ผู้กล้าปีศาจ

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 11

ตอน ชายผู้อับโชค

“เจ้าทำอะไรลงไป”

เสียงสายหนึ่งดังสะท้อนมาจากระยะไกล กรานาสรักษาบาดแผลของตัวเองได้บางส่วน ยิ่งระดับสูงเท่าใดการรักษาบาดแผลก็จะยิ่งยาก โดยเฉพาะการรักษาอย่างเร่นด่วน มันทำให้กรานาส สูญเสียพลังเวทย์ไปเป็นจำนวนมาก เขาบินมาทางเซก้าพร้อมกับตะโกนด้วยความโกรธและเกลียดชัง

“หยุดบ้าได้แล้ว รู้บ้างไหมว่าเจ้าทำอะไรลงไป นั่นคือพี่น้องร่วมสายเลือดเเละสหายในหมู่บ้านของเจ้า ...

“เเล้วไงท่านพ่อ ข้าต้องสนใจด้วยหรือ”

“ว่าไงนะ”

เซก้าพูดขัด เเววตาของเขาเต็มไปด้วยความคับข้องใจเมื่อมองไปยังผู้เป็นพ่อ

“คนเหล่านี้ พวกเขาเกลียดข้า ท่านเคยรู้บ้างไหม ครั้งก่อนคนเหล่านี้รวมตัวกันลอบโจมตีข้า พวกมันอยากจะฆ่าข้า! เเต่ท่านกลับไม่ช่วยหรือลงมือทำอะไรซักอย่าง ถ้าหากวันนั้นข้าไม่ยอมทนความอับอายกดข่มพลังเวทย์เเล้วลงไปซ่อนตัวในบ่อโคลนเป็นเดือนๆป่านนี้ข้าคงตายไปแล้ว แล้วแบบนี้ข้ายังต้องเรียกพวกมันว่าพี่น้องอีกหรือ”

เซก้ากล่าวด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่เอ่อล้น มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมที่เขาเก็บกดมานาน

กรานาสแสดงสีหน้าตกตะลึง ราวกับเขาพึ่งได้ยินสิ่งนี้เป็นครั้งเเรก ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว

“มีเรื่องเเบบนั้นเกิดขึ้นกับเจ้า โดยที่ข้าไม่รู้งั้นหรือ ”

“ใช่! โดยที่ท่านไม่รู้ …ก็ท่านมันไม่เคยรู้อะไรซักอย่าง ไม่เคยรู้อะไรเลย วันๆเอาเเต่หมกตัวอยู่ในห้องคิดหาทางก้าวข้ามขั้นราชันย์ ท่านไม่เคยรู้เลยว่าเหล่าพี่น้องต้องเข้าห้ำหั่นกันเอง ก็...เพื่อ...แค่อยากให้ท่านหันมาสนใจ”

เซก้าคำรามดังสนั่นเเต่ละคำเต็มไปด้วยน้ำหนัก อารมณ์ความรู้สึก เเละความขุ่นเคือง

กรานาสรู้สึกราวกับถูกเเทงด้วยลูกศรวาจา ไหล่ของเขาทรุดลง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดบาป กรานาสเป็นชายที่แสวงหาความแข็งแกร่ง เขาไม่เคยสนใจความสัมพันธ์ที่เรียกว่า ครอบครัว เขาละเลยหน้าที่ของการเป็นพ่อในขณะที่มองภรรยาเป็นเพียงเครื่องมือผลิตทายาท จนในที่สุดผลของการกระทำก็ย้อนกลับมาหาเขา ลูกๆของเขาต้องมาฆ่าฟันกันเอง โดยต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดก็มาจากตัวเขา ความเงียบที่ตึงเครียดผสมรวมกับเสียงหอบหายใจ ทำให้เกิดบรรยากาศที่หนักอึ้ง กรานาสเริ่มตำหนิตนเองอย่างหนัก ดวงตาเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา ในขณะที่หมัดของเขากำเเน่น

เซก้าที่เห็นกรานาสร้องไห้ออกมาตอนแรกเขารู้สึกยินดีที่ได้เห็นมัน แต่เมื่อมองภาพนั้นมากขึ้น ภายในของเขาก็เกิดความสับสน เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่เขารู้สึกไม่อยากให้กรานาสร้องไห้ เขาไม่คาดคิดว่ากรานาสที่เเข็งเเกร่งเเละทะนงตนผู้นั้นจะหลั่งน้ำตาให้ผู้อื่นเห็น ท่าทีของเขาอ่อนลงทันที

