รักวุ่นวายของยัยตัวร้ายกะนายเย็นชา

ลำดับตอนที่ #1 : =O= ไหนบอกว่าเจอเนื้อคู่ไง

1

                ง่ำๆๆ )-o-(

                “ทำไมรถมาช้าจังเนี่ย เดี๋ยวได้ไปโรงเรียนสายกันพอดี”

                ฉันบ่นอุบอิบพลางเคี้ยวแซนวิชทูน่าที่แม่ทำด้วยความอร่อย เมื่อคืนไม่น่าฝนตกเลย ตอนเช้าเลยต้องรถติดอย่างนี้

“จราจรกรุงเทพนี่เป็นอะไรนะ ตังเมรึไง อารมณ์เสียจริงเลย”

จึก ~ จึก...

ฉันหันไปเห็นเด็กชายคนนึงแต่งตัวมอมแมมกำลังสะกิดฉันอยู่

“มีอะไรหรอน้อง”

“คุณยายบอกว่าวันนี้พี่จะเจอเนื้อคู่ฮะ แต่จะวุ่นวายซักหน่อย”

“จริงอ่ะ O_O”

“ฮ่ะ”

อ้ายยยยย เนื้อคู่  อยากเจอๆ ไอ้เด็กคนนี้พูดจาเข้าท่าจัง จะเป็นจริงมั้ยเนี่ย

“พี่ฮ่ะ”

“อะไรอีกอ่ะ”

“ขอค่าทำนายด้วยฮ่ะ”

=O=…=O= อะไรกันฉันไม่ได้ขอให้ทำนายซะหน่อย หน๋อยสงสัยจะโกหก พูดเพราะอยากได้ตังค์ ชิห์ ~ ฉันจึงควักแบงค์ 20 ให้เด็กชายไป 1 ใบ (รถแดง: อ้าวแก สงสัยว่ามันโกหกแล้วไปให้ตังค์มันทะมาย)

“ชิห์ ~ ถ้าไม่เป็นจริงฉันจะมาเอาตังค์คืน”

เด็กชายคนนั้นเดินหายไป ฉันมองไปทางไกลๆ อ่ะรถเมล์มาแล้ว รีบไปดีก่าจะได้มีที่นั่ง เชิบ เชิบ ขณะที่ฉันยืนอยู่ที่ริมฟุตบาท ก็มีรถสปอร์ตสีดำคันนึง วิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ซ่า ซ่า !!

“อ๊ากกกกกก ไอ้รถบ้าขับมาได้ไม่ดูตาม้าตาแมว (ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นตาเรือเลยเปลี่ยนเป็นแมวแทน) ไอ้บ้า ไอ้ %$#$%!@#$%&* ”

ไอ้รถบ้านั่น ขับเหยียบน้ำเต็มๆ และฉันก็เปียกเต็มๆ แงๆๆๆๆๆ TOT ฉันรีบเดินขึ้นรถเมล์ จะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก็ไม่ได้ สงสัยวันนี้ฉันคงต้องไปโรงเรียนชุดนี้แน่ๆ เพราะไอ้รถบ้านั่น

...กข 8808 กรุงเทพมหานคร...

ฉันจะจำไว้ตราบนานเท่านานเลย

“เฮ้ย…! หัวเราะอะไรไม่เคยเห็นคนสวยรึไง”

ฉันตะโกนใส่เด็กผู้ชายกลุ่มนึงที่นั่งข้างสนามบอล ตลอดทางที่ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนเด็กบางคนชี้มือชี้ไม้มาทางฉัน บางคนถึงกับหัวเราะเลยทีเดียว ฉันจึงรีบเดินเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว

“-O- ไอ้เด็กบ้านั่น ไหนบอกจะเจอเนื้อคู่ไง เจอแต่เรื่องซวย ชิห์ อย่าให้เจอนะ ฉันจะเอาตังค์คืน เปลืองเงินชะมัดเลย”

