♢ TesT44 ♢ ∈〖MY ♣ ROOM〗❀

ลำดับตอนที่ #4 : { RP } Magic School Ver.Alpha&Omega

 

T
H
E
M
Y
B

                          
 

Application  Member

"ตุ๊กตาพวกนั้น...จะรักผมรึเปล่านะ...อ๋า...พวกเขาต้องรักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...รักผม...สิครับ..."

ชื่อ-นามสกุล :: ลูม่า เอลิรอน ( Luma Eliron )

อายุ :: 14

ชั้นเรียน/อาชีพ :: ม. 2 / B

เพศ :: ชาย ( ถึงจะว่าอย่างนั้น แต่จะเรียกว่าเกย์ก็ได้ไม่ผิดเช่นกัน )

รูปร่างหน้าตา :: ลูม่าเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างผอมเพรียวบางร่างน้อย ไม่มีแม้แต่ไขมันส่วนเกินหรือพุงจะย้อยให้เห็นอันเป็นน่าอิจฉาแก่พวกผู้หญิงส่วนใหญ่ เรือนผมสีบลอนด์ทองสว่างจ้าออกโทนคาราเมลเล็กน้อยซอยสั้นประต้นคอระหง ปอยผมด้านหน้าถูกปล่อยยาวโดยเจ้าของไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่านั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้ยาวจนแทบจะทิ่มตาอยู่รอมร่อก็ตามที ใบหน้าเรียวสวยแฝงไปด้วยความน่ารักแบบวัยเด็กน้อย ทำให้อีกฝ่ายยิ่งดูน่าเอ็นดูในสายตาคนอื่นมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว ยิ่งบวกด้วยนัยน์ตาคู่กลมสดใสสีฟ้ากระจ่างใสราวกับท้องฟ้านภาในยามเช้า อีกทั้งยังดูราวกับมีคนเอากากเพชรเทใส่ในตาของเจ้าตัว(?)อีกในยามที่กระพริบตาอย่างใคร่รู้ จมูกเล็กจิ้มลิ้มและริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนมีเนื้อมีนวล พวงแก้มเนียนสีชมพูอ่อนระเรื่อตามภาษาคนมีเลือดฝาด ผิวกายสะอาดสะอ้านดูนุ่มนิ่มจนน่าหักแขนหักขายัดเข้าปาก(?) ทำให้ลูม่าดูเหมือนกับตุ๊กตากระเบื้องตัวน้อยเข้าไปใหญ่ ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้นยังไม่นับขนาดตัวเตี้ยเล็กของลูม่าอันซึ่งเป็นปมด้อยของเจ้าตัวอย่างแรงกล้า หูเล็กนุ่มนิ่มถูกเจาะใส่ด้วยต่างหูอันเล็กสีเขียวอ่อนอย่างมีสไตล์ อีกทั้งลูม่ายังไว้เล็บยาวและทาเล็บสีดำสนิทอีก

ส่วนสูง/น้ำหนัก :: 148 / 38

ลักษณะนิสัย :: ลูม่า เอลิรอน เด็กหนุ่มร่างเล็กเจ้าของลักษณะนิสัยไม่ต่างอะไรจากลูกลิงน้อยซักเท่าไหร่ ด้วยลักษณะนิสัยร่าเริงแจ่มใส ชอบแจกจ่ายรอยยิ้มความเป็นมิตรให้ชาวบ้านชาวช่องไปทั่ว โดยไม่แม้แต่จะสนว่าใครจะมาร้ายมาดียังไงก็ตามที ซึ่งในส่วนนั้นก็เป็นหนึ่งในนิสัยน่าเอ็นดูของอีกฝ่ายเลยทีเดียว เขาเป็นคนฉลาดหลักแหลม เข้าใจคิดและเข้าใจพูด หากจะบอกว่าการกระทำบางทีของลูม่าก็ดูว่างเปล่าเสียจนราวกับหุ่นยนต์ ไม่ได้มีท่าทีเต็มใจช่วยแม้แต่อย่างใดเหมือนกับแค่ว่าแค่ช่วยให้เสร็จก็จบ โดยปกติมีนิสัยเอาแต่ใจ ดื้อดึง ดื้อรั้นเป็นหลัก อยากได้อะไรก็ต้องได้อยู่เสมอ อันเนื่องมาจากถูกสปอยมาตั้งแต่เป็นครั้นยังเป็นเด็กเป็นเล็ก ทำให้ลูม่านั้นมีนิสัยแบบนี้ก็ไม่น่าแปลกเท่าไหร่นัก ซึ่งเจ้าตัวในบางทีก็มีนิสัยขี้จุกจิกด้วย แต่ถึงกระนั้นลูม่าก็เป็นเด็กขี้เหงาและต้องการความรักอย่างเต็มเปี่ยม จะเรียกว่าลูม่าถูกเลี้ยงดูมาอย่างสปอย หากแต่กระนั้นตัวเขาก็ยังขาดความอบอุ่นในชีวิตอยู่ดี 

