สยบหัวใจมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #10 : เด็กน้อยขี้งอน

วันนี้แทซองไปส่งหญิงสาวที่มหาวิทยาลัยแล้วจึงมาทำงาน  ทุกคนในบริษัทล้วนแปลกใจในตัวชายหนุ่ม ที่ทุกวันนี้เจ้านายสุดเก๊กนั้นตอนนี้ไม่เหลือคาบนั้นเลย เขากลับกลายเป็นคนยิ้มง่าย อารมณ์ดี จน คนสนิทของเขาเองก็แปลกใจในตัวเจ้านาย ตั้งแต่สาวสวยหน้าหวานสมชื่อนั้นเข้ามาชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ยิ้มง่าย ใจดี  อารมณ์ดี  จนพวกเขาเองก็ทึ่งว่าผู้หญิงตัวเล็กๆจะทำให้ซาตานร้ายกลายเป็นแมวน้อยได้

“ว่าไงค่ะบอส  หน้าตาสดใสนะค่ะทุกวันนี้  ยิ้มคนเดียวได้ด้วย”

“อะไรกัน  เม ผมก็หน้าตาสดใสทุกวัน  เพราะผมหล่อมาก ฮ่ะๆ”ชายหนุ่มหัวเราะอารมณ์ดีเมื่อเลขาสาวหน้าใสเอ่ยแซว

“ค่ะ  สุดหล่อของหม่อม” ภาพหญิงสาวและชายหนุ่มหัวเราะต่อกระซิก ทำให้หัวใจดวงน้อยๆเจ็บแปลบๆ

น้ำหวานยืนมองภาพนั้นด้วยหัวใจสั่นๆ เธออยากรีบมาหาเขาเพราะคิดถึงพอเลิกเรียนก็มาทันทีแต่ภาพที่เห็นนี่สิ

เลือกได้เธอจะไม่เดินเข้ามาที่นี่เลย ไม่รู้หรอกว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกัน แต่ท่าทางก็บ่งบอกว่าเขาคงสนิทกันมาก

หญิงสาวตัดสินใจเดินหันหลังออกไปแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเสียงเข้มร้องเรียกแต่เธอก็ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วรีบเดินออกไป

“หวาน!!!!” แทซองร้องเรียกเสียงดังเมื่อคิดว่าเธอคงไม่ได้ยินแต่รางบางก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดินเขาจึงรีบเดินกึ่งวิ่งไปคว้าเอวบางไว้ได้ทันเมื่อน้ำหวานหันมาเขาก็ใจหายวาบกับแววตาแดงก่ำเหมือนคนร้องให้มา

“ปล่อยหวานนะ…..”หญิงสาวพยายามดิ้นและจะสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมแต่มีหรือที่แรงอันน้อยนิดจะมาสู้แรงเขาได้ชายหนุ่มรู้ว่าวันนี้คงมีเรื่องแน่แต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเพราะปกติเธอไม่ทำท่าทางแบบนี้ใส่เขาแน่นอน เขาจึงพาเธอเข้ามาในห้องทำงานถ้าทะเลาะกันจะได้ไม่ขายหน้าคนในปกครอง

“เป็นอะไรหวาน  พี่เรียกดังขนาดนั้นทำไมไม่หยุด”ชายหนุ่มถามเสียงเข้มเมื่อเธอเมินหน้าหนีเขาไปอีกทาง

“ไม่ได้ยินค่ะ”

“โกหก  เรียกดังขนาดนั้น…..เธอโกหกไม่เก่งหรอกหวาน”

หญิงสาวหลบสายตาของชายหนุ่มเมือเขาจับได้ว่าเธอโกหก อายเหลือเกินที่เขารู้ทัน  เมื่อคนตัวเล็กก้มหน้างุดชายหนุ่มก็รู้ทันทีว่าเธอคิดอะไรอยู่  เขาดึงร่างเล็กเข้ามากอดแน่นแต่เธอก็ดิ้นขัดขืนไม่ยอมให้เขากอดง่ายๆ

“ปล่อยเลยนะ  มันหายใจไม่ออก”

“ไม่อยากกอดเมียนิครับ  นะนะ  ขอกอดนานๆหน่อยไปเรียนตั้งนานพี่คิดถึงนะเนี๊ย….”