ฉันยืนบ่นอยู่เดียว ขณะที่ยืนส่องกระจกอยู่ในห้องน้ำ เห้อส์ รอยเปื้อนนี่ล้างยังไงก็ไม่ออก กลับไปโดนแม่ฆ่าแน่ๆ

“แหม๋ นึกว่าใครมายืนบ่นอยู่ ที่แท้ก็ยัยยิปซีนี่เอง ว้ายย…! แล้วเสื้อไปทำอะไรมาหละ หรือว่าโดนคนเค้าสาดโคลนไล่ 555+”

ยัยพริตตี้และพวกนี่เอง นังนี่นิวอนซะแล้ว

“ฉันก็นึกว่าใครที่แท้ ก็พริตตี้จ่าฝูงและแรดน้อยทั้งหลายนี่เอง แล้วนี่เข้ามาในห้องน้ำได้ยังไงหละเนี่ย ไม่เห็ยป้ายหรอจ๊ะว่า สำหรับ ‘คน’ น่ะ”

“แก...แกว่าพวกฉันว่าแรดหรอนังยิปซี”

“อ้ายยย รับไม่ได้พูดแก พูดนัง เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวเค้าจะหาว่าแรดฝูงนี้ไม่พัฒนานะจ๊ะ”

ฉันพูดแล้วรีบเดินออกจากห้องน้ำไปทันที ทิ้งให้ยัยพริตตี้และพวกยืนสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่ในห้องน้ำ ทำไมต้องรีบนะหรอ คือว่าฉันไม่อยากมีเรื่องแล้วอีกอย่างยัยพริตตี้ก็พวกเยอะกว่าด้วย (ฉันไม่ได้กลัวเลยนะค่ะเนี่ย) ฉันเดินไปหาโมกับหลินที่โรงอาหาร และฉันเลือกที่จะเดินผ่านที่จอดรถเพราะไม่ค่อยมีคน แล้วสายตาฉันก็ไปหยุดที่รถสปอร์ตสีดำคันนึง

“รถสวยจัง สงสัยอาจารย์คงออกรถมาใหม่ เหอๆ ทำไมดูคุ้นๆว่ะ”

ฉันพูดพลางเหลือบตา ไปมองที่ทะเบียนรถ เพื่อเลขสวยจะเอาไปบอกแม่ เอิ้กๆ

...กข 8808 กรุงเทพมหานคร...

อืมๆ เลขสวย เย็นนี้กลับไปบอกแม่ดีก่า เอะ...! เลขอะไรน่ะ

...กข 8808 กรุงเทพมหานคร...

“อ้ากกก ไม่จริง รถคันนี้ จำได้แล้ว ไอ้รถบ้านี่เอง”

ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆรถ เห็นว่ามีคนเพิ่งเดินมาจากรถสปอร์ตคันนั่น ดีเลยขอด่าหน่อยเถอะ

“นี่นาย เจ้าของรถใช่มั้ย”

“...”

ชายคนนั้นหันหลังอยู่และไม่สนใจคำถามฉันสักนิดเยว

“นี่นาย ฉันพูดกับนายอยู่น่ะ”

“มีอะไรมิทราบ”

อึก ~ พระเจ้าช่วย ผมยาวสีน้ำตาลตัดกับผิวขาวที่ดูมีสุขภาพ ตาชั้นเดียว บ่งบอกถึงเชื้อชาติอย่างเห็นได้ชัด จมูกโด่ง ริมฝีปากสีชมพู บวกกับสีหน้าและแววตาที่เฉยชานั่นอีก คนอะไรเนี่ยหล่อขนาดนี้ อย่างกะทักกี้เลยอ่ะ เสปคฉันเลยนะเนี่ย อ้ายยยยเผลออึ้งกับความหล่อ แต่คนหล่อไม่ใช่ว่าจะทำผิดไม่ได้น่ะ

“นี่ ฉันถามว่านายเป็นเจ้าของรถคันนี้ใช่มั้ย”

