กรงรักชีคจอมเถื่อน (สิงโตคริส)

ตอนที่ 7 : เข้าใจผิด

                 " เมตา    เจ้ามิสบายหรือเหตุใด   ใบหน้าของเจ้าจึงซีดเซียวเช่นนี้ "    ชีคปราชญาถามพระสนมเอกเมตา

               " หม่อมฉันก็มิทราบเพคะ    สองสามวันมานี้  หม่อมฉันรู้สึกวิงเวียนศีรษะเพคะ "    ตาคมมองพระสนมเอกเมตาอย่างรู้สึกผิด    เพราะตั้งแต่พีรวัสได้รับบาดเจ็บที่มือ    เขาก็ไม่ได้ไปหาพระสนมเมตาอีกเลย

               " เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปพักผ่อนเถิด    ข้าจะให้หมอหลวงไปตรวจเจ้า "   เสียงทุ้มพูด    พระสนมเอกเมตามองชีคปราชญาด้วยแววตาสลด

               " คืนนี้พระองค์จะไปหาหม่อมฉันมั้ยเพคะ "    ชีคปราชญาพยักหน้า    ริมฝีปากบางค่อยๆยกยิ้มอย่างดีใจ

               " หม่อมฉันจะรอน่ะเพคะ "    พระสนมเอกเมตาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป    และระหว่างที่เธอกำลังเดินออกไป   เธอก็ได้ยินชีคปราชญาพูดกับพีรวัสด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน    ทำให้เธอหยุดเดิน   แล้วเหลือบมองเล็กน้อย   แล้วเธอก็เดินออกไป

               " พีรวัส   เจ้าอิ่มแล้วหรือ "    เสียงทุ้มหันมาพูดกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ   ที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตา

               " กระหม่อมอิ่มแล้วพะยะค่ะ "    เสียงหวานพูดเสียงเบา

               " นางกำนัลนำขนมหวานออกมา "   เสียงทุ้มพูด    ไม่นานนักเหล่านางกำนัลก็นำของหวานสิบกว่าอย่างขึ้นโต๊ะ

               " กินสิพีรวัส "     ตากลมเบิกกว้างขึ้น   ตอนนนี้เขาอิ่มจนท้องจะแตกแล้ว   ชีคปราชญาก็ยังให้เขากินอีก

               " กระหม่อมอิ่มแล้วพะยะค่ะ "   เสียงหวานพูด

               " กินซะ   หากเจ้าไม่กิน   ข้าจะลงโทษเจ้า "   เสียงทุ้มพูดเสียงดุ    มือเรียวรีบตักขนมหวานกินด้วยมือสั่นเทา     ชีคปราชญายกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ

               พระสนมเอกเมตาเดินกลับเข้ามาในตำหนักของเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึง     ชีคปราชญาหลงพิชญะถึงขนาดให้ตำหนักพิเศษกับพีรวัส    เธอต้องทำอะไรกับพิชญะซะแล้ว    ก่อนที่พระสนมพิชญะจะเป็นที่โปรดปราณมากกว่านี้

               " รีน่า  ไปตามพระสนมพิชญะมาหาข้า "   เสียงหวานพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

               " เพคะ "   รีน่ารับคำ   แล้วรีบวิ่งไปยังฮาเร็ม    ไม่นานนักพระสนมพิชญะก็มาเข้าเฝ้าพระสนมเอกเมตา

               " ถวายพระพรพระสนมเอกพะยะค่ะ "   พระสนมพิชญะแสร้งพูดนอบน้อม   ขณะที่พระสนมเอกเมตาจ้องมองพระสนมพิชญะด้วยสายตาเกลียดชัง

               " นั่งลงเถิด "

               " พะยะค่ะ "

               " พิชญะเจ้ารู้หรือไม่ว่าใครที่มีตำแหน่งใหญ่สุดในฝ่ายใน "   

               " กระหม่อมทราบดีพะยะค่ะ   ว่าพระสนมเอกคือผู้ปกครองสูงสุดของฝ่ายใน "    พระสนมเอกเมตาเหยียดยิ้มที่มุมปาก

               " เช่นนั้นเจ้าก็ควรรู้ไว้ว่าอะไรควรทำอะไรมิควรทำ "    

