สยบหัวใจมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #5 : หอมหวาน

“ป้าอิ่มๆ….ป้าอิ่มครับเห็นน้ำหวานไหมครับ”ชายหนุ่มถามแม่บ้านเมื่อเขาเดินรอบบ้านก็ไม่เห็นคนตัวเล็กเลยหรืออายจนหนีกลับบ้านแล้วยังก็ไม่รู้

“อ่อๆ…..คุณน้ำหวานเธอทำอาหารเย็นอยู่นะค่ะป้าบอกว่าอย่าทำๆเธอก็ไม่ฟังเลยค่ะแต่เธอก็เก่งนะค่ะคล่องเชียว”แม่บ้านทำหน้าตาชื่นชมซะเต็มประดาทำเอาชายหนุ่มอดแซวไม่ได้มีทีอย่างที่ไหนยัยเปี๊ยกพึ่งมาอยู่ได้ไม่กี่วันคนในบ้านก็เอ็นดูเธอกันใหญ่เลยไม่เว้นแม้แต่แม่บ้าน คนรถ คนสวน ทุกคนชอบเธอกันหมดรวมทั้งเขาด้วย นะสิ ทั้งชอบ ทั้งเอ็นดู  ทั้งอยาก…..

ชายหนุ่มลุดออกจากความคิดของตัวเองแล้วยิ้มนิดๆให้กับความคิดอยากกินหญ้าอ่อนของเขา

“ชมใหญ่เลยนะครับ”พูดแล้วก็เดินตามกลิ่นอาหารหอมๆเข้าไปในครัวที่เป็นที่แห่งเดียวในบ้านที่เขาไม่เคยคิดที่จะเข้าไปเหยียบเลยแต่วันนี้แม่ครัวทั้งสวยทั้งน่ารักไม่เข้าไปไม่ได้แล้ว

“หอมจัง…..”ชายหนุ่มสูดกลิ่นซะเต็มปอด

“เอ่อๆ..พี่แทซองมาเมื่อไหร่ค่ะ”หญิงสาวไม่กล้ามองหน้าเขามากนักเมื่อกลางวันคำพูดของเขายังติดอยู่ในหัวเธออยู่เลย

“พี่ได้กลิ่นหอมๆนะก็เลยเดินเข้ามาหิวแล้วด้วย”ดูทำหน้าเข้าสิไม่ได้เหมาะกับหน้าโหดๆอย่างเขาเลย

“ไปรอข้างนอกก่อนนะค่ะเดียวกลิ่นอาหารจะติดเสื้อนะค่ะ”

“ให้พี่ช่วยนะครับ"

“’งั้นพี่ล้างผักแล้วกันนะค่ะ…ง่ายๆ”

’สอนพี่หน่อยสิครับพี่ล้างไม่เป็นเลยเนี๊ย”ร่างใหญ่เดินมาช้อนด้านหลังให้คนตัวเล็กสอนล้างผัก

“พี่แทซองขยับออกไปหน่อยสิค่ะจะเห็นได้ยังไงละค่ะยืนแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จ”น้ำหวานบ่นอุบอิบเมื่อหน้าคมอยู่ใกล้แค่คืบเขาไม่อายบ้างหรือไงนะแล้วเธอก็เริ่มสอนการล้างผักที่สุดแสนจะหวาบหวิวนี้

“ล้างเองนะค่ะ”เมื่อเห็นว่านักเรียนรูปหล่อทำตามที่บอกได้แล้วเธอก็ลงมือทำอาหารต่อ

ชายหนุ่มมองเด็กสาวที่ทำอาหารอย่างคล่องแคล่วก็นึกชมเธอเด็กตัวแค่นี้ทำกับข้าวเก่งยังกับเชฟ นิสิแม่ของลูก

“มีอะไรให้พี่ทำอีกไหมค่ะ…”

“พอแล้วละค่ะ…..อุ๊ย”หญิงสาวร้องเสียงดังเมื่อน้ำมันที่ทอดปลากระเด็นมาโดนแขนเธอเต็มๆ

“หวานเป็นอะไรมากหรือเปล่านะ”

“ไม่เป็นไรค่ะนิดเดียวเอง”

“นิดเดียวที่ไหนมือแดงขนาดนั้นนะ…มาพี่ดูให้”เขาขว้ามือเธอมาดูแล้วเป่าเบาๆ”หายเร็วๆนะครับเด็กดี”

