กรงรักชีคจอมเถื่อน (สิงโตคริส)

ตอนที่ 2 : บุคคลปริศนา

               พีรวัสและราชีฟเดินตามทหารเข้าไปในวัง    ตากลมมองดูพระราชวังอย่างตื่นตาตื่นใจ   สิ่งปลูกสร้างต่างๆใหญ่โตมโหฬาร   นี่เป็นครั้งแรกที่เข้าได้เข้ามาในพระราชวังชั้นใน    ตากลมมองดูเหล่านางกำนัลที่เดินกันอย่างขวักไขว่   ส่วนทหารยืนอยู่หน้าวังต่างๆอย่างแข็งขัน

               " ราชีฟ   ในวังนี่สวยงามจริงๆ "   เสียงหวานพูดอย่างตื่นเต้น    ราชีฟหันมายิ้มกว้างให้พีรวัส

               " ก็พระราชวังเป็นที่อยู่ของเหล่าเชื้อพระวงศ์   เขาก็ต้องสร้างให้สมกับฐานะของเขา "   ราชีฟพูด   พีรวัสพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

               " พวกเจ้าเดินเร็วๆเข้าสิ    ข้ายังต้องทำงานอีกมาก   มิมีเวลาให้พวกเจ้าเดินสำรวจวัง "   หัวหน้าทหารหันมาพูดกับพีรวัสและราชีฟอย่างรำคาญ

               " ขอรับ/ขอรับ "   พีรวัสและราชีฟรับคำ    แล้วรีบเดินตามหัวหน้าทหาร

               พีรวัสและราชีฟถูกจัดให้อยู่ห้องนอนเดียวกัน   เพราะพวกเขาเป็นทหารมาใหม่   ร่างเล็กนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน   ก็จากพระราชวังด้านหน้าเดินมาถึงฝ่ายก่อสร้าง    เขาก็เดินจนขาแทบลาก

               " ท่านพีรวัส    ท่านนอนพักก่อนเถิด    หน้าตาท่านซีดเซียวยิ่งนัก "   ราชีฟพูดขณะที่ยื่นน้ำให้พีรวัส    พีรวัสรับน้ำไปดื่มอย่างรวดเร็ว

               "  เจ้าแข็งแรงยิ่งนัก    เจ้ามิอ่อนล้าจากการเดินทางบ้างหรือ    ข้านี่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางแล้วยังต้องมาปะทะริมฝีปากกับชีคหื่นนั่นอีก "

               " ท่านพูดเบาๆหน่อยสิ    หากใครได้ยินเข้า   ท่านอาจจะเดือดร้อนได้ "   ราชีฟเตือน    พีรวัสถอนหายใจออกมาเบาๆ

               " เจ้าโกรธข้าหรือไม่ที่ทำให้เจ้าต้องลำบากไปกับข้า   "    ตาคมจ้องมองตากลมอย่างลึกซึ้ง

               " หากมีท่านอยู่ที่ใด   ที่นั่นก็คือความสุขของข้า "   ริมฝีปากบางยิ้มกว้างออกมา

               " เจ้าพูดประโยคนี้เหมือนตอนที่พวกเรายังเด็กๆอยู่เลย   ข้าจำได้ตอนที่ข้าทำสินค้าของท่านพ่อเสียหาย   ข้าถูกลงโทษให้ไปอาบน้ำอูฐอยู่เกือบเดือน    ข้าก็ถามเจ้าเช่นนี้    ส่วนเจ้าก็ตอบข้าแบบนี้เช่นกัน "   เสียงหวานพูด     ขณะที่มือกำลังเก็บสัมภาระของตนเองลงหีบ    จึงไม่เห็นสายตาหม่นๆของราชีฟ    ประโยคคำพูดของเขาที่เขาพูดออกไปเพื่อให้ร่างเล็กเข้าใจความรู้สึกของเขา   แต่ดูเหมือนพีรวัสจะไม่เข้าใจเลยสักนิด

               เช้าวันต่อมา  พีรวัส   ราชีฟ   และเหล่าทหารกำลังช่วยกันขุดสระ  เพื่อสร้างสระบัวภายในตำหนักเมทาวัน     ร่างเล็กขุดหลุมอย่างขมักเขม้น   แต่พอขุดไปได้นิดเดียวเขาก็พัก    จึงถูกหัวหน้าทหารเอ็ดอยู่หลายครั้ง    เขาเคยทำงานหนักๆแบบนี้ที่ไหนกัน  งานของเขาตอนที่อยู่ที่เมืองอุริยะก็แค่จับกระดาษและดินสอ     ไม่ต้องทำงานกลางแจ้งแบบนี้