          ลูม่า เอลิรอน ต้องการความดูแลเอาใจใส่ มิใช่การปล่อยปะละเลยเช่นนี้...ดังนั้นจึงไม่แปลกหากเขาผลของเขาจะออกมาทำให้ลูม่าเป็นเด็กขี้เหงาและขี้ทุกข์แบบนี้ มีจิตใจไม่แน่นอนเป็นวังวนแห่งความบิดเบี้ยวซับซ้อนจนยากจะแก้ไขบิดเบือน ยากจะเข้าใจและไม่ควรจะไปเข้าใจอย่างยิ่ง...ลูม่าเป็นเด็กหนุ่มผู้มีลักษณะนิสัยและความชื่นชอบแปลกประหลาดจากชาวบ้านไปมากโข อะไรที่คนอื่นเห็นว่างดงามเขากลับนึกรังเกียจสิ่งนั้น อะไรที่คนอื่นเห็นว่าน่ารังเกียจเขากลับเห็นว่าสิ่งนั้นช่างงดงาม ชอบในการเห็นของสีแดงสด...ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ รูปภาพ หรือแม้กระทั่งชิ้นส่วนร่างกายของมนุษย์ในบางที ชอบการได้รับความรักและความเอาใจใส่ของคนอื่นอยู่เสมอ โดยเฉพาะสำหรับผู้เป็นที่รักของตนเอง...

     ความรักของลูม่านั้นเรียกได้ว่าเป็นความรักบริสุทธิ์อันเป็นของแท้แน่นอน...ถ้าหากได้รักใครคนนั้นสามารถเรียกได้ว่ารักมากจนแทบคลั่งเลยทีเดียว เขาจะไม่ยอมให้ใครได้แตะต้องคนที่รักของเขาเด็ดขาด ดังนั้นคุณสามารถทิ้งคำว่าลูม่าเป็นเด็กใสซื่อได้ในทันที เขาทั้งสาปแช่ง ใส่ร้าย ประจานคนที่มาแตะต้องของที่รักของตนกลับไปเสียทุกราย...ลูม่าเป็นเด็กหนุ่มผู้โดดเดี่ยว อยู่ตัวคนเดียว ไม่คิดจะพึ่งพาใครหน้าไหนทั้งนั้น เขาร้องขอเพียงแต่จะได้รับความรักจากคนอื่นและอิจฉาอย่างแรงกล้าเมื่อผู้อื่นได้รับความรัก...ลูม่าเป็นเด็กหนุ่มผู้คุ้นชินต่อกลิ่นอายความตายอย่างดีเลยทีเดียวล่ะ มีรอยยิ้มบิดเบี้ยวแฝงไปด้วยความวิกลจริตอยู่บนใบหน้าเสียจนน่าหวาดสะพรั่ง ความคิดอันสุดแสนจะน่าหวาดผวาซึ่งไม่เคยมีส่วนใดเหมือนมนุษย์ธรรมดาแม้แต่น้อย ถึงแม้ภายนอกของลูม่าจะเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มร่างเล็กดูบอบบางขี้โรคก็ตามที ไร้พิษสงไร้พิษภัย...