“ขะ….ขอบคุณค่ะ”เธอดึงมือกลับด้วยความเอียงอาย เขานี้ตลอดเลยเธอเกิดมาไม่เคยแสดงออกเลยว่าอายแต่พออยู่ใกล้เขาความกล้าร่าเริงที่เคยมีถูกกลบด้วยความอายซะหมด เขาต้องมีเวทมนต์อย่างแน่นอน

ชายสูงวัยยืนมองลูกชายที่ช่วยเด็กสาวทำครัวแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ร้อยวันพันปีเจ้าเสือของเขาอยู่ไม่เคยติดบ้านแม้แต่ซักวัน วันนี้นี้ยังไงยังไม่ยอมออกไปไหนแถมยังเดินตามวนเวียนลูกสาวคนใหม่ของเขาแทบจะไม่มีเวลาให้สาวน้อยได้มีเวลาเป็นของตัวเองเลย คงสิ้นลายก็คราวนี้ละมั้งคิดแล้วก็อดขำไม่ได้

เวลาอาหารค่ำผ่านไปประมุขของบ้านก็เรียกลูกชายกับน้ำหวานไปพบที่ห้องทำงานของเขา

“พ่อมีเรื่องจะพูดกับสองคนนะ….คือพ่อต้องไปดูงานที่ต่างประเทศนะซักเดือนพอดีงานทางนั้นมีปัญหานิดหน่อยทางนี้พ่อขอฝากแกสองอย่างนะตาแทซอง

อย่างแรกงานที่บริษัทส่วนของพ่อแกก็ช่วยดูและหน่อยละกัน..แล้วก็อีกอย่างแกต้องดูแลน้องด้วยนะทุกเรื่องที่เกี่ยวกับน้องแกต้องดูแลไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียนแล้วก็เรื่องที่น้องจำเป็นเข้าใจนะ ส่วนน้ำหลานลุงก็ไม่มีอะไรมากก็ขอให้น้ำหวานเชื่อฟังพี่เขานะลูกถ้าพี่เขารังแกอะไรโทรฟ้องลุงได้ตลอด24ชั่วโมงเลยนะลูก”พูดแล้วก็หรี่ตามองลูกชายที่ทำหน้าเหมือนมีความสุขซะเต็มประดา

“ได้เลยครับพ่ออย่างแรกผมว่าผมก็ทำได้ดีนะ…อย่างหลังนี้คงดีกว่าแน่นอน”

พูดแล้วก็ชายตามองคนตัวเล็กที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ

“เอาละ เรื่องที่พ่อจะพูดก็มีแค่นี้แหละไปพักกันได้แล้วละ”

เมื่อประมุขเดินออกจากห้องแล้วก็ตามด้วยคนตัวเล็ก แต่ก่อนที่เธอจะเดินออกไปก็ถูกมือหน้ารั้งแขนเรีบวจนร่างบางเซมาประทะอกแกร่งของเขา

“พี่ทำอะไรค่ะ”หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างตกใจแต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกไปอีกปากบางก็ถูกปากหนาประกบปิดทันทีเธอเหมือนถูกสาบทำอะไรไม่ถูกปากหน้าแทะเล็มทั่วทั้งริมฝีบางบนและล่างของเธอความหอมหวานที่ได้รับทำให้ชายหนุ่มแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่มือหน้าลูบไล้ไปทั่วเอวบางแล้วค่อยๆเลื่อนขึ้นไปเกาะกุมอกอิ่มของเธอร่างบางพยายามตั้งสติเมื่อมือของเขาค่อยๆเลื่อนข้าไปในเสือยืดตัวบางของเธอ”อื้อ…อย่าค่ะพอแล้ว”หญิงสาวประท้วงทันทีที่ชายหนุ่มปล่อยให้ปากของเธอเป็นอิสระแล้วก็รีบดันร่างใหญ่ออกเต็มแรงแต่แรงของเธอน้อยนิดคนตัวโตยังยืนกอดเธอหน้าตาเฉย

“หวานจัง”พูดแล้วก็มองหน้าเนียนอ่อนใสที่บัดนี้แดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกเสียอีก

“บ้า...อะไรของพี่หวานอายนะ”เธอบอกเขาไปตามตรงว่าที่เขาทำไปนั้นเธออายแค่ไหนแต่ถ้าจะไม่บอกก็รู้หรอกว่าคนตัวเล็กอายแค่ไหนดูจากตัวเธอแล้วแดงเสียยิ่งกว่ากุ้งสุกเสียอีก

“พี่จะทนได้นานแค่ไหนละเนี๊ย”ชายหนุ่มคิดแล้วก็ยิ้มกรุ่มกริ้ม