ฉันถามเสียงดัง ตอนนี้มีคนเดินออกมาดูฉันทะเลาะกับนายคนนี้ ดีคนเยอะๆ เด่นดี ฉันชอบ

“ใช่ แล้วทำไม”

“นายนี่เอง เพราะนาย ขับรถประสาแมวรึไง จับฉลากได้ใบขับขี่แน่ๆเลย นายทำให้ฉันต้องเลอะแบบนี้ นายมันคนบ้า คนไร้ศีลธรรม คนไม่มีวินัย คนไม่เห็นใจคนอื่น ไอ้คน อะ...อุ๊บ...O_O”

O_O นะ...นาย นี่มัน จูบฉัน ต่อหน้าคนที่ออกมามุงอยู่ ฉันมัวแต่อึ้ง เลยไม่ได้ขัดขืน ใช่ฉันต้องขัดขืนสิ ฉันพยายามผลักนายนั่นออกไป เขาจึงปล่อยฉันออก แล้วยืนพิงรถหน้าเฉย แงๆๆ นี่มันเฟิร์สคิสของฉันเลยนะเนี่ยกะว่าจะเก็บไว้ให้คนที่ฉันรัก แต่กลับต้องมาเสียเฟิร์สคิสให้ไอ้บ้านี่ TOT ต่อหน้าไทยมุงนับสิบ

“ถึงกับร้องไห้เลยรึไง”

สำหรับนายเรื่องจูบอาจเป็นเรื่องเล็ก แต่สำหรับฉันมันเรื่องใหญ่ พ่อแม่ฉันสั่งสอนมาดี

ฉันเดินเข้าไปหาไอ้หมอนั่นแล้ว

                เพี้ยะ ~ ~

“นะ...นายมันไอ้คนบ้า TOT ไอ้ไม่เป็นสุภาพบุรุษ นายมันคนเลว”

ฉันตบไอ้หมอนั่นไปเต็มแรง ฉันเห็นหมอนั่นทำหน้าอึ้งๆ หวังว่าคงจะรู้สึกรู้สาบ้างนะนั่น ฉันวิ่งแล้วร้องไห้จนมาถึงที่ห้องเรียน แล้วเข้าไปกอดเพื่อนสาวทันที

“ฮือๆ TOT”

“เฮ้ย...! ยิปซี เป็นอะไรอ่ะ ร้องไห้ทำไม ใครทำยิปซี บอกหลิน”

“ไม่รู้ TOT ไอ้บ้านั่น มันรังแกฉัน ฮือๆ”

“ไอ้ซี แกเป็น ’ไรก็บอกฉันกับหลินเดะว่ะ ฉันจะไปแก้แค้นให้แกเอง”

“ฮือๆ TOT”

ฉันเงียบไม่ตอบโมกะหลิน แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะฟุบหัวลงไปร้องไห้กับโต๊ะทันที ขอบใจนะโม หลิน แต่แค้นนี้ฉันขอชำระเอง

ทั้งห้องเงียบ เมื่ออาจารย์เดินเข้ามา

“สวัสดีนักเรียนทุกคน วันนี้อากาศดี เหมาะที่จะมีเรื่องดีๆ เอาหละวันนี้มีเรื่องพิเศษ คือ มีนักเรียนใหม่ มาจากเกาหลี เอาละเธอเข้ามาได้”

เมื่อนักเรียนคนนั้นเดินมา ก็มีเสียงฮือฮาจากผู้หญิงหลังห้องดังขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

“สวัสดีครับ ผมชื่อ ธนวัฒน์ พัฒนพิสิทธิ์กุล เรียกสั้นๆว่า ฮานะ ก็ได้ครับ ผมเพิ่งมาอยู่ที่นี่ มีอะไรเพื่อนช่วยแนะนำบ้างนะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”

ผู้ชายหรอเนี่ย สงสัยจะหล่อแต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะดู

“เธอไปนั่งที่ว่างข้างๆ ศิมาภรณ์ ก็แล้วกัน หนังสือก็ดูกับเพื่อนก่อนหละกันนะ”

ที่ว่างข้างๆ . มันที่นั่งข้างฉันนี่นา

“สวัสดี ผมชื่อ ฮานะ”

“...”