ลักษณะการพูดจา :: เสียงนุ่มละมุนดูสดใสกังวาล หากแฝงด้วยความน่าหวาดผวาอย่างบอกไม่ถูก พูดแทนตัวเองอย่างสุภาพเรียบร้อยเสมอ แทนตัวเองว่า 'ผม' แทนคนอื่นว่า 'คุณ(ชื่อ)' ไม่มีสรรพนามอื่น ลงท้ายคำพูดอยู่เสมอ

ประวัติ :: ลูม่า เอลิรอน บุตรชายคนเล็กของตระกูลผู้มั่งคั่ง มีหน้าเชิดชูตาอย่างทรงเกียรติในสังคม...ตั้งแต่เล็กจนโตมาถึงปัจจุบันนี้ลูม่าถูกเลี้ยงดูอย่างไข่ในหิน มีทุกอย่างครบครันเสียจนน่าอิจฉา แต่หากทว่าลูม่ากลับอิจฉาคนอื่นเสียมากกว่าซะอีก เพราะสิ่งที่เขาไม่เคยได้รับเลยคือความรักและการเอาใจใส่จากครอบครัว ลูม่านั้นไม่ได้ต่างอะไรจากเด็กเก็บกดคนหนึ่ง เขาเป็นเด็กขี้เหงา...ในวันหนึ่งถ้าหากไม่มีอะไรเขาก็จะเอาหมกอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมกว้างของตัวเองอยู่คนเดียวไปวันเท่านั้น ตกอยู่ภายในโลกส่วนตัวของตนเอง ไม่ออกมาพบปะหรือพูดคุยกับใครหน้าไหน...ท่องอยู่ในโลกอินเตอร์เน็ตที่เป็นเพียงจินตนาการของตนเพียงคนเดียว ลูม่าไม่เคยมีเพื่อนหรือจะบอกว่าเพื่อนไม่อยากคบก็ได้เช่นกัน ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจเลยหากเขาจะไม่มีแม้แต่เพื่อนซักคนจะทักมาคุยแก้เหงา...วันหนึ่งลูม่าก็ใช้ชีวิตอยู่ในห้องตามปกติ เขาไล่อ่านเรื่องราวอะไรของคนอื่นที่เล่าผ่านมาอย่างเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้นก็โทรศัพท์ของเขาก็สั่นไหวขึ้น นัยน์ตาคู่กลมของลูม่าจ้องโทรศัพท์ของตนเองอย่างสงสัย เมื่อมีคนโทรสายเข้ามา...ทั้งที่ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ด้วยความแปลกใจทำให้เด็กหนุ่มเผลอกดรับไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว...

      " เมื่อไหร่คุณจะเสนอหัวมาซักทีครับ จะให้ผมรอจนรากงอก เหงือกแห้งก่อนรึไง? ถึงจะเสด็จมาได้เนี่ย? " น้ำเสียงจิกกัดแสดงถึงความไม่พอใจของปลายสายดังขึ้น ทำให้ลูม่าทำตัวไม่ถูก สมองไม่รู้จะประมวณผลกลั่นกลองอะไรออกไปดี...

     " อะ..เอ่อ " พยายามเค้นน้ำเสียงตะกุกตะกักของตัวเองให้กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม อาการประหม่าควบคุมตัวเองไม่อยู่จนลูม่าแอบแปลกใจกับตัวเองเล็กน้อย เขาเป็นอะไรไปกัน...หากแต่เมื่อดูจากน้ำเสียงขุ่นมัวของอีกฝ่ายก็ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่มีเวลามาเล่นตลกกับตนแน่ เด็กหนุ่มจึงกลั้นใจตอบอีกฝ่าย " ขอโทษนะครับ คุณโทรผิดรึเปล่าครับ ? "

     เจ้าของน้ำเสียงอีกฟากหนึ่งของสายเงียบไปซักครู่หนึ่ง แต่เมื่อกี้เขาแอบได้ยินอีกฝ่ายอุทานว่าชิบหายแล้วด้วย ก่อนปลายสายจะตอบกลับมาอย่างขอโทษขอโพยเขา