               " พระสนมเอกกำลังพูดเรื่องอะไรพะยะค่ะ    กระหม่อมมิเข้าใจ "     พระสนมพิชญะถามด้วยความสงสัย    ตลอดเวลาที่เขาอยู่ที่ฮาเร็ม  เขาก็ไม่เคยมีเรื่องกับใคร    อยู่พระสนมเอกก็มาใส่ความเขา     พระสนมเอกเมตาถลึงตาใส่พระสนมพิชญะด้วยความโกรธ

               " เจ้าทูลขอตำแหน่งองครักษ์พิเศษให้กับน้องตัวเองจากชีคปราชญาโดยมิบอกข้าสักคำ     แบบนี้เจ้าคิดว่ามันเป็นการหยามเกียรติ์ข้าหรือไม่ "

               " กระหม่อมมิเคยทำเช่นนั้น     และกระหม่อมมิได้พบกับน้องชายมาแรมเดือนแล้วพะยะค่ะ "

               " โกหก     เจ้าอย่ามาเล่นลิ้นกับข้า    ถึงเจ้าจะเป็นคนโปรดของท่านชีค    อย่าคิดว่าข้ามิกล้าลงโทษเจ้า "     เสียงหวานตะหวาด     พร้อมกับกระชากผมของพระสนมพิชญะจนหน้าของพระสนมพิชญะแหงนขึ้น     พระสนมพิชญะมองพระสนมเอกเมตาอย่างหวาดกลัว

               " กระหม่อมมิรู้เรื่องจริงๆพะยะค่ะ     ตั้งแต่ที่กระหม่อมเข้ามาอยู่ในวัง    ท่านชีคปราชญามิเคยมาหากระหม่อมสักครั้งเดียว "    พระสนมพิชญะพูดเสียงสั่นด้วยด้วยความกลัว     พระสนมเอกเมตาขมวดคิ้วแน่นด้วยความแปลกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้    เธอค่อยๆคลายมือที่ขยุ้มผมของพระสนมพิชญะออก

               " เช่นนั้นเหตุใดน้องของเจ้าจึงเป็นที่โปรดปราณของท่านชีคนัก "

               " กระหม่อมมิรู้พะยะค่ะ "     พระสนมเอกเมตามองพิชญะอย่างคลางแคลงใจ     หากชีคปราชญาไม่ได้มีความเสน่หาต่อพิชญะ    แล้วเหตุใดชีคปราชญาจึงต้องให้สิทธิพิเศษต่อพีรวัส

               " อย่าให้ข้ารู้ว่าเจ้าบังอาจปดข้า    มิเช่นนั้นข้ามิปล่อยเจ้าไว้แน่ "    เสียงหวานพูดขู่

               " พะยะค่ะ     กระหม่อมมิกล้าทำเช่นนั้นพะยะค่ะ "    พระสนมพิชญะพูดด้วยความหวาดกลัว 

               พีรวัสคอยชะเง้อหน้ามองหาคนที่น่าจะมาทายาให้เขา     เขารอนานแล้ว     แต่ก็ไม่เห็นคนที่เขารอมาหลายชั่วโมง    ใบหน้าหวานทำหน้ามุ่ย     อานนสัญญากับเขาแล้วนี่  ว่าจะมาทายาให้เขาทุกวัน     แล้วร่างเล็กก็ต้องสะดุ้ง     เมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดที่หลังของเขา

               " ราชีฟ  "     เสียงหวานอุทานออกมาเสียงดัง      ราชีฟยิ้มกว้างให้พีรวัส

               " เราไปคุยกันในห้องเถิด "      เสียงหวานพูดพร้อมกับลากแขนหนาเข้ามาในห้องพัก      เพราะพีรวัสกลัวทหารภายในตำหนักจะมาเห็น     และราชีฟจะถูกลงโทษที่ลักลอบเข้ามาในตำหนักท่านชีคปราชญา

               " ราชีฟ      เจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร     หากใครมาพบเข้า    เจ้าจะถูกลงโทษน่ะ "   

               " ข้ามิสามารถถามข่าวคราวของท่านจากใครได้เลย     ข้ารู้สึกเป็นห่วงท่าน     จึงอยากมาเจอท่าน "    เสียงทุ้มพูด

               " ข้าอยู่ที่นี่ก็สุขสบายดี     งานของข้าก็สบายกว่าแต่ก่อนมาก "    เสียงหวานพูด    เพื่อให้ราชีฟคลายความกังวลลง     มือหนาจับมือเรียวขึ้นสำรวจแผลที่มือ