               " ท่านพีรวัสเป็นอย่างไรบ้าง "   เสียงทุ้มถาม  ขณะที่มือหนาใช้ผ้าเช็ดไปที่หน้าของพีรวัสเพื่อซับเหงื่อที่ไหลจนชุ่มหน้า

               " ข้ามิเป็นไร    วันนี้เป็นวันแรกในการทำงาน   ร่างกายของข้าอาจยังไม่ชิน "   เสียงหวานพูด   ขณะที่มือยังคงขุด หลุมไม่หยุด    จนกระทั่งตะวันอยู่ตรงหัวของพวกเขา   เสียงของหัวหน้าทหารก็ดังขึ้น

               " ทหารทุกคนพักกินข้าวได้   "    เสียงหัวหน้าทหารสั่ง    พีรวัสและราชีฟจึงวางจอบลง    

               เหล่านางกำนัลฝ่ายห้องครัวยกอาหารออกมาแจกจ่ายเหล่าทหาร       ทหารแต่ละคนแยกย้ายกันกินข้าวภายในบริเวณใกล้ๆบริเวณสระที่พวกเขากำลังขุด     พีรวัสเดินถือจานข้าวมานั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่    ราชีฟอาสาไปเอาน้ำให้เขา

               " จิ๊บ   จิ๊บๆ "    ตากลมหันไปดูเมื่อได้ยินเสียงลูกนกร้อง    ลูกนกกำลังส่งเสียงร้องอยู่บนพื้นดิน    พีรวัสแหงนหน้าขึ้นมองบนต้นไม้    เขาก็เห็นรังของลูกนก    ลูกนกคงตกลงมาจากรัง    พีรวัสคิดในใจ    ร่างเล็กอุ้มลูกเจี๊ยบเอามาไว้ในผ้า   แล้วห่อลูกนกไว้    พีรวัสปีนขึ้นต้นไม้อย่างชำนาญ    แต่ไหนแต่ไรเขาชอบปีนต้นไม้บ่อยๆเมื่อตอนอยู่ที่บ้าน

               " เจ้าขึ้นไปทำอะไรบนนั้น   เจ้าอัปลักษณ์ "    เสียงทุ้มที่ดังขึ้น     ทำให้พีรวัสตกใจ    ร่างเล็กค่อยๆร่วงตกลงมาจากต้นไม้

               " โอ้ย! "   ร่างเล็กร้องโอครวญ    สะโพกของเขากระแทกลงกับพื้นดินเต็มๆ     ใบหน้าคมยิ้มขำ    แล้วจ้องมองพีรวัสอย่างขบขัน

               " เจ้านี่ความสามารถมากจริงๆ    เป็นทั้งพ่อค้า   ทหาร  และยังสามารถปีนต้นไม้ได้อีกด้วย "    ใบหน้าหวานแหงนหน้าขึ้นค้อนปราชญาด้วยสายตา

               " กระหม่อมยังมีความสามารถอีกมากที่พระองค์ยังมิรู้พะยะค่ะ "    เสียงหวานพูดประชดประชัน      ชีคปราชญานั่งยองๆลงข้างๆร่างเล็กที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้นดิน 

               " เช่นนั้นหรือ     เยี่ยงนั้นต่อไปข้าคงต้องมาตรวจงานบ่อยๆ    เผื่อว่าข้าจะได้เห็นความสามารถอื่นๆของเจ้าอีก "    เสียงทุ้มพูดเย้า    แล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี      ความจริงเขาแค่เดินผ่านมาเพื่อจะไปหาพิชญะที่ฮาเร็ม     แต่สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเจ้าอัปลักษณ์กำลังอุ้มลูกนก      เขาจึงหยุดดูเหตุการณ์     แต่ไม่รู้ทำไมอยู่ๆเขาก็อยากแกล้งเจ้าอัปลักษณ์ขึ้นมา   จึงส่งเสียงดังเพื่อให้เจ้าอัปลักษณ์ตกใจ 

               " ท่านพีรวัสเป็นอย่างไรบ้าง "   ราชีฟวิ่งเข้ามาหาพีรวัสอย่างเป็นห่วง      ราชีฟค่อยๆประคองพีรวัสขึ้น   แล้วพาไปนั่งบนเก้าอี้

