สยบหัวใจมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #2 : ต้นเหตุทั้งหมด...

ฮื้อๆๆ....แม่ อย่าทิ้งหนูไป ไม่นะ แม่!!!!!!!
เสียงใสสะอื้นให้อย่างน่าสงสารหลังจากกลับจากโรงเรียนแล้วพบว่าบ้านหลังเล็กที่สุดแสนจะอบอุ่นของเธอมีผู้คนมากมายเต็มไปหมด
เธอวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างร้อนรน....ต้องไม่มีอะไรทุกอย่างจะเรียบร้อยเด็กสาวคิดในใจแต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด...เมื่อฝ่าฝูงชนมากมายเข้าไปก็บพร่างอันไร้วิญญาณของมารดานอนแน่นิ่งอยู่
"แม่ แม่เป็นอะไร ฮื้อๆๆ แม่ ตื่นมาคุยกับหนู อย่าทิ้งหนูไปเรามีกันสองคนนะแม่ แม่จ้า ฮื้อๆๆ"
วิกานดา มารดาของเธอป่วยด้วยโรคมะเร็งมานานแล้วร่างกายก็อ่อนแอมาก สองคนแม่ลูกอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เธอยังเด็กเพราะพ่อของเธอเสียชีวิติตั้งแต่เธออายุยังไม่ถึงขวบ ชีวิติวัยเด็กจึงเป็นชีวิตที่น่าสงสารแต่แม่ของเธอก็ไม่ทำให้เธอรู้สึกขาดอะไรเลยจึงทำให้เธอไม่กลายเป็นเด็กมีปัญหา แต่ตรงกันข้ามเธอเองกลับเป็นเด็กที่ร่าเริงแจ่มใสเป็นมิตรกับทุกคน�
................หลังจากเสร็จงานศพของมารดาเด็กสาวก็ได้รับจดหมายที่ทางเจ้าหน้าที่เก็บไว้ให้เธอเปิดอ่านข้อความในจดหมายที่เก่าจนฝุ่นเกาะ
"น้ำหวานหนูฟังแม่นะลูกจดหมายนี้แม่เขียนไว้นานแล้วแม่เองก็รู้ตัวว่าคงอยู่กับหนู่ไม่ได้นานแล้วถ้าแม่ไม่อยู่หนูก็คงไม่มีใครดูแลหนูคงลำบากมากถ้าแม่ไม่อยู่แล้วลูกต้องไปที่บ้าน กันตวัฒนาพงษ์ นะลูกเจ้าของบ้านเขาเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของหนู แม่มั่นใจว่าเขาจะดูแลลูกของแม่ได้เป็นอย่างดีแม่รู้ว่าหนูรักศักด์ศรีและก็คงไม่อยากพึ่งคนอื่นแต่แม่ขอ ให้หนูเชื่อแม่ ถือว่าทำเพื่อแม่นะลูกนะ"
แล้วเด็กสาวก็เปิดอีกฉบับหนึ่งแต่เอ๊ะมันไม่ใช่ของเธอ ถึงคุณ พงษ์เดช กันตวัฒนาพงษ์
"เขาคงจะเป็นเพื่อนของคุณพ่อสินะ"
เด็กสาวพูดอยู่คนเดียว ตอนนี้เธอไม่เหลือครไม่มีพี่น้องหรือญาติที่ไหนเธอคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามคำขอของแม่เธอ เธอเริ่มเก็บของใช้ที่จำเป็น และลืมไม่ได้เลยคือรูป บิดา และ มารดา ถึงเธอจะไม่เคยพบพ่อของเธอเลยแต่เธอก็มั่นใจว่าพ่อของเธอนั่นรักเธอมากแค่ไหน
พอเก็บของเสร็จเด็กสาวก็เดินรอบบ้านอีกครั้งเพื่อเป็นการจดจำว่าครั้งหนึ่งบ้านเล็กๆหลังนี้ก็ทำให้เธอมีความสุขที่สุดในชีวิติ
น้ำใสๆที่เอ่อล้นขอบตาบวมแดงที่ผ่านการร้องให้มาหลายวันหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลรินเหมือนกับเเสดงให้เห็นว่าเจ้าของดวงตาสวยนั่นเจ็บปวดแค่ไหน ' ลาก่อนบ้านของหนู สักวันหนูจะกลับมา"