     " อ๋า ขอโทษนะครับ ผมมันสะเพร่าจริงๆ กดผิดเบอร์จริงๆ ด้วย " 

     " ไม่เป็นไรครับ ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ฮ่ะๆ " ว่าคุณก็แค่กดผิดเบอร์...ถ้อยคำสุดท้ายภายในความคิดของเขาทำให้ลูม่าเผลอกำโทรศัพท์ของตัวเองแน่นเสียจนอีกไม่นานมันก็คงแหลกคามือเขาได้เป็นแน่แท้ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น...เขารู้สึกคุกกรุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจโทรหาเขา...แต่ก็ยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส ไม่แสดงถึงอารมณ์อันใดของตัวเองให้อีกฝ่ายจับผิดแม้แต่น้อย

     " งั้นผมขอวางสายก่อนนะครับ " รีบตัดบทเพราะไม่อยากให้บทสนายืดเยื้อกว่านี้กับคนที่แค่โทรผิดเบอร์ ลูม่าแอบถอนหายใจเล็กน้อยกับความหวังของตัวเองที่คิดว่าจะมีเพื่อนซักคน เขาแค่ต้องการความรักและความเอาใจใส่ก็เท่านั้น...เด็กหนุ่มละโทรศัพท์ออกมาให้อยู่ระดับหน้าของตัวเองเหมือนเดิม นิ้วมือเรียวขยับหมายจะจิ้มคำสั่งตัดสายทิ้ง หากแต่ถ้าไม่ได้เสียงของปลายสายเอ่ยรั้งไว้...

     " เดี๋ยวก่อนครับ! ถ้าคุณว่างช่วยรบกวนอยู่คุยเป็นเพื่อนผมก่อนได้รึเปล่าครับ ? " ลูม่าอดยิ้มไม่ได้กับคำขอของอีกฝ่าย ความรู้สึกในใจตีตื้นขึ้นมาภายในอกซะแทบระเบิด 

     รู้สึกดีใจและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก..

     " เอ๋... " แกล้งทำน้ำเสียงแปลกใจ เว้นระยะซักครู่ก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยความเต็มใจ " ได้เลยครับ "

     ลูม่าไม่เคยรู้สึกกับใครหน้าไหนแบบนี้และจะมีเพียงแค่คนคนเดียวที่ได้รับความรู้สึกนี้ไปเท่านั้น...แม้จะรู้อยู่แก่ใจที่ว่าอีกฝ่ายมีเจ้าของหัวใจจับจองอยู่ แต่เขาก็ยังไม่ยอมถอยกลับ...ยังคงจะดิ้นรนพยายามต่อไปอยู่ดี...

ชอบ :: คนรัก , ลูกแก้ว , เสียงริงโทนโทรศัพท์ ( สารภาพว่าลูม่าเอาไปตั้งเป็นนาฬิกาปลุกเรียบร้อย ) , โลกอินเตอร์เน็ต , การคุยโทรศัพท์

ไม่ชอบ/เกลียด :: คนที่เข้ามายุ่งกับคนที่รักตน , เสียงดังหนวกหู , แมลงมดปลวก

กลัว/แพ้ :: คนที่รักหายไป

บาปที่มีในตัว :: บาปราคะ / บาปริศยา / บาปโลภะ

สิ่งที่เคยก่อไว้ในโลกอินเตอร์เน็ต :: ประจานและใส่ร้าย

งานอดิเรก :: นั่งเฝ้ารอเจ้าของสายนั้นโทรมา , เล่นอินเตอร์เน็ต , สะสมลูกแก้ว , เดินเล่น , นอนเล่น , วาดภาพ

ความสามารถพิเศษ :: - ( ตัวของลูม่านั้นไม่มีความสามารถเป็นพิเศษอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างอยู่ในด้านปกติทั้งหมด ไม่ได้มีอะไรโดดเด่น ) 

เพิ่มเติม :: -