               " ข้ามิเป็นอะไร    เจ้ามิต้องห่วงข้าหรอก   แค่ระบมที่สะโพกเล็กน้อย "   เสียงหวานพูดเพื่อให้ราชีฟสบายใจ    ก็ราชีฟทำหน้ารู้สึกผิด   ที่ไม่ได้ดูแลเขา

               " แล้วเหตุใดท่านจึงมีสภาพเช่นนี้ "    ราชีฟพูดพร้อมกับสำรวจแขนและขาของพีรวัสที่ถลอกเล็กน้อย

               " ข้าเห็นลูกนกพลัดตกจากรัง   ข้าจึงนำมันกลับขึ้นไปวางบนรัง    แต่ข้าก็พลั้งตกลงมา "   พีรวัสพูดความจริงเพียงครึ่งเดียว    เขาไม่อยากให้ราชีฟไม่สบายใจหากรู้ว่าเขาไปต่อปากต่อคำกับชีคปราชญา

               " เช่นนั้นวันนี้ท่านกลับไปพักก่อน    ข้าจะไปรายงานหัวหน้าให้ "

               " มิได้หรอก    ข้ามิอยากถูกคนอื่นครหาว่าข้าอู้งาน "    เสียงหวานพูด

               พีรวัสกัดฟันทำงานทั้งที่สะโพกของเขาระบม     ขาของเขามันก็เริ่มฟกเป็นจ้ำๆขึ้นมา   จวบจนตะวันเริ่มตกดินงานของพวกเขาก็หมดไปหนึ่งวัน  

               " ราชีฟ   ข้าเดินมิไหวแล้ว   เจ้าช่วยประคองข้าได้หรือไม่ "    เสียงหวานพูด    ขณะที่เขากำลังนั่งอยู่บนกองไม้

               " ได้สิขอรับ "   ราชีฟประคองพีรวัสเดินไปจนถึงห้อง    พีรวัสค่อยๆนั่งลงบนเตียง    ราชีฟนั่งลงข้างๆพีรวัส   มือหนาถกขากางเกงของพีรวัสขึ้น   รอยฟกช้ำปรากฏบนขาของพีรวัสเต็มไปหมด

               " ท่านรอข้าที่อยู่ที่นี่ก่อน    ข้าจะไปขอยาให้ขอรับ "   พีรวัสพยักหน้าหงึกหงัก     ร่างเล็กนอนคว่ำหน้าอย่างเจ็บระบมไปหมด

               ปัง!     เสียงเปิดหน้าต่างห้องของเขาทำให้พีรวัสเหลือบไปมอง     ตากลมเห็นชายคนหนึ่งกระโดดเข้ามาในห้องของเขา    เขาใช้ผ้าปิดบังใบหน้าไว้    ทำให้เขาเห็นเพียงดวงตาของชายคนนั้น

               " เจ้าเป็นใคร    แล้วเข้ามาในห้องของข้าทำไม "    เสียงหวานถามด้วยเสียงตื่นตระหนก     ตอนนี้เขาไม่สามารถสู้กับคนที่จะมาทำร้ายเขาได้    อย่าว่าแต่สู้เลย   แค่จะขยับขายังทำไม่ได้เลย

               " ข้าเป็นองครักษ์ของชีคปราชญา    วันนี้ข้าเห็นเจ้าพลัดตกจากต้นไม้    ข้าจึงนำยามาให้เจ้า "    ชายคนนั้นวางยาลงบนโต๊ะ

               " เจ้าช่วยข้าทำไม    ในเมื่อเรามิรู้จักกัน "    เสียงหวานถามอย่างคลางแคลงใจ

               " ข้าถูกชะตาเจ้า     ข้าจึงอยากช่วยเจ้า    ข้าไปล่ะ "    ชายคนนั้นรีบกระโดดออกไปทางหน้าต่าง    เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูจากหน้าห้อง     พีรวัสมองตามชายคนนั้นอย่างงงงวย     แค่ถูกชะตานี่น่ะ    ถึงกับต้องเอายามาให้เขาด้วยตัวเอง

               " ท่านพีรวัส    ข้าไปขอยาจากหัวหน้าแล้ว    แต่พวกเขามิมียา    ข้าต้องไปเบิกที่ห้องโอสถในวันพรุ่งนี้     ข้าคิดว่าอาการของท่านหากรอวันพรุ่งนี้มันคงอักเสบ    ข้าจะออกไปซื้อยาให้ท่านนอกวัง    ท่านรอข้าสักประเดี๋ยว "   ราชีฟพูด    

