กรงรักชีคจอมเถื่อน (สิงโตคริส)
ตอนที่ 8 : นกน้อยในกรงทอง
พีรวัสปรือตาขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อนในตอนบ่ายแก่ๆ เมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่บริเวณแขนของเขา ตากลมมองหาคนใจร้ายที่ย่ำยีร่างกายของเขาราวกับเขาไม่มีความรู้สึก แต่เขาพบเพียงความว่างเปล่า มีเพียงนางกำนัลสองคนที่คอยเช็ดตัวให้เขา พีรวัสหลุบตาลงอย่างกะดากอายที่นางกำนัลเห็นร่องรอยที่ชีคปราชญาทำไว้กับร่างกายของเขา เมื่อตอนเช้าเขาพยายามร้องขอให้ชีคปราชญาปล่อยเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาได้รับเพียงความรุนแรงที่โถมเข้าหาตัวเขา
" ตื่นแล้วหรือ ท่านชีคปราชญาทรงให้ข้ามาดูแลเจ้า อีกไม่นานหมอหลวงจะมาตรวจรักษาเจ้า เจ้าพักผ่อนเถิด " นางกำนัลคนหนึ่งพูด พีรวัสทำเพียงพยักหน้า เขาไม่มีแม้แรงจะพูดตอบโต้ เสียงของเขามันแหบไปหมด
" เจ้าต้องการน้ำหรือไม่ "
" อือ " เสียงหวานครางในลำคอ นางกำนัลคนเดิมพยุงให้พีรวัสนั่งพิงกับหมอน แล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาจรดที่ปากบาง เพื่อให้พีรวัสกินน้ำได้ง่ายขึ้น
" ท่านชื่อเยี่ยงไรขอรับ "
" ข้าชื่อรตีเป็นนางกำนัลของฝ่ายใน ชีคปราชญาส่งข้าให้มาดูแลเจ้า " รตีพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
" ขอบคุณท่านมากขอรับ ข้าเป็นเพียงทหารต้อยต่ำ กลับต้องมาเป็นภาระให้ท่านดูแลข้าขอรับ " เสียงหวานพูดอย่างนอบน้อม เขาเป็นเพียงทหารชั้นต่ำ ไม่สมควรมีนางกำนัลมาดูแลเขา แต่นางกำนัลคนนี้กลับดูแลเขาอย่างดี
" ต้อยต่ำอะไรกัน ข้าก็มาจากชนชั้นไพร่ มิได้มาจากมาจากชนชั้นขุนนาง ข้าเข้ามาทำงานโดยใช้ความสามารถจึงสามารถเลื่อนมาเป็นนางกำนัล " พีรวัสยิ้มบางๆ
" เจ้าล่ะชื่อว่าเยี่ยงไร "
" ข้าชื่อพีรวัส ข้ามีชื่อเล่นว่าพีขอรับ "
" เจ้าอายุเท่าไรแล้ว เหตุใด....เอ่อ.... " รตีลำบากใจที่จะพูด แต่เธอก็นึกสงสัยว่าคนใบหน้าอ่อนเยาว์เช่นนี้เหตุใดจึงมาเป็นทหาร และที่สำคัญชีคปราชญาคงจะโปรดมากถึงขนาดให้ร่างเล็กได้นอนรักษาตัวในห้องบรรทมของพระองค์ ซึ่งปกติพระองค์จะไม่ให้พระสนมคนใดมาค้างคืนที่นี่ และที่สำคัญร่างเล็กนี้เป็นเพียงทหารไม่ได้เป็นพระสนมที่จะต้องถูกถวายตัว และเธอพอจะมองออกว่าร่องรอยตามร่างกายของร่างเล็กเกิดจากการถูกขืนใจ
" ข้าอายุ 16 ปี ข้า...... " เสียงหวานเงียบเสียงไป และก้มหน้าลง เมื่อจะต้องเล่าถึงเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเอง
" เจ้ามิอยากเล่าก็มิเป็นไร " รตีพูดพร้อมกับจับมือเรียวเบาๆอย่างเห็นใจ
" ข้าอยากกลับห้องพักได้หรือไม่ขอรับ "
" มิได้หรอก ท่านชีคสั่งไว้มิให้เจ้าออกไปไหน หากเจ้าออกไปข้าก็จะถูกลงพระอาญา " ตากลมมองรตีอย่างผิดหวัง
" เจ้าพักผ่อนเถิดอีกไม่นานหมอหลวงจะเข้ามาตรวจรักษาเจ้า "
