่างดิฉันได้ยังไงล่ะคะ"
แม่บ้านคนนั้นพูดด้วยท่าทางกังวล
อา...แล้วคนรับใช้ไม่ใช่คนรึไง อีกอย่างฉันเกลียดคำว่าคนรับใช้ที่สุด มันเหมือนคำพูดจิหัวของพวก
แบ่งชนชั้นวรรณะมากกว่า ถ้าจะต้องเรียกก็ควรเรียกว่าผู้จัดการบ้านถึงจะถูก