               " แผลของท่านดีขึ้นมาก    ท่านได้ยาจากที่ใด "    เสียงทุ้มถาม

               " ข้าพบเพื่อนใหม่    เขาคงสงสารข้าที่ข้าทั้งอัปลักษณ์    แล้วมือยังต้องพิการ    เขาจึงนำยามาให้ข้า  "    เสียงหวานพูด 

               " ท่านอย่าได้วางใจเขามาก    บางทีเขาอาจต้องการอะไรจากท่านจึงทำดีด้วย "

               " ราชีฟ     เจ้าคิดมากไปแล้ว    ข้ามิมีสิ่งใดที่เขาต้องการหรอก    เจ้าอย่าเป็นกังวลไปเลย    เพื่อนใหม่ของข้าคนนี้ใจดีกับข้ามาก "    ราชีฟหน้าหม่นลงเมื่อเห็นแววตาเป็นประกายของพีรวัสเมื่อพูดถึงคนที่ช่วยรักษาบาดแผลที่มือ

               " ข้าอยากเจอเขาซะแล้วสิ     "     พีรวัสยิ้มกว้าง

               " ความจริงวันนี้เจ้าน่าจะเจอเขา      แต่ไม่รู้ทำไมจนป่านนี้เขาก็ยังไม่มา "    เสียงหวานพูดด้วยน้ำเสียงหม่น

               " แล้วท่านมิดีใจหรือที่เจอข้าวันนี้ "    เสียงทุ้มพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

               " ดีใจสิ    เจ้าเป็นคนใจน้อยตั้งแต่ตอนไหน    เล่าให้ข้าฟังหน่อยสิ    ว่าตั้งแต่ที่ข้าย้ายมาตำหนักนี้    เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง    เจ้านั่งบนเตียงสิ     ข้าอยากนอนบนตักของเจ้า "    เสียงหวานพูดด้วยน้ำเสียงอ้อน       ปกติตั้งแต่เล็กจนโตราชีฟมักให้เขานอนบนตักเสมอ   มันทำให้เขารู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจทุกครั้ง   ริมฝีปากหนายิ้มกว้าง   ราชีฟนั่งลงบนเตียงอย่างว่าง่าย    พีรวัสนอนลงบนตักของราชีฟ

               " ราชีฟ      เจ้าอยากกลับบ้านหรือไม่     เป็นเพราะข้าที่ทำให้เจ้าต้องอยู่ห่างจากบ้านเช่นนี้ "     ตากลมช้อนตาขึ้นมองราชีฟด้วยความรู้สึกผิด     มือหนาทาบลงบนกลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน   

               " เหตุใดท่านจึงพูดเรื่องนี้อีก      ข้ามิเสียใจเลยสักครั้งที่ได้ติดตามท่าน     ข้ามีความสุขที่ได้อยู่กับท่าน "    เสียงทุ้มพูดพร้อมกับจ้องตากลมด้วยแววตาลึกซึ้ง      ตากลมมองราชีฟด้วยรอยยิ้มกว้าง    

               " ขอบคุณเจ้ามากราชีฟ      ข้ารักเจ้าไม่แพ้ที่รักพี่พิชเลย "    เสียงหวานพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง      ผิดกับคนฟังที่ตอนนี้รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ      พีรวัสรักเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น

               " ราชีฟเป็นอะไร     เหตุใดเจ้าจึงเงียบไปล่ะ   "     ตากลมช้อนตาขึ้นมองคนที่กำลังทำหน้าเศร้า

               " ข้ากำลังคิดว่าจะเล่าเรื่องอะไรก่อนดี "    เสียงทุ้มพูดด้วยน้ำเสียงปกติ    ขณะที่มือหนาลูบลงบนกลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน

               " เรื่องอะไรก่อนก็ได้      เร็วๆสิชารีฟ "     เสียงหวานพูดเร่ง     ตาคมก้มมองใบหน้าหวานด้วยแววตาแสนรัก      เขาจะตัดใจจากร่างเล็กไปได้อย่างไร      เขาเพียงอยู่ห่างจากร่างเล็กไม่ถึงอาทิตย์      เขาทั้งคิดถึงและโหยหา    จนต้องแอบลักลอบเข้ามาในตำหนักของชีคปราชญา