“ทะ ท่านพ่อ…

เขาเดินไปหากรานาส เเต่ในตอนที่มือของเขากำลังจะสัมผัสร่างของผู้เป็นพ่อเขากลับเกิดความลังเล สายตาจับจ้องที่มือของตนเอง ภาพที่เห็นคือมือที่เปื้อนเลือด เป็นเลือดสดๆจากทั้งพี่น้องเเละคนในหมู่บ้าน ความรู้สึกผิด ความเสียใจ ความหวาดกลัว ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในจิตใจของเซก้า ความรู้สึกที่มากมายมหาศาลกลั่นเป็นน้ำตาหยดหนึ่ง เซก้าไม่สามารถทำสิ่งใดได้นอกจากจ้องมองมือของตนเองพรางร้องไห้อย่างหนัก ในจังหวะนั้นเองที่มีมือข้างหนึ่งยื่นเข้ามา มันเป็นมือที่เล็กเเละบอบบางมาก ขณะเดียวกันก็เป็นมือที่แสดงให้เห็นถึงการผ่านเรื่องราวต่างๆในชีวิต มือนั้นสัมผัสมือของเซก้าก่อนจะดันมันไปเเตะที่เเผ่นหลังของกรานาส

“เราทุกคน ไม่ว่าจะเเข็งเเกร่งหรืออ่อนเเอ ต่างสามารถทำเรื่องที่ผิดพลาด ทั้งพ่อของเจ้า พี่น้องของเจ้า ตัวเจ้า เเล้วก็ตัวข้า ”

อารีน่าผู้ใช้เวทมนตร์คำสั่งร้องไห้อยู่ด้านข้างเซก้า น้ำเสียงของข้าดูเศร้าสร้อย

“ดังนั้นเราควรที่จะเรียนรู้เเละไม่ทำผิดซ้ำสอง หลังจากนี้มาสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกันเถอะ”

เซก้าพยักหน้ารับ

***

การต่อสู้เเห่งความเเค้นในหมู่บ้านเผ่า มนุษย์สัตว์สุดท้ายก็จบลงเช่นนี้

“นี่สินะ ปลายทางของเส้นทางเเห่งการล้างเเค้น…ไม่…ไม่ใช่ปลายทาง เซก้ายังไปไม่ถึงสุดปลายทาง เขาถูกดึงกลับก่อนที่จะไปถึง ยังไงก็ตามเรื่องราวทุกอย่างก็จบลงในลักษณะนี้”

มิคาเอลถอนหายใจยาว เเละจ้องมองภาพของ พ่อ เเม่ เเละลูกกอดกัน โดยไม่แสดงอารมณ์ออกมา ชุดคลุมสีดำของเขาปลิวไสวตามแรงลม เขายืนเอามือไขว้หลังและรับชมจากระยะไกล

***

“ เจ้าพูดจริงงั้นหรือที่ว่า มีอุปกรณ์เวทย์ที่สามารถรักษาทุกคน”

อารีน่าถามขึ้นด้วยความสงสัยเเละดีใจ

“ถูกต้อง ”

เซก้าเช็ดคราบน้ำตาพรางลุกขึ้นเเละหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ

“นี่คืออุปกรณ์เวทย์ที่ข้าพูดถึง”

อุปกรณ์เวทย์คือสิ่งที่บรรจุเวทมนตร์ไว้ภายใน ทำให้ผู้ใช้ไม่จำเป็นต้องใช้พลังเวทย์ของตนเอง เรียกง่ายๆมันก็คือ เวทมนตร์สำเร็จรูปที่พร้อมใช้งานได้ทันที 

อุปกรณ์เวทย์ในมือของเซก้ามีลักษณะคล้ายกับลูกบอลเเต่มีโครงเป็นเหล็กเเละมีปุ่มหนึ่งปุ่มอยู่ตรงกลาง สิ่งนี้คือหนึ่งในอุปกรณ์เวทย์ที่เขาได้รับมาจากมิคาเอล มันมีพลังในการรักษาเยียวยาคนเจ็บ เเต่เดิมมันมีไว้สำหรับรักษาชาวบ้านที่โดนลูกหลงจากการต่อสู้ เเต่ในตอนนี้ มันคือสิ่งที่จะนำมาช่วยเหลือทุกๆคน 