" อือ ข้าเข้าใจแล้วขอรับ " เสียงหวานพูดเสียงหม่น แล้วค่อยๆนอนลงอย่างเศร้าสร้อย และพลิกตัวนอนหันหลังให้รตี ชีคปราชญาต้องการอะไรจากเขาอีก ในเมื่อร่างกายของเขาก็ถูกชีคปราชญาย่ำยีจนไม่เหลืออะไรแล้ว น้ำใสๆค่อยๆไหลออกจากตากลมอย่างเงียบๆ รตีมองร่างเล็กอย่างสงสาร แต่เธอก็ไม่สามารถขัดคำสังของชีคปราชญาได้
พีรวัสค่อยพยุงตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นนางกำนัลและหมอหลวงเดินออกจากห้อง ร่างเล็กค่อยๆก้าวเท้าลงจากเตียงอย่างยากลำบาก เพียงแค่เขาทรงตัวยืน ขาของเข่าก็อ่อนแรงจนแทบจะล้มลงบนพื้น ยังดีที่เขาจับเสาของเตียงไว้ทัน
" เจ้ากำลังจะทำอะไร " เสียงทุ้มที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้พีรวัสตกใจ
" อ๊ะ " ร่างเล็กกำลังล้มพับลงบนพื้น แต่ถูกมือหนารวบเอวไว้ มือเล็กยันอกแกร่งไว้ เมื่อรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่เอว
" ปล่อยกระหม่อมเถิดพะยะค่ะ " เสียงหวานพูดพร้อมกับช้อนตาขึ้นมองตาคมอย่างวิงวอน
" ปล่อยเจ้า เจ้าก็ล้มลงบนพื้นสิ " มือหนาช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้ม แล้ววางร่างเล็กลงบนเตียง
" กระหม่อมอยากกลับห้องพัก พระองค์ได้โปรดทำตามคำขอของกระหม่อมด้วยพะยะค่ะ "
" เจ้าเป็นเมียของข้าแล้ว ต่อไปเจ้ามิต้องกลับไปพักที่นั่นอีก ข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นพระสนม " ตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ
" กระหม่อมมิต้องการ และอีกอย่างกระหม่อมมิได้รักพระองค์พะยะค่ะ " เสียงหวานพูดอย่างเด็ดเดี่ยว มือหนากระชากร่างเล็กเข้าหาตัว แล้วใช้มือบีบใบหน้าเล็กให้แหงนขึ้นเพื่อสบตากับเขา
" ใครคือคนที่เจ้ารัก ไอ้ราชีฟงั้นหรือ " เสียงทุ้มพูดเสียงกร้าว เขาให้ทหารไปสืบว่าคนที่เข้าไปในห้องพีรวัสคือใคร และเขาก็ได้ข้อมูลเกี่ยวกับชื่อ รวมทั้งข้อมูลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพีรวัสกับราชีฟอีกด้วย ใบหน้าหวานเบือนหน้าหนีอย่างไม่ยอมตอบคำถาม เขาไม่อยากจะแก้ตัวอะไรในเมื่อชีคปราชญา อยากปรักปรำเขาอยู่ก่อนแล้ว ความเงียบคือคำตอบที่ทำให้ชีคปราชญาเข้าใจว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นถูกแล้ว
" ข้ามิมีทางปล่อยเจ้าให้ไปมีความสุขกับมันเด็ดขาด เจ้าจะต้องอยู่อย่างนกน้อยในกรงทองไปตลอดชีวิต " เสียงทุ้มพูดเสียงดุดัน
" เช่นนั้นพระองค์ก็ได้เพียงร่างกายของกระหม่อม เพราะหัวใจของกระหม่อมได้ยกให้ผู้อื่นไปแล้วพะยะค่ะ "
" ข้ามิสน หากข้ามิได้หัวใจของเจ้า คนผู้นั้นก็มิสมหวังกับเจ้าเช่นกัน " มือหนาผลักร่างเล็กลงบนเตียง จากนั้นก็ลงมือปลุกปล้ำร่างเล็กอย่างรุนแรงทั้งๆที่ร่างเล็กยังบอบช้ำจากครั้งก่อน เสียงร้องสะอื้นของร่างเล็กยิ่งกระตุ้นให้ชีคปราชญาทำกับร่างเล็กรุนแรงขึ้น เขาเกลียดเสียงร้องไห้ของร่างเล็ก เพราะมันยิ่งตอกย้ำให้เขารู้ว่าพีรวัสไม่ได้รักเขา