               " อืม      ข้าจะเริ่มเล่าแล้ว "     เสียงทุ้มพูด    เสียงทุ้มเริ่มเล่ากิจวัตรที่เขาต้องทำในทุกวัน    ตากลมปรือตาขึ้นมองใบหน้าคมด้วยความง่วง    แต่ก็ยังฝืนเปลือกตาขึ้นมองราชีฟ     จนเปลือกตาเล็กเริ่มจะฝืนความง่วงไม่ไหว     เสียงลมหายใจเข้าออกที่ดังสม่ำเสมอ  ทำให้ราชีฟเงียบเสียงลง    ตาคมจ้องมองใบหน้าใสด้วยแววตาละมุน     มือหนาลูบลงบนกลุ่มผมนุ่ม    ริมฝีปากหนาค่อยๆทาบลงบนแก้มใสอย่างไม่อาจห้ามใจได้      เมื่อคนที่ตนเฝ้าดูแลทะนุถนอมด้วยความรักอยู่ตรงหน้า

               " ฝันดีน่ะขอรับ "     เสียงทุ้มพูด     แล้วค่อยๆวางหัวเล็กลงบนหมอน    จากนั้นก็ค่อยๆห่มผ้าให้ร่างเล็ก      ราชีฟเดินออกจากห้องของพีรวัส   โดยไม่รู้ว่าถูกจับตามองจากสายตาคม      มือหนากำเข้าหากันแน่นอย่างไม่พอใจ   ตาคมมองตาร่างที่เดินห่างออกไปด้วยแววตาเกรี้ยวกราด

               ร่างหนาเดินกลับเข้ามาในตำหนักด้วยท่าทางทะมึงทึง     เจ้าอัปลักษณ์ดูท่าทางจะไม่ได้ใสซื่ออย่างที่เขาคิด     เพราะทุกครั้งที่เขาสัมผัสร่างเล็ก     ร่างเล็กมักแสดงท่าทางหวาดกลัวราวกับมิเคยถูกใครล่วงเกินมาก่อน     แต่สิ่งที่เขาพบเจอเมื่อสักครู่ทำให้เขาตาสว่างขึ้น     เจ้าอัปลักษณ์คงกำลังคิดหว่านเสน่ห์เขาด้วยการแสดงท่าทางใสซื่อให้เขาติดกับ     เขานี่แหละจะสั่งสอนเจ้าอัปลักษณ์ว่าอย่าริอาจมาเล่นกับไฟอย่างเขา

               ร่างเล็กเดินเข้ามาในห้องบรรทมของชีคปราชญาด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนเพราะวันนี้เขาตื่นสายกว่าทุกวัน    ตาคมตวัดสายมองไปที่ร่างเล็กด้วยแววตาเย็นชาทันทีที่ร่างเล็กเดินเข้ามา

               " เหตุใดเจ้าจึงไม่มาปรนนิบัติข้าสาย      เจ้ามิรู้หรือว่าเวลาของข้ามีค่าเพียงใด "

               " กระหม่อมขอประทานอภัยพะยะคะ      กระหม่อมจะมิให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกพะยะคะ "     ใบหน้าหวานก้มหน้าพูดอย่างรู้สึกผิด      มือหนากระชากร่างเล็กเข้าหาตัวจนร่างเล็กแนบชิดไปกับร่างแกร่ง   มือหนาเชยคางเล็กขึ้น     แล้วบีบลงบนแก้มนุ่มอย่างแรง     ใบหน้าหวานเจ็บจนนิ่วหน้า

               " เมื่อคืนเจ้าทำอะไรรึ    เหตุใดจึงตื่นสายเช่นนี้ "     เสียงทุ้มพร้อมกับก้มมองดวงตากลมที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตา      ตาคมอ่อนลงเล็กน้อย     มือหนาจึงคลายมือออกจากแก้มนุ่ม     แขนหนาเปลี่ยนมาโอบรัดร่างเล็กจนแน่น    

               " กระหม่อมมิได้ทำอันใดพะยะคะ      ได้โปรดพระองค์ปล่อยกระหม่อมเถิด     กระหม่อมเจ็บพะยะคะ "

               " เจ็บงั้นหรือ     ถ้าเทียบกับเมื่อคืนตอนไหนเจ็บกว่ากัน "    เสียงทุ้มถามด้วยน้ำเสียงเหยียด     ตากลมมองใบหน้าคมอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่ชีคปราชญาพูด

               " พระองค์พูดถึงสิ่งใด    กระหม่อมมิเข้าใจ "