โดยไม่ลังเลเซก้ากดปุ่มด้วยการนำมันมากระเเทกที่หน้าอก หลังจากนั้นหมอกควันสีเทาก็ได้ลอยออกมาจากบอลเหล็ก มันเเพร่ขยายออกไปราวกับไฟลามทุ่ง ไม่นานมันก็ครอบคุมพื้นที่หนึ่งในสี่ของหมู่บ้าน เซก้าสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด อยู่ๆเขาก็เกิดความสงสัย เขาคิดในใจ

ท่านมิคาเอลบอกว่ามัน มีไว้สำหรับรักษาบาดแผลของชาวบ้านที่โดนลูกหลง ข้าเลยคิดไปว่าอุปกรณ์เวทย์นี้สามารถกำหนดเป้าหมายได้ว่าต้องการรักษาใครเเเละไม่ต้องการรักษาใคร แต่พอข้าใช้มันกลับเเพร่ขยายโดยที่ไม่สนใจเป้าหมาย ข้าควบคุมอะไรมันไม่ได้เลย

กรานาศที่มองอยู่ข้างๆก็เกิดความสงสัยเช่นกัน เขาถามออกมา

“เซก้า อุปกรณ์เวทย์ชิ้นนี้มีชื่อว่าอะไร”

“ ชื่อ? มันสำคัญด้วยหรือ ข้าไม่รู้หรอก คนที่ให้ของชิ้นนี้เเก่ข้าเขาไม่ได้บอกชื่อของมันเอาไว้”

“อืม งั้นขอข้าตรวจสอบหน่อย”

ด้วยประสบการณ์ที่มีกรานาสเริ่มวิเคราะห์ เขาใช้เวทมนตร์ด้วยพลังเวทย์ทั้งหมดที่เหลืออยู่ของเขา

จำเเนกพลังเวทย์ ระดับ4

เวทมนตร์ชนิดนี้มี คุณสมบัติในการตรวจสอบประเภทของเวทมนตร์

หลังจากนั้นกรานาสมองไปที่หมอกสีเทา ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง ร่างกายของเขาสั่นเทา ใบหน้ากลายเป็นซีดขาว เขาเริ่มพูดอย่างตะกุกตะกัก

“มัน มัน มัน ไม่ใช่ เวทมนตร์ รัก รักษา”

“สามีท่านหมายความว่ายังไง”

อารีน่าถามอย่างเเตกตื่น เซก้าก็มองกรานาสด้วยความสับสนเช่นกัน

“เซก้า หยุด มัน หยุดมัน! หยุดมันซะ!”

กรานาสตะโกนดังลั่น

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วน่า โธ่”

เซก้ารู้สึกหงุดหงิดเเต่เขายังกดปุ่มที่บอลเหล็ก

“เอ๊ะ ไม่หยุด ทำไมละ”

เซก้าลองกดปุ่มอีกหลายครั้งเเต่ควันสีเทายังลอยออกมาอย่างต่อเนื่อง

“ไม่ต้องแล้ว เอามานี่ข้าจะทำลายมัน ”

“เดี๋ยวท่านพ่อ ไม่ได้นะ มันเป็นของที่เขามอบให้ข้า”

กรานาสดึงบอลเหล็กออกจากมือของเซก้า หลังจากนั้นเขาฝืนใช้พลังเวทย์หยดสุดท้ายเพื่อใช้ร่างปลดปล่อยสายเลือด ร่างปลดปล่อยสายเลือดของกรานาสมีสีขาวบริสุทธิ์ พลังโดยรวมของเขาเพิ่มสูงขึ้นราวสิบเท่าทันที เขารวมพลังทั้งหมดแล้วชกไปยังบอลเหล็ก ผลคือ ไร้รอยขีดข่วน บอลเหล็กเเข็งมาก กรานาสมีท่าทางเเตกตื่นยิ่งกว่าเดิม แววตาของเขาดูแตกตื่น เขากระชากตัวเซก้าอย่างรุนเเรง

“เซก้า ใครเป็นคนให้อุปกรณ์เวทย์ชิ้นนี้เเก่เจ้า”

เซก้าไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ เขาไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้กรานาสมองเห็นอะไร เเต่เขายังตอบตามตรง เขาเชิดอกขึ้นก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม

“อุปกรณ์เวทย์นี้ข้าได้รับมาจาก ท่านผู้กล้ามิคาเอลยังไงละ”

สิ้นสุดคำพูด ร่างกายของกรานาสก็หยุดเคลื่อนไหวไปอย่างสมบูรณ์ สายตาของเขาไร้จุดโฟกัส

