ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อดีตของพีรวัส
ใระิว่าโะาะเล่นลับผม ทำให้ผมลับมาเอับเา นที่ทิ้ผมอย่าไร้เยื่อใย หปีแล้วที่ผมพยายามะลืมเา แ่ผมไม่เยะทำไ้ ผมยัรัเา เพราะเาือรัรั้แรอผม เายืนอยู่้าๆลูอผม ผมไม่รู้ว่าผมวรรู้สึยัไ เพราะสิ่ที่เาเยทำับผมมันทำให้ผมลัว ลัวารระทำปลอมๆที่เามอบให้ผม และวามเ็บปวที่เามอบให้ผม มัน็ทำให้ผมลืมไม่ล
ผมเป็นเ็ำพร้า ีวิอผมึ้อิ้นรน ผม้อทำานส่ัวเอเรียน ผมสมัรเ้าทำานพาร์ททามในร้านอาหารที่โรพยาบาลเอนอเา ในอนนั้นผมิว่ามันเป็นพรหมลิิที่ทำให้เราไ้เอัน ผมเินนเา ผมิว่ามันเป็นอุบัิเหุ แ่มันไม่ใ่ เาั้ใสร้าสถานาร์ึ้น เาเห็นผมและถูใหน้าาอผม เาแ่อยาไ้ร่าายอผมเพื่อสนอัหาอเา เาหลอผม เาหมั่นทำีและอยูแลเอาใใส่ผม เ็ำพร้าอย่าผมไม่เยไ้รับวามรัและวามอบอุ่นาใร มันึเป็นเรื่อ่ายที่ผมะหลุมรัเา ผมรัเา ผมยินยอมมอบร่าายให้เา้วยวามเ็มใ แ่เาลับมอบเพียวามเ็บปวให้ผม
" เราเลิันเถอะ " ประโยที่ผมไม่าิ ว่าะออมาาปาอนที่ผมรั ผมไม่เ้าใว่าผมทำอะไรผิ น้ำาผมไหลออมาโยไม่รู้ัว ผมโผเ้าอเา และบหน้าลับออเา
" พี่สิ อย่าทิ้ริสเลยนะ " เาแะมือผมออ แล้วผลัผมลบนพื้น ใบหน้า้า้ายอผมระแทลบนพื้นปูนที่เย็นเียบ ผมรู้สึถึอเหลวที่มันไหลมาามับ้าย แ่ผมไม่รู้สึถึวามเ็บที่ไ้รับเลย เพราะใอผม มันเ็บว่า
" ริสิว่าพี่ ะรัริสริๆเหรอ " เา้มัวลแล้วบีบแ้มอผม้วยมือ้าเียว สายาอเา ไม่เหลือแววาวามอบอุ่นที่เยมอบให้ผม มันมีแ่วามสมเพที่มอบให้ผม ผมไม่ไ้อบำถามอเา เพราะอนนี้ในหัวอผมมันมึนไปหม หรือผมำลัฝัน
" พี่มีนรัอยู่แล้ว พรุ่นี้เาะลับมา " เายัเอ่ยถ้อยำที่ทำร้ายผมไม่หยุ
" ที่พี่บริส ริสิว่าพี่้อารอะไรล่ะ "
" ร่าายอผม " ผมอบแผ่วเบา นแทบะไม่ไ้ยินเสีย
" ใ่ ร่าายอเรามัน็เ้าันีนี่ " วามริที่ผมไ้รับ มันทำให้ใผมเ้น้าลทุที
" พี่ไม่เยรัผมเลยเหรอ " เาไม่อบ แ่เาลับยื่นเ็เินสให้ผม ผมมอเ็เินสในมือ และมอเา้วยวามสสัย
แล้วเา็ทำให้ผมระ่าึ้น
" เินนี่มาพอ ที่ริสะออไปาีวิอพี่ " เาเินออไป ไม่มีแม้ำล่าวาลา ไม่แม้ะเหลียวลับมามอผม
ผมเินไปามถนนอย่าไรุ้หมายปลายทา ร่าายอผมเหมือนะวนเ ผมเห็นแสไฟสาส่อเ้าาผม สมออผมสั่ารให้ผมหลบ แ่ผมไม่มีแม้เรี่ยวแรที่ะ้าวา ผมำลัโนรถน
" ุๆ ุฟื้นแล้ว ุเ็บรไหนรึเปล่า " ผม่อยๆลืมาึ้น สิ่แรที่ผมมอเห็นือผู้ายที่ผมไม่รู้ั และน้ำเสียอเาทีู่ระวนระวาย ผมส่ายหน้าให้ับเา ผมมอไปรอบๆ มันเป็นห้อสี่เหลี่ยมสีาว ที่นี่ที่ไหนเป็นำถามที่เิในใอผม
" ผมอยู่ที่ไหน " ผมถามเา้วยเสียแหบพร่า
" โรพยาบาล ุเป็นลมอยู่หน้ารถอผม " เาไม่รอให้ผมถาม่อ แ่อธิบายให้ผมฟัแทน เารินน้ำใส่แ้วและยื่นมาให้ผม ผมรับแ้วน้ำาเาแล้วยึ้นื่ม เพื่อเพิ่มวามุ่มื้นอลำอที่มันแห้ผา
" อบุมารับที่่วยผม "
" ผมื่ออาร์ ุื่ออะไรรับ " น้ำเสียและท่าทาเาูเป็นมิร
" ผมื่อริส "