                “นี่เธอ หลับหรอ ตื่นมาแนะนำตัวหน่อยซิ”

                นายนี่ ฉันไม่มีอารมณ์นะเฟ้ย

                “ฉันชื่อ ยิปซี”

                O_O…O_O อึ้งค่ะ ท่านผู้ชม นายนี่มันไอ้บ้าเมื่อเช้าที่ จู... ฉันเมื่อเช้านี่นา (ถึงตอนนี้ฉันยังรับที่ไอ้หมอนั่นจูบฉันอยู่ดี) ทำไมไอ้บ้านี่มาอยู่ที่นี่ได้

                ฉันลุกขึ้น น้ำตาที่หยุดไหล ไหลลงมาอีกทันที ฉันกำลังวิ่งออกไปนอกห้อง

                หมับ ~ ~ เพี้ยะ ~ ~

                ฉันหันไปตบหน้าไอ้บ้านี่มันจับข้อมือฉันไว้

                “เธอ...”

                “ปล่อยมือฉัน ไอ้คนเลว”

                O_O ทั้งห้องเงียบกริบรวมทั้งไอ้บ้านี่ด้วย อึ้งกับการกระทำของฉัน พอพูดจบฉันก็วิ่งออกไปจากห้องทันที จะตามมาจ้องเวรจองกรรมอะไรกับฉัน แค้นเก่ายังไม่ได้ชำระเลย

                …ฮัลโหล!!! รับโทรศัพ์ที ใครกะด้ายว่างม้า  รับโทรศัพท์ที 123 ไม่รับเราโกรธแล้วน่ะ....

                ฉันหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยขึ้นมาดู หลินนี่เอง

                “ว่าไง หลิน”

                (ยิปซี อยู่ไหน เป็นอะไรมากรึเปล่า)

                “ไม่เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้เราอยู่ที่โรงอาหารอ่ะ เลิกเรียนแล้วหรอ”

                (อืม อยู่นั่นนะ เดี๋ยวเรากับโมจะไปหา)

                “จ้า”

                เฮ้อส์ ฉันกดวางโทรศัพท์แล้วถอนหายใจ สงสัยฉันคงต้องเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้พวกนั่นฟังแน่ๆ

                “เฮ้ย…! ซี แกเป็นอะไรอ่ะ แล้วแกไปด่าฮานะว่า เลว อีก”

                “อย่าพูดชื่อนั่นนะโม ฉันไม่อยากได้ยิน”

                โม เท้าแกติด เน็ตไฮ-สปีด รึไง มาเร็วเชียว

                “ซี เล่าให้ฟังบ้างซิ เค้าอยากรู้”

                “เล่าให้ฟังก็ได้ -O-....”

                ฉันเล่าให้เพื่อนทั้งสองฟัง ตั้งแต่ต้นยันจบ

                “ยิปซี ไม่เป็นไรแล้วนะ”

                “อืม หลิน”

                “ไอ้ซี แกจะเป็นอะไรมากมาย แกน่าจะดีใจ ได้มีจูบแรกกับหนุ่มฮอตขนาดนั้น แล้วแกไปตบหน้าฮานะซะ แดงเป็นปื้นเลย เสียดายแก้มขาวๆใสๆ^-^”

                “สมน้ำหน้าแล้ว ปะหลินไปหาอะไรกินกันเถอะ ปล่อยให้ไอ้โมเพ้ออยู่คนนเดียวนั่นแหละ”

                “เฮ้ย รอด้วยเดะ ไอ้ซี หลิน”

............................................
คุยกันเน้อ

ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ พอดีตอนแรกที่ขัดข้องตอนนี้เสร็จสมบูรณ์แว้วววว
คิกๆๆๆ