               " เมื่อคืนเจ้านัดแนะผู้ใดเข้ามาในตำหนัก "     ตากลมเบิกโตขึ้นอย่างตกใจ

               " กระหม่อมมิได้นัดผู้ใดเพราะองค์ทรงเข้าใจผิดแล้ว "    เสียงหวานพูด

               " ข้าเห็นเองกับตาว่าคนผู้นั้นออกมาจากห้องของเจ้า      เจ้ายังกล้าปดข้า "      ใบหน้าคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมอย่างจับผิด

               " กระหม่อมมิได้ปดพระองค์     ราชีฟ......"     เสียงหวานกำลังอธิบายก็ถูก   เสียงทุ้มพูดขัดขึ้น

               " คนผู้นั้นคงสำคัญกับเจ้ามาก     เจ้าถึงกล้าปดข้า    โดยมิกลัวอาญาที่จะรับจากข้า "  

               " ใช่ราชีฟสำคัญกับกระหม่อมมาก     หากพระองค์จะลงอาญาได้โปรดให้กระหม่อมรับเพียงผู้เดียว "

               " ดี       ข้าจะลงโทษคนปากดีเช่นเจ้า     ให้มานอนครางใต้ร่างของข้าให้สมกับความร่านของเจ้า "    มือหนาผลักร่างเล็กลงบนเตียงนอน

               " อ๊ะ "     เสียงหวานอุทานออกมา      ตากลมเบิกโตกว้างขึ้น    เมื่อร่างแกร่งนั่งคร่อมร่างของเขาด้วยแววตาทะมึงทึง

               " ท่านจะทำอะไรข้า    ปล่อยข้า "   มือหนาตรึงแขนเล็กไว้กับเตียง   ขณะที่ร่างเล็กออกแรงดิ้นอย่างหวาดกลัว

               " อย่าทำใสซื่อไปหน่อยเลย     คนร่านอย่างเจ้ามีหรือจะไม่รู้ว่ากำลังจะเกิดสิ่งใดขึ้นกับตัวเอง "

               " หากพระองค์ทรงคิดว่ากระหม่อมร่าน      ได้โปรดอย่ามาเกลือกกลั้วกับคนอย่างกระหม่อม     พระองค์ปล่อยกระหม่อมไปเถิดพะยะคะ "

               " เงียบเสียงของเจ้า     แล้วเก็บไว้ครางใต้ร่างของข้าซะ "      มือหนาข้างหนึ่งรวบแขนเล็กไว้เหนือหัว   แล้วใช้มือข้างหนึ่งกระชากเสื้อของร่างเล็กออกอย่างแรง

                แคว๊ก!         เสื้อขาดหลุดออกจากกันเผยให้เห็นผิวขาวละเอียด    ร่างเล็กดิ้นเร่าเพื่อให้หลุดจากซาตานที่กำลังยำยีร่างกายของเขา

               " ปล่อยกระหม่อมเถิดพะยะคะ "     เสียงหวานอ้อนวอนพร้อมหยาดน้ำตา      ใบหน้าคมเหยียดยิ้ม

               " อย่ามาทำไร้เดียงสาให้ข้าสงสารเจ้า     เพราะมารยาของเจ้าใช้กับข้ามิได้แล้ว "     

               " ช่วยด้วย     ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย "   ริมฝีปากหนาก้มลงประกบริมฝีปากเล็ก     ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างเร่าร้อน    ขณะที่มือหนาข้างหนึ่งกระชากเสื้อของตนเองออกอย่างไม่ใส่ใจ       แล้วใช้ผ้าห่มผูกรวบแขนเล็กทั้งสองข้างไว้เหนือหัวจากนั้นก็มัดไว้กับหัวเตียง

               " ปล่อยกระหม่อม "      เสียงหวานพูดเสียงสะอื้น     แล้วถอยหนีอย่างหวาดกลัว     มือหนากระชากร่างเล็กเข้าหาตัวอย่างแรง

               " เจ้ายังหวังให้ข้าปล่อยเจ้าไปอีกหรือ     ข้าปล่อยเจ้าแน่     แต่เป็นพรุ่งนี้เช้า  "     สิ้นเสียงทุ้ม    ร่างหนาก็ก้มลงตักตวงความหอมหวานจากร่างเล็ก      เสียงครางสุขสมเคล้าไปกับเสียงสะอึกสะอื้นดังกึกก้องไปทั่วห้อง