" ุไปเป็นลมรนั้นไ้ยัไ " หน้าผมสลล และไม่ไ้อบำถามอเา เาพอะมอออว่าผมไม่พร้อมะอบำถาม เาึไม่ถามอะไร่อ เสียเปิประู ทำให้ผมและเา หันไปมอ หมอและพยาบาลเินเ้ามาพร้อมับอุปร์ที่ใ้ในารรวรัษา
" วันนีุ้รู้สึเป็นยัไบ้ารับ " หมอถามผม ะที่เาำลัรว
" เหมือนะยัเวียนหัวอยู่รับ "
" เป็นอาารอนท้ออ่อนๆรับ " น้ำเสียอหมอูะปิ
" ว่าไนะ ผมท้อ " ผมถามหมอ ้วยสีหน้า และน้ำเสียื่นระหน
" รับ ุท้อไ้ 2 สัปาห์แล้ว "
" ผมะท้อไ้ยัไ ในเมื่อผมเป็นผู้ายนะรับ " มันเป็นไปไ้ยัไ ผู้ายที่ไหนท้อไ้
" ุมีมลูเหมือนผู้หิ เราพบว่าผู้าย 1 ในล้านนที่เป็นแบบุรับ " น้ำาผมไหลออมาเป็นสาย นี่มันเรื่ออะไรัน สมอผมสับสนไปหม ผมท้อไ้ หลัาหมอและพยาบาลเินออไปาห้อ ผมเหม่อมอออไปที่ระเบียห้อ น้ำาผมยัไหลออมา เาึผมเ้าไปอและใ้มือลูบหลัเพื่อปลอบ ผมอเาอบอย่าหาที่พึ่
พี่อาร์นที่่วยีวิผม เามีอาีพเป็นหมออยู่ที่โรพยาบาลในัหวัเียใหม่ วันที่ผมเอับเา เาเ้ามาในรุเทพเพื่อมาประุม เาเป็นนสุภาพ และอ่อนโยน ลอเวลาหนึ่อาทิย์ที่ผมพัอยู่ที่โรพยาบาล เายัมาถามไถ่อาารผมทุวัน และมาเล่าเรื่อีวิประำวันอเา ที่พบเอมา เาทำให้ผมยิ้ม และหัวเราะไ้ ทำให้ผมลายวามเศร้าไปไ้บ้า เามอออว่าผมมีเรื่อทุ์ใ และเาอยาให้ผม ถ่ายทอเรื่อราวอผมให้เาฟับ้า ใน่วแรผมปิั้นัวเอ เพราะผมไม่อยาถูหลอ้ำอี แ่เพราะวามริใที่เาแสออมาให้ผมรับรู้ ทำให้ผมเริ่มเปิใ ผมเล่าเรื่ออผมให้เาฟั เาเ้าใ และพร้อมะอยู่เีย้าผม
ผมยืนอยู่หน้าฤหาสน์นาให่ที่ั้อยู่ใลารุเทพ ผมัสินใมาหาพี่สิโ ผมอยาบอเา เรื่อที่ผมท้อ ผมยัหวัว่าเาอาะรัผม หาเารู้ว่าผมท้อ ผมริ่หน้าบ้าน และอแม่บ้านเพื่อพบเา แ่แม่บ้าน็ปิเสธผม เาสั่แม่บ้านอเาเอาไว้ ผมโทรหาเาเป็นสิบๆสาย เาไม่รับสายอผม ผมหวัว่าเาะรับสาย และวามหวัอผม็เป็นริ
" มีอะไร " น้ำเสียิะรำาัึ้น แ่เารับโทรศัพท์ แ่นี้็ีแล้วสำหรับผมแล้ว
" ผมมีเรื่อะบอพี่ พี่ออมาหาผมไ้ไหม ผมรอพี่อยู่ที่หน้าบ้าน " ผมอยาบอเาเอ ไม่ใ่ผ่านทาโทรศัพท์
" มีอะไร็พูมา " เาพู้วยน้ำเสียเย็นา
" ผมอยาเอพี่ ผมะรอ " เาวาสายผม ผมมอเ้าไปในฤหาสน์อย่ามีวามหวั
ฝนเริ่มปรอยๆ และแรึ้นเรื่อย ผมรู้สึหนาวเย็น นัวผมสั่น ผมเริ่มะทรัวไม่ไหวแล้ว ร่าอผมโนเน ะที่ผมำลัะล้มล ็มีมือมา่วยประอผม ผมิว่าเป็นเา แ่มันไม่ใ่
" พี่อาร์ " ไม่ใ่นที่ผมรอ
" เราหนีออาโรพยาบาลมา พี่ามหาเราแทบวุ่น เราะมาหาไอ้นเฮวยทำไม " พี่อาร์พู ะโนแ่ับสายฝนที่ระหน่ำลมาอย่าไม่มีทีท่าว่าะหยุ ผมไม่มีเรี่ยวแรที่ะยืน หรือแม้แ่ะยับปาพู ผมบหน้าอยู่ที่ออเา
" พอไ้แล้ว ัใะ พี่ะูแลเราเอ " เป็นประโยสุท้ายที่ผมไ้ยิน ่อนที่สิอผมะับวูบล
พี่อาร์วนผมมาอยู่ที่เียใหม่ เาหาานให้ผมทำ มันเป็นานสบายๆ ึ่เหมาะับนท้ออ่อนๆอย่าผม เาหาบ้านเ่าให้ผม เาูแลผม และอย่วยเหลือผมเสมอๆ ผมรู้ว่าเาิับผมเินว่าพี่น้อัน ผมเปิใุยับเารๆ เาเ้าใ และยืนยันว่าะรอผม รอวันที่ผมเปิใรับเา และลืมผู้ายนนั้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น