“ผู้กล้า...มิคาเอล...งั้นหรือ ”

“ท่านพ่อท่านช่วยอธิบายให้ข้าเข้าใจทีว่าท่านเห็นอะไร เพราะข้าใช้พลังเวทย์จนหมดแล้วเลยใช้เวทมนตร์ไม่ได้”

เเต่กรานาสไม่ตอบ เขาราวกับคนที่วิญญาณออกจากร่าง เซก้าเปลี่ยนเป็นมองไปรอบๆแทน ในสนามรบแม้ทุกคนจะบาดเจ็บหนักแต่ไม่มีใครเสียชีวิต เขาเริ่มสำรวจบาดแผลของเหล่าพี่น้องและพบว่า บาดแผลของพวกเขาไม่มีร่องรอยการรักษาแม้เเต่น้อย

“เกิดอะไรขึ้นกัน อุปกรณ์เวทย์นี้เสียหายหรือไม่”

เซก้าเริ่มรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ ในเวลานี้เสียงของกรานาสดังขึ้น ระหว่างที่พูดเสียงของเขากลายเป็นเสียงที่พึมพำเเละแหบแห้ง

“ ฮ่าฮ่า เป็นแบบนี้เอง เราติดกับดัก ทั้งหมดนี่เขาวางแผนไว้ เราทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว โง่เง่าจริงๆ นี่พวกเราเต้นรำอยู่ในมือของปีศาจมาตั้งเเต่เเรกเเล้วงั้นหรือ”

กรานาสทรุดร่างลงกับพื้น ใบหน้าของเขาซีดราวกับคนตาย มือทั้งสองจับไปที่พื้นเย็น เล็บจิกลงไปในพื้นดิน

“ท่านพ่อ”

“สามี”

ทั้งสองคนเรียกชื่อกรานาสด้วยความหวงใย

“ข้าขอโทษสำหรับทุกสิ่ง และ ข้า รัก เจ้า”

เขาทิ้งท้ายด้วยประโยคนั้นและจมลงสู่ห้วงแห่งความคิด

ทันใดนั้นควันสีเทาก็หยุดลอยออกมาจากบอลเหล็ก สิ่งนี้เป็นสัญญาณบอกว่า มันได้เเพร่ขยายครอบครุมทั่วทั้งหมู่บ้านเเล้ว วินาทีต่อมา ควันสีเทาเริ่มหวนกลับ มันกลับเข้าไปในบอลเหล็ก เซก้าสังเกตเหตุการณ์อยู่ตลอด เป็นตอนนั้นเองที่เขาสัมผัสได้ว่ามีชายผู้หนึ่งบินมาทางเขา ชายคนนั้นแปลกมาก เขากรีดร้องออกมาและระหว่างนั้นเขายังมีท่าทีที่ต้องการจะวิ่งหนีแต่มีบางอย่างดึงร่างของเขามาทางนี้ เซก้าไม่รู้ว่าชายคนนี้เป็นใครและต้องการอะไร แต่ภาพต่อมาทำให้เซก้าต้องเบิกตากว้างด้วยความสยดสยอง ชายคนนั้นไม่ได้พุ่งมาทางเขาแต่พุ่งมาหาบอลเหล็กในมือของเขา ร่างของชายคนนั้นชนเข้ากับบอลเหล็ก หลังจากนั้นร่างทั้งร่างของเขาก็ถูกบอลเหล็กดูดเข้าไปภายใน ช่วงเวลานั้นมันราวกับเซก้าได้ค้นพบคำตอบของคำถามทั้งหมด

วินาทีต่อมาความโกลาหลก็ได้เข้ากลืนกินความเงียบ ผู้คนส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว พวกเขาเห็นว่าคนที่อยู่ด้านข้างถูกหมอกสีเทาดูดเข้าไปในบอลเหล็ก ที่ละคน ทีละคน ไม่นานผู้คนนับไม่ถ้วนก็ถูกดูดเข้าไปในบอลเหล็ก เสียงฝีเท้าเเละเสียงตะโกนดังกึกก้อง ผู้คนต่างบ้าคลั่ง พยายามหลบหนีเอาตัวรอดอย่างสุดชีวิต เเต่มันเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์ ไม่ว่าใครก็ตามที่สัมผัสกับหมอกควันสีเทาต่างก็ต้องถูกดูดเข้าไปในบอลเหล็ก ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย ผู้คนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง พวกเขาเริ่มภาวนาต่อพระเจ้า แต่พระเจ้าที่ไหนจะมาช่วยพวกเขา