หลังเสร็จสิ้นเพลิงกามที่ชีคปราชญามอบให้พีรวัส ร่างเล็กก็ค่อยๆพลิกตัวนอนหันหลังให้คนใจร้าย หยาดน้ำตายังคงไหลออกจากตากลมไม่หยุด ตาคมมองร่างเล็กด้วยแววตาอ่อนลง มือหนาดึงร่างเล็กเข้ามากอดจนแนบชิด
" ปล่อยกระหม่อม " เสียงหวานพูดเสียงเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
" อย่าพยศนัก มิเช่นนั้นข้าจะมิทำเพียงกอดเจ้าเพียงอย่างเดียว " เสียงทุ้มพูดเสียงดุดัน เปลือกตาเล็กจำใจปิดเปลือกตาลง เขาไม่มีแรงขัดขืนคนใจร้ายนี้ได้เลย เพราะตอนนี้ร่างกายของเขาชาจนแทบไม่มีความรู้สึกแล้ว
กลางดึกพีรวัสนั่งลงในศาลากลางสวนภายในตำหนัก ตากลมเหม่อมองที่พระจันทร์อย่าเศร้าโศก สามวันก่อนที่ชีคปราชญามาหาเขาและได้ย่ำยีร่างกายของเขาอีกครั้ง ตั้งแต่นั้นมาชีคปราชญาก็ไม่ได้มาหาเขาอีกเลย ร่างกายของเขาตอนนี้เริ่มหายเป็นปกติ แต่เขายังคงเจ็บเสียดๆที่ช่วงล่างอยู่บ้าง มือเรียวลูบลงบนมือที่ยังคงมีแผลเป็นเล็กน้อยอย่างคิดถึงคนที่รักษาบาดแผลให้เขา
" พี " เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้ร่างเล็กหันกลับมา ริมฝีปากบางยิ้มกว้าง เมื่อเห็นคนที่เขากำลังคิดถึง
" อานน " ร่างเล็กโผเข้ากอดร่างสูงอย่างดีใจ หยาดน้ำตาค่อยๆไหลออกมา ความรู้สึกเจ็บปวดและความรู้สึกเสียใจถูกพรั่งพรูออกมากับหยาดน้ำตา
" เจ้าร้องไห้ทำไม ท่านชีคส่งข้าไปทำงานที่หัวเมืองทางเหนืออย่างเร่งด่วน ข้าจึงมิได้บอกเจ้า ข้าขอโทษ " เสียงทุ้มพูดปดออกมา ใจจริงเขาอยากจะพูดกับร่างเล็กด้วยถ้อยคำดีๆ เมื่อเขาอยู่ในร่างชีคปราชญา แต่เขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไรไนเมื่อสมองของเขายังคิดว่าร่างเล็กรักคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
" ข้าคิดถึงท่าน ท่านพาข้าหนีไปจากที่นี่ได้หรือไม่ " เสียงหวานพูดพร้อมกับเหลือบตามองหาทหารเวร ร่างเล็กแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่เห็นทหารในบริเวณนี้สักคน เพราะเมื่อครู่ตอนที่เขาอยู่เพียงลำพัง เขาถูกทหารเฝ้าอย่างรัดกุมราวกับกลัวเขาจะหนีออกจากตำหนัก
" เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า " มือหนาค่อยๆใช้นิ้วไล้น้ำตาออกจากใบหน้าหวานอย่างทะนุถนอม
" เอ่อ......ข้า.... " เสียงหวานลำบากใจที่จะพูด เขาจะบอกอานนได้อย่างไรว่าถูกชีคปราชญาย่ำยีร่างกาย เขากลัวอานนรังเกียจเขา เพราะเขารักอานน
" เกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้า บอกข้าสิ เจ้ามิไว้ใจข้าหรือ " ใบหน้าหวานส่ายหน้า พร้อมกับหยาดน้ำตาที่เริ่มคลอขึ้นในดวงตากลม มือหนาดึงร่างเล็กเข้ามาโอบกอดอย่างปลอบโยน ร่างเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอกแกร่งด้วยความอัดอั้นตันใจ เขาอยากบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาให้อานนฟัง แต่เขาก็กลัวอานนจะนึกรังเกียจเขา ใบหน้าหวานถอนหน้าออกจากอกแกร่ง แล้วใช้หลังมือปาดน้ำตาออกลวกๆ
" ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากกลับบ้าน ข้าคิดถึงท่านพ่อกับท่านแม่ "
" จริงรึ " เสียงทุ้มถามย้ำ ตากลมหลุบตาต่ำลง แล้วพยักหน้า
" เยี่ยงนั้นเหตุใดจึงต้องหนี เจ้าก็ไปขอท่านชีคสิ พระองค์มิใจร้ายมิให้เจ้ากลับบ้านหรอก " ใบหน้าหวานพยักหน้าด้วยใบหน้าหม่น
" ข้าจะลองขอพระองค์ดู " เสียงหวานพูดเสียงเบา พลอยทำให้คนฟังรู้สึกปวดแปลบที่ใจ
" เจ้าเป็นอย่างไรบ้างพี ข้ามิได้มาหาเจ้าหลายวัน "
" ข้าสบายดี เจ้าอย่าหายไปแบบนี้หลายๆวันอีกน่ะ หากท่านจะไปไหนกระทันหัน ก็ฝากความไว้กับทหารให้เขานำความมาบอกข้าได้หรือไม่ "
" ได้สิ ข้าจะทำตามคำขอของเจ้า เจ้าดูซูบไปหรือไม่ เจ้าทำงานหนักหรือช่วงนี้ "
" เมื่อวันก่อนข้าป่วยเล็กน้อย ท่านมิต้องกังวล เอ่อ..... เมื่อวันก่อนราชีฟลักลอบเข้ามาหาข้ากลางดึก ข้ากลัวท่านชีคจะลงโทษเขา ท่านช่วยไปสืบข่าวให้ข้าได้หรือไม่ว่าเขายังอยู่สุขสบายหรือไม่ " เสียงหวานพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล มือหนากำมือแน่นอย่างไม่ชอบใจ ไม่ว่าพีรวัสจะอยู่กับเขาในร่างของชีคปราชญาหรืออานนทุกลมหายใจของพีรวัสก็มีแต่ราชีฟ
" อือ " เสียงทุ้มครางในลำคอ
" อานน ท่านเป็นอะไร เหตุใดท่านถึงเงียบไป " เสียงหวานถาม เมื่อเห็นร่างสูงเงียบไปจนผิดปกติ
" เปล่า ข้ามิได้เป็นอะไร " เสียงทุ้มพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ตากลมมองใบหน้าคมอย่างไม่เข้าใจ แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าอานนกำลังไม่พอใจเขาอยู่ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร หัวกลมๆพิงลงบนแขนแกร่งอย่างออดอ้อน
" ท่านมิได้ทายาให้ข้าหลายวันแล้ว ท่านลืมสัญญาที่ให้กับข้าแล้วหรือไม่ " ใบหน้าคมอ่อนลง
" ข้ามิลืม ยื่นมือของเจ้าให้ข้าสิ " ใบหน้าหวานพยักหน้าทั้งที่หัวยังคงซบอยู่ที่แขนแกร่ง มือหนาค่อยๆทายาลงบนมือเรียวอย่างอ่อนโยน
" อานน ข้ามิรู้ว่าข้าเคยทำสิ่งใดให้ท่านเคืองใจหรือไม่ แต่ท่านสัญญากับข้าได้หรือไม่ว่าท่านจะมิทิ้งข้าไปไหน "
" ข้าจะอยู่ข้างๆเจ้า มิหนีเจ้าไปไหน ข้าสัญญา " เปลือกตาเล็กปิดลงอย่างผ่อนคลาย ทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ๆอานนความเศร้า และความทุกข์ในจิตใจของเขามันจะจางหายไปเสมอ อานนมักมาหาเขาในเวลาที่เขาทุกข์ใจเสมอ เขาอยากบอกความในใจที่มีต่ออานนให้อานนได้รับรู้ แต่เขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้ร่างกายของเขามีมลทิน อานนอาจนึกรังเกียจเขา ชีคปราชญามองร่างเล็กที่กำลังผล็อยหลับอยู่บนแขนของเขาด้วยแววตาแข็งกร้าว เขาไม่สนแล้วว่าพีรวัสจะรักใคร แต่เขากักขังร่างเล็กนี้ไว้กับเขาตลอดชีวิต ไม่ได้หัวใจก็ช่าง เขาขอแค่ได้เห็นร่างเล็กนี้ในทุกๆวันก็พอ