               " มิต้องแล้วราชีฟ      มีคนเอายามาให้ข้าแล้ว "    เสียงหวานพูด   พร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะที่มียาวางอยู่

               " ผู้ใดเอายามาให้ท่าน "

               " ข้าก็มิรู้จัก    เขาเป็นทหาร    พอดีเขาเห็นข้าตอนพลัดตกจากต้นไม้   เขาจึงนำยามาให้ข้า "

               " คนผู้นั้นมีน้ำใจยิ่งนัก "    ราชีฟพูด    พีรวัสพยักหน้าอย่างเห็นด้วย    แต่ในใจของเขาก็ยังสงสัยว่าคนๆนั้นเป็นใคร   

               พีรวัสอาบน้ำอย่างทุลักทุเลเพราะสะโพกของเขามันปวดแปลบไปหมด    เขานึกแค้นใจนัก   หากตอนนั้นชีคปราชญาไม่ส่งเสียงดัง   เขาคงไม่ตกใจแล้วตกต้นไม้แบบนี้    พีรวัสเปลี่ยนเสื้อผ้า   แล้วเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ    ราชีฟกำลังยืนรอเขาอยู่   ราชีฟยืนเฝ้าเขาหน้าห้องอาบน้ำราวกับกลัวใครจะเข้ามา    ทั้งที่จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้คิดอะไรหากใครจะเข้ามาอาบน้ำกับเขา   เพราะเขาเองก็เป็นบุรุษเพศ    แต่มันก็แปลกที่ท่านพ่อกับท่านแม่ชอบกำชับไม่ให้เขาอาบน้ำร่วมกับผู้ชาย   เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร   หากเป็นพี่ชายของเขา   เขาก็พอเดาออก   เพราะพี่ชายของเขามีหน้าตางดงามยิ่งกว่าสตรี    หากมีชายใดอยากทำมิดีมิร้ายก็ไม่แปลก    แต่เขานี่สิหน้าตาขี้เหร่    ใครจะทำอะไร  

               " ราชีฟ  คราวต่อไปเจ้ามิต้องเฝ้าข้าแล้ว   ข้ามิใช่อิสตรี   มิมีผู้ใดทำอะไรข้าหรอก "

               " มิได้ขอรับ   แต่ไหนแต่ไรข้าก็ปฏิบัติต่อท่านเช่นนี้เสมอ    ท่านอย่าคิดเปลี่ยนแปลงเลยขอรับ "    ราชีฟพูดขณะที่ประคองพีรวัสไปกินข้าวในโรงเลี้ยงอาหาร     ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยทหารฝ่ายก่อสร้าง   นั่งกันอยู่หลายสิบโต๊ะ    พีรวัสนั่งลงบนเก้าอี้   ทหารสองคนที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยมองเขาอย่างแปลกใจ

               " เจ้าทหารใหม่   เจ้าชื่อว่าอะไร "

               " ข้าชื่อพีรวัส   พวกท่านล่ะชื่อเยี่ยงใดกัน "   พีรวัสพูดกับทหารที่น่าจะอายุเยอะกว่าเขาอย่างนอบน้อม

               " ข้าชื่อฟิลลัส   ส่วนเจ้านั่นชื่ออุบาส "   ฟิลลัสตอบ     ราชีฟวางจานข้าวของตนเอง   และของพีรวัสลงบนโต๊ะ    จากนั้นเขาก็นั่งลงข้างๆพีรวัส

               " เหตุใดหน้าของเจ้าซีกหนึ่งงาม    อีกซีกหนึ่งน่าเกลียดยิ่งนัก "   อุบาสถามอย่างอยากรู้    พีรวัสยิ้มกว้าง

               " มันเป็นมาตั้งแต่เกิด   ข้าก็มิรู้ว่าทำอย่างไรมันถึงจะหาย    แต่ข้าว่าเป็นอย่างนี้ก็ดี   เมื่อตอนเด็กๆข้าเดินหลงเข้าไปในกลุ่มคนในตลาด   พ่อกับแม่ก็หาข้าพบ   แม้ว่ายืนอยู่ไกลๆ  "   พีรวัสพูดอย่างอารมณ์ดี    ทำให้ราชีฟยิ้มตาม