“มีคนให้กอดให้คิดถึงเยอะแล้วไม่ใช่หรอค่ะ”

“ครับ…..รู้ได้ไงเนี๊ย”ชายหนุ่มพูดแล้วก็อยากตบปากตัวเองนักเมื่อน้ำตาหยดใสๆไหลออกมาจากตาสวยพร้อมถ้อคำตดพ้อของเธอ

“ก็ใช่สิ หวานไม่สวย เป็นเด็กไม่มีพ่อมีแม่ พี่แทซองเลยไม่รักหวาน ไม่สนใจหวาน ฮื้อๆ….ฮึก” ชายหนุ่มหน้าเสียเมื่อเธอตัดพ้อเขาเป็นชุดแถมยังร้องให้สะอึกสะอื้น

“ทำไมพูดแบบนั้นละ พี่จะไม่สนใจหวานได้ไง   ไหนๆ พี่ดูคนขี้น้อยใจหน่อยสิว่าเป็นอะไร”เขาดึงเธอมานั่งบนตักแล้วกันหน้าเธอมาเผชิญหน้าสายตาอ้อยอิ่งมองหน้าอกคู่สวยที่สะท้านตามแรงสะอื้นของแม่สาวขี้แย  

“มองอะไร!!!”เธอถามเสียงแข็งเมื่อเขามัวแต่มองอะไรก็ไม่รู้ไม่พูดไม่จา

“มองนมเมียครับ..”

“บ้าสิคนลามก…..ปล่อยเลยนะไปมองของเลขาหน้าห้องสิออกจะใหญ่”

แล้วเสียงหัวเราะของชายหนุ่มก็ดังออกมาเมื่อรู้แล้วว่าคนตัวเล็กที่อยู่บนตักเป็นอะไร

“ไม่เอานะๆ…ไม่หึงจ๊ะเมียจ้า”หญิงสาวหน้าตึงเมื่อเขายังล้อเธอไม่เลิกจึงไม่ยอมพูดกับเขา 

“ไม่ใช่เมีย…หวานไม่ใช่เมียพี่”

“หรอ…..”พูดได้แค่นั้นชายหนุ่มก็ยกร่างบางไปนั่งบนโต๊ะทำงานเขายืนขึ้นเต็มความสูงตึงร่างเล็กเอาไว้แน่นกดริมฝีบางเข้าหาร่างบางอย่างแรง จูบดุดันเอาแต่ใจนั้นทำให้หญิงสาวแต่ร้องอื่ออึงในลำคอ 

“พี่แทซอง ปล่อยเลยนะทำไมทำแบบนี้มันที่ทำงานนะค่ะ”

เธอต่อว่าเขาทันทีเมื่อปากเป็นอิสระ

“ก็ทำให้หวานรู้ไงว่าเราเป็นอะไรกัน”

“แน่ใจหรอค่ะว่าหวานเป็น ไหนบอกว่ามีคนให้กอดให้คิดถึงเยอะไง”

“หึงละสิ ไม่เอาๆพี่นะแคร์หวานนะ”เขารวบร่างเล็กมากอดด้วยความเอ็นดูจูบหนักๆเข้าที่หน้าผากมนอย่างรักใคร่

“พี่ล้อเล่นหรอกใครจะน่ากอดน่าคิดถึงเท่าเราละไม่มีอีกแล้ว พูดจริงๆครับ”ชายหนุ่มยังง้อต่อเมื่อคนขี้งอน ยังงอนไม่เลิก

งอนเก่งจริงนะยัยตัวเล็กเลิกงอนเมื่อไหร่เถอะจะจับตีก้นให้เข็ดหลาบจะได้ไม่กล้าหือกับผัวตัวเอง  ชายหนุ่มมีความสุขอยู่ในความคิดของตัวเองแต่ก็ต้องหยุดคิดทันทีเมื่อได้ยินสียงแหวดๆของแม่เสือตัวน้อย

“คิดอะไร รู้นะกำลังว่าหวานใช่ม่ะ!!!” หญิงสาวจ้องตาเขม็งเมื่อรู้ทันความคิดชายหนุ่ม

“เปล่าจ๊ะๆไม่ได้คิดอะไรเลย  ใครจะกล้ากับเมีย เนาะๆ”แทซองยังอ้อนไม่เลิกเมื่อเธอไม่มีทีท่าว่าจะหายงอน  เห็นทีอนาคตคงต้องไปอยู่ชมรมคนกลัวเมีย  เฮ้อ คิดแล้วมันก็กลุ้ม