 ชายผู้อยู่ในจุดศูนย์กลางของหมอกควัน เซก้ายืนอยู่ด้วยท่าทางเลื่อนลอย ดวงตาของเขาจากที่เคยเปร่งประกายสดใส ตอนนี้มันกลับมืดมัว ทั้งหมดนี้คือผลลัพธ์จากการกระทำของเขา ดวงตาของเขาสะท้อนให้เห็นถึงความสิ้นหวังสุดหยั่งถึง ควันนั้นไม่สนว่าจะเป็นใคร เพศอะไร อายุเท่าไหร่ อยู่ขั้นไหน สิ่งที่มันทำคือการดูดคนที่สัมผัสมันเข้าไปในบอลเหล็ก ทั้งชาวเมือง หัวกระทิของหมู่บ้าน ทั้งเหล่าพี่น้อง ทุกคนถูกดูดเข้ามาในบอลเหล็กที่อยู่ในมือของเขา ไม่นานกรานาสเเละอารีน่าก็ถูกดูดเข้าไปเหมือนคนอื่นๆ

 เซก้ามองภาพที่เกิดขึ้นด้วยสองตาของเขา นานเท่าใดไม่ทราบที่เขากระพริบตาเป็นครั้งสุดท้าย ท่ามกลางความเงียบที่ดังกังวาน เสียงสายหนึ่งดังขึ้นในหัวของเซก้า

“ฮัลโหล ฮัลโหล เซก้า ได้ยินเสียงไหม นี่ฉันเอง ฉันเเค่จะมาพูดสั้นๆส่งท้ายการจากลาของเรา…อยากรู้ไหมว่าอุปกรณ์เวทย์นั่นชื่อของมันคืออะไร”

เซก้าไม่มีปฏิกิริยาใดๆซึ่งก็อยู่ในการคาดการณ์ของมิคาเอล

“ชื่อจริงของมันคือ อุปกรณ์เวทย์ กระแสหมอกเเห่งการกักขัง

ความจริงเเล้วอุปกรณ์นี้ไม่ได้ทรงพลังอย่างที่เห็น เป็นเพียงของเกรดต่ำที่ทำได้เเค่ดูดจอมเวทย์ที่มีระดับต่ำกว่า จอมเวทย์สามัญลงไปเท่านั้น เเต่ที่มันแสดงผลลัพธ์ที่น่าประทับใจขนาดนี้ออกมาได้ก็ต้องขอบใจที่ นายอาละวาดจนทำให้คนในหมู่บ้านพลังเวทย์หมดตัว ขอบใจจริงๆ”

ขนทั่วร่างกายเซก้าตั้งชูชันใบหน้าซีดเผือดมันเป็นสีหน้าเดียวกับกรานาสก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขารู้ถึงเเผนการสุดชั่วช้าของชายที่ชื่อ มิคาเอลอย่างกระจ่างชัดเเล้ว น้ำตาไหลอาบเเก้ม เเต่มันไม่ใช่น้ำตามันคือเลือด เขาร้องไห้ออกมาเป็นเลือด ซึ่งอาจเกิดจากการไม่ได้กระพริบตาเป็นเวลานาน 

บอลเหล็กหลุดออกจากมือของเขา ช่วงเวลาก่อนที่บอลเหล็กจะตกถึงพื้นเซก้าได้หวนนึกถึงเรื่องราวต่างๆในชีวิต และสุดท้าย ความคิดสุดท้ายของเขา

ทุกคน ข้าขอโทษ ข้าผิดเอง เพราะข้ามันโชคร้ายเอง

เเละเซก้าก็ถูกดูดเข้าไปในบอลเหล็ก

จำนวนผู้คนในหมู่บ้านมนุษย์สัตว์ที่ถูกดูดเข้าไปในอุปกรณ์เวทย์ กระแสหมอกเเห่งการกักขัง คือ ทุกคน

มิคาเอลบินร่อนลงมาบนพื้นดินอย่างไม่รีบร้อน เขาหยิบบอลเหล็กขึ้นมาโดยที่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า

“ไม่ต้องห่วงเซก้าฉันทำตามคำสาบานเเน่นอน หลังจากนี้นายเเละคนของนายทั้ง130,500คน จะได้ติดตามฉัน ในฐานะ กองทัพของฉัน ฮ่าฮ่าฮ่า”

จบ