               " ฮ่า   ฮ่าๆ  เจ้านี่อารมณ์ดียิ่งนัก   พูดกับเจ้านี่   ทำให้ข้าผ่อนคลายได้มาก "   ฟิลลัสพูด 

               " ฟิลลัสไปกันเถอะ   พวกเราต้องไปเฝ้าสระที่ขุดไว้เมื่อตอนกลางวัน "   อุบาสพูด

               " ท่านอุบาส   พวกเราต้องไปเฝ้าที่นั่นด้วยหรือ "   พีรวัสถามอย่างแปลกใจ   อุบาสพยักหน้า

               " ใช่   หัวหน้าจะแบ่งเวรให้เฝ้าที่สระคืนละสองคน   เพราะที่นั่นจะเป็นที่พำนักขององค์ราชินี "   อุบาสพูด

               " ชีคปราชญามีราชินีแล้วหรือ "   พีรวัสถาม   

               " ยังหรอก    พระองค์ให้สร้างไว้    แต่มิแน่พระสนมเอกมินตาอาจได้ขึ้นเป็นราชินีเร็วๆนี้ "   อุบาสพูด    พีรวัสพยักหน้าอย่างเข้าใจ

               " รีบไปเถิดอุบาส "   ฟิลลัสเร่งอุบาส

               " ข้าไปล่ะ "   อุบาสพูด    แล้วเดินตามฟิลลัสออกไป    ใบหน้าหวานทำสีหน้าหนักใจ

               " ราชีฟ   ข้าชักเป็นห่วงพี่พิชญะแล้วสิ    ข้ากลัวเขาถูกกลั่นแกล้ง    พี่ของข้าก็เป็นคนอ่อนแอจะสู้ใครได้ "

               " มิต้องเป็นกังวลหรอกขอรับ    พี่ชายของท่านเก่งกว่าที่ท่านคิด "   ราชีฟพูด   เขารู้ว่าพิชญะทั้งร้ายและเจ้าเล่ห์ไม่มีทางถูกใครรังแกได้ง่ายๆ     ตอนที่เขาเข้ามาทำงานในบ้านพีรวัส    พ่อของพีรวัสเลือกให้เขาเป็นพี่เลี้ยงของพิชญะ   เด็กที่อ่อนแอ   แต่เมื่อเขาเห็นแววตาของพิชญะเขาก็พอมองออกว่านั่นเป็นการเสแสร้ง    เขาจึงปฏิเสธ   เขาเลือกที่จะเป็นพี่เลี้ยงของเด็กที่มีแววตาใสซื่อ   และเต็มไปด้วยความซุกซนอย่างพีรวัสคงจะดีกว่า

       

               " ราชีฟ    เจ้ามานอนบนเตียงกับข้าสิ    เจ้าจะลงไปนอนบนพื้นแข็งๆทำไม "   เสียงหวานพูด    หลังจากเขาทายาเสร็จ   เขาก็เห็นราชีฟปูผ้าลงบนพื้นที่เย็นเฉียบ

               " มิได้ขอรับ    ท่านพีรวัสเป็นเจ้านาย   ข้าจะไปนอนเสมอท่านมิได้ "    พีรวัสทำหน้ามุ่ย    แต่สำหรับราชีฟเขามองว่ามันน่ารัก

               " ตอนนี้เจ้ากับข้า   เราเป็นทหารเช่นเดียวกัน   มิใช่เจ้านายกับลูกน้องแล้ว "   เสียงหวานพูดอย่างไม่พอใจ

               " อย่างไรก็ไม่ได้    ข้าจะนอนตรงนี้   ท่านนอนให้สบายเถิด "   พีรวัสถอนหายใจแรงๆอย่างขัดใจ   

               " เช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้า "    ร่างเล็กโยนผ้าห่มลงมาให้ราชีฟ    แล้วพยายามพลิกตัวนอนหันหลังให้ราชีฟอย่างทุลักทะเล    ราชีฟยิ้มบางๆเมื่อเห็นท่าทางของคนขี้งอน    เขาจะขึ้นไปนอนข้างๆพีรวัสได้อย่างไร   เพราะเขารู้ความลับของพีรวัสอยู่ข้อหนึ่งซึ่งเจ้าตัวก็ยังไม่รู้   วันแรกที่เขามาทำงานพ่อของพีรวัสก็บอกกับเขา   และให้เขาปกปิดเป็นความลับ    พีรวัสสามารถท้องได้    และเขากลัวว่าเขาจะอดกลั้นไม่รังแกคนที่เขารักมาเนินนานไม่ได้