พีรวัสเปิดเปลือกตาขึ้นในตอนเช้า ตากลมมองไปรอบๆห้องอย่างงงวย เขาจำได้ว่าเมื่อคืนเขาอยู่ในศาลากลางสวนกับอานน แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงมาอยู่ในห้องนอนของชีคปราชญาได้
" ตื่นบรรทมแล้วหรือเพคะ " ตากลมเบิกตาโตขึ้นอย่างตกใจ
" เหตุใดท่านต้องใช้คำราชาศัพท์กับข้าด้วยล่ะขอรับ " เสียงหวานถามอย่างสงสัย
" พระองค์อย่าพูดสุภาพกับหม่อมฉันสิเพคะ หากมีใครมาได้ยินเข้าหม่อมฉันจะถูกลงพระอาญาเพคะ "
" รีบตอบข้ามาเถิดขอรับว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับข้า "
" เดือนหน้าพระองค์จะถูกแต่งตั้งเป็นพระสนมแล้วเพคะ กระหม่อมมิควรใช้คำพูดดั่งเช่นแต่ก่อนได้ "
" ห๊ะ! เดือนหน้า เหตุใดข้ามิรู้ ท่านไปฟังผู้ใดผู้กันขอรับ " พีรวัสถามย้ำ เขาจะถูกแต่งตั้งเป็นพระสนมจริงๆตามที่ชีคปราชญาลั่นวาจาไว้กับเขาได้อย่างไร ในเมื่อเขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว เขาไม่คิดว่าชีคปราชญาจะทำจริงๆ
" มีราชโองการลงมาเมื่อเช้าเพคะ เหล่าขุนนางและทุกคนในวังต่างรู้หมดแล้วเพคะ " รตีพูด ในดวงตาของพีรวัสเต็มไปด้วยความสับสนเขาจะทำอย่างไรดี เขาไม่อยากเป็นพระสนมของชีคปราชญา และอานนคงรู้เรื่องนี้แล้ว แล้วเขารู้สึกอย่างไรบ้าง ในจิตใจของพีรวัสตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวล
" วันพรุ่งพระองค์จะต้องไปรับราชโองการด้วยเพคะ "
" อย่างนั้นหรือ แล้วข้าต้องไปรับกับผู้ใดขอรับ " เสียงหวานถามเสียงเบา
" ชีคปราชญาเพคะ " ใบหน้าหวานแสดงสีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่อยากจะเจอชีคใจร้ายที่ย่ำยีร่างกายของเขาราวกับไม่ใช่มนุษย์
" ข้ามิเข้าใจเหตุใดพระองค์มิให้ข้าไปอยู่ที่ตำหนักอื่น พระองค์ทำเช่นนี้พระสนมคนอื่นมิกริ้วหรือขอรับ "
" เรื่องนั้นกระหม่อมมิรู้เหตุผลของพระองค์เช่นกันเพคะ ชีคปราชญาออกคำสั่งเพียงให้หม่อมฉันปรนนิบัติพระองค์ และมิให้พระองค์ออกไปจากตำหนักเพคะ " ริมฝีปากเล็กขบเข้าหากันอย่างไม่พอใจ ชีคปราชญาทำกับเขาราวกับนกน้อยในกรงทองจริงๆ เขามีชีวิตสุขสบายแต่ขาดอิสระ
" พระองค์รีบอาบน้ำเถิดเพคะ นี่ก็ล่วงเลยเวลาเสวยพระกระยาหารมามากแล้วเพคะ " รตีพูดอย่างเป็นห่วง พีรวัสพยักหน้า
" ท่านออกไปรอข้าข้างนอกเถิด ข้าอยากอาบน้ำเองขอรับ "
" เพคะ " รตีรับคำ แล้วเดินออกไปข้างนอกห้อง ตากลมเหม่อมองออกนอกหน้าต่างอย่างสิ้นหวัง เขาจะต้องใช้ชีวิตเป็นสนมของชีคใจร้ายไปตลอดชีวิตหรือ ชีคปราชญาคงมองเขาเป็นแค่เพียงของเล่นฆ่าเวลา และที่สำคัญเขาไม่ได้รักชีคปราชญา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
แล้วเนี่ยชีคก็สร้างศัตรูให้น้องมันเพิ่มขึ้นอีก ทุกวันนี้ถ้าไม่มีอานนกับราชีฟ น้องไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ เลยนะ มาหาทีก็เกรี้ยวกราดใส่ตลอด ต้องรอเกิดเหตุก่อนหรือไงล่ะ