ใบสมัคร

ลำดับตอนที่ #10 : ลูกสาวกับมนุษย์

   ราวๆ 15 ปีที่แล้วในวันที่ฝนพรำ ข้าได้เจอเด็กน้อยนอนอยู่หน้าร้านข้า ร่างกายร้อนระอุราวเปลวเพลิง ข้าอุ้มเด็กคนนั้นแล้วสั่งเด็กรับใช้ให้ๆปเปิดห้องและเตรียมผ้าเช็ดตัวกับเสื้อใหม่  เด็กคนนั้นดูดีขึ้นตามลำดับแต่ทว่าคนดูแลไม่ใช่ข้า แต่กลับเป็นคนรับใช้  เพราะยามใดที่ข้าเข้าไปใหล้เด็กคนนั้นจะสั่นกลัวแล้วร้องไห้ระงม  วันหนึ่งเมื่อเด็กคนนั้นหายดีข้าเดินเข้าไปใกล้เด็กคนนั้นแค่ผงะแล้วยืนอยู่เฉยๆเท่านั้น  มันทำให้ข้าแปลกใจมาก

    "ได้ข่าวว่าเจ้าจะไปจากที่นี่ใช่หรือไม่?" เด็กน้อยไม่ตอบได้แต่พยักหน้า
    "เจ้ารู้หรือไงว่าครอบครัวเจ้าอยู่ที่ใด?"  เด็กน้อยส่ายหน้าน้ำตารื่น
    "ครอบครัวข้าถูกพรายอนธการฆ่าตายหมดแล้ว"
    "แล้วเจ้าจะอยู่ที่ใดเล่า"
    "ข้าไม่รู้"
    "อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้เมื่อเจ้ามีที่ไป ค่อยไปตามทางของเจ้า"  ข้ายิ้มจางๆ เด็กน้อยเงยหน้ามองหน้าข้าแล้วร้องไห้ออกมาก่อนจะเข้ามาโผกอดข้า  แล้วพูดว่า ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ไปมา  ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงปัจจุบัน ข้าก็ยังนึกสงสัยว่าทำไมถึงขอโทษข้ากันนะ